Morgunblaðið - 26.04.2006, Blaðsíða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 26. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Herbert Gränzfæddist á Sel-
fossi hinn 15. júní
1986. Hann lést hinn
17. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Rúnar Jakob
Gränz, f. í Kópavogi
20.2. 1951, og Svava
Guðmundsdóttir, f. í
Reykjavík 21.3.
1951. Systkini Her-
berts eru Elín
Gränz, f. 21.5. 1974,
og Karl Jóhann
Gränz, f. 10.3. 1976.
Foreldrar Rúnars eru Erla Jak-
obsdóttir, f. 6.1. 1932, og Herbert
Gränz, f. 12.4. 1930. Foreldrar
Svövu eru Elín Einarsdóttir, f.
12.10. 1913, d. 2.7. 2003, og Guð-
mundur Guðgeirsson, f. 24.8.
1915, d. 24.5. 1987. Rúnar og
Svava slitu samvistum.
Herbert gekk í Grunnskóla Sel-
foss og lauk þaðan
námi. Einnig stund-
aði hann nám við
Fjölbrautaskóla
Suðurlands og Iðn-
skólann í Reykjavík
en hugur hans
stefndi til náms í
rafmagnsfræðum.
18 ára flutti Herbert
til Reykjavíkur og
hélt heimili með
systur sinni, en eftir
að hún hélt utan til
náms leigði hann
hjá fölskylduvini í
Kópavogi. Herbert vann verslun-
arstörf, áður í fríum og með skóla,
lengst af hjá Bónus bæði á Selfossi
og í Reykjavík en hann hafði ný-
verið hafið störf sem sölumaður
hjá Vífilfelli.
Útför Herberts verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm,
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjar dóm,
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund,
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á Guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Stgr.)
Fyrst þín för, sem við öll förum,
varð að vera svo skyndileg þá hugga
ég mig við það, Hebbi minn, að góðir
gengnir ættingjar þínir muni taka vel
á móti þér.
Farðu í Guðs friði
Þinn elskandi faðir,
Rúnar Gränz.
Sagt er að vegir Guðs séu órann-
sakanlegir og að tíminn lækni flestöll
sár en elsku Hebbi bróðir, sársaukinn
og söknuðurinn sem hefur heltekið
okkur við snemmbúna brottför þína
mun seint hverfa. Það reynist okkur
svo erfitt að meðtaka þá staðreynd að
við sjáum þig ekki aftur, heyrum ekki
lúmskan húmor þinn eða finnum fyrir
hlýju þinni og góðmennsku. Við get-
um einungis verið þakklát fyrir þær
stundir sem við áttum með þér og all-
ar þær góðu minningar sem þú hefur
gefið okkur með nærveru þinni.
Ég (Ella systir) minnist þess góða
tíma sem við áttum saman þegar þú
bjóst hjá mér í Reykjavík, tími sem
nú er svo dýrmætur og mun ylja mér
um hjartarætur um ókomna tíð. Þú
varst svo duglegur, samtímis í fullu
námi og mikilli vinnu en gafst þér þó
alltaf tíma, þegar þú komst þreyttur
heim á kvöldin, til að spjalla við mig
um heima og geima. Sérstaklega
þótti mér gaman að grallarasögum af
ykkur vinunum. Þú hringdir stundum
í mig í vinnuna þegar við bæði vorum
búin að hittast lítið og tilkynntir mér
að nú yrði sko kósý kvöld og þú ætl-
aðir að elda hakk og spagettí. Þessi
kvöld voru afar ljúf og góð. Þú hafðir
alveg sérstakt lag á að létta manni
lundina með skemmtilegum gullmol-
um sem margir hverjir munu lifa
góðu lífi innan fjölskyldunnar og sér-
staklega er mér minnisstæð setning-
in þegar þú varst að fara út í búð fyrir
mig og sagðir: „Sko, meðan ég hugsa
í hundraðköllum þá hugsar þú í þús-
undköllum.“
Sumarið 2005 heimsóttir þú mig
(Kalla bróður) til Svíþjóðar og höfð-
um við þá ekki hist í heilt ár. Var því
