Morgunblaðið - 26.01.2007, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 26. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Lárus ArnarPétursson fædd-
ist í Reykjavík 21.
september 1946.
Hann lést á heimili
sínu á Akranesi
þriðjudaginn 16.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Pétur Mikael
Guðjónsson, múrari
í Reykjavík, f. á
Hrygg í Flóa 12.12.
1922, d. 1.12. 1990,
og kona hans, Anna
Lilja Lárusdóttir
húsfreyja, f. 18.11. 1910 í Álfta-
gróf í Mýrdal, d. 12.12. 1985.
Systir Lárusar er Sólrún Péturs-
dóttir, kennari í Reykjavík, f.
17.6. 1948.
Lárus kvæntist 25. júlí 1975
Svanhildi Eddu Thorstensen
hjúkrunarfræðingi, f. 23.8. 1951 í
Reykjavík. Foreldrar hennar eru
Vilmar Herbert Thorstensen,
verkamaður í Reykjavík, f. 26.9.
1913 í Hafnarfirði, d. 25.5. 1992,
og kona hans, Klara Hulda Svan-
laugsdóttir hjúkrunarfræðingur,
f. 12.10. 1914 á Varmavatns-
hólum í Öxnadal. Börn Lárusar
og Svanhildar eru
Pétur Atli, f. 2.4.
1972, Lilja Björk, f.
9.1. 1976, og Hulda
Klara, f. 31.7. 1982.
Dóttir Lilju er Lára
Björk, f. 30.11.
2001.
Lárus lauk stúd-
entsprófi 1966 frá
MR og prófi í tann-
lækningum frá Há-
skóla Íslands 1972.
Hann hóf störf sem
tannlæknir á Akra-
nesi 1972 hjá Ingj-
aldi Bogasyni og frá 1976 rak
hann tannlækningastofu í félagi
við Ingjald. Lárus lét af störfum í
júlí 2006 vegna veikinda.
Lárus var einn af stofnendum
Blakfélagsins Bresa á Akranesi
og var ritari félagsins 1985–1991
og formaður 1992 og 1996–1999.
Hann var gjaldkeri Golfklúbbsins
Leynis 2000–2004 og gegndi
ýmsum störfum fyrir klúbbinn,
meðal annars sem formaður
mótanefndar.
Útför Lárusar verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku besti pabbi minn er dáinn.
Það er óréttlátt að maður á besta
aldri sem hafði allt til að lifa fyrir sé
tekinn burt svona snemma, en hann
hafði barist hetjulega við erfiðan
sjúkdóm í hálft ár. Það er aldrei
auðvelt að kveðja ástvin en það er
fátt eins erfitt eins og að kveðja
besta pabba í heimi. Guð hefur kall-
að hann til sín núna til annarra
verkefna. En við fjölskyldan eigum
svo margar og yndislegar minning-
ar sem við geymum í hjörtum okkar
að eilífu.
Pabbi var einstakur maður sem
ég elskaði mjög mikið og leit upp til.
Hann var mjög vel gefinn og reglu-
maður mikill og allt það sem hann
tók sér fyrir hendur gerði hann af
mikilli nákvæmni og var skipulagð-
ur í öllu. Pabbi var yndislegur faðir
sem gerði mig að betri manneskju
vegna mikils ástríkis sem mér
hlotnaðist í uppeldinu, og hefur það
reynst mér gott veganesti. Hann
hrósaði mér alltaf þegar vel gekk og
hvatti mig alltaf áfram ef mér
fannst eitthvað ekki vera að ganga
upp. Fjölskyldan mín hefur alltaf
verið mjög samrýnd og sú ást, virð-
ing og vinátta sem ríkti milli for-
eldra minna var alveg einstök.
Pabbi hafði mjög gaman af að
ferðast og á ég margar góðar og
skemmtilegar minningar frá ferða-
lögum erlendis og um landið okkar.
Á þessum ferðum var ómissandi að
hafa hann pabba sér við hlið því
hann fræddi okkur um allt sem fyrir
augum bar, því hann kunni heiti á
öllu, fjöllunum, vötnunum, ánum,
bæjunum og fleiru, var ég alltaf
mjög fróð um landið okkar þegar
heim kom. Pabbi var eins og stór al-
fræðiorðabók, ef ég þurfti að vita
um eitthvað sérstakt þá leitaði ég
strax til hans pabba míns því hann
vissi alltaf svarið.
