Morgunblaðið - 05.05.2006, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 5. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur Sigur-geirsson fæddist
í Reykjavík 22. nóv-
ember 1948. Hann
lést á heimili sínu,
Boðagranda 8,
fimmtudaginn 27.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Steinunn Hall-
dórsdóttir, f. 24.
júní 1909, d. 30.
mars 1970, og Sig-
urgeir Guðmundur
Guðmundsson, f. 16.
júní 1903, d. 30.
september 1959. Systur Ólafs eru;
María Magnúsdóttir (kjörsystir),
fædd 30. apríl 1936, d. 20. desem-
ber 1996, Guðfinna Magnúsdóttir
(hálfsystir), f. 25. október 1941, d.
30. mars 1942, og Særún Sigur-
geirsdóttir, f. 14. maí 1947.
Ólafur var kvæntur Heiðrúnu
Þóru Gunnarsdóttur, f. 3. október
1954. Börn þeirra eru Þór, f. 19.
maí 1983, og Grettir, f. 10. janúar
1989. Stjúpdóttir Ólafs er Elín
Hrönn Sigurjónsdóttir, f. 5. júlí
1976, búsett í Svíþjóð. Fyrir átti
Ólafur soninn Elmar, f. 13. mars
1976, með Sigrúnu Benedikts-
dóttur. Sambýliskona Ólafs var
Guðrún Jóhannsdóttir, f. 3. nóv-
ember 1967.
Ólafur lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík árið
1968 og lagaprófi frá Háskóla Ís-
lands árið 1976. Hann starfaði
sem fulltrúi hjá
borgarfógetaemb-
ættinu frá 1976 til
1988. Hann var hér-
aðsdómslögmaður
hjá Lögmönnum
Skeifunni 17 frá
1988 til 1990, sjálf-
stætt starfandi hér-
aðsdómslögmaður
frá 1990 og hæsta-
réttarlögmaður frá
1999. Meðal verk-
efna Ólafs var að
annast hagsmuna-
gæslu fyrir íslenska
ríkið í þjóðlendumálum frá upp-
hafi, þ.e. 1999. Hann var formað-
ur Lyftingasambands Íslands frá
1977 til 1980 og formaður Kraft-
lyftingasambands Íslands frá
1984 til 1986. Ólafur var um ára-
bil í hreindýranefnd Skotveiði-
félagsins og hann var ritstjóri
Sleðafrétta fyrir Landssamband
vélsleðamanna frá 1989 til 1990.
Árið 1969 varð Ólafur Íslands-
meistari í 3. þyngdarflokki í
glímu, í sveitaglímu með KR
1970–1973, lyftingum 1976 og
kraftlyftingum 1973 og 1983.
Hann hlaut bronsverðlaun á
Norðurlandameistaramóti í kraft-
lyftingum 1977 og 1980 og setti
auk þess mörg Íslandsmet í kraft-
lyftingum.
Útför Ólafs verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Það var á fimmtudaginn var, fyrsta
hlýja sumardaginn okkar, að Heiðrún
mágkona mín kom til mín með þær
fréttir að Óli bróðir væri látinn. Mér
fannst draga fyrir sólu og gat ekki
strax áttað mig á því hvort þetta væri
virkilega satt.
Hugsanirnar helltust yfir mig eins
og kemur fyrir alla í þessari stöðu. Við
vorum bæði ung þegar við misstum
foreldra okkar og höfum því í gegnum
árin bjargað okkur á eigin spýtur.
Það er kannski ekki hægt að segja að
við höfum alltaf verið mjög samrýnd
systkini, en þó voru mjög sterkar
taugar á milli okkar og ef á þurfti að
halda vorum við ávallt til staðar hvort
fyrir annað.
Óli var mikill félagsmála- og útilífs-
maður í eðli sínu. Einu sinni hringdi
hann í mig og bauð mér í snjósleða-
ferð upp í Kerlingarfjöll. Hann gaf
mér 15 mínútur til að ákveða mig og
ég lét slag standa og sé ekki eftir því.