sú samvera okkar ómetanlega dýr-
mæt. Við reyndum ítrekað að vinna
risa-toblerone í lukkuhjólinu Lise-
berg en án árangurs og því heiti ég
því að reyna áfram í sumar og trúi því
og treysti að báðir tveir munum við
liggja afvelta af súkkulaðiáti sinn í
hvorri heimsvíddinni. Takk fyrir öll
símtölin til Gautaborgar og þessar
skemmtilegu en gefandi umræður
sem við áttum. En eins og þín var von
og vísa þá var húmorinn í hávegum
hafður og minnist ég þess að hafa lát-
ið einhver orð falla um græn-skræp-
ótta Hawaii-skyrtu í H&M og það var
eins og við manninn mælt, þú tókst
ekki annað í mál en að kaupa skyrtu-
garminn. Þegar Ella náði svo í þig út
á flugvöll eftir ferðina, þá varstu að
sjálfsögðu í grænu skyrtunni og
spurðir hana stoltur hvort henni lík-
aði ekki liturinn. Þegar hún sagði
brosandi að þetta væri nú ekki henn-
ar smekkur þá hváði í þér að hún
kynni nú bara ekki gott að meta enda
um gæðaskyrtu að ræða og glottir við
tönn. Kæri litli bróðir, sem reyndar
var einhverjum sentimetrum stærri
en sá stóri, takk fyrir þennan tíma
sem við áttum saman en þú verður
ávallt í hjarta mínu og þú verður
ávallt minn litli bróðir sem ég var
mjög stoltur af að eiga.
Elsku Hebbi okkar, þrátt fyrir að
við kveðjum þig að þessu sinni þá
munum við ávallt minnast þín í okkar
daglega amstri og varðveita allar
yndislegu minningarnar sem þú hef-
ur gefið okkur. Við vonum að þér líði
vel á nýjum stað.
Þín systkini,
Elín og Karl.
Sorgin sem tók við af sjokkinu við
þær fréttir að Hebbi frændi væri far-
inn er mikil og yfirþyrmandi. Hann
var svo ungur með allt lífið framund-
an. En þegar við setjumst niður til
þess að minnast hans hlýnar manni
strax um hjartaræturnar og bros
færist yfir varirnar því þannig hefur
Hebbi alltaf verið. Hann sjálfur var
alltaf brosandi, óhemju kátur og allt-
af var ótrúlega stutt í húmorinn.
Hann sá góðu og oftast skondnu hlið-
arnar í öllum aðstæðum og það sem
datt út úr honum fékk yfirleitt alla til
að springa úr hlátri.
Hebbi var langyngstur af okkur
barnabörnunum og hafði því ekki
mikið tækifæri til þess að taka þátt í
öllum leiksýningunum sem fóru fram
á Mánaveginum í jólaboðinu á annan í
jólum. Jólaguðspjallið var flutt þar
árlega, þrátt fyrir mikinn skort á leik-
urum. Vitringum var fækkað niður í
þrjá og englaþyrpingin samanstóð af
einum engli vegna þess að við vorum
svo fá barnabörnin. Þegar Hebbi var
fæddur var hann að sjálfsögðu ráðinn
í leikhópinn um leið til þess að leika
Jesúbarnið, en óþekkara Jesúbarni
hefur ekki farið sögum af. Hann gaf
þá góða vísbendingu um hvaða mann
hann kynni að geyma á eldri árum því
hann var alltaf að skríða úr jötunni og
gretta sig framan í fullorðna fólkið til
að fá það til að hlæja.
Á barnsárunum var Hebbi mikill
ærslabelgur og átti það til að stökkva
upp á borð og hefja upp raust sína í
söng. Það skondna var samt að oftast
hló hann svo rosalega mikið að sinni
eigin vitleysu, með þessum einstaka
hlátri sínum, að það var erfitt annað
en að hlæja með honum.
Það er komið stórt skarð í frænd-
systkinahópinn við brotthvarf Hebba
„litla“ úr þessum heimi. Við kölluðum
hann alltaf Hebba „litla“ þrátt fyrir
að hann væri orðinn langstærstur af
öllum í fjölskyldunni. Það segir mikið
um hvað hann átti alltaf sinn stað í
hjarta manns, því hann var alltaf svo
einstaklega ljúfur og góður drengur.
