Morgunblaðið - 30.08.2006, Blaðsíða 32

32 MIÐVIKUDAGUR 30. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Nína HafdísArnold fæddist í
Reykjavík 27. jan-
úar 1949. Hún lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans í
Fossvogi 22. ágúst
síðastliðinn. Hún
var dóttir Stein-
unnar Ágústu Jóns-
dóttur, f. 28. febr-
úar 1927, d. 14.
mars 1988, ættleidd
af eiginmanni
hennar, Hjalta
Ólafssyni, f. 30. maí 1926. Þau
skildu. Bróðir Nínu er Jón
Hjaltason, f. 15. mars 1954, eig-
inkona hans er Ólöf Halldórs-
dóttir, f. 28. maí 1955, dóttir
þeirra er Guðrún Björk, f. 17.
febrúar 1997. Önnur systkini
Nínu eru Reynir,
Birgitta, Nína, Sus-
an og Andri.
Nína giftist Ha-
rold Ray Arnold ár-
ið 1966. Þau skildu.
Dætur þeirra eru:
1) Anna Marie Arn-
old, f. 16. apríl
1966, gift Guð-
manni Friðgeirs-
syni, f. 18. apríl
1959, börn þeirra
eru Oddný, f. 7.
apríl 1992, og Aron
Tómas, f. 28. júní 1994. 2) Jenni-
fer Ágústa Arnold, f. 4. desem-
ber 1969, gift Þorsteini Krist-
mundssyni, f. 21. apríl 1966.
Nína Hafdís verður jarðsungin
frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku mamma mín, hvað er hægt
að segja, það eru ekki til orð til að lýsa
þeirri sorg sem umlykur hjartað. Ég
veit að þú varst sko ekki tilbúin að
fara í þessa ferð, þú varst með svo
mikið af hugmyndum fyrir framtíðina
og það var þitt hjartans mál að sjá til
þess að allt yrði gert til að auðvelda
Oddnýju skólagönguna í vetur þar
sem hún er að klára 10. bekkinn.
Ekki ætla ég að rekja lífið þitt hér
en minningarnar um þig eru óteljandi.
Þú varst svo heppin að vera af
þeirri kynslóð þar sem tengsl fjöl-
skyldunnar voru mikil og þú fékkst að
alast upp með ömmu þína og afa inni á
heimilinu. Þú talaðir oft um hvað það
var gott að koma heim úr skólanum
og hafa Jónínu ömmu þína til að taka
á móti þér. Það dýrmætasta sem þú
áttir var fjölskyldan þín. Þú varst allt-
af stór partur í lífi okkar systra. Þú
varst ekki bara mamma okkar, heldur
líka besti vinur, trúnaðarmaður og
bjarg okkar í erfiðleikum. Af þér
lærði ég skilyrðislausa ást, ég lifði í
þeirri vissu að ekkert gæti breytt
væntumþykju þinni. Þú hringdir oft-
ast til mín á morgnana til að athuga
hvernig hefði gengið að koma Odd-
nýju og Aroni í skólann. Svo var aftur
haft samband um kaffileytið til að
spjalla og svo var hringt um kvöldið
til að segja góða nótt.
Nú verða ekki fleiri símtöl. Þú vild-
ir hafa Oddnýju og Aron eins mikið
hjá þér og hægt var og skildir bara
ekkert í þessum ömmum sem máttu
bara ekki vera að því að hafa börnin
sín hjá sér. Samband ykkar Oddnýjar
var alveg sérstakt og hafa margir sem
hringt hafa í mig núna haft áhyggjur
af líðan hennar. Hjá þér hafði hún
skjól og trúnaðarvin, hún gat treyst á
að þú stæðir með henni í öllu.
Oft fannst mér eins og þú þekktir
„hálfan bæinn“. Fólk laðaðist að þér
því það fann að þú gafst þér tíma og
hlustaðir á það. Við systurnar töluð-
um oft um að þú værir tæknióð. Þetta
byrjaði með gsm-símanum, þér
fannst þeir alveg frábær uppfinning,
það var hægt að vera í sambandi alls
staðar, svo var það msn-ið, já, það var
toppurinn á tilverunni, þá varstu
komin í beint samband við alla sem þú
þekktir í útlöndum. Notendanafnið
þitt lýsir þér best en það var Amma
Cool. Og það varstu svo sannarlega.
