Morgunblaðið - 03.11.2006, Qupperneq 50

Ástkæra mamma,
nú kvaddir þú okkur
fyrir stuttu, farin úr
lifanda lífi, úr þínum líkama, á
þann stað sem bíður okkar allra.
Orð fá því ekki lýst hversu mikill
söknuður það er að þurfa að
kveðja þig, mamma, en það er viss
léttir fyrir þig að vera laus við
þann óþverra sem gekk á þig ár
frá ári og varð ósvífnari og ósvífn-
ari og undir lokin var erfitt að sjá
þig svo ólíka sjálfri þér en þá á ég
við hvað þú varst farin að láta á
sjá af völdum sjúkdómsins. Þú
varst samt svo langt frá því að
ætla að kveðja þennan heim því
hugurinn var svo langt á undan
líkamanum og það var alveg frá-
bært að sjá hvað þú varst alltaf
hress, og húmorinn í hávegum
hafður. Þú komst manni alltaf til
að brosa, þurfti ekki nema eina
grettu til.
Það sem einkenndi þig var hlýj-
an og hressleikinn í kringum þig,
það var alltaf svo notalegt að koma
heim, kertaljós og lítil birta ein-
kenndi hlýleikann heima hjá okk-
ur.
Sá tími sem ég hef fengið með
þér síðastliðið ár er mér algjörlega
ómetanlegur. Loks þegar við fund-
um réttu íbúðina þá gerðum við
hana klára með hjálp góðra vina og
höfðum hana einungis eins og við
vildum hafa hana, þægilega og ró-
lega stemningu í kringum okkur,
aldrei ágreiningur, alltaf vorum við
samstiga í flestöllu. Að fá að hafa
búið einn með yndislegri móður er
engu líkt. Ætíð studdir þú við bak
okkar bræðra í einu og öllu. Allur
sá tími sem við áttum var frábær,
við vorum svo miklir vinir og töl-
uðum um heima og geima. Þegar
þú lást í afslöppun og ég setti á
góða músík þá stóðstu stundum
upp og við tókum nokkur spor sem
ég á oft eftir að endurtaka. Það
sem er mér svo kært eru allar
þessar góðu minningar um þig, ég
kem ekki fyrir mig neinni slæmri
minningu, mamma, að einni undan-
skilinni, en það var um árið þegar
einhver hrósaði mér fyrir það hvað
ég væri búinn að leggja af en sú
gleði mín stóð ekki lengi yfir því
þú sagðir við viðkomandi: „Nei,
nei, hann er bara að lengjast.“
Þessu gleymi ég aldrei enda
fékkstu oft að heyra þessa sögu og
alltaf hlóstu að þessu og ég líka.
Að hafa fengið þann möguleika
að annast þig í sumar hér heima
ásamt bræðrum mínum er mér
einstaklega dýrmætt. Ávallt hrós-
aðir þú mér fyrir það hversu dug-
legur ég væri og kysstir mig á
kinnina og gafst mér nebbaknús og
ítrekaðir það hvað þú værir heppin
að eiga mig og hvað þér þætti
vænt um mig. Stundum skildir þú
ekki hvað ég væri alltaf að brasa
heima og hjálpa þér við allt mögu-
legt, þú áttir það svo sannarlega
skilið enda hefur þú nú heldur bet-
ur átt nóg með mig á yngri árum.
Ég sagði alltaf á móti að það væri
þér að þakka, þér hefði hreinlega
tekist svona svakalega vel til með
mig og alið mig svona sérstaklega
vel upp. Þá brostirðu þínu breið-
asta og hættir snögglega að segja
að ég þyrfti ekki að vera að þessu
og ég brosti á móti.
Nú kveð ég þig að sinni, elsku
mamma, og þakka fyrir öll þau frá-
bæru 20 ár sem við höfum átt sam-
an. Minningin um þig lifir sterk í
hjarta mínu.
Leifur litli.
