Morgunblaðið - 26.01.2007, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Geir Reginn Jó-hannesson
fæddist í Reykjavík
26. mars 1949.
Hann lést á heimili
sínu 16. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jóhannes
Geir Jónsson list-
málari, f. á Sauð-
árkróki 24. júní
1927, d. 29. júní
2003, og Ásta Sig-
urðardóttir rithöf-
undur, f. á Litla-
Hrauni í Kolbeins-
staðahreppi 1. apríl 1930, d. 21.
desember 1971. Sammæðra hálf-
systkini Geirs Regins eru Dagný,
f. 31.10. 1958, Þórir Jökull, f.
2.11. 1959, Böðvar Bjarki, f. 2.11.
1960, Kolbeinn, f. 24.1. 1962, og
Guðný Ása, f. 11.6. 1964.
Barnsmóðir Geirs er Greta
Björg Úlfsdóttir. Þeirra barn er
Eysteinn, f. 26. desember 1972.
Sambýliskona Eysteins er Sól-
veig María Jörg-
ensen, f. 14.8. 1962.
Geir ólst að
mestu upp á Þing-
hólsbrautinni í
Kópavogi hjá
ömmu sinni, Þór-
önnu Guðmunds-
dóttur. Hann lauk
stúdentsprófi 1969
frá MR og stundaði
síðan nám í raf-
magnsverkfræði við
Háskóla Íslands.
Þaðan lá leiðin til
háskólans í Lundi í
Svíþjóð í áframhaldandi nám í
rafmagnsverkfræði og tölv-
unarfræðum.
Geir vann lengst af sem verk-
taki í tölvuforritun fyrir ýmsar
stofnanir og fyrirtæki, s.s. Sím-
ann, Apótekarafélagið, Sparisjóð
vélstjóra o.fl.
Útför Geirs verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Manneskja
elskaðu hina
dauðlegu mynd
hins ódauðlega
(Inger Christensen.
Þýð. Valdimar Tómasson.)
Það sannaðist á Geir R. Jóhannes-
syni að ekki fara alltaf saman gæfa og
gjörvileiki eða lífslán og leiftrandi
gáfur. Að Geir stóðu sterkir stofnar.
Foreldrar hans voru Jóhannes Geir
listmálari og hin kunna skáldkona
Ásta Sigurðardóttir. Drengurinn ólst
upp hjá móðurömmu sinni. Sem barn
var hann jafnan stilltur vel, eilítið full-
orðinslegur. Snemma nokkur einfari.
Sóttist nám með ágætum og hélt á
sínum tíma til verkfræðináms í Lundi.
Mín trú er sú að Geir hafi snemma
og löngum upplifað mikla höfnun og
söknuð, sem hann byrgði bak við ytri
brynju, karlmannlegt fas og hvat-
skeytleik. Slík persónugerð auðveldar
ekki náin tengsl eða mannleg sam-
skipti í hörðum heimi.
Er Geir kom frá Lundi sneri hann
sér einkum að tölvuvinnu, forritun
o.þ.h. og var meðal brautryðjenda á
þeim vettvangi. Starfaði við þetta
lengi með góðum árangri. Er tölvu-
bylgjan mikla tók að rísa hygg ég að
hann hafi ekki haft varann á og misst
að nokkru af tækniþróunarlestinni
sem geystist hjá. Fjármálagreind
hafði hann einnig í óheppilega litlum
mæli.
Hin síðari ár gekk honum ver að fá
starf við sitt hæfi og harðnaði þá á
dalnum. Allra síðustu árin voru ætt-
fræðirannsóknir meðal þess er hann
lagði lið og einnig vann hann að
myndatöku og skráningu á málverk-
um og teikningum föður síns.
Sú mynd af Geir sem lifir í minni
mínu er af næmum, viðkvæmum, list-
rænum og örlátum manni sem hafði
mikla ánægju af og þörf fyrir fé-
lagsskap og samræður. Við leiðarlok
birtist heildarmyndin.
Magnús Skúlason.