Það urðu kaflaskil í lífi þínu fyrir 15
árum þegar þú kynntist Sæmundi, en
hann lést snögglega fyrir ári síðan.
Þið áttuð svo sannarlega skilið þessi
ár saman því þetta voru hamingju-
sömustu árin í lífi þínu. Sæmundur
elskaði að dekra við þig, en það tók
þig nokkurn tíma að venjast því og
trúa að þú ættir það skilið. Á móti
naut Sæmundur þess stöðugleika og
ástríkis sem þú hafðir upp á að bjóða.
Þú vannst að því hörðum höndum að
koma á sambandi milli Sæmundar og
sona hans, sem hafði rofnað gegnum
árin. Núna lítum við svo á að strák-
arnir og fjölskyldur þeirra séu hluti af
okkur. Gleðin sem ég sá á andlitinu
þínu þegar þú sagðir mér að Auður og
Sindri kölluðu þig ömmu var ólýsan-
leg, betri gjöf var ekki hægt að gefa
þér.
Ég veit að Sæmundur hefur tekið
fagnandi á móti þér, mamma mín.
Guð geymi þig og við munum sjást
síðar.
Vil ég þakka öllu starfsfólkinu á
gjörgæsludeildinni. Viðmót þess og
fagmennska hjálpaði okkur að kom-
ast í gegn um þetta og munum við
ávallt minnast þess.
Þín dóttir,
Anna Marie.
Elsku mamma mín, hvað ég sakna
þín sárt. Þú varst svo stór hluti af til-
veru minni að nær ógjörlegt er að
hugsa til þess að þú sért ekki lengur
hérna hjá mér. Þú fékkst kallið svo
snöggt að ekki gafst tími til að kveðja
þig. Ef ég hefði bara vitað þegar ég
talaði við þig í símann daginn sem þú
veiktist að Guð væri á hinni línunni þá
hefði ég aldrei kvatt þig og væri
sennilega ennþá með þig í síman-
um.Við þig átti ég djúpt og ástríkt
samband sem mun ávallt verða mitt
leiðarljós. Þú áttir ekki alltaf sæld-
arlíf, mamma mín, en orðið uppgjöf
var aldrei til í þínum huga heldur
tókstu öllu því sem að höndum bar
með baráttublik í augum og kleifst
þau fjöll sem á vegi þínum urðu og
stóðst uppi á tindinum sem sigurveg-
ari. Þú varst aðeins 13ára gömul þeg-
ar fyrstu alvarlegu veikindi þín bönk-
uðu upp á. Þú fékkst bráðagigt sem
lagði þig í rúmið í meira en ár sem var
erfiður biti að kyngja fyrir unglings-
stúlku sem var full af lífi og orku, en
eins og allt annað sem að höndum bar,
tókst þú á við það af æðruleysi og bar-
áttuþreki. Aðeins 17 ára giftistu
pabba, sem lést fyrir þremur árum,
og eignaðist Önnu systur og fluttir til
Ameríku. Þú varst ekki búin að búa
lengi þar þegar hermaðurinn hann
pabbi var kallaður til starfa til ann-
arrar heimsálfu, þú bara 18 ára gömul
og saman fluttuð þið til Taiwan og þar
áttirðu mig. Þegar þið pabbi slituð
samvistum komstu heim til Íslands og
þá tók við erfiður tími hjá þér, aðeins
21 árs með tvær dætur til að sjá um.
En sú kjarnorkukona sem bjó ávallt í
þér lét ekki lengi bíða eftir sér, ekkert
verk var of stórt eða smátt fyrir þig
og vinnusemi þín með eindæmum.
Aðeins 42 ára fékkstu alvarlegt
hjartaáfall sem eitt andartak tók þig
frá okkur. En þú, kjarnorkukonan,
gafst þessu öllu langt nef og sagðir að
ekki væri óhætt að skilja okkur syst-
urnar einar eftir því þú ættir eftir að
klára að ala okkur upp, þrátt fyrir að
við Anna værum komnar yfir tvítugt.
