Morgunblaðið - 05.05.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. MAÍ 2006 43
MINNINGAR
✝ KolbeinnBjarnason fædd-
ist í Stóru-Mástungu
27. apríl 1915. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands á Sel-
fossi 26. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Bjarni
Kolbeinsson, f. í
Stóru-Mástungu í
Gnúpverjahreppi
13.6. 1896, d. 27.10.
1974, og Þórdís Ei-
ríksdóttir, f. á Votu-
mýri á Skeiðum
18.4. 1890, d. 13.7. 1946. Kolbeinn
var elstur sex systkina. Hin eru:
Halla Bjarnadóttir, f. 21.8. 1916,
búsett á Hæli, gift Einari Gests-
syni, látinn, Eiríkur Bjarnason, f.
8.6. 1918, d. 5.12. 2003, búsettur í
Sandlækjarkoti, kvæntur Mar-
gréti Eiríksdóttur, Hörður
Bjarnason, f. 18.2.
1920, d. 22.8. 2004,
búsettur í
Stóru-Mástungu II,
kvæntur Aðalheiði
Ólafsdóttur, Har-
aldur Bjarnason, f.
30.11. 1924, búsett-
ur í Stóru-Mástungu
I, kvæntur Ragn-
heiði Haraldsdótt-
ur, og Jóhanna
Bjarnadóttir, f. 2.2.
1933, búsett í
Garðabæ, gift Gísla
Sigurðssyni.
Kolbeinn ólst upp í Stóru-Más-
tungu og bjó þar alla tíð en árið
1996 fluttist hann að Dvalarheim-
ilinu Blesastöðum og dvaldi þar til
dauðadags.
Útför Kolbeins verður gerð frá
Stóra-Núpskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Í dag er kvaddur föðurbróður
minn, Kolbeinn Bjarnason frá Stóru-
Mástungu.
Það var friðsæl stund þegar Kolli
kvaddi þennan heim saddur lífdaga
daginn fyrir 91. afmælisdaginn. Það
er skrítin tilfinning að horfa eftir
manni sem hefur verið hluti af lífi
manns alla tíð. Á slíkum tímamótum
er hollt að staldra við og rifja upp dýr-
mætar minningar um góðan frænda
sem var okkur systkinunum meira
sem uppeldisbróðir en föðurbróðir.
Ævi Kolla var um margt sérstök. Á
öðru aldursári veiktist hann af heila-
himnubólgu og barðist hann fyrir lífi
sínu í hálft ár.
Þá kom seigla Kolla strax í ljós og
lifði hann veikindin af, en hlaut af
þeim þá skerðingu, bæði andlega og
líkamlega, sem hann bjó við alla tíð
síðan.
Kolli bjó í skjóli foreldra sinna
meðan þeirra naut við og síðan átti
hann heimili hjá bróður sínum og
mágkonu, Haraldi og Ragnheiði í
Mástungu.
Kolli gerði ekki meira en hann
nauðsynlega þurfti og fannst gott að
sofa fram eftir.
Ég man eftir því sem barn hvað
mér þótti merkilegt hvernig hann gat
sofið með sængina breidda upp fyrir
höfuð.
Kolli var duglegur að spila við okk-
ur krakkana og eftirminnileg eru
nöfnin sem hann gaf spilunum, til
dæmis kallaði hann þristinn iðulega
hryggjarlið og fjarkann kopp.
Kolla þótti einstaklega skemmti-
legt að segja sögur. Sagði hann sömu
sögurnar aftur og aftur svo manni var
nú farið að þykja nóg um en svo virt-
ist sem Kolli hefði endalaust úthald.
Hann var hið mesta ljúfmenni og
hafði skemmtilegan húmor sem entist
allt til loka. Stríðnin var honum í blóð
borin og notaði hann hvert tækifæri
sem gafst til að stríða góðlátlega og
leyndi sér ekki að hann hafði gaman
af.
Ég var skírð í höfuðið á Kolla á 50
ára afmæli hans. Það fór ekki á milli
mála að Kolla þótti vænt um að eiga
nöfnu, hafði hann oft á orði að það
væri nú honum að kenna hvað ég héti,
svo kímdi hann eins og honum var
einum lagið.
Kolli átti hamingjusamt og gott líf,
hann hafði sitt hlutverk eins og aðrir
á heimilinu og í bústörfunum sem
hæfðu hans getu. Eftir að ég varð
fullorðin gerði ég mér ljóst að líf Kolla
er ólíkt því sem margir af hans kyn-
slóð með þroskaskerðingu hafa lifað.