Stúdentsárin eru sögð æskuglöð í
ljóði, og víst var það svo á Gamla garði
við upphaf áttunda áratugar aldarinn-
ar sem leið – og stundum var raunar
lítt af setningi slegið. Á Garði safn-
aðist saman ungt fólk víðs vegar að til
að stunda nám við Háskóla Íslands,
lífsgleði var mikil, Glaumbær skammt
undan, og margir að koma til borg-
arinnar í fyrsta sinn til dvalar og voru
eins og kálfar á vori fyrsta misserið –
jafnvel lengur. Það lætur að líkum að
menn bundust vináttuböndum í svo
nánu sambýli sem var á Garði.
Geir Reginn Jóhannesson var einn
í þessum hópi og raunar sá sem allir
veittu eftirtekt þar sem hann fór, því
að hann var sérstakur á marga lund.
Hann var hávaxinn, með eldrautt hár
sem hann lét skera með sérstökum
hætti, rauðskeggjaður með stór græn
augu og miklar augnabrýn, fremur
smámynntur og þó djarfmæltur og
óvæginn í orðum, gat verið þóttafull-
ur í framgöngu. Við bjuggum á sama
gangi í þrjá vetur og varð vel til vina,
sátum oft á síðkvöldum að spjalli, lit-
um stundum inn til Jóhannesar list-
málara föður hans sem þá bjó í Þing-
holtum og var ævinlega spjallað um
gamla tíma í Skagafirði þar sem Jó-
hannes ólst upp og var mikill sagna-
brunnur; oftar en ekki var gull í glasi
og létt gangan heim.
Geir Reginn var einfari og gekk
ævinlega eigin götur og oft um tor-
leiði. Hann var eldskarpur námsmað-
ur, en stundaði skólann illa og tók þó
góð próf um síðir. Hann var mjög við-
kvæmur í lund, ör og reiddist oft ákaf-
lega, var þá óvæginn og afdráttarlaus
í athöfnum, sem oft kom honum illa,
stundum deilugjarn og afar langræk-
inn. Mörgum mun hafa sviðið undan
orðum hans og vissulega tók hann oft
nærri sér ádeilur sem hann varð fyrir;
ræddi það þó lítt eða ekki en byrgði
með sér og mundi. Hann var veitull
vinum sínum og skemmtilegur við-
ræðu í góðu tómi. Allur lífsmáti hans
var fjarri meðalhófi. Hann keypti sér
mótorhjól fremur en íbúð og olli það
sundurþykkju með þeim Jóhannesi.
Hann var ölkær í meira lagi og sér til
skaða. Hann vann lengi við margvís-
leg tölvufræði, afburðamaður á því
sviði, en afkoman var ei að síður
gloppótt vegna fjarveru; var yfirleitt
á eigin vegum að starfi og umhverfi
hans að jafnaði víðs fjarri borgara-
legri kurt. „Lífsins eru leiðir strang-
ar“ orti Grímur Thomsen, „lítið er hér
um frið og ró“.
Að loknu námi fetaði hver Garðbúi
sína slóð út í margvíslega kima sam-
félagsins, en við höfum alltaf vitað
hver af öðrum, og jafnan er bros á
vörum þegar menn hittast, því að
flestir þessara gömlu daga liðu með
gleðibragði. Nú er hins vegar skarð
fyrir skildi þegar Geir Reginn er allur
og veröldin snauðari. Ég kveð hann
með ljóði Hannesar Péturssonar,
Undir vetrarhimni:
Hví gæti það ekki verið
vilji Höfundarins –
tilgangur
sem oss tekst aldrei að skilja
að hver maður sofni
svefninum endalausa
hverfi til þagnarinnar
þaðan sem hann kom?
Hví skyldi vera merkingarlaust
að mynnast út í þögnina
þá dularfullu þögn
sem drýpur af stjörnunum?
Ástvinum hans sendi ég samúðar-
kveðju.
Sölvi Sveinsson.
Um miðjan sjöunda áratuginn flutti
ég í Kópavoginn og tóku innfæddir
mér vel. Á meðal þeirra var einn há-
vaxinn, rauðhærður með liðað hár og
mikill spekúlant. Áhugamálin sköruð-
ust, vélar, tól og tæki. Geir bjó hjá
ömmu sinni og Oddnýju móðursystur
á Þinghólsbraut. Á þeim árum var tal-
að, hugsað og þeyst um á skellinöðr-
um, lengri eða skemmri vegalengdir,
rykugir svo aðeins sást í augun. Geir
átti þá rauðan fjögurra gíra fák, sá
komst hraðast niður Hraðamets-
brekkuna undan vindi. Enn vita að-
eins fáir úr innsta hring hvar Hraða-
metsbrekkan er.
