Morgunblaðið - 16.02.2007, Page 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2007 41
MINNINGAR
✝ Þorbjörg Ólafs-dóttir fæddist í
Ystabæ í Haukadal í
Dýrafirði hinn 1. júlí
1930. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut hinn 6.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Bergþóra
Ágústa Kristjáns-
dóttir, f. í Meðaldal í
Dýrafirði 16. febr-
úar 1891, d. 8. nóv-
ember 1956, og
Ólafur Hákonarson,
f. í Haukadal í Dýrafirði 9. desem-
ber 1886, d. 18. mars 1976. Fóst-
urbróðir Þorbjargar er Hákon
Haukdal Jónsson, f. í Haukadal í
Dýrafirði 29. janúar 1925. Þor-
björg giftist 9. júní 1957 Val Bene-
diktssyni, f. á Búðum í Fáskrúðs-
firði 9. apríl 1929. Foreldrar hans
voru Margrét Guðnadóttir f. 12.
janúar 1910, d. 7. júní 1961, og
Benedikt Sveinsson, f. 24. maí
1904, d. 17. apríl 1980. Dætur
heilsubrests móður hennar. Þor-
björg lauk námi frá Gagnfræða-
skóla Austurbæjar en sinnti jafn-
hliða því öllum heimilisstörfum á
heimili foreldra sinna. Hún vann
lengst af við skrifstofustörf í Rík-
isprentsmiðjunni Gutenberg eða
allt þar til hún stofnaði heimili með
manni sínum í Efstasundi 88 í
Reykjavík. Eftir það sinnti hún
heimilinu og dætrunum þremur.
Hún saumaði, prjónaði og hafði
unun af alls kyns handavinnu. Á
heimili þeirra Vals bjó Ólafur, fað-
ir Þorbjargar þar til hann lést og
höfðu þau þá búið saman alla ævi
Þorbjargar. Í húsi þeirra Vals áttu
líka skjól um styttri eða lengri
tíma ættingjar Vals og Þorbjargar.
Þorbjörg var mjög virk í starfi
Dýrfirðingafélagsins í Reykjavík
og stóð það henni alla tíð mjög
nærri. Hún var formaður félagsins
í meira en tuttugu ár og síðar heið-
ursfélagi. Eftir að dæturnar urðu
fullorðnar vann Þorbjörg á dag-
heimilinu Dyngjuborg í nokkur ár,
eða eins lengi og henni entist
heilsa til. Útför Þorbjargar verður
gerð frá Langholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13. Jarðsett
verður í Gufuneskirkjugarði.
þeirra eru: 1) Berg-
þóra, f. 11. september
1958, maki Björn Erl-
ingsson, f. 29. nóv-
ember 1957. Þau eiga
4 börn, þau eru: Val-
ur, f. 28. mars 1979,
maki Björg Ýr Jó-
hannsdóttir, f. 3. des-
ember 1976, dóttir
þeirra er Bergþóra
Katrín, f. 22. júlí
2005; Inga Lára, f.
22. janúar 1985;
Kristján Þór, f. 28.
janúar 1991, og Lóa
Björk , f. 30. janúar 1993. 2) Mar-
grét, f. 27. maí 1962. 3) Kristín Jó-
hanna, f. 18. október 1965, maki
Jón Ingi Jóhannesson, f. 1. ágúst
1970. Þau eiga tvo syni, þeir eru
Ólafur Ingi, f. 28. nóvember 1994,
og Jóhannes, f. 28. september
2001.
Þorbjörg ólst í Haukadal í Dýra-
firði en flutti til Reykjavíkur eftir
fermingu þar sem foreldrar henn-
ar þurftu að bregða búi vegna
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er okkur huggun í öllum góðu
minningunum um þig. Betri mömmu
hefðum við ekki getað hugsað okkur.
Þú varst alltaf til staðar fyrir okkur
og við vissum að þér þótti óendan-
lega vænt um okkur. Það er dýr-
mætasta minningin okkar.
Við ólumst upp við að á okkur var
hlustað. Þú varst ákveðin, skilaboðin
um hvað var leyfilegt og hvað ekki
voru skýr. Þú miðlaðir okkur mik-
ilvægum gildum, kenndir okkur
bænir og lagðir áherslu á að við ætt-
um að koma fram við aðra eins og
við vildum láta koma fram við okkur.
Þú varst stoð okkar og stytta og til
þín gátum við alltaf leitað. Þú lagðir
mikið á þig til að gleðja okkur, þú
saumaðir og prjónaðir glæsiflíkur.
