Morgunblaðið - 16.02.2007, Blaðsíða 44

Morgunblaðið - 16.02.2007, Blaðsíða 44
44 FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Árni Ingólfssonfæddist í Skálpagerði í Eyja- fjarðarsveit 21. mars 1918. Hann lést á Dvalarheim- ilinu Kjarnalundi 10. febrúar síðast- liðinn. Hann var sonur Ingólfs Valde- mars Árnasonar, f. 12.11. 1889, d. 13.11. 1971 og Ingi- bjargar Þorláks- dóttur, f. 11.8. 1896, d. 2.12. 1930. Al- bræður Árna eru Kristinn Þorlák- ur, f. 31.8. 1923, Ólafur Hilmar, f. 20.5. 1925 og Steinberg, f. 14.7. 1928, d. 3.1. 1977. Hálfsystkini samfeðra eru Gíslína Ingibjörg, f. 14.7. 1933 og Haukur Heiðar, f. 5.8. 1942. Árni kvæntist 12. júní 1943 Sól- veigu Vilhjálmsdóttur, f. í Torf- unesi í Ljósavatnshreppi í S-Þing. 30.6. 1914. Börn þeirra eru: 1) Vil- c) Sólveig Ása, f. 10.9. 1984. 3) Ingibjörg Bryndís bankastarfs- maður, f. 18.1. 1953. Dóttir hennar og Jóns Sigurðssonar er Kolbrún Inga, f. 2.6. 1971. Sambýlismaður Egill Áskelsson, sonur þeirra f. 15.12. 2006. Fyrri eiginmaður Baldur Baldursson, dóttir þeirra er Hrafnhildur, f. 22.12. 1989. Fyrri sambýlismaður Hafsteinn Þórðarson, dóttir þeirra er Þor- björg Una, f. 19.3. 2001. Giftist Óðni Traustasyni, sonur þeirra Árni Brynjar, f. 6.12. 1984. Ingi- björg og Óðinn skildu. Árni ólst upp í Skálpagerði í Eyjafjarðarsveit og stundaði ýmis störf til ársins 1942 er hann flutti til Akureyrar. Árni og Sólveig bjuggu fyrstu árin á Strandgötu 9 en frá 1948 á Víðivöllum 4. Síðast- liðin tvö ár hafa þau dvalið á Dval- arheimilinu Kjarnalundi. Í janúar 1943 hóf hann störf hjá Mjólk- ursamlagi KEA, fékk löggildingu sem mjólkurfræðingur árið 1977 og starfaði þar allan sinn starfs- feril eða í 46 ár. Árni verður jarðsunginn frá Höfðakapellu í dag og hefst at- höfnin klukkan 11. hjálmur Ingi kenn- ari, f. 12.10. 1945, kvæntur Helenu De- jak. Synir þeirra eru: a) Vilhjálmur Ingi, f. 19.10. 1975, sam- býliskona Erla María Lárusdóttir, og b) Árni Valur, f. 26.8. 1981, sambýliskona Sunna Björg Birg- isdóttir. Sonur Árna Vals og Stellu Gunn- arsdóttur er Ægir Daði, f. 6.1. 2001. Vil- hjálmur og Helena skildu. 2) Tryggvi vélvirki, f. 27.9. 1948, kvæntur Björgu Sigríði Skarphéðinsdóttur, f. 7.5. 1950. Börn þeirra eru: a) Vala, f. 26.3. 1975, sambýlismaður Friðfinnur Gísli Skúlason, f. 27.7. 1972, dóttir þeirra Björg Elva, f. 17.10. 2002. b) Heimir, f. 17.7. 1977, sambýlis- kona Vala Þóra Sigurðardóttir, f. 27.2. 1977, börn þeirra Dröfn, f. 25.5. 1999 og drengur, f. 3.2. 2007. Elsku pabbi minn, ég er vart búin að átta mig á því að þú skulir ekki vera á meðal okkar lengur, en sú er nú reyndin og verð ég að sætta mig við það, en þakka jafnframt almætt- inu fyrir að fá að sitja hjá þér og halda í hönd þína síðasta andartakið þitt. Það var dýrmæt stund sem líða mun mér ekki úr minni. Ég ætla ekki að hafa mörg orð hér en vil þó þakka þér það veganesti sem þú gafst mér út í lífið. Alltaf gat ég leit- að til þín með hin ýmsu mál, því þú varst ákaflega réttsýnn maður á lífið og tilveruna, og það var sama hver átti í hlut. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið áhugann frá þér í arf, allt sem tengist myndlist á einhvern hátt, skapa hluti, hvort sem það var á pappír eða mótað í höndum, því svo sannarlega varst þú þúsund- þjalasmiður af guðs náð. Þegar ég sit hér og set saman þessa litlu minningargrein um þig, verður mér enn sem oftar hugsað til baka og rifja upp gamla tíð eins og gengur, en ég ætla ekki að festa það hér á blað, geymi þær minningar bara í hjarta mínu og ylja mér við þær. Þakka þér, elsku pabbi minn, fyrir að hafa verið til. Ég sakna þín meira en orð fá lýst. Elsku mamma mín, samúð mín er hjá þér. Þótt missir okkar allra sé mikill er þó þinn missir mestur, sér- staklega þar sem þið voruð ákaflega samrýnd hjón til síðasta dags. Sofðu vært, elsku pabbi minn, ég elska þig. Þín dóttir Ingibjörg Bryndís. Elsku besti afi minn, mig langar til að minnast þín í örfáum orðum. Þú varst afar hógvær og jarð- bundinn maður sem skipti sjaldan skapi. Þú varst nægjusamur og lít- illátur og tilfinninganæmur varstu þó að þú bærir tilfinningarnar ekki á torg. Þá þoldirðu illa stærilæti og dramb. Ég leit mikið upp til þín og ég gat alltaf leitað til þín ef eitthvað bjátaði á. Er ég komst til vits og ára sátum við oft saman og spjölluðum um alla heima og geima. Þá voru oft á tíðum ýmis málefni rædd okkar á milli sem fóru ekki lengra. Það var mjög gott að tala við þig því alltaf sást þú hlutina einhvern veginn í réttu ljósi og gerðir mann að betri manneskju þegar maður fór frá þér. Þú varst mjög listrænn í hönd- unum og kunnir allt, smíðaðir mikið og teiknaðir. Oft á tíðum kom ég með hugmyndir að einhverju til að smíða og fyrr en varði varstu kom- inn á flug og byrjaður á hverju smíðaverkinu á fætur öðru. Þú smíð- aðir svo margt fyrir mig í gegnum tíðina, allt frá fínlegum smáhlutum upp í heilu húsgögnin og var þar ætíð fagurt handbragð á ferðinni. Minningin um vinalegt hljóðið í rennibekknum þínum úti í skúr yljar mér um hjartarætur. Teikningarnar þínar og málverk voru heldur ekki af verri endanum en landslag var sér- staklega í uppáhaldi hjá þér. Þú varst afar fróðleiksfús og víð- lesinn og vissir hreint ótrúlega margt um lönd og þjóðir, þó var skólaganga þín ósköp fátækleg í æsku. Þú sagðir eitt sinn við mig að ef þú hefðir verið ungur maður nú á dögum værirðu örugglega á kafi í tölvum og Netinu, svo forvitinn varstu um alla skapaða hluti. Ef til dæmis nýtt morgunkorn eða nýr safi kom á markaðinn þurftirðu alltaf að kaupa það til að prófa. Sparsemin og nýtnin var þó með eindæmum hjá þér svo menn gerðu oft góðlátlegt grín að en samt varstu ætíð óeig- ingjarn og gjafmildur við aðra. Ýmiss konar brot úr æsku koma upp í hugann hjá mér er ég sit og skrifa þessa grein; þú varst einstak- lega barngóður og minnist ég ófárra stundanna úr æsku þar sem þú skreiðst eftir gólfinu með mig á hestbaki eða sast fyrir framan sjón- varpið og ég greiddi hárið á þér og setti í þig tíkarspena. Alltaf varstu sami rólyndismaðurinn í þessu öllu. Við sungum saman og spiluðum á harmonikkuna og plötuspilarann þinn. Ég á ennþá kassettu sem ég söng inn á með þér þegar ég var þriggja ára. Ég fór gjarnan með þér til vinnu í mjólkursamlagið þar sem ég sat og fylgdist með þér „búa til mjólkina“ og fékk íspinna til að „japla“ á. Þá tíndum við saman upp kartöflur á haustin og skárum út laufabrauð fyrir jólin, skruppum út í búð að kaupa súkkulaðisnúð með kaffinu eða tókum bensín á bílinn svo eitthvað sé nefnt. Ófá voru líka ferðalögin sem ég fór með þér og ömmu á sumrin þar sem ég sat í aft- ursætinu og horfði út um gluggann á stórbrotið landslagið á meðan þú þuldir upp fyrir mig nöfnin á fjöllum og ám. Það er