Við lögðum upp frá Þingvöllum. Ég
var á sleða með Óla og Lilja dóttir mín
sem þá var um þriggja til fjögurra ára
var á milli okkar og Heiðrún var með
Þór litlu yngri á öðrum sleða. Veðrið
var yndislegt en um 20° frost, alveg
logn og stjörnubjartur himinn og það
stirndi á snjóinn í tunglskininu á leið-
inni uppeftir. Þetta er eitthvað sem ég
gleymi aldrei. Fleiri góðar minningar
geymi ég í hjarta mínu, útilegu sem
við fjölskyldurnar fórum í Þórsmörk
til að minnast 80 ára afmælis móður
okkar, samverustundir á gamlárs-
kvöld í gegnum árin og svo þegar eitt-
hvað var um að vera hjá fjölskyldunni.
Mér segir svo hugur að Óla hafi
ekki alltaf liðið vel síðustu mánuðina,
en hann var þannig gerður að hann
þurfti aldrei að leita til annarra með
hjálp, hann taldi sig hafa stjórn á sín-
um málum. Ég vona svo innilega að
allir hans erfiðleikar séu að baki og að
hann sé í góðum höndum foreldra
okkar. Með þessum orðum kveð ég
þig, kæri bróðir.
Elsku Heiðrún, Grettir, Þór, Elm-
ar og Elín Hrönn, ég bið góðan guð að
styrkja ykkur og vera með ykkur.
Særún Sigurgeirsdóttir.
Fornsögurnar, hetjurnar, víking-
arnir, boðskapur Hávamála, máttur
og megin sérhvers manns, aldrei að
víkja, Ísland, uppruni þjóðarinnar,
saga hennar og væntumþykja í henn-
ar garð, staðhættir, gróður – og veð-
urfar á landinu, hvers konar veiði-
skapur, vélsleða- og fjórhjólaferðir,
siglingar, kraftasport, KR, lögfræði.
Þetta eru nokkur orð sem mér koma í
hug þegar ég minnist míns góða vin-
ar, Ólafs Sigurgeirssonar, sem burt-
kallaður var úr þessum heimi alltof
fljótt.
Óli, eins og hann jafnan var nefnd-
ur af þeim, sem þekktu hann vel,
missti foreldra sína ungur að árum og
mótaði það mjög skapgerð hans og
lífsviðhorf. Ungur að árum var hann
sendur í sveit og var vistin þar miður
góð. Hann þurfti því fljótt að standa á
eigin fótum. Til þess að sigrast á þeim
erfiðleikum, sem lífsgangan getur
óneitanlega boðið upp á, ákvað hann
snemma að rækta musteri sálarinnar,
líkamann, verða sterkur og því betur
en ella í stakk búinn að takast á við
lífsins þrautir. Snemma varð Óli hug-
fanginn af þjóðaríþróttinni fornu,
glímunni, og keppti nokkur ár í henni
fyrir KR. Samhliða fór hann að leggja
stund á lyftingar sem áttu síðan hug
hans allt þar til yfir lauk. Keppti hann
í þeirri íþrótt um margra ára skeið
með ágætum árangri. Eftir að hann
hætti keppni sinnti hann ýmsum fé-
lagsstörfum fyrir Kraftlyftingasam-
bandið sem naut í ríkum mæli mik-
illar reynslu hans og þekkingar á
þessu sviði.