Já, mamma mín, þú hafðir svo
sannarlega rétt fyrir þér þarna, þú
áttir eftir að vinna meira í okkur
systrunum. Sæmundur kom svo inn í
líf þitt og síðustu fimmtán árum ævi
þinnar eyddir þú með sálufélaga þín-
um. Þið lýstuð hvort annað upp, ein
sál í tveimur líkömum. Það var því
reiðarslag fyrir þig þegar Sæmundur
lést fyrir aðeins ári síðan, og líkt og
þú, langt fyrir aldur fram.
Þú varst ákaflega vinamörg,
mamma mín, enda félagslynd með
eindæmum. Bjarta brosið þitt, skop-
skyn og glöð lund laðaði að sér marga.
Það er dimmt núna, mamma mín, því
að ljósið þitt var svo bjart. Eitthvað
hefur honum Sæmundi nú legið á að
fá þig til sín fyrst hann kom svona
skjótt að sækja þig en það er eitthvað
sem ég kem til með að ræða um við
hann þegar við hittumst hinum meg-
in.
Mamma mín, nú kveð ég þig að
sinni, af mikilli ást, virðingu og stolti
yfir að hafa verið dóttir þín. Við Þor-
steinn elskum þig og þú verður ávallt
ljósið í hjarta okkar.
Ágústa.
„Nú er sól og heitt!“ Þannig hljóð-
aði yfirskrift Nínu á msn fyrir
skömmu. Hún gladdist ákaflega yfir
hverjum góðviðrisdegi og nýtti vel
þær fáu sólarglennur sem í boði voru
enda var hún ávallt brún og sælleg.
Hjarta hennar var líka fleytifullt af
sól og hlýju enda var Nína bjartsýn
og lífsglöð og fengu margir að njóta
þessara kosta hennar.
Veðrið er óútreiknanlegt og lífið
sömuleiðis. Það haustaði snemma í lífi
Nínu. Nístingskuldi og myrkur skullu
á þegar skyndileg veikindi drógu hina
bráðungu og hressu konu til dauða.
Missir ástvina hennar er mikill og sár
og margar áleitnar spurningar sem
vakna en lítil von um svör. Við getum
aðeins beðið æðri mátt um styrk og
þakkað fyrir þær stundir sem við átt-
um með Nínu.
Það var fyrir um 15 árum að Nína
kom inn í líf pabba. Þau höfðu bæði
gengið í gegnum ýmsa erfiðleika en
saman höndluðu þau hamingjuna og
lifðu farsælu fjölskyldulífi síðasta ára-
tuginn. Nína hafði afar góð áhrif á
pabba og samband þeirra við okkur
bræðurna fyrir norðan og fjölskyldur
okkar varð sífellt innilegra og sterk-
ara. Afi Sæmundur og Nína í Garða-
bæ urðu einfaldlega afi og amma í
Garðabæ í augum barna minna og
væntumþykjan var gagnkvæm.
Eftir að pabbi dó fyrir rúmu ári átti
Nína skiljanlega erfitt en hún gætti
þess vandlega að tengslin við okkur
rofnuðu ekki heldur styrktust frekar
og heimili hennar stóð áfram opið og
það var fastur viðkomustaður í suð-
urferðum. Hún var líka alltaf dugleg
að hafa samband á msn eða símleiðis
og sinnti börnunum einstaklega vel,
enda mikil fjölskyldumanneskja og
amma fram í fingurgóma, eins og
barnabörn hennar hafa fengið að
njóta. Nína tók dóttur minni og unn-
usta opnum örmum þegar þau fluttu
suður á dögunum og hún ætlaði svo
sannarlega að sinna þeim vel en svo
reið áfallið yfir.
Um leið og við vottum dætrum
Nínu, Önnu og Ágústu, fjölskyldum
þeirra og öðrum aðstandendum sam-
úð okkar þá viljum við þakka fyrir þá
hlutdeild sem við höfum átt í lífi henn-
ar og fyrir allt sem Nína hefur gefið
okkur.
Stefán Þór og fjölskylda.
