Morgunblaðið - 05.05.2006, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. MAÍ 2006 37
MINNINGAR
✝ Helga Helga-dóttir fæddist í
Reykjavík 16. des-
ember 1924. Hún
lést á Landspítalan-
um 28. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Helgi
Eiríksson, banka-
stjóri Útvegsbanka
Íslands, f. í Reykja-
vík 21. maí 1900, d.
14. mars 1976, og
Jóhanna Árnadótt-
ir, húsfreyja, f. í
Reykjavík 15. júní
1904, d. 14. nóvember 1994. Föð-
urforeldrar Helgu voru Eiríkur
Hjaltested Bjarnason, járnsmiður,
f. í Reykhólahreppi 24. nóvember
1866, d. 12. júlí 1948, og Guðrún
Helgadóttir, húsfreyja, f. í Reykja-
vík 31. maí 1878, d. 31. mars 1961.
Móðurforeldrar Helgu voru Árni
Þorsteinn Zakaríasson, steinsmið-
ur og verkstjóri hjá Vega- og brú-
argerð ríkisins, f. í Reykjavík 17.
ágúst 1860, d. 17. nóvember 1927,
og Helga Guðbjörg Ófeigsdóttir,
húsfreyja, f. í Fjalli á Skeiðum 1.
júlí 1862, d. 26. desember 1936.
Helgi Garðar Garðarsson, f. 17.
febrúar 1959. Maki hans er Lovísa
Guðbrandsdóttir og börn þeirra
eru Hávar Helgi og Víðir Helgi.
Sonur Lovísu og fóstursonur
Helga er Jón Fannar Smárason. 3)
Guðrún Garðarsdóttir, f. 22. októ-
ber 1961. Maki hennar er Einar
Einarsson og börn þeirra eru Álf-
heiður Gló og Heiðrún Vala. 4)
María Anna Garðarsdóttir, f. 31.
maí 1963. Barn hennar er Ugla Jó-
hanna Egilsdóttir. Maki Maríu er
Mads Holm.
Helga ólst upp í Reykjavík í
Tjarnargötu 11. Hún gekk í
Landakotsskóla og útskrifaðist
með verslunarpróf frá Verslunar-
skóla Íslands árið 1940. Hún hóf
nám í píanóleik hjá Róbert A. Ott-
óssyni og lærði síðar hjá Árna
Kristjánssyni við Tónlistarskólann
í Reykjavík. Helga starfaði við Út-
vegsbanka Íslands um árabil.
Árið 1968 stofnuðu þau hjónin,
Helga og Garðar, matvöruverslun
í Vesturbæ Reykjavíkur og störf-
uðu þar saman þar til verslunin
var lögð niður í febrúar 1999.
Helga gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir Guðspekifélagið og
Sam-Frímúrararegluna og var um
tíma æðsti yfirmaður reglunnar á
Norðurlöndum.
Útför Helgu verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Bróðir Helgu var Ei-
ríkur Helgason,
heildsali, f. 25. júní
1927, d. 8. júní 1998.
Eiginmaður Helgu
er Garðar Sigfússon,
kaupmaður í Reykja-
vík, fæddur á Ísafirði
9. júlí 1926. Foreldr-
ar hans voru Sigfús
Guðfinnsson, skip-
stjóri og síðar kaup-
maður í Reykjavík, f.
á Hvítanesi í Ögur-
hreppi 9. ágúst 1895,
d. 6. febrúar 1980, og
María Anna Kristjánsdóttir, hús-
freyja, f. á Bæjum í Nauteyrar-
hreppi 8. október 1896, d. 9. des-
ember 1981.
Fyrri maður Helgu er Erlendur
Grétar Haraldsson, f. 3. nóvember
1931. Sonur þeirra er 1) Haraldur
Erlendsson, f. í Danmörku 24.
september 1956. Maki hans er
Svanhildur Sigurðardóttir og börn
þeirra eru Helgi Svanur, Logi
Svanur og Eik. Börn Svanhildar af
fyrra hjónabandi eru Helena,
Hjalti Þór og Örlygur Andri.
Börn Helgu og Garðars eru: 2)
„Hún Helga er dáin,“ sagði hún
Jenný mágkona mín í símann þegar
ég svaraði. „Helga hans Garðars?“
spurði ég á móti. „Já, hún dó í nótt.“
Ég átti engin orð til að svara þessu,
ég var harmi slegin yfir þeirri
óvæntu harmafregn að svilkona mín
og góð vinkona væri dáin. Við viss-
um að Helga var veik, en kannski
gerir maður sér ekki grein fyrir
hvað fólk er mikið veikt, sérstaklega
þegar það kvartar aldrei og gerir lít-
ið úr sínum veikindum og þannig var
Helga, hún kvartaði aldrei. Mér
finnst ég hafa þekkt Helgu alla ævi.