Ég kynntist Óla árið 1975 eftir að
ég hóf lyftingaæfingar í Sænska
frystihúsinu. Óli var forvígismaður
þess að stofnuð var lyftingadeild KR
á sínum tíma og gekk ég fljótlega til
liðs við félagið fyrir áeggjan hans og
keppti fyrir það í fjögur ár. Upphófst
þar vinátta okkar sem stóð til hinstu
stundar. Árin í lyftingunum eru mér
ógleymanleg enda margir litríkir kar-
akterar í sportinu á þeim tíma. Óli
hafði forgöngu um að koma húsnæði
undir lyftingadeildina við Þvottalaug-
arnar í Laugardal og unnum við og fé-
lagar okkar í deildinni hörðum hönd-
um við að endurreisa hús þar á lóðinni
sem síðan varð æfingahúsnæði deild-
arinnar um margra ára skeið. Var
eldmóður hans og atorka okkur hin-
um hvatning til dáða. Síðar átti hann
frumkvæði að því að hús það, sem nú
er kennt við Sporthúsið, var reist í
Frostaskjólinu, en félagi sínu unni
hann heitt alla tíð.
Eftir nám í MR og lagadeild HÍ hóf
Óli störf hjá Borgarfógetaembættinu.
Er mér minnisstætt hve góð vinátta
tókst strax með honum og Þorsteini
heitnum Thorarensen borgarfógeta.
Er Óli kynnti mig fyrir þessum gagn-
merka manni hafði Þorsteinn á orði:
„Þeir, sem eru vinir Ólafs Sigurgeirs-
sonar, eru vinir mínir.“ Starf sitt hjá
borgarfógeta í tólf ár rækti Óli af
miklum dugnaði, kunnáttu og alúð.
Er því lauk hóf hann feril sem lög-
maður, fyrst á lögmannsstofu, en
stuttu síðar sem sjálfstætt starfandi
lögmaður og við það starfaði hann til
dauðadags. Það voru ýmsir sem höfðu
ekki trú á að Óli, sem fremur var
þekktur fyrir líkamlegt atgervi en
andlegt, gæti spjarað sig á þeim vett-
vangi. Ekki færu saman vöðvar og vit.
Þá spádóma afsannaði Óli rækilega
enda hafði hann yfir góðum gáfum að
búa og mikilli skynsemi. Í starfi sínu
var hann rökfastur og fylginn sér en
umfram allt hreinskiptinn og heiðar-
legur. Honum voru falin ýmis vanda-
söm verkefni. Má þar nefna meðferð
óbyggðamála svonefndra sem honum
var treyst fyrir af hálfu íslenska rík-
isins. Þar var hann á heimavelli enda
leitun að manni sem þekkti landið og
sögu þess jafnvel og hann. Svo sem
gefur að skilja er slíkur starfi ekki til
vinsælda fallinn hjá landeigendum og
var Óli því í upphafi litinn hornauga af
þeim. Með framkomu sinni ávann
hann sér þó fljótlega virðingu þeirra
og vinsemd enda þótt skoðanamunur
á ágreiningsefninu væri uppi. Það var
allt annar handleggur.
Ferðalög um landið og útivist var
stór hluti af lífi Óla. Leið honum best
þegar hann var kominn „út fyrir mal-
bikið“ eins og hann orðaði það. „Mal-
biksplanta“ var orð sem hann notaði
yfir þann, sem sá ekkert líf fyrir utan
borgarmörkin, en það var ofar hans
skilningi. Það voru ófáar veiðiferðirn-
ar sem við vinirnir fórum á Laxár-
dalsheiðina og allar jafnánægjulegar.
Í þeim var rætt um allt milli himins og
jarðar, leyst mörg þjóð- og heimsmál,
lögfræðileg vandamál brotin til
mergjar, sögur sagðar og gamanmál
höfð í frammi. Vart var hægt að hugsa
sér skemmtilegri ferðafélaga en Óla.
„Þetta er lífið,“ voru orð sem hann
hafði oftsinnis uppi í ferðum okkar.
Við hjónin stofnuðum félagsskap,
Fishermannafélagið, sem um árarað-
ir hefur farið árlega upp á heiðina.
Var Óli þar hrókur alls fagnaðar.