Þegar við kvöddum Nínu um versl-
unarmannahelgina óraði okkur auð-
vitað ekki fyrir því að þetta væri í síð-
asta skipti sem við sæjum hana.
Fréttirnar um skyndileg veikindi
hennar komu eins og þruma úr heið-
skíru lofti og þegar í ljós kom að vonin
væri engin, þyrmdi yfir okkur. Það er
ekki hægt að trúa því að hún sé farin,
aðeins rúmu ári eftir að pabbi dó. Og
svona snögglega og sviplega.
Nína kom inn í fjölskylduna þegar
þau pabbi kynntust og strax þá duld-
ist engum að þau smullu algerlega
saman. Enda komst líf pabba þá í
réttan farveg eftir sviptingar árin á
undan. Og það var Nínu að þakka,
enda mannkostir hennar bæði margir
og stórir. Heimsóknirnar voru ævin-
lega skemmtilegar og lifandi og um-
ræðuefnin óþrjótandi. Þau höfðu
bæði sterkar skoðanir á mönnum og
málefnum og frásagnargáfa þeirra
var einstök. Nína var með afbrigðum
góðhjörtuð manneskja og vildi allt
fyrir alla gera. Henni var mjög um-
hugað um velferð sinna nánustu og
sem svangur námsmaður í höfuð-
borginni naut ég góðs af þeirri um-
hyggju. Hún lét sér sérstaklega annt
um barnabörnin, bæði sunnan og
norðan heiða, og velferð þeirra var
henni mjög hugleikin.
Fráfall pabba var Nínu þungbært
en hún hélt sínu striki og reyndi að
laga sig að breytingunum smátt og
smátt. Við skiptumst oft á orðum á
MSN, þar var hana gjarnan að finna
og hún hélt sambandi við marga með
þeirri tækni. Sú tækni dugar okkur
ekki lengur til að heyra í henni hljóðið
en við getum huggað okkur við það að
þau pabbi eru sameinuð á ný og hljóð-
ið í þeim er alveg örugglega gott
núna. Við hin eigum auðvitað erfitt
með að ímynda okkur hvernig lífið
verður án Nínu en ljósið í myrkri
sorgarinnar eru allar góðu minning-
arnar sem við eigum um Nínu okkar.
Valur, Hafdís og börn.
Er ekki alltaf sagt enginn veit sína
ævi fyrr en öll er? Já, mér brá nú ekk-
ert lítið þegar ég fékk símhringingu
frá mömmu og hún sagði að þú hefðir
farið upp á slysó og værir alvarlega
veik. Á leiðinni á slysó þutu í gegnum
huga minn allar þær yndislegu minn-
ingar sem við eigum frá þessum 14 ár-
um sem ég hef þekkt þig. Þú varst
alltaf til staðar fyrir mig. Sama hvað
var í gangi hjá þér þá gastu alltaf
frestað því fyrir mig. Ég gat treyst
þér fyrir öllu sem ég gerði og þú
hlustaðir og dæmdir ekki heldur gafst
mér góð ráð sem eru búin að nýtast
mér í gegnum lífið. Svo varstu alltaf
að tala um þegar þú myndir deyja og
ég hugsaði alltaf með mér: „Já, það er
ekki að gerast á næstunni.“ Maður
veit ekki hvað átt hefur fyrr en misst
hefur. Að sjá þig liggja svona í sjúkra-
rúminu andandi en ekki talandi eða
hlæjandi eða neitt af því sem þú varst
vön að gera tók svo á og þetta var svo
óvenjulegt. Mér leið bara eins og þú
værir sofandi eða bara að þetta væri
ekki þú. Þetta var svo ólíkt þér. Svo
vorum við búnar að plana svo margt.
Ég ætlaði t.d. að flytja til þín bara í
næsta mánuði og við ætluðum að
safna okkur fyrir siglingu til Karíba-
hafsins. Þú þekktir allt og alla og ég
minnist þess til dæmis á menningar-
nótt þegar við fórum á Apótekið að
borða og vegna þess að þú þekktir yf-
irþjóninn fengum við gott borð. Svo
varstu alltaf að passa upp á mig eins
og mamma sagði við mig uppi á gjör-
gæslu, að þú hefðir elt mig alla menn-
ingarnótt bara til þess að passa að ég
lenti ekki í neinum vandræðum. Uppi
á spítala voru allir að segja mér að þú
hefðir verið svo stolt af mér. Mér
gengi svo vel í skólanum og allt væri í
blóma. Ef ég hefði vitað að kvöldið 21.