Við fórum oft í okkar notalega
sumarbústað sem pabbi og afi
byggðu í múraralandinu í Öndverð-
arnesi, þar áttum við fjölskyldan
ógleymanlegar stundir. Svo var far-
ið í tjaldferðir og einu sinni á ári
voru farnar ferðir með tannlækna-
hópnum hans pabba.
Pabbi var mikill íþróttaunnandi
og fylgdist mjög vel með öllu sem
var að gerast á því sviði. Pabbi fór
að æfa blak. Hann fékk fljótt mikinn
áhuga á þessari íþrótt. Hann var
mikill keppnismaður og lét vel í sér
heyra í hita leiksins, svo vel að ég
varð stundum hálf miður mín og
hugsaði: „Vá, er þetta hann pabbi
minn sem lætur svona?“ því hann
var ekki vanur að hækka raustina
annars staðar, en svo hrósaði hann
líka alltaf mönnum þegar vel gekk.
Pabbi var í stjórn Blakfélagsins
Bresa í fjöldamörg ár. Hann sá um
mörg mót og var einn aðalmaðurinn
í að skipuleggja öldungameistara-
mótin sem voru haldin hér árin ’91
og ’97, og voru þetta 400–500 manna
mót hér á Skaganum. Pabbi tók þátt
í 20 öldungameistaramótum sem
haldin voru með glæsibrag víða um
landið og eignaðist hann marga
góða blakkunningja.
Pabbi var mjög duglegur og
vandvirkur og sást það best í starfi
hans sem hann unni mjög. Ég hafði
þann heiður að fá að starfa með
honum á tannlæknastofunni í nokk-
urn tíma og sást þá hversu vand-
virkur hann var og hve rólegur og
yfirvegaður hann var í öllu.
Pabba fannst alltaf best að vera
heima í faðmi fjölskyldunnar og
naut þess að koma heim eftir langan
vinnudag og lesa bækur og hlusta á
tónlist sem voru áhugamál hans.
Einnig hafði hann mikinn áhuga á
vínmenningu og góðum mat og var
alltaf mikil eftirvænting þegar kom
að matarklúbbunum frægu og var
mikið lagt í að búa til flotta mat-
seðla og velja rétt vín með matnum.
Honum fannst mjög gaman að halda
boð heima og var hann hrókur alls
fagnaðar. Hann og mamma voru
líka dugleg að skreppa hring á golf-
vellinum og taka nokkrar holur.
Pabbi studdi okkur systkinin í öllu
og hvatti okkur áfram í því sem við
tókum okkur fyrir hendur. Hann
var kletturinn í lífi okkar.
Í nóvember 2001 eignaðist ég litla
stúlku sem varð litli sólargeislinn
hans og voru þau mjög samrýnd,
hún dýrkaði afa sinn svo mikið.
Hann var yndislegur afi og gaf sér
allan þann tíma sem hann gat til að
vera með henni. Er þetta mikill
missir fyrir hana.
Seinustu mánuði þurfti hann að
glíma við erfið veikindi og stóð hann
sig eins og hetja allan tímann og
bugaðist aldrei. Var ég svo stolt af
honum pabba mínum. Hann var svo
ánægður að geta komið heim til
okkar um jólin og var svo gott að fá
hann heim. Mamma, ástin í lífi hans,
stóð eins og klettur hjá honum öll
veikindin og hjálpaði honum mikið.
Pabbi var ánægður að geta verið
heima hjá okkur fram á síðasta dag.
Það var það sem hann óskaði sér
þegar hann vissi hvert stefndi og
hann var þakklátur fyrir að fá tíma
með okkur og til að kveðja. Þú og
mamma voruð bestu vinir mínir og
ég er svo þakklát fyrir að hafa átt
svona góða foreldra. Ég mun passa
og styðja mömmu vel eins og þú
baðst um og vera henni stoð og
stytta í öllu.
Hann var kletturinn sem við leit-
uðum skjóls hjá.
Hann var bjargið sem við treyst-
um á.
Hann var fjallið sem við litum upp
til.
Ég mun sakna þín óskaplega mik-
ið og munt þú alltaf eiga stað í
hjarta mér. Guð geymi þig, elsku
pabbi minn.
Þín dóttir,
Lilja Björk.
Ég sit hérna með tárin í augunum
að reyna að skrifa nokkur orð um
þig, elsku pabbi minn. Mér finnst
þetta allt saman svo óraunverulegt.