Verður hans þar sárt saknað. Hið
sama á við um félagana af „Asíunni“
en þar var oft glatt á hjalla yfir hádeg-
isverði. Þá mun „Hamraborgin“ ekki
framar verða hafin upp af hárri raust í
boðum okkar hjóna.
Ótímabært andlát Óla er mér
þungt í skauti og með honum hverfur
drjúgur hluti úr tilveru minni.Við átt-
um eftir að gera svo ótal margt sam-
an. Á dauða mínum átti ég von en ekki
að þessi sterki maður, þessi klettur,
safnaðist til feðra sinna svo fljótt sem
raunin varð. Góðar minningar um
stórbrotinn mann, sem engum var lík-
ur, munu þó varðveitast í hugskoti
mínu um ókomna tíð. Þökk fyrir sam-
fylgdina, Óli minn.
Elsku Heiðrún, Elín, Þór, Grettir,
Elmar, Hulda, Særún og Guðrún.
Ykkur votta ég innilega samúð mína.
Helgi I. Jónsson.
Elsku Óli minn.
Með ást þinni
kenndir þú mér að elska.
Með trausti þínu
kenndir þú mér að trúa
Með örlæti þínu
kenndir þú mér að gefa.
Jarðneskt líf er fallvalt og okkur
hér á jörðinni gefinn mislangur tími.
Það er sárt að kveðja góðan vin og
maka, og vita ekki hvenær endur-
fundir verða aftur. Þú lifðir hratt og
þú lifðir vel og gerðir svo margt um
dagana, þú varst foringi í öllu sem þú
tókst þér fyrir hendur, og er ég viss
um að þar mun ekki verða nein breyt-
ing á þó að þú sért kominn yfir móð-
una miklu.
Ég hef átt þig að sem vin í 15 ár, en
svo slógu hjörtu okkar saman á fögr-
um haustdegi, eftir það gátum við
ekki séð hvort af öðru.
Þingvellir voru okkar staður, minn-
ing mín til þín er jafnfögur og Þing-
vellir eru.
Við ætluðum að gera svo margt, en
fáum víst ekki tækifæri til þess núna.
Ég vona í mínu hjarta að þú sért nú á
stað þar sem þér líður vel, og hafir allt
af öllu sem þú átt einn skilið.
Takk fyrir hvað þú lagðir mikinn
metnað í að búa vel að Sólveigu dóttur
minni, þú skildir eftir visku og lær-
dóm hjá henni sem hún mun ávallt
búa að.
Takk fyrir að leyfa mér að njóta
þín.
Minning þín mun gefa okkur
mæðgum ljós um ókomin ár.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Hvíldu í friði.
Þín ástkæra
Guðrún Jóhannsdóttir.
Hann sat við skrifborðið í ljósblárri
stuttermaskyrtu með spælum á herð-
um talandi í símann, kassinn þaninn,
sterklegir handleggir og hnyklaðir
vöðvar, símtólið klemmt milli axlar og
höfuðs, í hendinni dós af Ými, á skrif-
borðinu fitulítið oststykki og ferna af
undanrennu innan um fjárnáms-
beiðnir og önnur skjöl. Þetta var há-
degismatur lyftingamannsins eftir
æfingu í Jakabóli. Hann var að
byggja sig upp fyrir komandi kraft-
lyftingamót. Þar gilti að vera massa-
ður; hafa skjóðuna í lagi, enda kraft-
lyftingaíþrótt fyrir fullvaxna og
enginn þroskaleikur.