Þú varst vandvirk í öllu því sem þú
tókst þér fyrir hendur og varst okk-
ur besta hugsanleg fyrirmynd.
Þú varst alltaf Dýrfirðingur í okk-
ar huga. Rætur þínar í Haukadal í
Dýrafirði voru djúpar og traustar og
þú áttir yndislega æsku. Minning-
arnar um samfélagið í Haukadal og
Dýrafirði voru þér mikilvægar og þú
sagðir okkur margar sögur þaðan.
Þú varst óþreytandi að skýra flókin
ættar- og vinatengsl, á unglingsár-
unum stundum þannig að okkur
þótti nóg um. Við erum þér þakk-
látar fyrir að tengja okkur við fortíð-
ina og rætur okkar á þennan hátt.
Dýrfirðingafélagið var alltaf hluti
af þínu lífi. Við munum ekki eftir
okkur öðruvísi en að þú hafir verið
virk í nefndum og stjórn félagsins.
Formannsárin þín voru skemmtileg
og lærdómsrík fyrir okkur. Þeir
voru ófáir fundirnir við borðstofu-
borðið, kaffi, kleinur og fleira góð-
gæti auðvitað á boðstólum. Við erum
stoltar af öllu því sem þú fékkst
áorkað, sérstaklega því að fá svona
marga félagsmenn til að starfa með
þér fyrir félagið. Þú hafðir lag á því
að þjappa hópnum saman. Þú varst
góður leiðtogi.
Við nutum þeirra forréttinda að
alast upp á yndislegu heimili. Húsið
ykkar pabba stóð opið ættingjum
sem þurftu á húsaskjóli að halda á
efri árum. Það auðgaði líf okkar. Við
nutum þeirra forréttinda að hafa afa
á heimilinu þar til hann dó. Sam-
band ykkar var einstakt og kenndi
okkur mikið um væntumþykju og
virðingu. Sama má segja um sam-
band ykkar Hákonar, bróður þíns,
en þar féll aldrei skuggi á.
Væntumþykju þína í okkar garð
færðirðu skilyrðislaust yfir á maka
okkar og börn. Þú varst stolt af
krökkunum okkar og vildir allt fyrir
þau gera. Þú varst óþreytandi að
lesa, kubba, hlusta og ræða málin.
Við erum þakklátar fyrir að börnin
okkar fengu að kynnast þér og eiga
með þér þessi ár. Við vitum að þú
hefur mótað þeirra líf á jákvæðan
hátt, eins og okkar.
Þið pabbi hafið verið samstiga í
meira en fimmtíu ár og búið okkur
systrunum gott og öruggt heimili.
Þú valdir þér vettvang innan heim-
ilisins og þrátt fyrir að pabbi ynni
langan vinnudag kom oft í ljós að
hann vissi meira en okkur grunaði
um það sem við vorum að fást við.
Þú minntir okkur oft á að þið hefðuð
ákveðna verkaskiptingu ykkar á
milli en pabba þætti alveg jafn vænt
um okkur og þér, þó hann gæti ekki
varið eins miklum tíma með okkur
og þú. Pabbi hefur líka stutt þig í því
sem þú hefur tekið þér fyrir hendur.
Þið hafið rætt hlutina, ekki alltaf
verið sammála en fundið leið sem þið
hafið getað sætt ykkur við. Þið hafið
alltaf hjálpast að, í veikindum þínum
hefur pabbi staðið við hlið þér eins
og klettur.
Við þökkum þér allt það sem þú
hefur verið okkur, kærleikann og
umhyggjuna sem við höfum notið.
Við erum þakklátar fyrir allar góðu
minningarnar sem munu ylja okkur
og létta sorgina. Farðu í friði, elsku
mamma, guð blessi og varðveiti
minningu þína.
Bergþóra, Margrét og
Kristín Jóhanna.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig, elsku amma mín. Ég er svo
þakklát fyrir þær stundir sem við
höfum átt saman. Þú hefur alltaf
lagt þig fram um að fylgjast vel með
okkur, barnabörnum þínum, og sýnt
mikinn stuðning í því sem við höfum
tekið okkur fyrir hendur. Þú gafst
þér alltaf tíma til að lesa fyrir okkur
og leika við okkur þegar við vorum
yngri. Ef við vorum ekki nógu sterk
í íslensku þá tókst þú það að þér að
kenna okkur málfræði og ræða Ís-
lendingasögurnar ef þess þurfti.