Hann var einn af þeim sem gott var
að biðja um hinar ýmsu reddingar því
hann hefði gert allt fyrir mann. Það
birti alltaf til þegar hann mætti á
svæðið. Það er erfitt að hugsa til þess
að þessi einstaki, smitandi hlátur sé
horfinn úr heimi okkar en megi minn-
ingin lifa að eilífu. Hvíl í friði, elsku
frændi.
Elsku Rúnar, Svava, Ella og Kalli,
amma og afi, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún Erla og fjölskylda,
Sævar Þór og Edda Ósk.
Í dag kveðjum við bróðurson okk-
ar, Herbert, sem svo óvænt kvaddi
þennan heim hinn 17. apríl sl. Þegar
slíkar fréttir berast er eins og heim-
urinn standi kyrr um stund. Tómleik-
inn hellist yfir og margar spurningar
vakna. En þegar stórt er spurt er fátt
um svör. Það eina sem hægt er að
hugga sig við er að honum Hebba hafi
verið ætlað stærra og meira hlutverk
hjá þeim sem öllu ræður. Þannig get-
um við kannski sætt okkur með tím-
anum við orðinn hlut og horft fram á
við. Hebbi „litli“ eins og hann var
kallaður í fjölskyldunni, þótt hann
væri orðinn stærstur af Hebbunum,
já, og reyndar fjölskyldunni allri, var
yngsta barn foreldra sinna og jafn-
framt yngsta barnabarnið hjá afa og
ömmu á Mánó. Þar undi hann oft
glaður hjá nafna sínum og ömmu
enda Mánavegurinn kjörinn áfanga-
staður á leiðinni heim úr skólanum.
Auk þess átti amma alltaf eitthvað
gott handa svöngum manni og svo
var spjallað um allt á milli himins og
jarðar, sýslað og bardúsað við eitt og
annað. Tómarúmið er því mikið sem
hann skilur eftir á Mánó.
Herbert var duglegur og góður
drengur, hvers manns hugljúfi og
vinur vina sinna, enda vinahópurinn
stór. Hann var orðvar en orðheppinn
og ekki var nú hávaðinn í honum þeg-
ar fjölskyldan kom saman. Hann ein-
hvern veginn laumaði út úr sér
bröndurunum. Alltaf er skemmtilegt
að rifja upp söguna þegar hann var
lítill snáði og opnaði munninn í fyrsta
skipti eftir kirtlatöku. Fyrstu orðin
voru svolítið óskýr og torkennileg og
þá sagði hann: „Mamma! Ég get orð-
ið talað útlensku.“ Ekki verða heldur
fleiri hringingar né heimsóknir til
frænku í Dælenginu með ósk um
klippingu. Þá var sest í gamla stólinn
sem hann Gummi rakari afi í Hafn-
arfirði átti einu sinni, hárið snyrt og
málin rædd. Þessar stundir verða
dýrmætar í minningunni. Eitt er víst
að jólaboðin á annan í jólum verða
aldrei söm. Þín verður svo sannarlega
sárt saknað.
Um leið og við kveðjum þig, Hebbi
minn, og þökkum þér fyrir samfylgd-
ina, lofum við því að gera okkar besta
til að hjálpa foreldrum þínum, systk-
inum og ekki síst afa þínum og ömmu
að vinna sig út úr sorginni á þessum
erfiðu tímum sem nú fara í hönd.
Litla fjölskyldan á Mánaveginum
stendur þétt saman og veitir hvert
öðru styrk, þótt aldrei verði fyllt í það
skarð sem nú hefur verið höggvið í
frændgarðinn.
Góða ferð, vinur, við vitum að það
verður vel tekið á móti þér hinum
megin. Minningin um góðan dreng
lifir.
Eygló og Emma Gränz.