ágúst væri í síðasta skiptið sem ég
heyrði í þér þá hefði ég aldrei skellt á
þig. Það eina sem ég á eftir núna eru
minningarnar sem eru ófáar. Eins og
þegar ég var lítil og þú fórst alltaf
með mig á ömmuróló. Og fimmtu-
dagskvöldin þegar við fórum út að
borða. Og fórum að versla og þú tímd-
ir alltaf að kaupa eitthvað handa mér.
Og sagðir síðan alltaf að nú keyptir þú
ekki meira handa mér fram að jólum.
Svo varstu alltaf svo skipulögð. Þú
varst búin að kaupa fullt af jólagjöf-
um í júlí. En ég er ánægð að hafa
fengið að kveðja þig og ég vil þakka
starfsfólki spítalans fyrir að hugsa
svona vel um okkur og þarfir okkar.
Missir minn er mikill. Ég sé þig og afa
seinna.
Hvíldu í friði og Guð geymi þig,
elsku amma mín. Ég gleymi þér aldr-
ei.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um réttan veg
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér.
Sproti þinn og stafur hugga mig,
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins
bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Oddný Haraldsdóttir.
Amma Nína. Þegar ég sagði þessi
orð í fyrsta skipti var það ósjálfrátt.
En það var einmitt það sem hún var.
Hún var amma Nína, ég var Ausa
barnabarn.
Það var mikið lán að fá hana inn í
fjölskylduna. Þau afi voru sem ein
heild og hjá þeim var gott að vera.
Amma lagði mikla áherslu á að halda
fjölskyldunni saman, það reyndist
henni auðvelt. Blandan af ákveðni og
hlýju sem einkenndi hana hreif okkur
öll með.
Þegar afi dó fyrir rúmu ári var hún
mín stoð og stytta. Það var hún sem
stappaði í mig stálinu þrátt fyrir sína
eigin sorg. Hún var áfram kletturinn,
hélt fjölskyldunni saman og vildi allt
fyrir okkur gera.
Þegar við Styrmir fluttum til
Reykjavíkur fyrir viku var afskaplega
gott að vita af ömmu svo nálægt. Hún
ætlaði svo sannarlega að hugsa um
okkur í vetur. Til dæmis las hún upp
fyrir mig girnilega kjúklingaupp-
skrift sem hún hugðist matreiða fyrir
okkur á næstunni.
Fyrstu nóttina okkar í Reykjavík
gistum við hjá henni. Þrátt fyrir að
við kæmum ekki fyrr en á miðnætti,
biðu okkar dýrindis samlokur sem
hún hafði útbúið.
Nína Hafdís Arnold
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HJALTI ÓLAFUR JÓNSSON,
Skúlagötu 20,
(áður Heiðargerði 10),
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni föstudaginn
25. ágúst.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju föstudaginn
1. september kl. 11.00 fyrir hádegi.
Þeim sem vilja minnast hans er vinsamlegast bent á Félag aðstandenda
Alzheimersjúklinga eða Hjartavernd.
Halldóra Þ. Sveinbjörnsdóttir,
Ragna Kristín Hjaltadóttir,
Jón E. Hjaltason, Sigríður Alda Sigurkarlsdóttir,
Vignir S. Hjaltason,
Snorri Hjaltason, Brynhildur Sigursteinsdóttir,
Lilja Hjaltadóttir, Kristinn Örn Kristinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær systir mín, mágkona og frænka,
HREFNA ÞÓRDÍS EGILSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
andaðist í heimabæ sínum, Leesburg í Flórída,
föstudaginn 18. ágúst.
Jarðarförin hefur farið fram.
Sálumessa verður sungin í Landakotskirkju mánu-
daginn 4. september kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórdís Egilsdóttir, Finnbogi R. Gunnarsson,
systrabörn og fjölskyldur þeirra.