Þegar bílprófsaldri var náð var
draumur allra að aka bíl sem oftast og
sem lengst. Á þeim tíma átti Oddný
örfárra ára gamlan rauðan Ford, sem
var „aðeins“ sex gata. Við lestur er-
lendra tímarita hafði Geir séð grein í
bandarísku bílablaði um hvernig
hægt væri að betrumbæta snerpu
bílsins með því að setja í skottið túrb-
ínu, sem gengi á hvers kyns olíum,
þar með töldu innlenda orkugjafanum
hvallýsi, sem kostaði þá minna en
ekki neitt. Ég býst við að fjármagns-
skortur, sem þá hét blankheit, hafi
orðið til að þessi áform voru lögð til
hliðar. Þess í stað fjárfesti Geir í
svörtu tveggja strokka mótorhjóli og
viðeigandi ökuleyfi og fór oft á því í
Menntaskólann svo eftir var tekið-
.Námið í menntaskóla gekk vel, eink-
um stærðfræðin, og leitaði stærð-
fræðikennarinn ævinlega til Geirs
þegar skólataflan var fullskrifuð af
stærðfræðitáknum en eitthvað vant-
aði upp á til að dæmið gengi upp. Ekki
var Geir lengi að átta sig á villunni,
þótt hann væri niðursokkinn við
dæmi úr námsefni næstu ára. Á þess-
um árum var Geir heimagangur hjá
mér og í sérstöku uppáhaldi hjá for-
eldrum mínum. Faðir minn heilsaði
honum ævinlega með „hvað segir
Barbarossa“, og var þá vísað til hins
mikla rauða skeggs sem þá huldi and-
lit Geirs. Svarið var „það er erfitt í
Rússlandi“. Tengslin héldust ævi-
langt og hann bauð gömlu konunni
sem komin var á elliheimili í bíltúra.
Árin liðu, skólafélagar fóru út um
allar jarðir, hver í sitt sérnám, tengsl-
in minnkuðu, en styrktust aftur við
stúdentafagnaði.
Að leiðarlokum votta ég syni hans
og aðstandendum mína dýpstu sam-
úð.
Hilmar Karlsson.
Geir Reginn
Jóhannesson
✝ Ari Jónssonfæddist á Ak-
ureyri 12. júní
1926. Hann and-
aðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri föstudaginn
19. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Lára Þor-
steinsdóttir, f. 21.
ágúst 1905 og Jón
Marinó Jónsson
bóndi í Dunhaga, f.
1890, d. 1969.
Systkini Ara sam-
mæðra eru Aðalsteinn Sigfús, f.
1932, andvana fætt stúlkubarn
1933, Guðný Halldóra, f. 1936,
Lilja Guðbjörg, f. 1937, Halldór,
f. 1939, d. 1943 og Þorsteinn
Steinberg, f. 1941, d. 1989.
Systkini Ara samfeðra eru Ása
eru: 1) Rúnar, f. 24. ágúst 1952,
maki Inga Jóhannsdóttir, dætur
þeirra eru Guðrún Svanhildur
og Hulda Herborg. 2) Örn, f. 16.
mars 1955, maki Ásdís Jóhanns-
dóttir, þau eiga tvö börn, Frey
og Svanhildi. 3) Úlfar, f. 5. maí
1956, maki Elín Guðrún Gunn-
arsdóttir, börn þeirra eru Pétur
Arnar og Anna Karen. 4) Edda
Guðbjörg, f. 5. desember 1965,
maki Halldór Arinbjarnarson,
þau eiga Halldóru Sigríði og
Valgeir Huga. Barnabarnabörn-
in eru fjögur.
Árið 1958 byggðu Ari og
Svanhildur nýbýlið Sólberg í
landi Geldingsár og stunduðu
þar búskap þar til fyrir nokkr-
um árum er þau seldu fullvirð-
isréttinn en bjuggu áfram á
jörðinni.
