Morgunblaðið - 26.01.2007, Blaðsíða 35

Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2007 35
vina þinna eða sjálfs þín væri; dauði sér-
hvers manns smækkar mig, af því ég er ísl-
unginn mannkyninu; spyr þú því aldrei
hverjum klukkan glymur; hún glymur þér.
(John Donne)
Þessi upphafsorð bókar Hem-
ingways, Hverjum klukkan glymur,
komu mér fljótlega til hugar þegar
mér varð ljóst að það væri ekki vond-
ur draumur að Jói svili minn væri all-
ur. Jóa kynntist ég fyrir rúmum 30
árum í Snælandshverfinu í Kópavogi.
Jói var litli bróðir Sveinbjargar
bekkjarsystur minnar, ári yngri, en
samrýndari systkini var vart að finna.
Snælandshverfið var þá í örri upp-
byggingu, hálfgerð sveit í borg með
öllu því frjálsræði sem slíku fylgir.
Krakkaskarinn í hverfinu úti að leik
öll kvöld og fimmtudagskvöld sjón-
varpslaus og allur júlí. Æskan var
leiðangrar í skógræktina, brennó,
hlaup-í-skarð, barnaafmælin pulsur,
súkkulaðikökur og litlar kók með
lakkrísröri. Úti í skurði að reykja
njóla, vaða lækinn, hlaða brennur –
Fossvogurinn og skógræktin ævin-
týraland og framtíðin eitthvað sem
gamalt fólk hugsaði um.
Fyrir um 10 árum lágu leiðir okkar
aftur saman þegar Jói og Ragga mág-
kona felldu hugi saman – við vorum
orðnir svilar. Að fá að kynnast Jóa
aftur sem fullorðnum manni hafa ver-
ið mér mikil forréttindi. Jafn rólynd-
an og góðlyndan mann er erfitt að
finna. Ég mun sakna rökræðna okkar
Jóa sem oftar en ekki áttu sér stað í
sveitasælunni á Miðhrauni með Sigga
mági þar sem tekist var á um pólitík-
ina, lífsgátuna og önnur dægurmál
líðandi stundar. Jói var alltaf rödd yf-
irveguðu skynseminnar en stundum
valdi hann sér öndverðan málstað
með stríðnisbros á vör. Græna fingur
og ást á náttúrunni má eflaust rekja í
Fossvoginn og skógræktina en nú er
Jói búinn að finna frið í þeim garði
sem af öðrum ber – Paradís. Röggu,
Ölfu, Aski, Agli og Hlyni votta ég
samúð mína svo og foreldrum og fjöl-
skyldu Jóa.
Guðbrandur Örn.
Það er komið að kveðjustundinni.
Jóhann Pálmason vinur minn er lát-
inn. Hann var oft kallaður Jói Pálma
en fyrir mér var hann og verður alltaf
Jói og þegar ég heyri nafnið Jói þá er
það myndin af honum sem kemur upp
í hugann, hann var hinn einni sanni
Jói.
Það er svo margt sem hægt er að
segja um Jóa; fótboltastjarna, skák-
maður, músíkant, listamaður og góð-
ur vinur.
Við vorum ekki háir í loftinu þegar
við hittumst fyrst, sennilega vorum
við 4–5 ára þegar ég kom niður á
Kársnesbraut þar sem Jói bjó og við
töluðum alltaf um að þar hefði vin-
skapurinn hafist. Svo byrjuðum við
saman í sex ára bekk í Snælandsskóla
og þá vorum við nú orðnir stórir.
Snælandshverfið og Fossvogurinn
voru okkar leikvellir næstu 10 árin,
hvort sem það var á fótboltavellinum
niðri í dalnum eða úti í skógi, kringum
skólann eða í kjallaranum í Furu-
grundinni, þar sem voru oft haldin
heilu fótboltamótin, en það var ein-
mitt í fótboltanum þar sem enginn af
okkur vinunum komst með tærnar
þar sem Jói hafði hælana, enda einn
sá besti, ef ekki sá besti í Kópavog-
inum á þessum tíma og að sjálfsögðu
fyrirliði í sínum flokki í ÍK. Þegar við
byrjuðum að hlusta á tónlist var Kiss
það eina sem komst að með öllu því
sem Kiss-æðinu fylgdi; plötum, plak-
ötum og merkjum, og svo að sjálf-
sögðu að herma eftir þeim á diskótek-
um í Snælandsskóla, málaðir og
flottir með gítara sagaða út úr kross-
við. En það var ekki eini gítarinn sem
Jói spilaði á, því á þessum tíma var
hann farinn að fikta við að spila á gít-
ar og varð fljótt mjög fær og gat nán-
ast spilað allt sem hann vildi. En það
var einmit þannig með hann Jóa;
hann var góður í öllu sem hann gerði.