Kolli átti alla tíð öruggt skjól, fyrst
hjá fjölskyldu sinni og síðastliðin tíu
ár átti hann heimili á dvalarheimilinu
á Blesastöðum á Skeiðum.
Ég vil þakka starfsfólkinu á Blesa-
stöðum fyrir það hversu vel það
reyndist Kolla og sinnti honum af
mikilli alúð.
Nú skiljast leiðir að sinni, ég þakka
Kolla samfylgdina og óska honum
guðs blessunar á nýjum slóðum.
Kolbrún Haraldsdóttir.
Að sigra heiminn er eins og að spila á spil
með spekingslegum svip og taka í nefið
(Og allt með glöðu geði
er gjarna sett að veði).
og þótt þú tapir, það gerir ekkert til,
því það er nefnilega vitlaust gefið.
(Steinn Steinarr.)
Þegar ungur drengur stautaði sig
fram úr þessum ljóðlínum fannst hon-
um þær hljóta að vera ortar með
Kolla sem fyrirmynd. Það gat líka
tekið Kolla talsverðan tíma að taka í
nefið eða troða í slóna eins og hann
orðaði það. Þegar Kolli var búinn að
troða í slóna þá hallaði hann sér
gjarnan aftur leit á mann dálítið
sposkur á svip og sagði „mikið helvíti
var þetta gott“. Þær voru líka ófáar
stundirnar sem við sátum og spiluð-
um lomber, Kolli, Geiri og eitthvert
okkar systkinanna. Þá hafði Kolli sér-
staklega gaman af því að spila svolítið
djarft, kúbaði gjarnan og keypti
grimmt. Kolli hafði líka talsvert gam-
an að útreiðum og átti hann þónokkur
hross í gegnum tíðina.
Kærust honum af þessum hrossum
var Aska, mikill kostagripur og talaði
hann oft um að hann hefði aldrei átt
betra hross. Kolli fór oft á fjall á sín-
um yngri árum þá oftast að Dalsá.
Kolli lifði og hrærðist í sveitastörf-
unum en hafði þó mest gaman af því
að stússast í kringum „rolluskját-
urnar“.
Kolli bjó alla sína tíð í Stóru-Más-
tungu utan síðustu árin að hann
dvaldi á Blesastöðum. Kolli var frem-
ur hæglátur maður og fór hljóðlega
um. Fylgdist vel með mönnum og
málleysingjum og var nægjusamur.
Kolli kvartaði ekki þó hann fengi
kannski ekki eins góð spil og aðrir
sem að sátu við sama borð heldur spil-
aði eins vel úr þeim og hann best
kunni.
Hafi hann þakkir fyrir allt og allt.
Ragnar Haraldsson.
KOLBEINN
BJARNASON
Sjaldan hef ég
kynnst svo einlægum
og brennandi áhuga á
ljóðum og lögum og hjá Sigurbjörgu
Petru. Hún bar með sér lifandi áhuga
og útgeislun, sem auðvelt var að láta
fanga hugann. Hún koma víða við í
kórstarfi og naut í hvívetna vináttu
og virðingar. Það eru allmörg ár síð-
an hún kom að starfi sem kórstjóri í
kór Kvenfélags Bústaðasóknar, sem
ber nafnið Glæðurnar. Sigurbjörgu
tókst ekki aðeins að finna hljóminn
með þessum vinkonum sínum, henni
tókst líka að skapa áhuga og metnað.
Ósjaldan hafa þær glatt kirkjugesti
með söng sínum og lagavalið hefur
verið skemmtilegt. Sigurbjörg var
allt í senn kórstjóri og undirleikari,
lifandi og gefandi með sinn sérstaka
takt til að stjórna og hvetja áfram.
Hógværð hennar og einlægni var
mikil og til marks um það má nefna
að þegar hún kynnti lögin þeirra, þá
var hún lítt að flagga því að hún sjálf
gæti átt lag eða ljóð. Mörg laga henn-
ar eru grípandi og björt og hafa alla
tíð boðskap í textanum, sem sagði allt
um hug hennar til sköpunar Guðs.
Fyrir hönd Bústaðasóknar vil ég
þakka henni ljúfar samverustundir
og biðja henni blessunar á för hennar
heim í ríki Guðs.
Guð blessi minningu hennar og
styrki ástvini hennar.