Ég á svo mikið af yndislegum minn-
ingum um þig. Öll ferðalögin sem
við fórum út um allt land, ferðirnar
upp í sumarbústaðinn okkar sem þú
og afi Pétur smíðuðuð sjálfir. Þú
hafðir svo gaman af tónlist og var
því mikil tónlist spiluð heima og oft-
ar en ekki hækkað vel í hljómgræj-
unum. Það var svo gaman að hlusta
á þig spila á píanóið en þú þurftir
bara að heyra lag í útvarpinu og þá
gastu sest við píanóið og spilað lagið
eftir eyranu. Þú varst matmaður
mikill og fannst svo skemmtilegt að
borða góðan mat í góðra vina hópi
þar sem þú varst oft hrókur alls
fagnaðar. Þú hafðir gaman af því að
hafa boð heima og er mér minn-
isstætt hvað þú varst spenntur þeg-
ar næsti fundur hjá matarklúbbnum
þínum kæra átti að vera heima. Þá
varstu nokkrar vikur að spá í hvaða
mat þið ættuð að hafa og reynt var
að búa til sem glæsilegastan mat-
seðil og vínin voru valin af kost-
gæfni. Þú varst alltaf að lesa bækur,
last mjög mikið þér til þekkingar,
og hafðir þú mestan áhuga á sögu
síðustu alda, landafræði og veður-
fræði, einnig varstu mikill vínáhuga-
maður og blandaðist þá landafræðin
og veðurfræðin inn í það. Við köll-
uðum þig líka oft í gríni alfræðiorða-
bókina okkar því það var hægt að
spyrja þig að nánast öllu og þú viss-
ir alltaf svarið.
Síðustu árin hef ég unnið með
þér, af og til uppi á tannlæknastofu
og var svo gaman að fylgjast með
þér hvað þú varst alltaf vandvirkur
og metnaðarfullur í starfi og þótti
vænt um starfið þitt. Ekki grunaði
mig þegar ég var að vinna með þér
síðasta vor og sumar að þetta væru
síðustu vikurnar þínar sem þú gast
unnið þitt ævistarf. Það var svo
mikið áfall þegar það var uppgötv-
að, þetta alvarlega krabbamein hjá
þér, sem enginn hafði grun um. Þú
varst líka alltaf svo hraustur og
frískur og varst aldrei veikur. En
það er víst að hver sem er getur
fengið krabbamein. Þú barðist eins
og hetja við þennan illvíga sjúkdóm
og ég var svo stolt af þér, hvað þú
varst duglegur. Svo varstu alltaf svo
hugprúður í þessu öllu saman, gast
alltaf fundið eitthvað til að þakka
fyrir. Ég man svo vel þegar þú
sagðir, þrátt fyrir allt, að þú værir
þakklátur fyrir að fá að fara svona
og geta kvatt okkur, heldur en að
hafa farið snögglega eins og til
dæmis í slysi.
Þú varst svo yndislegur faðir og
finnst mér ég ekki geta verið heppn-
ari að hafa átt þig. Þú varst klett-
urinn í lífi mínu, studdir mig í öllu
og alltaf var gott að spyrja þig ráða,
þú vissir alltaf svarið og varst svo
raunsær. Þú og mamma voruð mínir
bestu vinir og var svo frábært að
geta talað við ykkur um hvað sem er
og hef ég síðan ég man eftir mér,
þakkað guði á hverjum degi fyrir að
eiga svona góða foreldra. Ástin sem
ríkti milli þín og mömmu var svo
einstök og falleg, þið voruð bestu
vinir og urðuð nánari með hverju
árinu sem leið. Þið gerðuð allt sam-
an og voruð svo dugleg að gera eitt-
hvað skemmtilegt, fóruð oft í leik-
hús, ferðuðust mikið saman,
innanlands og utan. Fóruð saman í
golf sem ykkur fannst svo notalegt
eftir langan vinnudaginn og voruð
saman í blakinu á sínum tíma. Það
er svo sárt að vita að þið fáið ekki að
verða gömul saman. Ég mun passa
upp á elsku mömmu eins og þú
baðst mig um og styrkja hana af öll-
um mínum mætti.
Elsku pabbi minn, það er svo sárt
að þurfa að kveðja þig. Þú sem ert
tekinn frá okkur svo allt of, allt of
fljótt. Ég á eftir að sakna þín óend-
anlega mikið, en á eftir að hugga
mig við allar þessar yndislegu minn-
ingar sem eru fjársjóður sem ég
mun eiga meðan ég lifi. Ég trúi og
vona að við hittumst aftur þegar
minn tími kemur til að fara.
Ég elska þig, pabbi minn.
Þín dóttir,
Hulda Klara.
Afi minn er dáinn. Ég sakna hans
svo mikið. Núna er hann kominn til
guðs og ætlar guð að passa hann
fyrir okkur.