Sigþrúður
Siglaugsdóttir
✝ Sigþrúður Sig-laugsdóttir
(Dúa) fæddist á
Akureyri 11. ágúst
1952. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
8. október síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Akureyrarkirkju
16. október.
Jæja, Dúa mín, þá
ertu bara farin, og ég
sem hélt að seinni
hálfleikurinn væri
bara nýbyrjaður hjá
okkur.
Hún Dúa var besta
vinkona mín, alveg
frá því að við kynnt-
umst á Akureyri
haustið 1973. Í minn-
ingunni eru þessi ár
áhyggjulaus, „alltaf“
sól og sumar. A.m.k.
er sól í Löngumýrinni
þegar ég geng þar
um í minningunni, spyr eftir Dúu,
Didda systir kemur til dyra, úr
forstofuherberginu heyrist rödd
Bob Dylans úr græjunum. „Guð-
brandur bróðir spilar ekkert ann-
að,“ útskýrir Dúa. Við hristum
hausinn yfir þessum tónlistar-
smekk, setjum Wings eða Tinu
Turner á fóninn, og svo er að
skipuleggja næstu Sjallaferð.
Kannski vantar okkur pils fyrir
kvöldið. Þá er bara að snara sér í
að sauma tvö stykki og skella sér
svo á ball.
Ein hugdettan hjá okkur var að
fara á hestamannamót á Vind-
heimamelum sumarið 74. Þar
kynnti ég Dúu fyrir dökkhærðum
töffara að sunnan, sem Hjörleifur
heitir. Ég verð ávallt stolt af því,
því þó leiðir þeirra skildu fyrir
stuttu, áttu þau samleið þrjá ára-
tugi og eignuðust þrjá syni, Gísla,
Svein og Leif, mestu myndar-
stráka. Áður átti Dúa hann Finna
litla, en hann var á öðru árinu þeg-
ar við kynntumst, ægilega sætur
stúfur, sem átti heimsins bestu
mömmu.
Síðastliðin 20 ár höfum við átt
heimili langt frá hvor annarri, ég
fyrir sunnan, Dúa fyrir norðan, en
norðurferð án þess að líta við hjá
Dúu og Hjölla, fyrst í Vanabyggð-
inni og síðast í Rauðumýrinni, var
alveg óhugsandi.
Það verður mjög skrýtið að
koma til Akureyrar og eiga þess
ekki kost lengur að heimsækja
Dúu, spjalla um lífið og tilveruna
eða fara í morgungöngu með henni
yfir gömlu brýrnar eða inn í
Kjarnaskóg. Að eiga góða vini er
mikið lán, ég á eftir að sakna
hennar mikið.
Ég og Jón vottum sonum hennar
og fjölskyldu allri okkar dýpstu
samúð.
Farðu í friði, kæra vinkona.
Þórdís Þorvaldsdóttir (Dísa).
50 FÖSTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku Lilja. Það
fyrsta sem kemur upp
í hugann þegar ég
hugsa til baka er
húmorinn, húmorinn
sem þú hafðir fram til hinstu stund-
ar þótt krafturinn og getan færi
þverrandi. Hvað við gátum hlegið,
við áttum saman einhver verstu
hlátursköst sem um getur enda
skildum við hvor aðra í þeim efnum
og höfðum sama húmorinn og
smekk fyrir gríni. Hlátursrokurnar
sem þú gafst frá þér er auðvelt að
muna og orðheppin varst þú svo eft-
ir var tekið. Já og ekki var leiðinlegt
þegar gítarspil og söngur var ann-
ars vegar þá varst þú í essinu þínu.
Allar verslunarferðirnar í gamla
Aðalheiður Lilja
Svanbergsdóttir
✝ Aðalheiður LiljaSvanbergsdóttir
fæddist á sjúkrahús-
inu á Akranesi 4.
apríl 1957. Hún lést
á sjúkrahúsinu á
Akranesi 4. október
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
11. október.
daga þegar við fórum
með Boggunni suður
og versluðum skóla-
fötin á krakkana og
kannski slæddist eitt
og eitt skópar með hjá
þér, en fyrir fallegum
skóm féllst þú auð-
veldlega, og á eftir
hlógum við að öllu og
öllum yfir kaffibolla á
einhverju kaffihúsinu.