Að setjast niður á síðasta degi vetr-
ar og þurfa ekki aðeins að kveðja vet-
urinn, heldur einnig strák sem fór frá
þessum heimi alltof snemma, er eitt
það erfiðasta sem við vinkonurnar
höfum þurft að ganga í gegnum tíð-
ina. Við kynntumst Hebba og vinum
hans um síðustu áramót. Við byrjuð-
um með tveimur vinum Hebba og
urðum strax öll bestu vinir og eydd-
um mörgum stundum saman, en ekki
datt okkur í hug að nokkrum mán-
uðum seinna myndi sorg umkringja
þennan vinahóp og við þyrftum að
kveðja þennan brosmilda yndislega
strák.
Það var okkur heiður að fá að
kynnast Hebba þó kynnin væru stutt.
Það var svo fyndið að horfa á hann
segja frá, röddin hækkaði, handa-
hreyfingar á fullu og kaffibollarnir á
borðinu skutust upp í loftið. Við gæt-
um sagt fullt af sögum um Hebba, all-
ar fá þær okkur til að hlæja. Við hitt-
um Hebba stundum um helgar, og
alltaf var hann svo glaður og ánægð-
ur að sjá okkur, alltaf fékk maður
stórt faðmlag. Síðast sáum við hann
síðastliðinn laugardag, við stukkum á
hann og föðmuðum. Hebbi sagði við
mig: „Farðu vel með þig, Bryndís
mín.“ Síðan hvarf hann.
Þegar við sitjum og minnumst
Hebba með ótal spurningar í
hausnum og sorg í hjarta getum við
ekki annað gert en brosað, því við
minnumst hans sem fyndnasta og
brosmildasta stráks sem við höfum
kynnst. Þó að erfiðleikarnir
streymdu að honum, gat hann þó allt-
af brosað og var ekki mikið að sýna
aðra hlið á sér en gleði.
Vonandi líður þér betur þar sem þú
ert nú, hafðu auga með strákunum,
þú veist ekki hvað þeir sakna þín mik-
ið. Takk fyrir brosin, brandarana,
faðmlögin og allar góðu stundirnar.
Við ætlum nú að standa saman og
styrkja strákana og hver aðra í gegn-
um þessa sorg. Hebbi var einn sá
besti strákur sem við höfum kynnst,
takk fyrir að leyfa okkur að fá tæki-
færi til þess að kynnast þér.
Við sendum fjölskyldu Herberts
innilegar samúðarkveðjur. Megi guð
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Bryndís og Hrafnhildur.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Elsku Svava, Rúnar, Kalli og Ella.
Megi góður Guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Arnrún og fjölskylda.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur. Minningar um Herbert
verða ljóslifandi í huga mínum, minn-
ingar sem ég hélt horfnar. Minningar
um atvik, sem á sínum tíma virtust
lítilvægar, verða ógleymanlegar.
Ég kynntist Hebba fyrst í skátun-
um hér á Selfossi og eftir það varð
ekki aftur snúið, við urðum mestu
mátar og gerðum ýmis prakkarastrik
saman enda var Hebbi þekktur fyrir
þau. Ég man eitt sinn um áramót
þegar við vorum peyjar, þá príluðum
við upp á þakið á gamla húsinu hans í
Miðenginu þar sem pabbi hans var að
horfa á áramótaskaupið í mestu mak-
indum með logandi á arni inni í stofu.
Hebbi tók þá upp á því að kasta smá-
vægilegum áramótasprengjum ofan í
strompinn, brátt urðu hlátrasköll
pabba hans yfir skaupinu að
skammaröskrum þegar sprengjurn-
ar skutust um allt stofugólfið og við
veltumst um af hlátri, áður en við
flúðum af vettvangi eins og sönnum
prökkurum sæmir.
Það má vera að Hebba hafi gengið
misvel í skóla en öðru máli gegndi um
vinnu, hann var kappsamur og hafði
gaman af allri þeirri vinnu sem hann
tók sér fyrir hendur, enda vinsæll á
hverjum þeim vinnustað sem hann
vann á.
Hebbi bjó yfir fjörugu ímyndunar-
afli, hann var gæddur þeim hæfileika
að breyta grámyglulegum veru-
leikanum í sannkölluð ævintýri, með
sínum skemmtilegu skoðunum á hlut-
unum og frábærum húmor.