Þannig kom Ólafur Sigurgeirsson
lögfræðingur, Óli sterki, fulltrúi borg-
arfógetans í Reykjavík, þeim fyrir
sjónir, sem áttu erindi á fógetakon-
tórinn á níunda áratug síðustu aldar
til að ná fram fullnustu krafna sinna
eða til að þola slíkt. Að baki bjó emb-
ættismaður, sem kunni að fara með
vald sitt, þó ákafamaður væri, fylginn
sér og harður í horn að taka, ef því var
að skipta. Ekki greri alltaf um heilt, ef
ósætti varð, þó algengara væri hitt að
þeir menn lentu um hríð í talbanni hjá
Óla, sem honum fannst gera á hlut
sinn eða hefðu rangt við. Þannig var
Óli og þannig vil ég minnast þessa fé-
laga míns; félaga sem ég eyddi drjúg-
um tíma með við fullnustu dóma á
kvöldin og um helgar í hartnær fimm
ár. Á óteljandi ferðum okkar um
borgina á þessum árum kynntist ég
lögfræðingnum, veiðimanninum,
fjallafaranum, húsbyggjandanum,
eiginmanninum og föðurnum, sem
var umhugað um að búa sér og fjöl-
skyldu sinni gott heimili í Vesturbæn-
um nálægt KR.
Ólafur Sigurgeirsson var drengur
góður, sem kvaddi of snemma; skjóð-
an gaf sig.
Aðstandendum hans sendum við
Lára okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigurður G. Guðjónsson.
Kveðja frá félögum í Slunkaríki
Okkar góði félagi og formaður,
Ólafur Sigurgeirsson er látinn. Lífið
er skrýtið.
Ólafur var fremstur meðal jafn-
ingja í okkar félagsskap sem stofn-
aður var um Slunkaríki, fjallaskálann
okkar í mynni Þórisdals sunnan
Langjökuls. En Ólafur var miklu
meira en formaður okkar. Hann var
leiðtogi og fyrirmynd að svo mörgu
leyti hvað varðar lífið, tilveruna, lífs-
viðhorf, siðfræði og síðast en ekki síst
ferðatækni.
Ég hef oft sagt að Ólafur hafi í raun
fæðst á röngu árþúsundi. Hann var
gríðarlega vel lesinn í öllum Íslend-
ingasögunum. Ekki bara lesinn held-
ur einnig vel að sér hvað varðar túlk-
un og samhengi þess sem þar er ritað
og ekki ritað. Lífsskoðun og lífshlaup
Ólafs markaðist mjög af þessum
sagnaarfi okkar Íslendinga, þess sem
gerir okkur að Íslendingum. Hann
var Íslendingur. Ólafur trúði á mátt
sinn og megin. Hann vildi vera algjör-
lega sjálfbjarga. Hann var mjög
hreinn og beinn, sannur vinur vina
sinna. Ólafur var rammur að afli enda
hlaut hann snemma viðurnefnið
„sterki“ eða „Sterki maðurinn“. Það
þótti honum ekki verra.
Ólafur „tók á því“ eins og sagt er í
lyftingunum. Hann bauð í raun öllum
og öllu lífinu byrginn. Margar ferða-
minningar koma upp í hugann en
minnisstæðast og táknrænast í mín-
um huga er barátta okkar við veður-
guðina í febrúarveðrinu mikla árið
1992. Þá vorum við í Slunkaríki ásamt
fleirum. Veðrið ýlfraði fyrir utan,
veggirnir nötruðu og hristust og
hrævareldur lék um loftnet og fleira
utan dyra. Þegar nokkuð slotaði héld-
um við til byggða en þá skall á okkur
veðrið á nýjan leik. Ólafur fór fremst-
ur og allt í einu sendi Kári vindhviðu
eina svo mikla að sleði Ólafs fauk
hreinlega um koll. Þá stóð Ólafur upp
og hló sínum dillandi hlátri gegn veðr-
inu og sagði: „Komdu bara, Kári, nú
skulum við takast á.“
Sigurjón Pétursson.