Við vorum báðar Reykvíkingar og
miðbæjarbörn. Guðrún föðuramma
Helgu átti heima þar sem ráðhúsið
stendur núna, en Guðbjörg móður-
amma mín bjó í Tjarnargötu 6 og
var ömmu Helgu innanhandar með
eitt og annað. Ég var mjög ung þeg-
ar ég heyrði ömmu lýsa hinu fallega
og glæsilega heimili Guðrúnar
ömmu Helgu. Þess vegna finnst mér
ég alltaf hafa þekkt Helgu. En svo
kynntist ég Helgu í eigin persónu,
þegar við vorum báðar að læra
steppdans hjá Báru Sigurjóns með
undirleik Sigfúsar Halldórssonar á
Fríkirkjuvegi 11.
Helga var einstök, hún var sér-
staklega hlý, hjálpsöm, látlaus og
falleg ung stúlka.
Seinna tengdumst við fjölskyldu-
böndum þegar við giftumst bræðr-
um, ég Kristjáni en Helga honum
Garðari. Þau Garðar áttu mörg sam-
eiginleg áhugamál, t.d. voru guð-
speki, heimspeki og öll andleg mál
þeim báðum mjög hugleikin. Við
vorum öll félagar í Samfrímúrara-
reglunni. Þegar við hjónin gengum í
regluna fyrir einum 42 árum, var
það Helga sem studdi okkur og leið-
beindi og benti okkur á réttu bæk-
urnar. Að ræða andleg mál við
Helgu var mjög fræðandi og upp-
örvandi, hún var hafsjór af fróðleik
um andleg málefni. Það var oft mik-
ið fjör uppi á lofti í Guðspekihúsinu,
en þá kom Grétar heitinn Fells upp í
bókaherbergið og sussaði á okkur
með sinni mildu rödd og sagði að
það væri allt í lagi að hlæja en bara
lágt, en þá hlógum við Helga ennþá
meira. Eða þegar við vorum öll í
sumarskólanum austur í Hlíðardals-
skóla, en það var bæði uppbyggj-
andi, fræðandi og ógleymanlegur
tími.
Minningarnar hrannast upp við
þessa óvæntu harmafregn.
Allt sem Helga tók sér fyrir hend-
ur lék í höndunum á henni, hvort
sem það var útsaumur, matreiðsla
eða eitthvað annað, var það eins og
gert af fagmanni.
Helga átti hlýlegt og fallegt heim-
ili prýtt mörgum fallegum hlutum
og var það henni metnaðarmál að
halda fallegt menningarheimili, en
Helga var fyrst og fremst góð eig-
inkona, móðir og amma.
Við Kristján, börnin og fjölskyld-
ur þeirra viljum þakka Helgu fyrir
alla þá vináttu og hlýhug sem hún
alltaf sýndi okkur.
Þegar þú ert sorgmæddur
skoðaðu þá aftur huga þinn
og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Elsku Garðar, Haraldur, Helgi
Garðar, Guðrún, María Anna og fjöl-
skyldur, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
minningin um góða eiginkonu, móð-
ur og ömmu veita ykkur styrk í
sorginni.
Guðbjörg (Dúddý).
Kær frænka mín og vinkona
Helga Helgadóttir, kölluð Mússa á
sínum yngri árum, hefur kvatt þenn-
an heim og verður sæti hennar
vandfyllt. Hún hafði einstaklega
ljúfa og einlæga nærveru og um-
vafði alla, sem til hennar komu kær-
leika og hlýju. Maður fór ævinlega
betri manneskja af hennar fundi.
Sjóður minninganna er dýrmætur
og ómetanlegur á stundum sem
þessari. Æskuminningar sækja á
hugann og mig langar til að rifja upp
nokkrar þeirra.
Við vorum systradætur svo hún
tengist æsku minni í ríkum mæli.