Þegar ég var yngri kenndir þú mér
að prjóna og að sauma. Ég hef ekki
tölu á öllum þeim ullarvettlingum og
sokkum sem ég hef byrjað á og þú
hefur hjálpað mér að klára. Þú hefur
prjónað á mig ótalmargar peysur og
saumað á mig margar flíkur. Í sam-
einingu höfum við saumað saman
marga kjóla og pils. Rúmteppið, sem
þú lagðir svo mikla vinnu í, hef ég
sofið með í mörg ár og mun gera í
mörg ár í viðbót og það er mér mjög
dýrmætt.
Síðastliðin ár hefur mér þótt gott
að leggja leið mína til ykkar í Efsta-
sund til að fá mér að borða með ykk-
ur og spjalla. Það var alltaf svo nota-
legt að stoppa hjá ykkur. Við
enduðum svo oft á því að gramsa í
gömlum skartgripum eða skoða
gamla kjóla. Ég leiði oft hugann að
því þegar landsliðið okkar var að
keppa á móti Frökkum á HM í
Þýskalandi í janúar síðastliðnum.
Ég var í sjónvarpsherberginu í
Efstasundi með þér en afi var inni í
eldhúsi. Þú varst með krosslagða
fingur á lofti en ég var varla í húsum
hæf því ég stökk svo oft á fætur og
öskraði. Mér þótti rík ástæða til að
afsaka öskrin en þér fannst ekkert
sjálfsagðara en það að ég skyldi
öskra svona mikið. Þetta var jú mik-
ilvægur leikur fyrir strákana okkar.
Við vorum sammála um það að ég
væri happabarn Íslands, 22 ára 22.
janúar, þegar Ísland burstaði lið
Frakka. Mér finnst gott að hafa var-
ið þessum tíma mér þér, amma mín.
Elsku amma Bobba. Ég gleymi
þér aldrei. Takk fyrir allt! Þín
Inga Lára.
Á fæðingardegi móður sinnar er
Þorbjörg mágkona mín til moldar
borin. Rætur hennar liggja í Dýra-
firði.
Ævinlega talaði hún af mikilli
ástríðu um sveitina sína, Haukadal;
ég held að Haukadalurinn hafi verið
hennar paradís á jörðu.
Í tali Þorbjargar mátti glöggt
greina hvaðan hún var upprunnin,
því að sannarlega talaði hún vest-
firsku, þar sem fyrir komu fáheyrð
orð og orðasambönd, að ekki sé tal-
að um áherslur, sem sumar voru
öðruvísi en annars staðar á landinu.
Ef til vill voru það þessi áhrif sem
fyrst vöktu athygli mína á málfari
manna.
Bobba, eins og hún var oftast köll-
uð af kunnugum, var ekki kona upp-
gjafar. Skipti ekki máli hvort í hlut
áttu veikindi eða hversdagsleg úr-
lausnarefni. Jafnvel dauðinn sigraði
ekki þessa sterku konu fyrr en í
fulla hnefana.
Læknar, sem aðrir, undruðust
seiglu hennar hin síðari ár. Sjálf
áleit hún þrautseigju sína sprottna
úr vestfirskum jarðvegi.
Bobba var aðsópsmikil og greind
og lá ekki á skoðunum sínum. Heið-
arleg og trú, ekki síst vinum og
vandamönnum. Sjálf á ég Bobbu
margt gott upp að unna, allar götur
frá okkar fyrstu kynnum. Hagleik-
skona var hún og léku hvers kyns
hannyrðir í höndum hennar. Naut
ég þess iðulega, þegar lítið lá við,
eins og t.d. þegar sauma þurfti
skírnarkjól á frumburðinn eða þjóð-
búning á litlu stelpuna – ætíð var
hún tilbúin að liðsinna, eða einfald-
lega framkvæma hlutinn sjálf, sem
oftast hefur líklega orðið raunin.
Hún gætti barna minna ef á þurfti
að halda og jafnvel heimiliskötturinn
var velkominn, þyrftu eigendur hans
að bregða sér af bæ! Bestu kleinur
bæjarins komu frá Bobbu – þekki ég
engan, sem bragðað hefur, ósam-
mála því.
Bobba og Valur bróðir minn, örk-
uðu saman sinn æviveg í meira en
hálfa öld.
Nú, þegar Þorbjörg er gengin á
vit formæðra sinna og feðra, kveð ég
mæta konu, þakka samfylgdina og
óska góðrar heimferðar.
Áslaug Benediktsdóttir.