Fimmtudagskvöldið 27. apríl feng-
um við Sigurjón þær fregnir að hann
Ólafur Sigurgeirsson eða Óli sterki
væri látinn. Það var algjört reiðarslag
og ekki til að trúa því. Í mínum huga
var hann Óli eilífur. Hann var sterk-
ur, hann var dulur, hann var tryggur,
hann var vinur minn. Ég kynntist
Ólafi fyrir nær 23 árum þegar Sig-
urjón og Ólafur urðu veiðifélagar og
vinir. Það voru ófáar ferðirnar sem
þeir fóru saman. Svo komu vélsleð-
arnir með tilheyrandi vélsleðaferðum
og þá kynntist ég Ólafi betur. Í nokk-
ur ár höfum við farið í ferðir með Ólafi
á fjórhjólum um landið. Það voru
skemmtilegar ferðir þótt ekki værum
við Ólafur alltaf sammála. Eiginlega
vorum við mjög ósammála um margt.
En alltaf náðum við þó lendingu. Þeg-
ar Ólafur varð afi fyrir nokkrum árum
fékk ég titilinn „skáamma“. Bátsferð-
irnar með Ólafi og Heiðrúnu eru einn-
ig ógleymanlegar. Þá var gúmmítuðr-
an tekin fram og siglt um sundin. Það
var farið út í Viðey eða til Hafnar-
fjarðar og veðrið var alltaf svo gott.
Þá var allt svo áhyggjulaust. Sigurjón
var oftast með myndavélina á lofti og
eru myndirnar sem til eru úr þessum
ferðum með Óla og Heiðrúnu taldar í
hundruðum. Undanfarna daga höfum
við farið í gegnum þær og þá er Óli
ennþá hér. Andlitið glettið og augun
kímin. Minningin um sterka manninn
mun alltaf lifa með mér.
Þóra Hrönn.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Megi góður Guð styrkja alla ástvini
Ólafs á þessum erfiða tíma.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Margrét Sigurðardóttir (Magga
Massi) og Ríkey Garðarsdóttir.
Kveðja frá óbyggðanefnd
Þegar ég svaraði í símann fimmtu-
dagskvöld í síðustu viku átti ég vissu-
lega ekki von á því að fá fregn um að
Ólafur Sigurgeirsson hæstaréttarlög-
maður væri látinn. Við sem höfðum
starfað með honum s.l. sjö ár þegar
hann gætti hagsmuna fjármálaráðu-
neytisins við meðferð þjóðlendumála
hjá óbyggðanefnd, höfðum vanist því
að líta á Ólaf sem ímynd hreystinnar
og kom ótímabært fráfall hans okkur
því í opna skjöldu.
Vegna þekkingar hans á landinu
hafði honum verið falið að annast
kröfugerð og málarekstur af hálfu
fjármálaráðuneytisins fyrir óbyggða-
nefnd þegar hún tók til starfa, í sam-
ráði við þjóðlendunefnd ráðuneytis-
ins. Ólafur var vandvirkur og
samviskusamur lögmaður og flutti
mál sín skýrt og með myndugleik. Þá
minnist ég þess ekki að hann hafi beð-
ið um frest til að skila gögnum til
óbyggðanefndar nema einu sinni.
Það var óhjákvæmilegt að við
kynntumst honum vel í fjölmörgum
ferðum okkar um byggðir og óbyggð-
ir landsins. Hann var góður ferða-
félagi og þekkti landið mjög vel, enda
hafði hann ferðast um landið þvert og
endilangt á snjósleðum, jeppum, fót-
gangandi eða á fjórhjólum. Var sama
hvar við bárum niður, ávallt var það
Ólafur sem gat frætt okkur um nöfn á
fjöllum, hólum og vatnsföllum og gef-
ið ýmsum örnefnum líf með frásögn-
um frá fyrri öldum eða síðari tímum.
Eitt sinn komum við að gangna-
mannakofa á Höfðabrekkuafrétti og
voru þar þrír óárennilegir steinar
sem gangnamenn höfðu leikið sér við
að lyfta. Heimamenn, sem vissu að
Ólafur var rammur að afli, eggjuðu
hann til að fást við stærsta steininn.
Ólafur gekk nokkra hringi umhverfis
ÓLAFUR
SIGURGEIRSSON