Afi var alltaf svo góður og
skemmtilegur og vildi allt fyrir mig
gera. Ég og mamma bjuggum
heima hjá ömmu og afa fyrstu árin
og var það yndislegur tími því afi og
amma voru svo frábær og voru allt-
af að gera eitthvað skemmtilegt
með mér. Ég flutti svo til Reykja-
víkur með mömmu og vorum við
duglegar að keyra oft upp á Akra-
nes því þar var best að vera. Afi og
amma komu alltaf út í dyr og knús-
uðu mig mikið þegar ég kom og var
alltaf jafn gaman að koma til þeirra.
Afi spilaði mikið á píanóið og leyfði
mér að sitja hjá sér og spilaði þá oft
lög sem ég kunni, svo ég gæti sung-
ið með honum, það var mjög gaman.
Afi var duglegur að fara með mig á
rólóinn og upp í skógrækt og þegar
var snjór þá fór hann með mér út í
fína garðinn sinn og bjuggum við til
rosa stóran snjókarl. Á kvöldin þeg-
ar ég fór að sofa þá bað ég hann oft
um að lesa bók fyrir mig og vildi
hann það alltaf og var gaman að
hlusta á hann lesa.
Þú ert besti afi í öllum heiminum
og mun ég sakna þín svo mikið og
mun ég aldrei gleyma öllu því sem
við gerðum saman. Ég er svo hepp-
in að hafa átt svona góðan afa. Ég
ætla að passa hana ömmu mína mik-
ið fyrir þig, elsku afi minn. Ég elska
þig mikið, afi minn.
Þín afastelpa,
Lára Björk.
Svanir fljúga hratt til heiða,
huga minn til fjalla seiða.
Vill mér nokkur götu greiða?
Glóir sól um höf og lönd.
Viltu ekki, löngun, leiða
litla barnið þér við hönd?
(Stefán frá Hvítadal)
Skjótt hefur sól brugðið sumri:
Nú er komið að skilnaðarstund í lífi
okkar systkinanna. Mig langar að
minnast nokkrum orðum ástkærs
bróður míns sem kvaddi okkur fjöl-
skyldurnar og vinina allt of fljótt.
Ótal margs er að minnast sem of
langt yrði upp að telja.
Lárus fæddist í Reykjavík og ólst
upp í Laugarnes- og Vogahverfinu.
Við systkinin fengum að njóta þess
tíma er ein fyrirvinna var á heim-
ilum og mæður unnu heima. Þessir
tímar voru minnisstæðir á margan
hátt. Félagslíf mikið, frændgarður
stór og vinirnir margir.
Eftir að foreldrar okkar létust
með nokkurra ára millibili tengd-
umst við enn fastari systkinabönd-
um.Ég vil fá að þakka og minnast
hans með virðingu fyrir allar
ógleymanlegu samverustundirnar í
lífi okkar. Dvöl mína á glæsilegu
heimili hans, Svanhildar og
barnanna á Akranesi, jafnt á hátíð-
um sem hversdögum; í sumarbústað
þeirra hjóna í Grímsnesinu, á ferða-
lögum, ættarmótum og heima hjá
mér í Keldulandinu.
Minningarnar lifa um sterkan
persónuleika, hlýja nærveru, gest-
risni og umhyggju fyrir mér alla tíð.
Framkoma Lárusar, bróður míns,
einkenndist af sterkum þáttum hjá
fjölskyldum okkar: umhyggju, hóg-
værð, lítillæti og mikilli gestrisni.
Ég votta Svanhildi, eiginkonu
Lárusar bróður, og börnum þeirra:
Pétri Atla, Lilju Björk, Huldu Klöru
og afastúlkunni Láru Björk innilega
samúð mína.
Far þú í friði, elsku bróðir, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Elskulega fjölskylda, megi góður
guð styrkja ykkur og leiða á þessum
erfiðu tímamótum sem komu allt of
fljótt.
Ykkar mágkona, föðursystir og
afasystir,
Sólrún Pétursdóttir.
Vinur okkar og mágur, Lárus
Arnar Pétursson, er látinn langt um
aldur fram eftir erfið veikindi síð-
ustu mánuðina. Lárus tókst á við
þessi veikindi og hina erfiðu með-
ferð sem þeim fylgdu eins og hvert
annað verkefni. Hann hélt alltaf í
hina veiku von um einhvern bata
svo lengi sem stætt var og þegar út-
séð var um bata, tók hann því með
því æðruleysi og yfirvegun sem ein-
kenndi allt hans líf.