Amma okkar, sem við báðar heitum
í höfuðið á, Helga Ófeigsdóttir frá
Fjalli á Skeiðum, bjó síðustu æviár
sín hjá foreldrum Mússu, Jóhönnu
Árnadóttur og Helga Eiríkssyni
bankastjóra. Þær nöfnur deildu her-
bergi saman og tengdust sterkum
kærleiksböndum. Oft varð Mússu að
orði að Helga amma, sem var ákaf-
lega andlega sinnuð, væri sú mann-
eskja sem ef til vill hefði haft mest
áhrif á líf sitt. Allir krakkar hænd-
ust að Mússu. Ég tel að það hafi ver-
ið vegna þess að hún kom fram við
börn eins og fullorðið fólk, eins og
alvörufólk. Það var tíu ára aldurs-
munur á okkur Mússu en mér fannst
við alltaf jafngamlar. Hún sagði mér
eitt sinn að Helga amma hefði sagt
henni að gæta litlu nöfnu sinnar,
sem sagt mín, vel og það gerði hún
svo sannarlega alveg þar til yfir
lauk.
Það getur stundum reynst erfitt
að vera gæddur listrænum hæfileik-
um á of mörgum sviðum, eins og
nafna mín. Um tíma heillaði leik-
listin hana og ætlaði hún sér að
verða leikkona. Ég var svo heppin
að fá að fara með henni á æfingar.
T.d. man ég vel eftir að ég fór með
henni í Iðnó þar sem hún lék smá-
hlutverk um skeið. Það var spenn-
andi upplifun. Ég minnist þess m.a.
að hafa séð æfingar á leikritinu
„Veislan á Sólhaugum“ eftir Ibsen.
Á Hótel Borg sá ég hana sýna
„akróbatik“ af mikilli snilld við
píanóundirleik Sigfúsar Halldórs-
sonar. Ég starði agndofa á þessa
fullkomnu frænku mína, hversu
ótrúlega kattliðug hún var þar sem
hún flaug um gólfið í Gyllta salnum í
ljósbláum pífubúningi. Einnig var
hún í fimleikaflokki, sem fór m.a. í
sýningarferðir til útlanda.
En það fór svo að tónlistin náði yf-
irhöndinni. Mússa byrjaði píanónám
hjá Róberti Abraham 13 ára gömul
og fór síðan í Tónlistarskólann. Hún
taldi sig ætíð lánsama að hafa fengið
þann mikla listamann, Árna Krist-
jánsson, sem kennara. Þau áttu
margt sameiginlegt, auk tónlistar-
innar, höfðu t.d. bæði mikinn áhuga
á andlegum málefnum.
Ég sat oft tímunum saman og
hlustaði á hana spila og þá kynntist
ég fyrir alvöru Schumann, Debussy,
Scarlattí og þá ekki síst Chopin.
Hún æfði af áhuga marga tíma á dag
og oft heyrðu vegfarendur dúndur
píanóleik út um gluggann á herberg-
inu hennar í Tjarnargötunni. Fjöl-
skyldan bjó í húsi nr. 11, þar sem nú
stendur Ráðhús Reykjavíkur.
Það urðu henni geysileg vonbrigði
að þegar kom að fullnaðarprófi í
píanóleik þá tóku sig upp gömul
veikindi, sem leiddu til þess að ekki
varð úr frekara námi. En alla tíð átti
tónlistin hug hennar allan.
Fyrir utan listræna hæfileika var
Mússa gædd frábærum námshæfi-
leikum. Á námsferlinum frá Landa-
kotsskóla og þar til hún útskrifaðist
úr Verslunarskólanum var hún kom-
in heilum tveimur árum á undan
jafnöldrum sínum. Sagði hún mér að
þetta hefði ekki verið henni til góðs
á félagslega sviðinu því skólafélagar
hennar meðhöndluðu hana alltaf
sem litla barnið í bekknum.
Það voru forréttindi á þessum
sokkabandsárum að spásséra um
miðbæinn á góðviðrisdögum með
Mússu, sem alltaf var glæsilega
klædd, samkvæmt nýjustu tísku,
með túrban og á háum korksólum,
sem voru toppmóðins í þá daga. Vin-
konur mínar höfðu á orði að mikið
ætti ég gott að eiga svona flotta
frænku.
Ef ég ætti að reyna að lýsa
frænku minni er mér efst í huga
hvað hún var með eindæmum
traust, heilsteypt og vel gerð,
skyldurækin og með ríka ábyrgð-
artilfinningu. Hún gerði miklar kröf-
ur en mestar þó til sjálfrar sín. Víð-
sýn og fordómalaus kona, sem
ræktaði sitt innra líf og hjálpaði öðr-
um. Það kom því ekki á óvart að hún
valdi sér starfsvettvang hjá félögum
eins og Guðspekifélaginu og Samfrí-
múrarareglunni.
Hún gekk til liðs við Samfrímúr-
araregluna ung að árum til heilla
bæði fyrir hana sjálfa og regluna.