Já, við sem þekktum
þig eigum endalaust
af minningum sem við
getum yljað okkur við
um ókomin ár. Elsku vinkona, þetta
var ekki alltaf auðvelt hjá þér, en
upp úr stendur að þú varst töffari
sem barðist eins og ljón þar til yfir
lauk.
Samúðarkveðjur sendi ég að-
standendum öllum, krökkunum,
barnabörnunum, bræðrum og fjöl-
skyldum, og síðast en ekki síst
Minný, sem af einstöku æðruleysi
annaðist dóttur sína í veikindum
hennar.
Þín vinkona,
Hrafnhildur (Habbý).
✝ Ásta LáraJóhannsdóttir
fæddist að Eið-
húsum í Miklaholts-
hreppi 3. nóvember
1914. Hún lést á Elli-
heimilinu Grund í
Reykjavík 23. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristjana
Björnsdóttir, ljós-
móðir og húsfreyja,
f. 28.6. 1870, d. 13.7.
1944, og Jóhann Sig-
urður Lárusson,
bóndi, f. 22.7. 1885, d. 27.7. 1961.
Eignuðust þau fjögur börn og var
Ásta Lára yngst þeirra. Hin eru
Björn Jóhannsson, f. 24.4. 1906, d.
13.5. 1980, vegagerðarverkstjóri
og rekstrarstjóri hjá Vegagerð
ríkisins. Eftirlifandi eiginkona
hans er Ingigerður A. Kristjáns-
dóttir frá Skerðingsstöðum í Reyk-
Syðra-Lágafelli í Miklaholtshreppi
en fluttist síðan að Laxárbakka í
sömu sveit þar sem foreldrar henn-
ar bjuggu til ársins 1937. Árið 1938
voru foreldrar hennar á Stakk-
hamri, en árið 1939 fluttu þau að
Litlu-Þúfu í sömu sveit og bjuggu
þar til æviloka.
Ásta Lára gekk í barnaskóla
eins og þá tíðkaðist, en árið 1935
fór hún í Reykholtsskóla og var
þar í tvo vetur. Um tvítugt fór hún
sem vinnukona til Reykjavíkur.
Eftir dvöl í Reykholti réð hún sig
sem þernu á strandferðaskipinu
Laxfossi, og gerðist síðar ráðskona
í mötuneyti skipsins og starfaði
þar til skipið strandaði. Um tíma
vann hún við fiskvinnslu og á
prjónastofu. Árið 1952 hóf hún
störf hjá Bifreiðastjórafélaginu
Hreyfli sf. sem símvörður og starf-
aði þar samfellt í þrjátíu ár, eða til
ársins 1982. Eftir það var hún sjálf-
boðaliði í mörg ár hjá Rauðakrossi
Íslands í söluturnum Rauðakross-
ins á sjúkrastofnunum í Reykjavík.
Útför Ástu Láru verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11. Jarðsett verður
í Fáskrúðarbakkakirkjugarði
sama dag klukkan 16.
hólasveit. Eignuðust
þau þrjú börn, Krist-
jönu, Kristján og
Agnesi. Kristján Jó-
hannsson, f. 24.4.
1906, d. 29.9. 1990,
vegagerðarverkstjóri
og gjaldkeri hjá
Vegagerð ríkisins.
Eftirlifandi eigin-
kona hans er Jóna S.
Jónasdóttir frá Kol-
múla við Reyðarfjörð.
Eignuðust þau tvo
syni, Guðna Pétur og
Kristján. Ingveldur,
bóndi á Litlu-Þúfu í Eyja- og Mikla-
holtshreppi, f. 11.7. 1909, d. 27.12.