Útför Ara verður gerð frá
Svalbarðskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Jarðsett verður í Akureyr-
arkirkjugarði.
Huldrún, f. 1923, d.
1988, Jón Rósberg,
f. 1925 og Haukur
Hreinn, f. 1927.
Ungur flutti Ari
með móður sinni að
Geldingsá á Sval-
barðsströnd en hún
giftist Árelíusi
Halldórssyni bónda
þar 2. apríl 1927.
Þar ólst Ari upp en
vann síðan ýmis
störf, var meðal
annars til sjós,
vann á jarðýtu og
skurðgröfu og var einnig mjög
laginn við smíðar og bíla-
viðgerðir.
Ari kvæntist á nýársdag 1953
Svanhildi Friðriksdóttur frá
Siglufirði, f. 11. janúar 1933.
Þau eignuðust fjögur börn, þau
Fróðlegt gæti verið að velta fyrir
sér af hverju sum atvik á lífsleiðinni
greypast í huga manns á meðan önn-
ur hverfa nær samstundis í gleymsk-
unnar dá. Eflaust eru til rannsóknir á
þessu eins og flestu öðru en án þess að
ég hafi nokkuð fyrir mér í því þá dett-
ur mér í hug að eitt af því sem flestir
tengdasynir muna sé sú stund þegar
þeir hitta verðandi tengdaföður sinn í
fyrsta sinn. A.m.k. man ég eins og
gerst hefði í gær þegar ég fyrst hitti
Ara tengdaföður minn í Sólbergi.
Það var einmitt um þetta leyti árs
fyrir 24 árum. Þorrablót var fram-
undan á Svalbarðsströnd og ég hafði
tekið að mér að keyra tilvonandi eig-
inkonu mína, ásamt verðandi tengda-
móður, á blótið. Að vísu átti ég engan
bílinn en hafði fengið lánaða dýrindis
Mözdu til verksins. Ég var, eins og
vera ber, um það bil að farast af
stressi þegar ég renndi upp heimreið-
ina í Sólbergi. Ég man reyndar ekki
orðrétt hvað okkur Ara fór á milli
þegar hann heilsaði mér á dyrapall-
inum í Sólbergi en það fyrsta sem
hann gerði var að þakka mér fyrir að
sjá um konurnar sínar á þorrablótinu.
Sjálfur væri hann ekki svo mjög gef-
inn fyrir slíkar skemmtanir. Ég sá
líka að hann gaut augum á ökutækið
og sagði bara nokkuð vel af sér vikið
að komast upp heimreiðina í fyrstu
tilraun. Samt væri nú sennilega ekki
verra að vera með sandpoka í skott-
inu á svona afturdrifnum vagni.
Ekki veit ég hvernig Ara leist á mig
og mig grunar að þau fáu orð sem ég
náði að stynja upp hafi ekki verið sér-
lega gáfuleg. En hafi svo verið þá
erfði hann það a.m.k. ekki við mig því
á þeim tæpa aldarfjórungi sem síðan
er liðinn bar aldrei skugga á okkar
samband. Að verulegu leyti að áeggj-
an tengdaföður míns reistum við
Edda dóttir hans okkur nokkrum ár-
um seinna hús í túninu í Sólbergi.
Þannig höfum við Ari verið næstu ná-
grannar lengst af þeim tíma sem lið-
inn er frá því að við hittumst fyrst á
dyrapallinum. Þessarar nálægðar við
tengdaforeldra mína höfum við hjón-
in, og ekki síður börnin okkar, notið
góðs af alla tíð. Betri nágranna er
ekki hægt að hugsa sér.
Margt væri hægt að segja um
tengdaföður minn sem ekki er rúm
fyrir hér. Hann var fluggreindur og
vel að sér um alla skapaða hluti, hafði
ákveðnar skoðanir og stóð fast á sínu.
Úrræðagóður með afbrigðum og gott
til hans að leita með hvaðeina sem
upp kom. Hann var líka mikið snyrti-
menni eins og allt umhverfi Sólbergs
ber merki um. Ekki verður heldur
skilið við Ara án þess að minnast á
bílaáhugann en mörg „hræin“ hafa
horfið inn í afa-skúr og birst aftur
sem gljáfægðir glæsivagnar. Þar
verður nú ansi mikið tómlegra en áð-
ur.
