Morgunblaðið - 26.01.2007, Blaðsíða 33

Far þú svo í friði, elsku bróðir, og
hjartans þökk fyrir allt.
Þín systir
Lilja.
Í dag kveðjum við vin okkar og
heiðursmanninn Ara Jónsson, sem
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 19. jan. sl. Það er upphaf nýs
árs og upphaf á leiðinni löngu sem Ari
fetar nú.
Ég var svo lánsöm að kynnast þeim
hjónum Ara og Svönu, þegar ég var
tíu ára stelpuhnokki og fékk að fara í
sveit til þeirra. Þá bjuggu þau á Höfn
á Svalbarðsströnd. Það er mikil
reynsla fyrir barn að fara í fyrsta
skipti að heiman en það væsti ekki um
mig hjá þeim, þar var yndislegt að
vera.
Vináttu þeirra hef ég átt alla tíð síð-
an sem er mér afar dýrmætt. Ari var
ekki allra eins og sagt er en þeim sem
hann tók var hann sannur og tryggur
vinur. Ari var mikill fjölskyldumaður
og sýnir það að börn hans hafa byggt
sér hús í landi Sólbergs. Hann var
ekki bara faðir þeirra heldur einnig
þeirra besti vinur.
Það var á áttunda áratugnum sem
við systur leituðum til Ara um að fá
land undir sumarbústað, það var auð-
sótt mál og fór hann með okkur upp í
heiði og sýndi okkur landskika með
undurfallegu útsýni yfir allan Eyja-
fjörð og sagði okkur að hér skyldum
við reisa okkur bústað. Eina skilyrðið
sem hann setti var að við gengjum
snyrtilega um landið. Bústaðurinn
var reistur og á stórfjölskyldan þar
sannkallaðan sælureit sem við erum
afar þakklát fyrir.
Ari var mikið snyrtimenni og hag-
leiksmaður eins og allt umhverfi Sól-
bergs ber vott um. Það var sl. sumar
að við fórum til Ara að fá lánaða
skóflu, sem hann tók vel í og fór ég
með honum í áhaldageymsluna þar
sem skóflan góða hékk á sínum stað,
en ég hef aldrei séð eins snyrtilega og
vel um gengna geymslu áður.
Ari hafði skarpar skoðanir á mönn-
um og málefnum, var víðlesinn og
unni landinu, jörðinni sinni og heima-
byggð af heilum hug.
Við kveðjum góðan vin með ljóði
Davíðs Stefánssonar.
Á túni sefur bóndabær,
og bjarma á þil og glugga slær.
Við móðurbrjóstin börnin fá
þá bestu gjöf, sem lífið á.
Nú sofa menn og saklaus dýr.
Nú sofa dagsins ævintýr.
Nú ríkir þögn að ysta ós,
svo ekkert vekur Þyrnirós.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið,
og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
Elsku Svana, Rúnar, Örn, Úlfar,
Edda, tengdabörn og barnabörn
Sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Margrét Guðmundsdóttir
og fjölskyldur.
Það er rúmur áratugur síðan ég
kynntist Ara á Sólbergi. Við hjónin
vorum að leita eftir rúmgóðri lóð í ná-
grenni Akureyrar þar sem unnt væri
að njóta bæði kosta dreifbýlis og ná-
lægðar við þéttbýli. Við vissum ekki af
neinum slíkum búsetukosti fyrr en við
fréttum af túninu sem Ari var búinn
að skipta niður í nokkrar stórar lóðir.
Þar fór Ari ótroðnar slóðir í landnýt-
ingu en hlutskipti frumkvöðulsins er
ekki alltaf létt og Ari hafði til að bera
þá þrautseigju og framtíðarsýn sem
þurfti til að koma málum áfram.
Mig grunar að við höfum litið út
sem ungir skýjaglópar þar sem við
ráðgerðum húsbyggingar fimm ár
fram í tímann en Ari tók okkur vel og
þar strax kynntumst við hlýju hans og
orðheldni. Eftir að við fluttum heim
frá Svíþjóð árið 2000 og inn í hús okk-
ar 2001 höfum við notið nágrennisins
við Ara sem hefur verið boðinn og bú-
inn að aðstoða og hjálpa til eftir föng-
um. Með Ara er genginn góður maður
sem gott var að eiga að nágranna.