1996. Ingveldur var ógift og barn-
laus.
Ásta Lára var ógift og barnlaus.
Ásta Lára ólst upp í foreldra-
húsum, fyrstu sjö árin á Eiðhúsum
í Miklaholtshreppi. Næstu tvö árin
að Gerðubergi í Eyjahreppi og
Ásta frænka, eins og hún var alltaf
kölluð okkar á milli, andaðist á elli-
heimilinu Grund 23. október síðastlið-
inn. Hún er eflaust hvíldinni fegin, því
Elli kerling var henni harður hús-
bóndi.
Ásta fæddist í upphaf síðustu aldar
og má því segja að hún hafi lifað hinar
mestu þjóðfélagslegar breytingar
sem orðið hafa á síðustu öld og mörk-
uðu þessar breytingar líf hennar. Frá
því að fæðast í torfbæ með nær eng-
um þægindum, fram til þess og fá að
upplifa alla tæknina, samgöngurnar
og upplýsingatæknina sem við í dag
teljum sjálfssagða. Þegar hún var ung
stúlka tók marga klukkutíma að kom-
ast að vestan þar sem hún var uppalin
til Reykjavíkur, en núna er brunað á
einum og hálfum tíma á milli þessara
staða.
En hún var ætíð opin fyrir nýjung-
um, og sem dæmi um það þá eignaðist
hún sinn fyrsta bíl sem ung kona en
þá tíðkaðist ekki að konur ættu eða
ækju bíl.
Sjálfstæði sitt mat hún mikils og
vildi vita hvar hún stæði með alla hluti
og eflaust hefur uppeldið mótað hana
þar sem nýtnin var í hávegum höfð og
virðing borin fyrir verðmætum.
Ásta hafði sterka skaphöfn og
harða skel. En undir þessari skel var
blíð og ákaflega barngóð kona með
næmt listrænt auga. Hún var mikil fé-
lagsvera og naut þess að vera í góðra
vina hópi, svo sem við spilamennsku,
en aðaláhugmál hennar voru ferðalög.
Hún var frænkan sem hafði siglt og
kom með gjafir frá útlöndum þegar
við vorum lítil og var það mikið æv-
intýri að heyra frásagnir hennar frá
framandi ströndum. Velferð fjöl-
skyldna systkina sinna, en þó eink-
anlega heimilið að Litlu-Þúfu, áttu
stóran sess í hjarta hennar og var
hugur hennar ætíð fyrir vestan. Þær
systur voru ákaflega nánar þó að ólík-
ar væru og var það henni mikið áfall
er Ingveldur systir hennar féll fá.
Þær hugsuðu stórt systurnar þegar
þær í minningu foreldra sinna og
bræðra gáfu 14 steinda glugga í Fá-
skrúðarbakkakirkju og sýndu þar í
verki hversu mikils þær mátu fyrstu
sóknarkirkju sína, sveitina og sveit-
unga.
Við teljum okkur lánsöm að hafa
átt hana að sem frænku og heimilis-
vin, sem ætíð var boðin og búin að lið-
sinna okkur ef við þurftum á hjálp að
halda og var aufúsu gestur á öllum
hátíðisstundum fjölskyldunnar. Við
þökkum henni fyrir allt sem hún gerði
fyrir okkur og biðjum henni blessun-
ar.
Agnes Björnsdóttir,
Kristján Börnsson.
Ásta Lára
Jóhannsdóttir
Petólína Sigmunds-
dóttir
Lína frænka er lát-
in. Í gegnum hugann flæða minning-
ar um sterkan persónuleika og harð-
gerða konu, sem lífið lék ekki alltaf
við. Lína fékk sinn skammt af sorg
og erfiðleikum sem hefðu auðveld-
lega bugað margan, en ekki hana.