Lárus hélt öllum sínum karakter-
einkennum, kímnigáfu og reisn allt
til loka. Hann sem alltaf hafði verið
svo stór og sterkur, gerði nú góðlát-
legt grín að sjálfum sér og að því er
honum sjálfum fannst, frekar aumu
líkamlegu ástandi sínu. Einnig not-
aði hann tímann vel og las eins mik-
ið og þrek og orka leyfðu, enda hef-
ur lestur alltaf verið stór þáttur í lífi
Lárusar.
Það var eftirtektarvert hversu vel
fjölskyldunni allri tókst að höndla
þetta erfiða og sorglega ferli og
maður komst heldur ekki hjá því að
skynja alla þá vináttu, velvild og
drengskap sem þau nutu frá vinum,
fyrrverandi samstarfsfólki og með-
eigendum, og ekki síst nágrönnum
sínum á Akranesi.
Það var um mitt sl. sumar sem
Lárus greindist af meini sínu, ein-
mitt um sama leyti og við höfðum
ráðgert smá mannfagnað og afmæl-
isveislu með okkar nánustu vinum
og vandamönnum í stórum og góð-
um sumarbústað uppi í Skorradal.
Það var nú þannig með Lárus að
hann var alltaf mikill gleðimaður og
kunni að skemmta sér og öðrum í
bestu merkingu þess orðs. Og það
varð engin breyting á því í þetta
sinn frekar en endranær. Lárus var
söngmaður góður og stóð fyrir söng
og gleði, og varð ekki betur séð en
að Lárus skemmti sér jafn vel og
áður í svipuðum tilfellum, nákvæm-
lega eins og ekkert hefði í skorist.
Þetta hefði allt eins getað verið eitt
af okkar árlegu fjölskyldu þorra-
blótum sem haldin hafa verið óslitið
allt frá 1973, gleðskap sem þau syst-
ir mín og mágur létu sig aldrei
vanta í og veit ég að Lárusar verður
sárt saknað í þeim ágæta fé-
lagsskap.
Stór þáttur í samskiptum og vin-
áttu okkar Lárusar og Svanhildar
voru ferðalög, bæði innanlands og
utan. Þar er af svo mörgu að taka að
því verður ekki á blað komið í svo
stuttu máli. Lengi var þó í minnum
höfð fyrsta ferðin sem við hjónin
fórum með þeim þjóðhátíðarárið
1974 í gamla Landróverjeppanum
hans Péturs pabba Lárusar,
Sú ferð byrjaði að vísu ekki betur
en svo að gírkassinn í bílnum bilaði,
rétt í þann mund sem við vorum að
leggja af stað. Þar var eldhuganum
Lárusi rétt lýst, hann var nú ekki
aldeilis tilbúinn til að fresta ferðinni
út af svoleiðis smámunum, heldur
hafði samband við einhverja ætt-
ingja sína, laghenta menn sem
kunnu til verka á þessu sviði, og það
var ekki að spyrja að því, bíllinn var
kominn í lag seint um kvöldið og við
lögðum af stað með það sama. Við
lentum að vísu í blindþoku á veg-
leysunni frá Búrfelli inn í Land-
mannalaugar, einmitt á þessum
hraunflákum þar sem varla markar
nokkur staðar fyrir hjólförum, hvað
þá í blindþoku eins og við lentum í,
en einhvern veginn tókst Lárusi að
finna réttu leiðina. Það var okkur
öllum ógleymanleg sjón, þegar við
skyndilega ókum út úr þykkum
þokubakkanum um kl. 6 um morg-
uninn og Landmannalaugar blöstu
við í allri sinni dýrð. Þannig varð öll
þessi ferð stórkostleg og ógleym-
anleg reynsla, og ekki amaleg byrj-
un á öllu því sem á eftir kom.
Einnig er ógleymanleg fyrsta
ferðin sem við fórum nokkur saman
til útlanda, með nánast engum fyr-
irvara, ferð sem oft hefur vakið upp
kátlegar minningar. Þá voru heim-
sóknir í sumarbústaðinn þeirra í
Öndverðarnesi alltaf fastir liðir á
hverju sumri. Nú eða heimsóknir á
einstaklega notalegt heimili þeirra á
Skaganum. Hér áður fyrr þegar
börnin nenntu enn að koma með
okkur, stuðlaði það að góðri vináttu
þeirra á milli sem enn stendur á
traustum grunni. Og svo hin síðari
árin þar sem við lékum iðulega golf
saman og áttum síðan notalegar og
stundir í bústaðnum eða hvar sem
Lárus Arnar
Pétursson