Eftirlifandi konu Ara, Svönu, börnum
þeirra og fjölskyldum viljum við fjöl-
skyldan í Sólheimum 9 votta samúð
okkar.
Starri Heiðmarsson.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2007 33
✝ Magnús Krist-berg Guð-
mundsson fv. kaup-
maður fæddist 17.
ágúst 1917. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 21. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Magnússon, f.
22.11. 1886, d.
18.8. 1959 og Val-
gerður Víglunds-
dóttir, f. 13.9.
1883, d. 9.2. 1954.
Systkini Magnúsar, sem komust
á legg, voru Sigurður Víg-
lundur, Ólafur, Ástrós Guð-
mundína, Einar Sigurgeir, Sig-
f. 13.3. 1972, sambýliskona
Helga Finnbjörnsdóttir, f. 29.5.
1980. 2) Guðmundur Valur, f.
7.12. 1945, kvæntur Evu Egils-
dóttur, f. 15.4. 1962, dóttir
þeirra er Hildur, fyrir átti Eva
soninn Egil. Fyrir átti Guð-
mundur Valur, a) Sesselju
Hrönn og b) Aðalstein. 3) Krist-
björg, f. 24.3. 1953, gift Axel
Axelssyni, f. 25.7. 1951 og eru
börn þeirra a) Lilja Rós b) Kar-
en, en fyrir átti Axel Esther
Sigrúnu.
Magnús starfaði hjá Blómum
og ávöxtum áður en hann gerð-
ist leigubílstjóri hjá Steindóri.
Hann var verslunarstjóri hjá
verslun Axels Sigurgeirssonar.
Lengst af var hann þó kaup-
maður í versluninni Öldunni á
Öldugötu 29. Magnús lauk
starfsferli sínum í verslun
Rauða kross Íslands í Múlabæ.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
ríður Jóna,
Þorvaldur og Sig-
ríður Emma Jós-
efína.
Hinn 13.6. 1943
kvæntist Magnús
Sesselju Sigurð-
ardóttur, f. 15.5.
1919, d. 1.1. 2002.
Börn þeirra eru: 1)
Ólöf, f. 23.4. 1944,
gift Hilmari E. Guð-
jónssyni, f. 15.11.
1938, börn þeirra
eru: a) Magnús
Guðjón, f. 28.12.
1963, kvæntur Ingibjörgu Er-
lendsdóttur, f. 26.8. 1964, börn
þeirra eru Ólöf Sunna, Hilmar
Örn og Hekla Sóley. b) Haukur,
Tengdafaðir minn Magnús Kr.
Guðmundsson er borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur og var stoltur
af uppruna sínum. Kynni okkar hóf-
ust árið 1971 þegar ég var kynntur
fyrir Magnúsi og konu hans Sess-
elju. Upp frá því leit ég alltaf á
Magnús sem mikinn vin, enda fór
vel á með okkur og aldrei bar nokk-
urn skugga á þann vinskap.
Lengst starfaði Magnús sem
kaupmaðurinn á horninu. Hann rak
verslunina Ölduna við Öldugötu.
Þar átti hann dygga viðskiptavini
sem héldu tryggð við sinn mann
enda maðurinn einstaklega þjón-
ustulundaður og með hlýja nær-
veru.
Magnús var góður söngmaður og
söng í kirkjukór Neskirkju í mörg
ár. Í þeim góða félagsskap undi
hann hag sínum vel enda mikil fé-
lagsvera. Því átti ég eftir að kynnast
vel þegar við hjónin bjuggum um 9
ára skeið í Minden í Þýskalandi. Það
voru ófáar ferðirnar sem Magnús og
Sesselja lögðu upp í til að heim-
sækja okkur til Minden. Magnús
sóttist mikið eftir að fá að koma
með í hinar ýmsu ferðir með hand-
boltaliðinu sem ég spilaði með. Þó
ekki væri mikilli tungumálakunnáttu
fyrir að fara var Magnús hrókur alls
fagnaður meðal liðsmanna. Eftir-
minnilegasta ferðin var eflaust þeg-
ar við sóttum Moskvu heim árið
1978, en þá fylgdi liðinu stór hópur
stuðningsmanna. Þeirra á meðal var
tengdapabbi sem naut hverrar mín-
útu.