Pálmi Matthíasson.
Þeir eru margir áratugirnir sem
við Sifa höfum þekkst. Kynnin urðu
nánari þegar við ásamt mörgum dug-
legum konum stofnuðum kvenfélag
fyrir 38 árum. Félagið óx og dafnaði,
það átti afmæli, hélt jólaböll, þorra-
blót, basara, fór í ferðalög, bauð til sín
gestum og þá var nú ekki ónýtt að
hafa tónlistardrottningu innan fé-
lagsins sem tók öllu kvabbi sem sjálf-
sögðum hlut. Það var sama hvort það
var píanóið, harmónikkan eða gítar-
inn sem hún skemmti með, sönggleð-
in var komin sem alla hreif með sér
og gerði lítinn fund að hátíð og ferða-
lag ógleymanlegt.
Sifu minni vil ég þakka allt þetta.
Hún var með létta lund og gleðin
fylgdi henni hvar sem hún var. Allir
gátu sungið ef hún spilaði og Sifa var
óþreytandi að miðla okkur. Seinustu
árin átti hún við mikla fötlun að
stríða, ég hafði oft á orði hvernig hún
kæmist eitt og annað, þá svaraði hún
jafnan: Ég kemst þetta á þrjóskunni.
Já það var ótrúlegt hvað viljinn bar
hana.
Nú eru hljóðfærin þögnuð, en Sifu
sé ég fyrir mér stjórnandi kór þar
sem hún er núna. Ég þakka fyrir að
hafa átt samleið með yndislegri konu
með brosið sitt bjarta. Ástvinum öll-
um bið ég guðs blessunar.
Dóra Guðmundsdóttir.
Mig langar að minnast vinkonu
minnar Sigurbjargar með nokkrum
SIGURBJÖRG PETRA
HÓLMGRÍMSDÓTTIR
✝ SigurbjörgPetra Hólm-
grímsdóttir fæddist
í Ormarslóni í Þist-
ilfirði 2. maí 1936.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 27. apríl síð-
astliðinn og var
útför hennar gerð
frá Dómkirkjunni 4.
maí.
orðum. Við hittumst
fyrst fyrir átta árum.
Þá byrjaði okkar far-
sæla samstarf í tónlist-
inni. Ég hreifst strax
af einstökum krafti
hennar, fjöri og innlif-
un. Á fjölmörgum tón-
leikum okkar er mér í
gleggstu minni þessi
mikla orka sem hún
gaf öllum viðstöddum.
Þar var eldhugi á ferð.
Í mínum huga eru
sannir listamenn þeir
sem hafa það að leið-
arljósi að gera heiminn aðeins betri.
Og það gerði hún.
Ekki aðeins miðlaði hún tónlist
annarra heldur var hún einnig skap-
andi listamaður sjálf.
Alla sína ævi var hún að semja tón-
list. Kórarnir hennar nutu þeirra for-
réttinda að hafa kórstjóra sem einnig
var tónskáld. Til allrar hamingju
tókst okkur að koma í verk þeirri ætl-
un okkar að taka upp úrval af verkum
Sigurbjargar í gegnum tíðina. Árið
2004 kom út diskurinn „Kvöldgeisl-
ar“.
Það var henni afar dýrmætt og nú
okkur sem eftir erum.
Með innilegum samúðarkveðjum
til aðstandenda,
Arnhildur Valgarðsdóttir.
Það var á vordegi 1994, að kona ein
úr kvenfélagi Bústaðasóknar hlýddi á
tónleika Kvennakórs Hreyfils undir
stjórn Sigurbjargar Petru. Hún
hreifst af söng kórsins og varð þá sú
hugmynd til að stofna mætti kvenna-
kór hjá kvenfélagi Bústaðasóknar.
Það varð að veruleika þá um haustið
og hlaut kórinn nafnið Glæður.
Þessar söngelsku konur áttu því
láni að fagna að fá Sigurbjörgu sem
stjórnanda og hún lá svo sannarlega
ekki á liði sínu og blés lífi í glæðurnar
sem blunduðu í brjósti kvennanna,
sem upp frá því mættu vikulega á
kóræfingar.
Sigurbjörg kenndi, hvatti og hrós-
aði og gætti þess að hver og ein fengi
að njóta sín. Hún gat líka vandað um
og leiðbeint, endurtekið og breytt, en
allt sem hún gerði var gert af slíkri
ljúfmennsku og mannlegu innsæi að
engum þótti miður. Henni var sér-
lega lagið að hrífa alla með sér með
þeirri ást sem hún hafði á tónlistinni.