því óhætt að segja að ég hafi fylgt þér hvert fótmál þegar tækifæri gafst. Skemmtileg mynd af okkur saman kemur upp í huga minn, elsku afi; Þú, hávaxinn með sterklegan svip, grátt í vöngum og gleraugu leiðir með stóru hendinni þinni litla telpu með ljósa lokka í smekkbuxum. Hún horfir upp til þín með aðdáun og ánægjubliki í aug- um … Nú síðustu árin varstu frekar heilsulítill líkamlega og þurftir ým- islegt að þola í þeim efnum. Alltaf var þó til staðar þrautseigjan og viljastyrkurinn til að gefast ekki upp og halda áfram. Að lokum varstu þó sigraður en fórst með reisn. Ég vil þakka þér fyrir öll árin okk- ar saman hér á jörðinni og fyrir allt sem þú gafst mér. Nú ertu kominn á æðri og betri stað þar sem þér líður vel. Við sjáumst síðar. Guð blessi minningu þína, elsku afi. Farðu í friði. Þín dótturdóttir; Kolbrún Inga. Elsku afi, þá hefur þú yfirgefið þennan heim og ert kominn á betri stað. Það var mér mikils virði að fá að þekkja þig og hafa þig mér við hlið sem afa minn. Ég mun aldrei gleyma öllum stundunum sem við áttum saman þegar ég var lítil við að smíða í bílskúrnum þínum. Það voru einar bestu stundir lífs míns. Þú smíðaðir margt fallegt og má þar nefna forláta leynikassa handa mér. Mér fannst líka svo gaman þegar þú laumaðist oft á tíðum ofan í jakka- vasann þinn og réttir mér svo fulla lúku af smápeningum. Ég var alltaf svo ánægð með það. Ég var oft í pössun hjá ykkur ömmu þegar ég var lítil og þá léstu gjarnan Tomma Árni Ingólfsson ✝ Jón Guðmunds-son var fæddur 4. júní 1926 á Ber- serkjahrauni í Helgafellssveit. Hann lést á Land- spítalanum 1. febr- úar síðastliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Kristín Pétursdóttir, f. 24. ágúst 1887, d. 6. des. 1976, og Guð- mundur Sigurðs- son, f. 26. ágúst 1887, d. 30. sept. 1946, sem bjuggu á Berserkja- hrauni í Helgafellssveit allan sinn búskap. Systkini Jóns eru tíu. Látin eru Halldór Lárus, sam- mæðra, f. 1913, Ingvi, f. 1915, Guðrún, f. 1916, Sigríður Inga, f. 1918, Pétur Breiðfjörð, f. 1921, og Andrea, f. 1923. Eftir lifa syst- urnar María, f. 1920, Sveinsína, f. 1930, og Guðlaug Halldóra, f. 1931. Sambýliskona Jóns var Jó- hanna Kolbrún Guðmundsdóttir, f. 2. feb. 1918, d. 31. des. 1980. Hinn 17. september 1982 kvæntist Jón Kristínu Jóhönnu Valdimarsdóttur, f. 5. ágúst 1943. Þau skildu. Þeirra dóttir er Kolbrún, f. 9. okt. 1982, sonur hennar er Jón Úlfur Hafþórsson, f. 30. júlí 2002. Börn Jó- hönnu eru Kjartan, f. 1961, Sigurður, f. 1961, Guðlaug, f. 1963, og Ingibjörg Sigurunn, f. 1964, Adólfsbörn. Jón gekk í far- skóla og var virkur félagi í ungmennafélaginu í sveit- inni á sínum yngri árum. Hann bjó með móður sinni á Berserkjahrauni frá því faðir hans lést árið 1946 til 1952 er þau hættu búskap. Jón stundaði sjómennsku og var síðan verkamaður í Reykja- vík og vann ýmis störf. Hann var alla tíð mikill skepnumaður og átti hesta í Reykjavík og átti margar góðar stundir á hestbaki. Jón verður jarðsunginn frá Laugarneskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 15. Jarðsett verður í Fossvogskirkjugarði. Hann Jón fóstri okkar lést hinn fyrsta febrúar síðastliðinn. Kynni okkar hófust þegar hann og móðir okkar Jóhanna Guðmundsdóttir hófu sambúð 1959. Stóð sambúð þeirra allt þar til hún lést á gaml- ársdag 1980. Jón reyndist okkur alla tíð mjög vel. Árið 1963 tóku þau mamma og Jón fjögurra