Lilja Rós og Karen sjá nú eftir
afa sínum með miklum söknuði enda
eiga þær sínar allra bestu æsku-
minningar tengdar ömmu Sesselju
og afa Magnúsi. Þeim finnst huggun
harmi gegn að nú fær afi að hitta
ömmu aftur eins og hann hafði þráð.
Með þessum orðum kveð ég
tengdaföður minn og þakka allt
gamalt og gott.
Hvíl þú í friði.
Axel Axelsson.
Magnús Kr.
Guðmundsson
✝ Guðrún Sigríð-ur Friðbjörns-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
27. apríl 1944. Hún
lést á heimili sínu í
Reykjavík 15. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Friðbjörn
Benónýsson skóla-
stjóri í Reykjavík,
f. 12. desember
1911, d. 15. desem-
ber 1973, og eig-
inkona hans Guð-
björg Einarsdóttir
hjúkrunarkona, f. 18. ágúst
1911, d. 23. ágúst 1998.
Guðrún Sigríður ólst upp í
Reykjavík. Hún lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1964, lagði stund á
sálfræði og leikhúsfræði í
Kaupmannahöfn og Lundi
1964–1968 og lauk kenn-
araprófi frá Kennaraskóla Ís-
lands 1970. Hún
hóf söngnám hjá
Guðmundu Elías-
dóttur og var við
nám í söng og al-
mennum tónlist-
arfræðum við Gu-
ildhall School of
Music and Drama í
London 1974–1979
og lauk þaðan
prófi. Stundaði
framhaldsnám í
söng í Stokkhólmi
og í München. Hún
var stundakennari
í Reykjavík 1970–1974. Var
fastráðinn kórkennari hjá Söng-
málastjórn Þjóðkirkjunnar
1983–1990. Hún söng í útvarp
og sjónvarp og hélt tónleika hér
á landi og erlendis og gaf út
hljómplötu með einsöngslögum.
Guðrún Sigríður verður jarð-
sungin frá Fossvogskapellu í
dag og hefst athöfnin klukkan
11.
Sagan er tré
með rætur
í minningum manna,
stofn
þar sem atvikin lifa,
laufblöð úr orðum.
…
(Einar Már Guðmundsson)
Kær vinkona er látin og minn-
ingarnar sækja að.
Mér er ljúft að minnast skóla-
systur minnar og vinkonu, Guð-
rúnar Sigríðar Friðbjörnsdóttur,
Gunnu Siggu eins og hún var alltaf
kölluð. Við kynntumst bekkjarsyst-
ur í Kvennaskólanum í Reykjavík,
en það var ekki fyrr en í Mennta-
skólanum í Reykjavík í stærðfræði-
deildarbekknum 4.T að við Gunna
Sigga urðum nánar vinkonur og
tengdumst vináttuböndum æ síðan.
Hún var mikil vinkona, umvafði
mig umhyggju sinni og alla sem
næst mér stóðu, foreldra mína,
Jakob kærasta minn og síðar eig-
inmann, foreldra hans og börnin
okkar. Gunna Sigga var fljúgandi
greind, fjölhæf og skörp. Hún var
stór í sniðum, skapi og athöfnum
og lá ekki á skoðunum sínum.
Sjálfstæði og dugnaður voru henni
eðlislæg. Hún mótaðist einnig af
því að vera einkabarn og auga-
steinn foreldra sinna, sem studdu
við bakið á henni, hvað sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún var
óvenju meðvituð á unga aldri um
ætt sína og uppruna og stolt af
honum, ekki síst formóður sinni,
Þórunni ljósmóður og grasakonu.