Það fækkar óðum í frændgarði
mínum sem fæddur var og ólst upp í
Haukadal í Dýrafirði á fyrri hluta
síðustu aldar. Mér brá við að heyra
af andláti frænku minnar Þorbjarg-
ar Ólafsdóttur, Bobbu frænku eins
og ég kallaði hana alltaf. Andlát
hennar átti ekki að koma mér á
óvart. Ég vissi að á síðustu árum átti
hún við erfið veikindi að stríða, var
orðin háð tækninni við að létta sér
öndun. Mannkynið er litríkt og
samanstendur af alls konar fólki. Þó
verða heilsteyptir og sannir menn
allt of sjaldan á vegi manns. Menn
sem skilja samhengi hlutanna og
leitast við að lyfta samfélagi sínu á
hærra plan og gleyma jafnan sjálf-
um sér við verkin. Bobba frænka
var þannig kona. Hún gleymdi að
hugsa um sjálfa sig, gerði allt fyrir
aðra. Vandfundin var betri vinkona.
Heilsteypt og trygg. Alltaf hafði
hún tíma til að hlusta og miðlaði
hún af gæsku og vísaði á rétta leið.
Ég kynntist frænku minni er ég
var unglingur. Þá kom hún með
fjölskylduna sína í heimsókn til
Dýrafjarðar. Hún var hjá okkur á
Sveinseyri. Foreldrar mínir, amma
og afi voru góðir vinir Bobbu og for-
eldra hennar. Í þessari ferð var
yngsta dóttirin, Kristín Jóhanna,
ekki fædd. Það voru Bergþóra,
Margrét, Valur, Óli faðir hennar og
hún sem voru þarna á ferð. Mér
fannst þessi heimsókn mjög
skemmtileg, líkt og allar þær sem á
eftir komu. Um þetta leyti var
amma mín, Ólafía, flutt til Reykja-
víkur og bjó hún í húsi Bobbu og
Vals í Efstasundi með Ingibjörgu
frænku sinni og vinkonu. Þær
bjuggu þar við góða umönnun
þeirra hjóna, þar til þær fengu her-
bergi á Hrafnistu. Ég vil færa þeim
hjónum mikið þakklæti fyrir hvað
þau voru góð við ömmu mína og
reyndust henni vel. Þegar ég varð
eldri og fór að heimsækja borgina í
lengri eða skemmri tíma, var heim-
ili þeirra mér og minni fjölskyldu
alltaf opið. Á milli okkar var mikill
og sterkur kærleikur. Gagnkvæm
virðing ríkti alltaf. Oft var hlegið og
skrafað saman um liðnar stundir og
því ókomna velt fyrir sér.
Einni ferð minni gleymi ég aldrei.
Þá var ég send með sjúkraflugi til
Reykjavíkur til að fæða barn, sem
reyndar var að koma 6 vikum fyrir
tímann. Mamma hafði hringt í
Bobbu frænku til að segja henni tíð-
indin. Brá hún skjótt við að vanda,
mætti á fæðingardeildina til að taka
á móti okkur því ljósmóðir og lækn-
ir voru með í ferð. Vék hún ekki frá
mér fyrr en fædd var stúlka. Henni
voru rétt skæri til að klippa á nafla-
strenginn. Hún sagði okkur þá að
þetta hefði hún aldrei gert áður.
Bara verið þátttakandi í fæðingu
eigin dætra. Þetta þótti henni mjög
vænt um og talaði oft um þessa
stund. Henni fannst hún eiga dálítið
mikið í þessari stúlku sem er í dag
25 ára og heitir Brynhildur Elín.
Bobba frænka hefur lokið sínum
starfsdegi með fagrar rúnir reistar
á brá. Engin orð kann ég til að lýsa
þakklæti mínu fyrir það sem Bobba
frænka mín var mér og mínum, en
ég vona og bið að æðri máttarvöld
veiti henni þá móttöku sem góðri og
göfugri konu sæmir. Innilegar sam-
úðarkveðjur til fjölskyldunnar.
Guð blessi ykkur öll,
Ólafía Sigríður Sigurjóns-
dóttir og fjölskylda.
Gísli Súrsson hleypur upp á ham-
ar þann er heitir Einhamar og af
kleifunum. Þar snýst Gísli við og
verst. Það kom þeim er sóttu að
honum á óvart og fór að óhægjast
þeirra mál. Liðsafnaðurinn sem fór
að Gísla sótti á og kom á hann
nokkrum höggum en Gísli varðist af
hreysti og drengskap. Þeir fengu af
honum högg þung. Og enn lögðu
þeir til hans og sjá að út falla iðrin.