ára stúlku í fóstur (Jó- hönnu Karlsdóttur) sem var hjá þeim til fullorðinsára. Hjartarýmið var nóg hjá þeim Jóni og mömmu og nutum við krakk- arnir, tengdabörn og síðan barna- börn sannarlega góðs af því. Það var því oft þröngt á þingi á þeirra heim- ili. Jón og mamma voru ávallt boðin og búin að hlaupa undir bagga með þeim sem til þeirra leituðu og veittu þeim bæði mat og húsaskjól. Þar heima var mikið hlegið og mikið spil- að. Jón hafði mjög gaman af að spila og spilaði hann fram á síðasta dag. Jón var einnig mikill útivistarmað- ur. Hann var með hesta og kindur uppi í Vatnsendalandi. Þar undi hann hag sínum vel og ekki spillti þegar barnabörnin komu í heimsókn. Það voru ófáar réttarferðirnar sem hann fór með barnabörnunum, bú- skapur og hestamennska var hans líf og yndi. Jón fór í marga reiðtúra yfir há- lendið og víðar. Seinni árin var Jón í hópi hestamanna sem eru með hesta í sumarbeit á Syðri-Reykjum, austur í Biskupstungum. Einnig hjálpuðu Pétur og Lilla honum mikið með hestana og kindurnar síðustu árin. Jón kvæntist Kristínu Valdimars- dóttur, og hinn 9. október 1982 fædd- ist Jóni einkadóttir sem skírð var Kolbrún. Jón var ákalega stoltur af Kolbrúnu og drengnum hennar, hon- um Jóni Úlfi. Jón eignaðist fjóra nafna að með- töldum syni Kolbrúnar, það eru þeir Kristinn Jón heitinn sonur Benna, er lést ungur af slysförum og varð þeim mömmu mikill harmdauði. Síðan þeir Jón sonur Jóhönnu og Jón Ingi sonur Örsla. Síðustu árin bjó Jón í Hátúni 10 B. Þar tók hann þátt í spilamennsku bæði vist og brids, aðallega í Sjálfs- bjargarhúsinu. Þangað fór hann í súpu með Grétu spilavinkonu sinni alla þriðjudaga og síðan var gripið í spil á eftir. Jón dvaldi í Múlabæ tvo daga í viku síðasta árið og hafði oft á orði hversu gott starfsfólkið væri þar. Ekki spillti heldur félagsskapurinn því að Jón var ákaflega félagslyndur maður þótt hann færi dult með eigin tilfinningar. Þar steig hann sín síðustu dans- spor á þorrablóti Múlabæjar og skemmti sér konunglega. Það var að morgni þriðjudags 30. janúar síðastliðins sem Jón hringdi í Grétu sagðist vera með verk fyrir hjartanu. Eftir stutta baráttu lést Jón svo á fimmtudeginum fyrsta febrúar. Við sendum Kolbrúnu, syni henn- ar og einnig eftirlifandi systrum Jóns, þeim Laugu, Sveinu og Maju okkar innilegustu samúðarkveðjur. Elsku Nonni, hvíl þú í friði, hafðu þökk fyrir allt og allt. Örlygur, Bennie, Þórdís, Jóhanna og fjölskyldur. Hann elsku fóstri er dáinn, ég varð harmi sleginn þegar ég frétti það. Í mínum augum var hann ódauðlegur þessi hrausti maður sem manni fannst aldrei vera veikur, en síðustu árin hans hafa eflaust verið honum erfið og hann hvíldinni feg- inn. Og það verður örugglega vel tekið á móti honum hinum megin við móðuna miklu eins og fóstursonur minn sálugi sagði alltaf. Það var mömmu minni mikil gæfa þegar hún kynntist þessum góða manni og mín gæfa ekki síðri, því að hann gekk okkur systkinunum strax í föður- stað. Ég og fóstri tengdumst snemma sterkum böndum, sem héld- ust alla tíð síðan. Hann ól til og með upp elsta son minn Stjána og var það honum og mömmu mikill harmur þegar hann dó aðeins átta ára gam- all. Ég og fóstri áttum hesta saman og fórum við oft út að ríða um helgar, sérstaklega er mér minnisstætt þeg- ar við fórum með hestana austur fyr- ir fjall á beit, fóstri hafði keypt pela af viskíi sem átti að dreypa á í ferð- inni. Svo var lagt af stað og fenginn sopi í byrjun, en þegar lengra leið á ferðina fékk ég ekki hest til að fylgja honum eftir svo að hann sagði bara við mig: „Bennie minn, ég drekk bara þína sopa fyrir þig.