Að loknu stúdentsprófi fór
Gunna Sigga til náms í Kaup-
mannahöfn og Lundi. Þegar við
hjónin ásamt ungri dóttur okkar
komum tveimur árum síðar til
Kaupmannahafnar í nám tók
Gunna Sigga fagnandi á móti okkur
og naut þess að sýna okkur Borg-
ina við Sundið. Hún var fróðleiks-
brunnur um sögu Kaupmannahafn-
ar og Íslendinga, sem þar höfðu
dvalið. Hún setti okkur inn í stúd-
entalífið, fór með okkur í Bisk-
upakjallarann, Kannibalinn og
Litla apótekið þar sem Jónas sat
forðum og enn mátti sjá blettinn
eftir hnakkann á honum á veggn-
um. Ógleymanlegur er leiklestur-
inn, sem hún stjórnaði í Biskupa-
kjallaranum á Strompleik Halldórs
Laxness og við tókum þátt í nokkr-
ir félagar. Var gerður góður rómur
að þessu framtaki og þótti takast
vel. Lund sýndi hún okkur og dóm-
kirkjuna frægu. Hún var frábær í
hlutverki leiðsögumanns og hefði
getað lagt það fyrir sig, en á þeim
árum þekktist varla orðið.
Höfðingi í lund var Gunna Sigga
og vildi alltaf vera veitandi og gef-
andi. Margar gjafirnar færði hún
mér, sá eitthvað fallegt, sem henni
fannst að ég þyrfti að eignast og
kom þá færandi hendi. Margir
hlutir, sem minna mig á hana í
dagsins önn. Samt fannst henni
hún aldrei hafa gefið mér neitt,
fannst það smámunir einir.
Hún hafði yndi af að búa til mat,
bæði að halda í þjóðlegar hefðir og
reyna við nýtt og framandi. Dömu-
boðið með breska hlaðborðinu
munum við allar, sem þar vorum.
Ítölsk máltíð með ítölsku víni og
enskur morgunverður eru líka
minnisstæð.
Margar stórhuga hugmyndir
fékk Gunna Sigga en rak sig oft á
veggi. Stundum ávítaði hún mig
fyrir leti og metnaðarleysi, fannst
lítið hafa orðið úr áformum æsk-
unnar um það sem við ætluðum að
breyta og laga þegar við kæmumst
til áhrifa.
Gunna Sigga hafði einlægan
áhuga á stjórnmálum og kvenrétt-
indum. Tók hún þátt í starfi Al-
þýðubandalagins og Rauðsokka-
hreyfingarinnar. Á mynd í dagblaði
sást hún í fararbroddi þegar rauð-
sokkur báru stóru styttuna úr Lýs-
iströtu niður Laugaveg 1. maí 1970.
Söngur og tónlist urðu stærsti
þátturinn í lífi Gunnu Siggu. Hún
hóf söngnám hjá Guðmundu Elías-
dóttur og átti tónlistin hug hennar
upp frá því. Hélt hún áfram til
söngnáms í London og lærði einnig
í Þýskalandi og Svíþjóð. Eftir
heimkomuna kenndi hún söng. Hún
fékk starf hjá Þjóðkirkjunni við
þjálfun kirkjukóra vítt um land.
Var hún mjög áhugasöm um starf
sitt og fannst skemmtilegt að
kynnast fólki og nýjum stöðum.
Ferðalögin veittust henni erfið
þegar frá leið og kenndi hún þá
þess sjúkleika, sem síðar átti eftir
að leika hana grátt. Fór svo að hún
sagði starfi sínu lausu og varð ekki
aftur snúið. Hélt hún lengst af
heimili með móður sinni og voru
þær mæðgur mjög tengdar. Smám
saman fjarlægðist hún vini og
kunningja og einangraði sig á
heimilinu og hvarf okkur þannig
nokkur ár. Dásamlegt var að finna
hana koma til baka að lokinni
læknismeðferð. Hún var full bjart-
sýni og vann að því að endurheimta
krafta og heilsu og taka upp þráð-
inn við vini sína. Vonaðist hún til
að geta fundið sér vinnu við hæfi.