En þessir tímar voru okkur góðir og
margar minningarnar hafa runnið í
gegn undanfarna daga um allt sem
við gerðum og gerðum af okkur á
þessum tíma en það verður ekki talið
upp hér. Ég votta Röggu, börnum
hans, foreldrum, systrum og vinum
alla mína samúð á þessum erfiðu tím-
um og megi Guð vera með ykkur. Jóa,
gamlan æskufélaga minn, kveð ég
með þessum sálmi:
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Ásgeir Sigurjónsson.
Í dag kveðjum við góðan dreng.
Söknuðurinn er mikill. Leiðir okkar
hafa legið saman um árabil. Fyrri-
hlutinn einkenndist af ærslum og á
köflum því sem á góðri íslensku
mætti kalla rugli. En síðustu árin
hafa verið gjöful – fyllt mörgum góð-
um minningum. Ragga og Jói áttu
gott líf sem gaf af sér og styrkti
tengsl við góða vini.
Jói og Ragga komu með okkur í
Ósfjölskylduna þegar Askur var rétt
orðinn tveggja. Ós byggist ekki síst á
foreldrunum og eiginleikum þeirra.
Þau komu af krafti inn í starfið og
tóku þátt í öllu sem viðkom þessum
einstaka leikskóla. Starfsdagar, Mun-
aðarnesferðir og árshátíðir – allt er
þetta vettvangur foreldra, barna og
starfsmanna Óss. Þegar við kvöddum
þetta yndislega samfélag með sökn-
uði í sumar hugguðum við okkur við
það að vináttan við Ósarana var var-
anleg. Haustið leið og allt virtist
ganga vel. Börnin hittu Ask og Ölfu í
bæjarferðum og kaffið var teigað í
stuttum stoppum á Tárinu og á
Framnesvegi. Jói og Ragga áttu eftir
að heimsækja okkur í Víkina og Ásta
Júlía og Arnaldur bíða eftir að hitta
gömlu vinina og sýna þeim svæðið.
Jói kemur ekki með í Víkina með
Röggu og börnunum. Við höfðum
hlakkað til að fá góð ráð þegar farið
skyldi í garðinn í vor, því þeirra höfð-
um við áður notið á Vesturvallagöt-
unni. Fótbolti með Aski og Arnaldi
verður að vera án Jóa. Við trúum því
að Jóa líði vel núna – það var tekið vel
á móti honum þegar hann kom.
Elsku Ragga, Hlynur, Egill, Askur
og Alfa og aðrir aðstandendur Jóa,
megi guð styrkja ykkur í þeirri miklu
sorg sem þið gangið í gegnum núna.
Við huggum okkur við þá vissu að:
Hvar sem góður maður fer er honum
borgið.
Grímur og Helga Vala.
Daginn sem Jói dó stóð ég við
gluggann og horfði lengi á tréð sem
hann gróðursetti í garðinum mínum.
Það er gott að horfa á tré. Ég vissi
ekki að hann væri að deyja þennan
dag. En nú þegar hann er allur finn
ég að hann hefur líka gróðursett tré
innra með mér, tré sem horfir á mig.
Hann var fullur af lífi og fjöri, hlýju
og forvitni, áhuga og visku. Hann
hafði þennan klikkaða húmor sem
einkennir stundum fólk í krabba-
merkinu. Allar þessar góðu gjafir
sem honum höfðu verið gefnar gaf
hann áfram til þeirra sem voru í
kringum hann. Svo kom sjúkdómur-
inn og rústaði öllu saman. Það er svo
sárt. Svo erfitt stundum að rísa uppúr
þessum rústum. Svo erfitt að sjá að
það er til leið. Og stundum er kannski
engin leið. Stundum hefur leiðin
kannski lokast, jafnvel þótt hún sé
þarna. Jói gaf mér fegurð og aðdáun
svo trúin á sjálfa mig batnaði, hann
var góður við strákana mína og þeim
þótti strax vænt um hann. Okkur
þótti líka vænt um Hlyn litla strákinn
hans Jóa sem oft var í fylgd með hon-
um. Hlynur framkallaði blik í augun
hans Jóa. Við þekktumst ekkert mjög
lengi en hann hafði afgerandi áhrif á
líf mitt, áhrif sem munu aldrei hverfa.
Hann kenndi mér að sitja á gólfinu.
Það er töframáttur fólginn í því að
sitja á gólfinu. Þá er maður laus úr
öllum stellingunum, situr bara og
segir jæja er það eða það er eiginlega
ekki hægt að lýsa því, maður verður
bara að prófa. Þótt ljúfmennskan
væri þráðurinn í persónu Jóa var
hann líka úr andstæðum, bjó yfir
strákskap og karlmennsku, kæru-
leysi og alvarlegum hliðum. Hann var
ástríðumaður gagnvart garðyrkjunni
og málverkinu. Það var gaman að sjá
hann vinna, hvort sem hann var að
klippa tré eða mála á striga. Ást hans,
stolt og elska gagnvart konu sinni og
öllum börnunum sást svo fallega. Ég
vildi hann hefði lifað lengur svo þau
hefðu átt hann að. Ég vildi að honum
hefði batnað en minning hans minnir
okkur á að gæta að hverju skrefi. En
dansa samt.
