Morgunblaðið - 19.12.2006, Qupperneq 24

hönnun
24 ÞRIÐJUDAGUR 19. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
Á
myrkasta tíma ársins líta þeir
félagar varla upp sökum anna
en það er býsna stutt í hlátur og
brandara. Verkstæðið er til húsa
í jaðri hraunsins í Hafnarfirði og
lætur lítið yfir sér. Tíkin Setta lætur vita af
sér, greinilegt að hún tekur húsgæslu-
hlutverk sitt mjög hátíðlega. Það er boðið
upp á kaffi og hrásykur, sólin er lágt á lofti
og rétt seilist inn um gluggana. Þeir segjast
vera gleðimenn – sem komi að því að gleðja
hjörtu kvenna, jú og auðvitað karla líka.
Allavega hafa þeir gaman og gleði af fé-
lagsskap hvor annars, svo mikið er víst.
Táknin í lífinu
„Ég vissi þegar ég var tólf ára hvað ég
ætlaði að verða,“ segir Sigurður Ingi eða
Ingi eins og hann er jafnan kallaður. Fljót-
lega eftir námið fór að bera á að hann hefur
mótaðan stíl og jafnvel hægt að þekkja hand-
bragðið. „Mér finnst rosalega gaman að
smíða þykkt og þungt, ég viðurkenni það, og
verkefni eins og fékk fyrir síðustu jól var
mjög skemmtilegt. Þá var ég beðinn að
smíða þrjá hringa sem allir voru með þriggja
og hálfs karats demanti, en það er nokkuð
sem gullsmiðir fá ekki oft að takast á við.“
Hann er spurður hvað hringarnir hafi kostað
en er tregur til svars. „Mjög mikið,“ segir
hann eftir nokkurt suð blaðamanns og hvatn-
ingu frá Hans.
Tákn í ýmsum útfærslum er gjarnan að
finna á gripum Inga og í sérsmíðinni hafa
táknin oft sérstaka merkingu fyrir viðkom-
andi og gera skartgripinn persónulegri. Þá
geta legið að baki bæði tilfinningar og saga.
Oft sækir Ingi innblástur í náttúruna sem
hann segir að sjái um bestu hönnunina.
Heiðurinn mikill
Gott dæmi um hvernig náttúran kemur
fyrir í verkum hans er verðlaunagripur fyrir
íþróttamann ársins sem Ingi var fenginn til
að smíða og verður afhentur í fyrsta sinn 28.
desember næstkomandi. Óskað var eftir að
gripurinn hefði skírskotun til Íslands og átti
helst að vera 150–170 sentimetrar á hæð, að
öðru leyti fékk hann frjálsar hendur. „Ég
spurði þá hvort þeir gerðu sér grein fyrir
hver meðalhæð kvenmanns væri og nið-
urstaðan varð að gripurinn yrði í kringum
einn metra. Hann er hins vegar býsna þung-
ur og núna er ég að vinna í því að létta hann
eins og hægt er, það væri gaman ef íþrótta-
mennirnir þyrftu ekki að standa gleiðir við
að lyfta honum upp fyrir höfuð,“ segir Ingi
og brosir. Í vinnslu er líka eignargripur sem
er minni og öðruvísi útgáfa af þeim stóra, en
vísar til hans.
En hvernig varð hugmyndin til?
„Þegar hugmyndavinnan hófst hafði ég í
huga eldmóð íþróttamannsins og þau efni
sem í gripnum eru endurspegla þá eiginleika
sem sannur íþróttamaður býr yfir. Þá á ég
við þolgæði, mikinn kraft, hreinskiptni og
heiðarleika svo eitthvað sé nefnt. Þegar ég
fór að velta þessu fyrir mér sá ég svo að ein-
staklingur sem náð hefur þeim árangri að
vera valinn íþróttamaður ársins er ekkert
ósvipaður íslenskri náttúru, sem er einstök,
kynngimögnuð og kraftmikil.“ Verkið hefur
kallað fram jákvæð viðbrögð fólks og Ingi er
sáttur. „Þetta er fyrst og fremst mjög mikill
heiður fyrir mig að fá að glíma við þetta
verk, segir Ingi sem greinilega er bæði þakk-
látur og stoltur.
Sérvitur sveimhugi
Leiðir þeirra Inga og Hans lágu saman
fyrir margt löngu þegar þeir hófu nám í gull-
smíði við Iðnskólann. Síðar stofnuðu þeir fé-
lagarnir með tveimur öðrum gullsmíðaverk-
stæði og verslun á Laugavegi sem enn er
starfandi. „Æ, það voru aðeins of margir í því
hjónabandi. Ég ákvað því að selja minn hlut
fyrir þremur árum og fór að vinna sjálfstætt.
Hans fetaði sömu leið, enda söknuðurinn eftir
mér að sliga hann!“ segir Ingi og þeir skella
upp úr. „Í dag vinnur hann hjá mér, við erum
fínir saman og vegum hvor annan upp. Hansi
er ofboðslega iðinn og með fullkomnunar-
áráttu – ég er meiri sveimhugi.“ Ingi heldur
áfram: „Ég er með afbrigðum sérvitur maður
og kannski manískur á vissa hluti, ætli Hans
sé það ekki bara líka eða þá svona umburð-
arlyndur, allavega gengur okkur mjög vel að
vinna saman.“ Hann tekur dæmi um skipu-
lagið á verkstæðinu. „Þrátt fyrir örlitla
óreiðu er samt allt á sínum stað og ef einhver
kemur inn og ruglar kerfinu verðum við mjög
Ólíkir Til hægri er nýi gripurinn en sá gamli
er nú varðveittur á Þjóðminjasafni Íslands
eftir fimmtíu ára notkun.
Niðursokkin Hér eru Hans, Ingi og Helena niðursokkin í vinnu enda eru jólin annasamasti
tími gullsmiðsins. Litli aðstoðarmaðurinn heitir Konráð Krummi og er sonur Inga.
„Við höfum haft tilhneigingu til
að haldast í hendur,“ segir Sig-
urður Ingi Bjarnason gull-
smiður og kímir. Hann á þar við
samstarfsmann sinn og félaga
Hans Kristján Einarsson.
Katrín Brynja Hermannsdóttir
fékk að kíkja inn í heim gull-
smiða sem vinna dag og nótt á
þessum árstíma.
Töff Þetta hálsmen er úr Sign-línunni.
Nú er smíðað allan sólar
Gullsmiður „Mér finnst rosalega gaman að smíða þykkt og þungt,“ segir Sigurður Ingi eða Ingi eins og hann er kallaður en hann vissi þegar hann var tólf ára hvað hann ætlaði að verða.
Morgunblaðið/Kristinn