Gísli sveipar að sér iðrunum og
skyrtunni og sá sitt óvænna. Hann
kvað sína síðustu vísu:
Fals hallar skal Fulla
fagrleit, sú er mig teitir,
rekkilát að rökkrum
regns, sínum vin fregna.
Vel hygg eg þótt eggjar
ítrslegnar mig bíti,
þá gaf sínum sveini,
sveðrs, minn faðir herðu.
Að svo mæltu hljóp Gísli ofan
hamrinum og keyrði sverðið í höfuð
Þórði frænda Eyjólfs, sem fór fyrir
liðsöfnuðinum, og klauf hann allt
niður að beltisstað og var þegar ör-
endur. Það var sagt um Gísla að
hann hopaði eigi og eigi kváðust
menn hafa séð að högg hans væri
minna hið síðasta en hið fyrsta.
Mér kemur þessi frásögn af Gísla
Súrssyni í hug þegar ég minnist
Þorbjargar Ólafsdóttur, Bobbu
Vals, vini mínum til margra ára. Þau
Gísli og Bobba voru samsveitungar í
Haukadalnum í Dýrafirði þó aðeins
1000 ár skildu þau að í tíma og rúmi.
Líkt og Gísli þá unni Bobba Vest-
fjörðum hugarástum og einkum
Haukadalnum í Dýrafirði. En eins
og gengur og gerist í lífi manna þá
stóð Bobba nokkra stund á Ein-
hamri lífs síns og að henni sóttu
vígamenn í sjúkdómamynd. Hún
kunni að verjast sverðalögum óvin-
anna eins og Gísli forðum. Hún var
ótrúleg. Hvert lag vígamanna sem á
hana stefndi, að því er virtist í
hjartastað, geigaði og hún kvað
ótrauð sínar lífsvísur. Bobba var
eiginkona Vals móðurbróður míns
en þau felldu hugi saman og áttu 3
börn, frænkur mínar Beggu, Möggu
og Stínu. Hún var foringi í sinni fjöl-
skyldu og kenndi þar vafalaust ætt-
ernisins að vestan. Ég minnist
Bobbu fyrir ákveðni og hjartahlýju.
Minnist sérstaklega þáttar hennar í
að vekja áhuga minn á að ferðast
um króka og kima Vestfjarða. Ég er
sammála Bobbu að þar eru ein-
hverjar mestu náttúruperlur lands-
ins okkar geymdar. Að maður tali
nú ekki um sögusviðið. Minnist
hennar einnig með sérstakri hlýju
fyrir að skjóta yfir okkur Höllu
skjólshúsi þegar við áttum von á
barni en vorum einhvern veginn á
milli híbýla og íbúðin í kjallara
Efstasundsins var okkur opin. Og
kleinurnar. Mér er til efs að nokkur
manneskja hafi bakað eins góðar
kleinur jafn áreynslulaust og hún
Bobba.
Ég er viss um að Bobba var stolt
á sama hátt og Gísli, vígamóður,
segir frá í hinstu vísu sinni. Hún var
hugrökk í lífi sínu og veikindum.
Hún lét sér vel líka þó sverðseggjar
vígamanna bitu á henni og þakkar
vafalaust þá hörku, líkt og Gísli, gjöf
frá föður sínum.
Ég votta Val frænda mínum og
þeim systrum og niðjum öllum sam-
úðar við fráfall Þorbjargar. Það er
minning um góðan vin sem lifir.
Már Kristjánsson.
Þorbjörg Ólafsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Þor-
björu Ólafsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Erla Árnadóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir, dóttir, systir,
mágkona, barnabarn og tengdadóttir,
SÓLVEIG ÓLAFSDÓTTIR,
Efri Brúnavöllum 1,
lést þriðjudaginn 13. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Skálholtskirkju
laugardaginn 17. febrúar kl. 13.00.
Hermann Þór Karlsson,
Sigurlína Margrét Hermannsdóttir,
Ólafur Hjaltason, Steinunn Ingvarsdóttir,
Hjalti Ólafsson, Ragnheiður Líney Pálsdóttir,
María Karen Ólafsdóttir, Valdimar Bjarnason,
Atli Sigurðsson, Kattie Nielsen,
Snæfríður Ólafsdóttir,
Hjalti Gestsson
Karl Stefánsson, Þóra Hermannsdóttir
og aðrir aðstandendur.