Efst í huga nú þegar komið er að
leiðarlokum eru samt einstök góðvild
hans og hjálpsemi í okkar garð öll
þessi ár. Þess höfum við notið í ríkum
mælið og getum seint fullþakkað.
Halldór.
Elsku afi minn, mikið er skrýtið að
þú sért farinn, þú sem hefur alltaf
verið til staðar fyrir okkur.
Ég er svo glöð og þakklát fyrir að
hafa verið svona mikið hjá ykkur
ömmu og eiga fullt af yndislegum
minningum um þig. Ég man hvað þú
hafðir stundum skemmtileg nöfn á
hlutunum, eins og þegar þú baðst
ömmu um að rétta þér „di“ sem þýddi
mjólk, og ég man að þú kallaðir mig
stundum „Pínku“ þegar ég var lítil,
eins voru yfirleitt alltaf skemmtilegar
útskýringar á því hvernig þessu
skrýtnu nöfn urðu til.
Svo varð ég „stór“ og eignaðist
Alídu mína og það sem ykkur kom vel
saman. Alída var svo ánægð með
„langa sinn“ og þú varst alltaf að
segja mér hvað þér fyndist hún klár
og sniðug. Það fór sko ekki framhjá
manni hvað þér þótti vænt um okkur,
elsku afi minn.
Mig langar að þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir okkur og fyrir all-
ar stundirnar sem við áttum saman.
Þú varst sérstakur maður afi minn og
átt alltaf risastóran hluta af hjarta
mínu.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson)
Elsku afi og langi, hvíldu í friði, við
pössum ömmu fyrir þig.
Anna Karen og
Alída Milla Möller.
Það er ótrúlega erfitt að átta sig á
því að hann Ari bróðir minn sé horf-
inn úr þessu jarðlífi.
Þó svo hann ætti 80 ár að baki virt-
ist hann alltaf ungur eða í hæsta lagi á
miðjum aldri, allt þar til hann fékk al-
varlegt hjartaáfall á Þorláksmessu-
dag síðastliðinn.
Það er ekki ætlun mín að skrifa hér
mikla lofgjörðargrein um hann, enda
hefði hann síst kært sig um það. Ekki
heldur að fara grannt yfir lífshlaup
hans, aðeins að setja örfá fátækleg
kveðjuorð á blað.
Ari var umhyggjusamur heimilis-
faðir sem unni fjölskyldu sinni mjög,
og bar hag hennar allrar fyrst og
fremst fyrir brjósti. Hann var góður
og hjálpsamur bróðir, það fengum við
systkini hans að reyna þegar við
þurftum á að halda.
Móður okkar sem orðin er 101 árs,
og sér nú á bak enn einu barni sínu,
var hann elskulegur sonur og var
þeirra samband byggt á gagnkvæmri
virðingu og ástúð.
Ég var svo lánsöm að fá að fara
með Ara að velja húsgögn í herbergið
hennar mömmu þegar hún flutti í
stærra rými á Dvalarheimilinu Hlíð í
haust, en að því átti hún sjálf frum-
kvæði. Þessi minning verður mér
mjög dýrmæt og ógleymanleg.
Ég mun líka, elsku Ari minn,
geyma minninguna um það þegar ég
heimsótti þig á gjörgæsludeildina,
kvíðin, vissi ekki hvort þú myndir
þekkja mig, en þú breiddir út faðminn
og sagðir „Sæl elskan mín“ alveg eins
og þú varst vanur að heilsa mér.
Ari var 11 árum eldri en ég og gætti
mín þegar ég var lítil, kannski þess
vegna var alltaf mjög sterk taug á
milli okkar. Einu dúkkuna sem ég
eignaðist í minni barnæsku gaf hann
mér, þegar hann var farinn að vinna
sér inn peninga.
Ari fór ekki varhluta af áföllum í líf-
inu en tók þeim með miklum styrk og
æðruleysi.
Fjölskylda Ara er einstaklega
traust og samheldin og stendur þétt
saman, og ég veit að guð gefur þeim
styrk í þeirra mikla harmi og missi.
Ari Jónsson