En á þessari stundu er ekkert
hægt að segja, kannski horfa á tréð
og leyfa sorginni að brjótast fram og
laufgast þegar fram líða stundir.
Fólkinu hans, móður hans, föður,
systrum, konunni hans, sonum hans
og lítilli dóttur sendi ég mína dýpstu
samúð.
Elísabet Jökulsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hann Pálmason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Ólafur Magnússon;
Emilía o.fl.; Eiríkur Baldursson;
Finnbogi Þorkell, Karl og Rúnar,
Arndís Hrönn, Kristinn Jakobsson,
Marta, Margrét, Jóna, María, Helga
Ó. og Helga Þ.; Steinunn, Þröstur,
Halldór og Kristín; Valgarður og
Hulda; foreldrar og starfsfólk á
Barnaheimilinu Ósi.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og vinur,
BJÖRN SIGURÐSSON
bóndi,
Sauðhaga,
Völlum,
andaðist laugardaginn 20. janúar.
Útför hans fer fram frá Egilsstaðakirkju laugardag-
inn 27. janúar kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Sjúkrahúsið á Egilsstöðum eða
Krabbameinsfélagið.
Jóhanna Freyja Björnsdóttir, Magnús S. Magnússon,
Magnea Herborg Björnsdóttir, Sigmar Björnsson,
Amalía Björnsdóttir, Sigurður Ragnar,
Ásbjörg, Hrafnhildur, Magnús,
Freyja, Björn Geir, Baldvin,
Ólöf Sölvadóttir.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
MARÍA GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar aðfaranótt
mánudagsins 22. janúar.
Jarðsungið verður frá Siglufjarðarkirkju laugar-
daginn 27. janúar kl. 11.00.
Halldóra Ragnarsdóttir, Frímann Gústafsson,
Einar Júlíusson,
María Lillý Ragnarsdóttir, Haukur Jónsson,
Guðmundur Ragnarsson, Herdís Sæmundardóttir,
Kristín Ragnarsdóttir, Jón Ásgeirsson,
Ragnar Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Í minningu ástkærrar eiginkonu og besta vinar,
ÓLAFAR HERMANNSDÓTTUR,
(Lóu)
sérkennara,
Barmahlíð 28.
Ólöf lést á Landspítala Fossvogi þriðjudaginn
16. janúar.
Jarðarför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Ragnar Jóhann Guðjónsson,
Guðbjörg Ragnarsdóttir (Gugga), Holgeir Jónsson,
Ragnar Jóhann Holgeirsson,
Berglind Anna Holgeirsdóttir.
✝
Hjartkær frænka okkar,
DÝRFINNA TÓMASDÓTTIR,
áður Gautlandi 1,
Reykjavík,
lést á hjúkrunardeild Hrafnistu að morgni
miðvikudagsins 24. janúar sl.
F.h. annarra aðstandenda,
Ólafía S. Hansdóttir, Hreiðar Sigurbjarnason,
Lára G. Hansdóttir, Guðmundur V. Sigurbjarnason,
Dýrfinna P. Hansdóttir, Sigurður T. Sigurbjarnason,
Hafsteinn Sigurbjarnason,
Guðrún Erla Sigurbjarnadóttir,
Sigríður Sigurjónsdóttir og fjölskyldur.
✝
Eiginkona mín, dóttir, móðir okkar, stjúpmóðir,
tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN DANÍELSDÓTTIR
(Minný),
Tryggvagötu 24,
Selfossi,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands mánudaginn
22. janúar sl.
Jarðarförin fer fram frá Selfosskirkju laugardaginn
3. febrúar kl. 13.30.
Tómas Jónsson,
Hulda Guðjónsdóttir,
Hjalti, börn og barnabarn,
Hulda, Gunnar og börn,
Hlynur og sonur,
Heimir, Sólborg og börn,
Berglind og börn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður og afa,
GUNNARS HELGASONAR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Heilbrigðisstofnun-
arinnar á Sauðárkróki fyrir hlýju og góða umönnun.
Sigurlaug Jónsdóttir,
Jón Júlíusson,
Helgi Dagur Gunnarsson, Kristín Jóhannesdóttir,
Gunnar Gunnarsson, Helga Sigurðardóttir,
Þorgeir Gunnarsson, Elín Steingrímsdóttir,
Anna María Gunnarsdóttir, Þorleifur Konráðsson,
Elísabet Jóna Gunnarsdóttir
og afabörn.