“ Svona var fóstri alltaf fullur af gleði. Ég man líka þegar hann var á sjónum og kom í land, en þá var ég allur í Elvis og vildi eignast allar hans plötur og var að sníkja af mömmu pening en hún sagði nei. Og svo sagði hún: „Nonni, þú gefur honum engan pening held- ur,“ en viti menn, áður en hann fór á sjóinn kom hann inn í herbergi til mín, kyssti mig á ennið og stakk pen- ing undir koddann. Svona var hann fóstri minn. Farðu þú í friði, elsku fóstri minn, til þeirra sem bíða þín. Blessuð sé minning þín og ég mun ætíð minnast þín. Guð veri með þér, Kolbrún mín, og drengnum þínum. Þinn fóstursonur, Bennie Lee Love. Elsku afi, nú ert þú okkur horfinn úr þessu jarðlífi. Kannski saddur líf- daga, en mín trú er að þú sért kom- inn á góðan stað þar sem amma og Stjáni taka á móti þér. Kynni okkar hófust þegar þú sótt- ir mig á fæðingardeildina í byrjun mars 1970 á gömlum Moskvitch. Eft- ir það áttir þú í mér hvert bein. Þá var ég rík, átti tvo afa sem ekki sáu sólina fyrir mér eftir því sem mér er sagt. Það var Þorkell pabbi mömmu og þú stjúpi hennar. Þorkell afi dó svo þegar ég var fimm ára, en þú varst eftir, afi minn, eiginlega bæði sem afi og pabbi. Þú sóttir mig ekki bara á fæðing- ardeildina heldur líka í leikskólann þú vannst á dráttarvél með húsi og stundum á föstudögum sóttir þú mig sem var mikið sport. Ég man enn eftir skeggbroddunum þegar ég kom hlaupandi upp í fangið á þér, en þetta var í þá daga. Engum mundi detta í hug í dag sækja börn í leikskóla á dráttarvél. Þú kenndir mér margt og get ég sjálfsagt endalaust talið upp hvað við gerðum og hvernig við upplifðum hlutina. Ég man þegar sátum við eld- húsborðið og fengum okkur herra- mannsmat, ég kallaði þorramatinn alltaf herramannsmat og því fékk enginn breytt. Súr hvalur var mitt uppáhald og get ég stundum hlegið núna þegar ég er að gefa Bjarna Þór syni mínum súran hval, sem hann er mjög hrifinn af. Þá segi ég oft: Þetta kenndi Jón afi mér að borða. Þú komst einu sinni í mat til okkar hér á Kjalarnesið á sprengidag. Borðaðir salkjöt og baunir, svona smátilbrigði af herramannsmat. Eins var morgunkaffið okkar sem var opinbert leyndarmál. Við vökn- uðum á morgnana ef ég var hjá ykk- ur ömmu og sátum við eldhúsborðið. Ég á náttfötunum og þú í vinnugalla og drukkum kaffi með sykri og mjólk út í. Toppurinn á öllu var að ég fékk franskbrauð með miklu smjöri á, þá meina ég íslensu smjöri, svo var öllu saman dýft ofan í kaffið og borðað með bestu lyst. Þú kenndir mér líka að vera ekki tapsár. Þú gast spilað út í eitt við mig, ég veit að þú leyfðir mér stund- um að vinna, en lést mig líka tapa og hættir ekki fyrr en ég skildi að mað- ur verður að kunna að tapa. Þetta er ég að reyna að kenna syni mínum, hann er óskaplega tapsár í spilum. Svona gæti ég endalaust rifjað upp góðar stundir með þér en læt þetta duga, en ekki er lífið tóm gleði. Maður kemst oft snemma að því, allt í einu kom sorgin inn í líf mitt. Ég var hjá ykkur ömmu í jólafríinu mínu og á gamlárskvöld 1980 vorum við á miðri Breiðholtsbrautinni á leið vest- Jón Guðmundsson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.