Það var henni mikil ánægja að
hitta gömlu bekkjarsystkinin aftur
og hafði á orði að hún ætlaði að
mæta framvegis á hádegisfundi
okkar. Hún blés á væl um þverr-
andi krafta og aldur. Hún hafði
aldrei verið hraustari, fannst hún
ung ennþá og ætti margt eftir í líf-
inu. Hún kvaddi lífið óvænt, fékk
hjartaáfall og dó í svefni.
Fáein laufblöð hafa verið tínd af
laufmiklu tré minninganna.
Ég þakka vinkonu minni sam-
fylgdina og geymi minningu henn-
ar í hjarta mér.
Kristín Gísladóttir.
Gunna Sigga æskuvinkona mín
er látin langt um aldur fram. Við
kynntumst sex ára gamlar þegar
afi minn Steinþór Guðmundsson og
faðir hennar Friðbjörn Benónýsson
fengu úthlutað lóð og byggðu sam-
an í kjölfarið húsið Neshaga 10 í
Reykjavík. Hafa fjölskyldur okkar
æ síðan búið í húsinu og undanfar-
in sex ár hefur elsta dóttir mín
Svanhildur búið í risinu og deilt
inngangi með Gunnu Siggu. Við
urðum vinkonur og brölluðum
margt og er mér ekki örgrannt um
að foreldrum Gunnu Siggu hafi
þótt ég nokkuð baldin og kennt
mér um ýmsar uppákomur sem
þeim voru ekki að skapi, eins og
t.d. drulluslag við Kamp Knox
krakkana.
Gunna Sigga var fremur heilsu-
tæp sem barn eftir að hafa legið
vetrarlangt í kjölfar lömunarveiki
og því vildu foreldrar hennar sjálf-
sagt ekki að hún göslaðist eins
mikið úti og ég gerði. Vinátta okk-
ar hélst þó öll æskuárin og við
gengum saman í fermingarfræðslu
til séra Emils í Óháða söfnuðinum
og fermingarveislurnar okkar stóðu
samtímis, sín á hvorri hæðinni, á
Neshaganum. Enn á ég ferming-
armynd af okkur saman, þar sem
Gunna Sigga gnæfir yfir mig, höfð-
inu hærri, þótt fullorðnar værum
við nær jafnháar. Við fórum hvor í
sína áttina á fullorðinsárunum en
héldum þó alltaf sambandi og hitt-
umst þegar við vorum á landinu.
Gunna Sigga var alltaf bráð-
skemmtileg og sagði oft kostulegar
sögur frá sínu umhverfi sem var
mjög ólíkt mínu. Við fundum þó út
að ýmislegt gat verið svipað í jarð-
vísindageiranum og listaheiminum
og skemmtum okkur við að bera
saman uppákomur sem við lentum í
hvor í sínum heimi. Ég heimsótti
Gunnu Siggu í þrígang þegar hún
bjó í London, bæði ein og með fjöl-
skylduna. Þá fór ég með henni á
óperuæfingu og á leiðinni í neð-
anjarðarlestinni var hún alls ófeim-
in við að æfa sig á aríunni sinni.
Gunna Sigga var listakokkur og
mér er ógleymanleg sælkeraveisla
sem hún hélt eitt sinn fyrir stóran
hóp vinkvenna sinna með alls kyns
frábærum heimagerðum fiskrétt-
um. Eftir að Gunna Sigga flutti
heim héldum við lengst af sam-
bandi og hin síðari ár hittumst við
alloft, þótt ég væri flutt til Ak-
ureyrar.
Nú rétt fyrir jólin bankaði ég
upp á hjá henni til að fá leyfi til
þess að setja upp handrið meðfram
sameiginlegum stiga þeirra sam-
býlinga, svo aldraður ættingi ætti
hægar með að komast í jólaveislu
til dóttur minnar. Spjölluðum við
saman smástund og var leyfið auð-
sótt, enda sagðist Gunna Sigga
sjálf eiga eftir að verða gömul og
lasburða og þá kæmi sér vel að
hafa gott handrið.
Ég harma að hún skuli ekki hafa
reynst sannspá en þakka fyrir góða
samfylgd og bið ættingjum hennar
blessunar.
Hrefna Kristmannsdóttir.
Guðrún Sigríður
Friðbjörnsdóttir