Herbert var tryggur vinur og trúr
ættingjum sínum, hann var mjög
stoltur af fjölskyldunni sinni og þá
sérstaklega systkinum sínum, þeim
Ellu og Kalla og fór það ekki fram hjá
neinum sem varð þeirrar ánægju að-
njótandi að þekkja hann í lifanda lífi.
Það er sárt að kveðja góðan vin en
þrátt fyrir að hann sé ekki lengur á
meðal okkar mun minningin um hann
ávallt lifa.
Ellu, Kalla, foreldrum hans og öðr-
um aðstandendum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Heimir Þór Óskarsson.
Elsku Hebbi litli frændi okkar. Nú
er þú farinn frá okkar jarðneska lífi
inn í annan heim þar sem aðrir taka
við þér opnum örmun og gæta þín.
Það var sárt að fá fréttirnar af andláti
þínu. Við vonum að þér líði vel á þeim
stað sem þú ert nú kominn á.
Ísgrár steinn
lá hjá alfaravegi,
hvarf í jörðu
með hverjum degi.
Fáir vissu,
sem fóru um dalinn,
að í þessum steini
var engill falinn.
Ókunnur gestur,
sem enginn treysti,
engilinn fagra
úr fjötrum leysti
Sá máttur fylgir
meistarans höndum,
að leysa fjötraða
fegurð úr böndum
(Davíð Stef.)
Við kveðjum þig, elsku litli frændi,
með sorg í hjarta.
Guðlaugur og Helena.
Það var örugglega sólskin daginn
sem þú komst valhoppandi í gúmmí-
stígvélunum niður Miðengið örlítið
útskeifur og hallaðir undir flatt.
Sniðugur og lífsglaður strákur.
Einhvern veginn svona finnst mér
þetta hafa verið er þú stimplaðir þig
inn hjá fjölskyldunni á númer 17. Mér
finnst þetta hafa getað verið í gær, já
hratt snýst tímans hjól.
Herbert eða Hebbi eins og hann
var alltaf kallaður var heimagangur
hjá okkur öll uppvaxtarár strákanna
og þeir hvor hjá öðrum. Við minn-
umst hans sem líflegs listræns og
skemmtilegs stráks með ótrúlega
smitandi hlátur, aldrei lognmolla í
kringum þá. Og þegar myndaalbúm
fjölskyldunnar eru skoðuð sjást
strákar í alls konar skondnum bún-
ingum eða að skapa eitthvert frum-
legt leikrit á ganginum heima.
Já, litlu strákarnir voru orðnir ung-
ir menn og lífið blasti við, báðir fluttir
suður í vinnu og skóla.
Fyrir flestum okkar liggur að ná
háum aldri og geta litið yfir farinn
veg. Við sem það gerum munum
muna góðan dreng sem átti svo
margt að gefa og hefði átt að þiggja
líka.
Enginn veit sína ævi fyrr enn öll er
og enginn sá fyrir þessi sorglegu ör-
lög sem fyrir Herberti lágu. Þú val-
hoppar ekki meira um göturnar og
þinn ótrúlega skondni hlátur heyrist
ekki meir hér á jörðu. En við í fjöl-
skyldunni þökkum þér samfylgdina
og biðjum þér góðrar ferðar til nýrra
heima og höldum að við hittumst aft-
ur er okkar tími kemur.
Foreldrum þínum Svövu og
Rúnari, systkinum þínum og fjöl-
skyldunni allri sem og vinum þínum
fjölmörgu sem sakna þín sendum við
innilegar samúðarkveðjur okkar.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Hrund, Kristinn,
Baldur Karl og Eyþór Ingi.
HERBERT
GRÄNZ
Bróðir minn,
INGI RAGNAR ÁSMUNDSSON
frá Skálanesi,
Vesturvegi 11,
Seyðisfirði,
lést miðvikudaginn 12. apríl sl.
Að ósk hans fór útförin fram í kyrrþey.
Starfsfólki Sjúkrahúss Seyðisfjarðar eru færðar
sérstakar þakkir fyrir frábæra umönnun í veikindum hans.
Magna Ásmundsdóttir.