Lína var tvíburasystir móður minn-
ar og stóð mér því nærri. Fyrir mig
er erfitt að tala um Línu án þess að
tala um mömmu í leiðinni. Þær voru
nákvæmlega eins á sumum sviðum
þrátt fyrir að vera ólíkir persónu-
leikar. Samskipti systranna voru alla
tíð mikil og náin. Lína kom nokkrum
sinnum á ári suður til Keflavíkur og
gisti alltaf hjá okkur. Húsið á Sunnu-
brautinni var ekki stórt svo stofan
þjónaði sem gestaherbergi. Þar var
setið löngum stundum og spjallað
um lífsins gagn og nauðsynjar. Lína
er enn ljóslifandi í minningunni þar
sem hún lá í sófanum í stofunni og
las. Lestur var henni hugleikinn og
hún lagði sig fram um að fylgjast
með þjóðmálum. Þær systur sátu oft
klukkutímunum saman og lásu upp-
hátt hvor fyrir aðra, þá sérstaklega
ljóð og vísur, ræddu fram og til baka
hversu mikið vit væri í þeim, sumt
væri náttúrulega leirburður en ann-
að betra. Á köflum var einna líkast
að þær töluðu sitt eigið tungumál
enda oft í sínum eigin heimi í sam-
ræðum. Hláturinn skipaði alltaf stór-
an sess, þær gátu hlegið þessi lif-
andis ósköp að engu – að sumum
fannst. Þær sátu og horfðu hvor á
aðra og hristust af hlátri. Eftir á að
hyggja held ég að hláturinn og kát-
Petólína
Sigmundsdóttir
✝ Petólína Sig-mundsdóttir
fæddist 16. sept-
ember 1922 í Hæla-
vík á Horn-
ströndum. Hún lést
á sjúkrahúsinu á
Ísafirði 10. október
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Ísafjarðarkirkju
18. október.
ínan sem þær höfðu
báðar til að bera hafi
verið þeim stoð og
stytta í þeim erfiðleik-
um og áföllum sem
þær mættu báðar á
lífsleiðinnni. Þær gátu
báðar verið þungar á
brún, en alltaf var
stutt í kátínuna. Lína
var opnari og fé-
lagslegri helmingur-
inn en mamma var sú
hlédrægna og feimna.
Ég man þó ekki eftir
að þær rifust mikið,
þær rökræddu hlutina en voru oftast
nær sammála þegar upp var staðið,
þrátt fyrir að báðar væru þverar og
fastar á sínu.
Ég fór reglulega vestur á Ísafjörð
með mömmu sem barn og unglingur.
Við gistum alltaf nokkra daga hjá
ömmu Bjargeyju á Skógarbrautinni
og síðan hjá Línu á Seljalandsveg-
inum. Þetta var yndislegur tími.
Endalausar birgðir af vel sykruðum
pönnukökum, kleinum og rjómatert-
um.
Ég sá Línu síðast við jarðarför
mömmu í október 2004. Þrátt fyrir
heilsuleysi ríkti yfir henni innri ró og
hún talaði svo skynsamlega um sorg-
ina og lífið. Mér þykir verst að ég
skyldi ekki ná að heimsækja hana sl.
sumar en þá stóð til að fjölskyldan
mín færi norður í Hlöðuvík og þá í
leiðinni að dvelja á Ísafirði í nokkra
daga. Því miður varð ekki úr ferða-
laginu né heimsóknar til Línu. Ég
verð því að kveðja þig Lína mín með
þessum fáu orðum héðan úr austri.
Fjarlægðin gerir mér ómögulegt að
fylgja þér síðustu sporin. Ótrúlegu
lífsskeiði þínu er lokið, en eftir
standa minningar um konu sem stóð
ætíð keik sama hvað á gekk og sú
minning yljar okkur sem eftir stönd-
um. Nú ertu komin á góðan stað og
ég sé ykkur mömmu fyrir mér skelli-
hlæjandi yfir kaffibolla og pönnu-
kökum. Vertu sæl Lína mín og þakka
þér fyrir samveruna.
Guðný Reynisdóttir,
Peking, Kína.