Hún starfaði þar af áhuga og margir
nutu leiðsagnar hennar. Hún gegndi
mörgum trúnaðarstörfum innan
reglunnar, sem hún leysti af hendi
af vandvirkni og ósérhlífni.
Það var gott að heimsækja þau
Mússu og Garðar á fallegt og menn-
ingarlegt heimili þeirra í Laug-
arásnum. Þau hjónin voru svo glað-
lynd og áhugasöm um lífið og
tilveruna að hrein unun var að
dvelja hjá þeim í góðu yfirlæti. Það-
an á ég margar ljúfar minningar.
Nú þegar hún frænka mín og vin-
kona hverfur til æðri heimkynna er
mér efst í huga þakklæti fyrir að
hafa átt hana að ævilöngum ferða-
félaga. Ég bið algóðan guð að
styrkja eiginmann hennar, börn
hennar Harald, Helga Garðar, Guð-
rúnu og Maríu Önnu, tengdabörn og
ömmubörnin, í sárum söknuði
þeirra.
Við Hörður og fjölskylda okkar
sendum þeim öllum hjartans sam-
úðarkveðjur.
Helga Steffensen.
Garðar hringdi í mig í morgun og
tilkynnti mér um andlát Helgu. Það
sem kom upp í huga minn var sökn-
uður og góðar minningar síðan ég
var barn. Þó samband okkar hafi
verið lítið undanfarin ár voru tengsl-
in á milli okkar sterk.
Ég man þegar ég hitti Helgu í
fyrsta skipti. Þá var ég átta ára
gömul. Ég fékk að fara með Gústu
systur minni í heimsókn til Reykja-
víkur þar sem hún var í vist hjá
Donna bróður hennar á Laugarás-
veginum en ég hafði aldrei á ævi
minni komið inn í eins „flotta höll“
eins og hún var í mínum augum þá.
Ég man hvað mér fannst Helga
vera kraftmikil þegar hún kom svíf-
andi inn með glæsibrag og heilsaði
mér, spurði hvort þetta væri litla
systir Gústu frá Akranesi. Ári
seinna var ég komin í vist til Helgu,
þá á tíunda ári. Átti bara að vera
sumarið en ílengdist þar til ég var
tæplega fimmtán ára gömul.
Mér fannst mikið til hennar koma
og fannst þetta allt draumi líkast,
hún var svo örlát, var alltaf að gefa
manni eitthvað. Hún opnaði stóru
ávaxtadósirnar og maður mátti fá
eins mikið og maður gat í sig látið,
svo ég tali nú ekki um eplakassann
og bananakassann. Aldrei á ævi
minni hafði ég fengið svona mikið af
ávöxtum, fékk að borða eins mikið
og ég gat. Ég var ekki vön að fá
ávexti nema bara á jólum eins og
tíðkaðist í þá daga. Þannig var
Helga örlát, hún gat endalaust gefið
manni.
Ekki má nú gleyma öllum ferð-
unum til Hveragerðis, en þangað
var farið á hverju sumri í sumarbú-
stað með fullan bíl af farangri og
börnum á litla Morris bílnum. Hana
munaði ekki um að taka alla með,
þau tvö og við allir krakkarnir, börn-
in þeirra fjögur, börnin hans Donna
og ég.
Á sínum yngri árum var Helga
ballerína, dansaði í danska konung-
lega ballettinum, já og myndirnar
sem voru til af henni í splitt og
spíkat og alls konar fimlegum stell-
ingum, svo tággrönn og fín. Ég fékk
aldrei nóg af því að skoða þær
myndir, en hún var ekkert að flíka
þeim, var mjög hógvær um þetta
tímabil.
Hún var óþreytandi að hvetja mig
áfram og hafði trú á mér í því sem
ég var að gera. Vandi mig af því að
vera „ódönnuð“ eins og hún orðaði
það, maður átti að vera „dannaður“
og kunna sig.
Ég man þegar hún fór stundum
með mig niður í bæ að „útrétta“ eins
og hún kallaði það og keypti fulla
tösku af fötum á mig, henni fannst
ég ekki eiga nóg af fötum, þyrfti að
eiga til skiptanna.
Helga var mjög myndarleg í
höndunum, þau eru ófá hekluðu
rúmteppin eftir hana. Ég vil þakka
Helgu fyrir allt sem hún gerði fyrir
mig, fallegu röndóttu peysurnar
sem hún prjónaði á mig, flottu
grænu dragtina sem hún heklaði,
tónlistina sem hún kenndi mér að
hlusta á, hún lék svo vel á píanó og
ég naut þess að hlusta á hana leika.