Sjálf hafði Sigurbjörg samið mörg
falleg lög og jafnframt samið við þau
texta. Þetta voru einstaklega falleg
lög og ljóð hennar báru vitni um ást
hennar á landinu og næman skilning
á hinu fagra samspili í náttúrunni.
Við fráfall slíkrar konu er mikill
missir og söknuður. Hún verður okk-
ur konunum í kórnum ógleymanleg. Í
huga okkar er minning hennar sam-
tvinnuð fegurð vorsins og landsins
okkar góða. Við kveðjum hana með
virðingu og þakklæti fyrir ánægju-
legar samverustundir.
Ástvinum hennar sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Kvennakórinn Glæður.
Þegar við félagar úr sönghópnum
sem kallar sig „Söngfugla“ vorum að
tygja okkur til heimferðar eftir æf-
ingu í félagsmiðstöðinni á Vesturgötu
7 hinn 27. apríl fengum við þá sorg-
legu fregn að söngstjórinn okkar til
margra ára, Sigurbjörg Petra Hólm-
grímsdóttir, hefði látist þú um hádeg-
isbilið.
Sigurbjörg stofnaði þennan kór
fyrir tuttugu árum og hafði stjórnað
honum í nítján ár þegar örlögin gripu
í taumana og gerðu henni ókleift að
starfa lengur.
Þegar kórinn varð tíu ára hélt hann
tónleika í ráðhúsi Reykjavíkur fyrir
fullum sal og það var Sigurbjörgu
mikið kappsmál að kórinn endurtæki
þann leik á tuttugu ára afmælinu.
Hvort sú von hennar rætist er óvíst,
en fari svo mun hún áreiðanlega
verða viðstödd þótt ósýnileg verði.
Að syngja í kór er fyrir eldri borg-
ara mjög jákvætt bæði andlega og
líkamlega, að hittast tvisvar í viku frá
september til maí ár hvert er þó
nokkurt mál. Það er því mikið á
stjórnanda og leiðtoga lagt að miðla
tónlistar- og söngkennslu til stórs
hóps eldri borgara, því oft er „misjafn
sauður í mörgu fé“. Sigurbjörg var
þeim eiginleika gædd að geta sýnt
þolinmæði og hjartahlýju sem sigrast
á öllum erfiðleikum.
Sigurbjörg lagði fyrir sig laga-
smíðar, þótt í smáum stíl væri, og
bera lögin hennar keim af lundarfari
hennar, eru hljómfalleg og mjúk. Ár-
ið 2004 gaf hún út hljómdiskinn
„Kvöldgeislar“ þar sem úrvalslista-
menn flytja lögin hennar og er disk-
urinn hin mesta gersemi.
Við „Söngfuglar“ sendum Sigur-
björgu hjartans þakklæti yfir móð-
una miklu fyrir allt sem hún gerði
fyrir okkur, þótt hún gengi ekki heil
til skógar hin síðari ár. Við vitum að
nú er hún laus við hinar líkamlegu
þjáningar og gengur á Guðs vegum
með söng í sál.
Við sendum aðstandendum Sigur-
bjargar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
F.h. Söngfugla,
Edda I. Margeirsdóttir formaður.
ÓLAFUR SIGURGEIRSSON
hæstaréttarlögmaður,
sem lést fimmtudaginn 27. apríl, verður jarðsunginn
frá Hallgrímskirkju föstudaginn 5. maí kl. 13.00.
Aðstandendur.
Elskuleg móðir okkar,
INGIBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir sunnudaginn
23. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir til hjúkrunar- og starfsfólks á
Eir.
Ólafía K. Sigurðardóttir,
Vilborg Sigurðardóttir,
Kjartan L. Sigurðsson,
Ólafur K. Sigurðsson,
Valdimar Sigurðsson,
Hlöðver Sigurðsson,
Sigríður Sigurðardóttir,
Jón Snorri Sigurðsson,
Hansína Jensdóttir,
barnabörn, langömmu- og
langalangömmubörn.
Elskuleg systir mín, mágkona og frænka,
SIGRÍÐUR ÞORSTEINSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Skjóli,
áður Álfheimum 26,
lést miðvikudaginn 3. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sæmundur Þorsteinsson, Emilía Baldursdóttir
og börn.
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Minningar-
greinar