Ég var mjög ánægð með allt þetta
en kunni kannski ekki að þakka
henni nóg fyrir þegar ég var barn.
Hún vildi mér svo vel en ég var
svo ung og skildi ekki allt. Ég bar
óskaplega mikla virðingu fyrir
henni. Helga á stóran þátt í því sem
ég er í dag og hafði mikil áhrif á mig
til góðs og er ég henni þakklát fyrir
það. Ég vil þakka henni fyrir alla
okkar samveru, bæði góðu og erfiðu
stundirnar.
Hún var drottning, stórmannleg
og líka stjórnsöm, vildi allt fyrir alla
gera. Hjálpaði þeim sem minna
máttu sín og vildi öllum vel.
Svo hleypur æskan unga
óvissa dauðans leið
sem aldur og ellin þunga,
allt rennur sama skeið.
Innsigli öngvir fengu
Upp á lífsstunda bið,
en þann kost undir gengu
allir að skilja við.
(Hallgr. Pét.)
Elsku Garðar, Haraldur, Helgi,
Guðrún og Maja, ég votta ykkur og
fjölskyldum ykkar mína innilegustu
samúð.
Elsku Helga, hvíl í friði.
Þín
Rakel.
Elsku Helga. Ég vildi bara þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig. Þegar ég var í vandræðum
varst þú eina manneskjan sem
hjálpaðir mér. Þú bjargaðir málun-
um af einstökum rausnarskap. Ég
mun aldrei gleyma því.
Guð geymi þig.
Elsku Garðar, Haraldur, Helgi
Garðar, Guðrún og María og barna-
börn, ég votta ykkur mína innileg-
ustu samúð.
Guðrún Ágústa (Gústa).
Ég minnist Helgu Helgadóttur
með hlýhug. Ég var svo lánsöm að
eignast góðar vinkonur snemma á
unglingsárum mínum en það eru
þær María og Guðrún dætur Helgu
og Garðars.
Ég var alltaf velkomin á heimili
þeirra á Rauðalæknum og á ég
margar góðar minningar þaðan. Oft
var setið og spjallað um heima og
geima en Helga var víðlesin og hafði
áhuga á svo mörgu. Hún vissi mikið
um tónlist og þarna vaknaði áhugi
minn á andlegum málefnum sem
haldist hefur fram á þennan dag.
Helga var mikill fagurkeri og átti
einstaklega fallegt heimili. Flygill-
inn var henni kær enda lærði hún á
píanó á sínum yngri árum. Við
María fengum ekki betri áheyranda
en Helgu þegar við vorum að spila
fjórhent á flygilinn.
Ég minnist einnig páskanna 1989
þegar Helga heimsótti mig til Vínar
þar sem ég var við nám. Hún kom
með Jóhönnu móður sína með sér og
áttum við góða daga þar sem ég
kynntist Helgu og Jóhönnu enn bet-
ur. Minningin um þessa heimsókn er
mér kær eins og svo margar minn-
ingar frá heimili Garðars og Helgu.
Ég votta Garðari, Maríu, Guð-
rúnu, Helga, Haraldi og barnabörn-
um innilega samúð mína.
Brynja Gísladóttir.
Kveðja frá Sam-Frímúrara-
stúkunni Ými nr. 724
Horfin er til hins eilífa austurs
systir okkar í Sam-Frímúrararegl-
unni Helga Helgadóttir eftir lang-
varandi veikindi. Hún gekk í stúk-
una Ými nr. 724 árið 1951. Helga var
góður félagi, kærleiksrík og elsku-
leg. Hún var víðlesin og hafði mikla
þekkingu á andlegum málum. Henni
voru falin mörg trúnaðarstörf innan
reglunnar, sem hún leysti öll af sam-
viskusemi og ljúfmennsku. Helga
var hógvær kona, en fylgin sér. Hún
vann mikil og óeigingjörn störf í
þágu reglunnar og hófst hún til
æðstu metorða og varð æðsti maður
hennar um nokkurra ára skeið.
Við viljum með þessum fáu orðum
þakka Helgu fyrir störf hennar í
þágu reglunnar. Með virðingu
kveðjum við góða forystukonu og
systur, þökkum henni samfylgdina
og biðjum henni blessunar á æðri
leiðum.
Eiginmanni hennar og börnum
biðjum við blessunar Guðs, svo og
öllum eftirlifandi ástvinum hennar.
Ása, Sigríður og Una.
HELGA
HELGADÓTTIR