Morgunblaðið - 16.02.2007, Page 47

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2007 47
Allri fjölskyldu hans og vinum
vottum við samúð og biðjum guð að
styrkja. Hvíl í friði kæri tengdafað-
ir. Nú ertu kominn til genginna ást-
vina þinna og til ljóssins þar sem
hinn hæsti höfuðsmiður himins og
jarðar ræður ríkjum.
Aðalbjörn Þór Kjartansson.
Afi Teitur er dáinn. Við þessi
tímamót koma margar minningar
upp í hugann. Öll fórum við með
þér nokkur sumur að gróðursetja
trén upp á Holti, eltum þig í fjósið
og fjárhúsin og sáum hvernig þú
hlúðir af alúð að öllu kviku í um-
hverfinu. Við lærðum að meta nátt-
úruna og bera virðingu fyrir henni
og eftir því sem við eldumst gerum
við okkur betur grein fyrir því hvað
þú varst framsýnn og örlátur í því
sem þú tókst þér fyrir hendur á líf-
leiðinni. Þú kenndir okkur með
þrautseigju þinni og jákvæðni að þó
ýmislegt bjáti á er engin ástæða til
að gefast upp, heldur horfa fram á
við og gleyma aldrei hvers vegna
við lögðum af stað. Þú gafst okkur
margt gott í veganesti og við nutum
þess að hafa þig hjá okkur í Sön-
derborg og finna þá hlýju og kær-
leik sem þú bjóst yfir í svo miklum
mæli. Elsku afi, við minnumst með
söknuði og þakklæti þeirra stunda
sem við áttum saman. Allar góðar
vættir vaki yfir þér.
Baldvin Ósmann, Ingunn
Fjóla og Bryndís Björk.
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stund, þínu langa lífshlaupi er nú
lokið.
Mig langar að minnast þín í örfá-
um orðum.
Það var fyrir ári að ég var er-
lendis og fékk símhringingu um að
þú værir mikið veikur. Þegar ég
kom heim kom ég til þín á spít-
alann, þú varst þá orðinn aðeins
hressari en mikið veikur samt en
við gátum aðeins spjallað saman um
ferðalagið o.fl. skemmtilegt. Nokkr-
um dögum seinna átti að fara með
þig á Dvalarheimilið Lund á Hellu,
ekki leist mér vel á það á þeirri
stundu. En það hafði góð áhrif á
þig, þú hresstist allur og náðir einu
ári til viðbótar sem við fengum að
vera með þér afi minn. Þótt stund-
um hafi komið slæmir dagar voru
líka margir góðir. Þú hafðir gaman
af því að segja frá, mörg gullkornin
komu og þú varst fróður um margt
sem gaman var að heyra og margt
sagðir þú mér um gamla tíma. Við
sem lifum nú í þessari tækniöld og í
vellystingum gerum okkur ekki
grein fyrir því hvað þú hefur upp-
lifað miklar framfarir í lífinu, raf-
magn, sími, tölvur og svo mætti
lengi telja sem ekki var til þegar þú
varst ungur en þetta þykja okkur
sjálfsagðir hlutir í dag og helst má
ekkert vanta.
Ég held að ég geti mælt fyrir
munn allra sem þig þekktu hve
mikill öðlingur og góður maður þú
varst og aldrei sá maður þig skipta
skapi. Aldrei fann ég t.d. fyrir því
að ég væri stjúpdótturdóttir þín
enda kallaði ég þig alltaf afa og eins
var það svo með mín börn.
Margt var brallað í sveitinni og á
ég margar góðar og skemmtilegar
minningar um þá tíma bæði þegar
ég kom í heimsókn til þín og ömmu
og þennan stutta sumartíma er ég
var hjá ykkur og ætlaði að verða
vinnukona þá um 12 ára gömul, en
það fór á annan veg, sveitastörfin
áttu ekki alveg við mig og entist ég
ekki út sumarið, því miður. Auðvit-
að var þetta lærdómsríkur tími, ná í
beljurnar og mjólka þær, út á tún
að raka, gá að nýfæddum lömbum,
hestbak og margt fleira skemmti-
legt sem við vorum að gera. Margir
krakkar komu til ykkar yfir sum-
artímann, mörg ár eftir ár, og öll
voru þau eins og þín, þú varst alveg
einstakur afi minn. Þú hafðir mik-
inn áhuga á búskapnum og rakst
mikið myndarbú, alltaf varstu úti
eitthvað að stússa og ekki man ég
eftir því að þú kæmir inn nema
bara í mat og kaffi, alltaf var nóg að
gera.
Í seinni tíð fórst þú út í skógrækt
og átti það hug þinn allan, þú varst
búinn að planta fjöldanum öllum af
trjám í jörðina þína og fáum við
sem eftir erum að njóta þeirra.
Þegar þú hættir búskap byggðir þú
ykkur ömmu hús á landi ykkar,
húsið stendur hátt og á þeim stað
sem þú valdir en það voru nú ekki
allir sammála um staðsetningu þess
og reyndu sumir að hafa afskipti af
því og færa það aðeins til, en minn
var fastur fyrir, húsið yrði þarna
sem hann var búinn að ákveða og
heitir Vörður. Miðað við aðstæður
naustu þín vel í nýja húsinu, en
elsku amma, sem var þarna orðin
mikið veik, lifði það ekki að flytja
inn í nýja húsið, en nú hvílið þið
saman á nýjum stað.
Um leið og ég þakka þær ynd-
islegu stundir sem ég og fjölskylda
mín áttum með þér, afi minn, votta
ég mömmu, Billa, Möggu, þeirra
fjölskyldum og öðrum ættingjum
og vinum mína dýpstu samúð.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín geta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði elsku afi minn, minn-
ing þín lifir og þú gleymist aldrei.
Þín
Katrín Björg og fjölsk.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast hans afa. Við bræðurnir
vorum ekki mikið fyrir sveitalífið
og því voru stundirnar með ömmu
og afa ekki svo margar. Það var
samt alltaf gott að koma í heimsókn
í Flagbjarnarholtið til Ingu ömmu
og Teits afa eins og við kölluðum
þau. Móttökurnar alltaf innilegar
og samverustundirnar með þeim
ávallt góðar. Það var líka svo gam-
an að því hve stutt var í glettnina í
þeim. Þau voru góðir húmoristar og
áttu gott með að sjá spaugilegu
hliðar lífsins. Það duldist engum
sem kynntist afa að hann hafði ein-
stakt hjartalag og var hógværðin
uppmáluð. Góðmennska og einlæg
framkoma við þá sem hann um-
gekkst var honum í blóð borin. Það
var líka alltaf svo gaman að hitta
hann, þetta fallega bros sem færð-
ist yfir andlitið hans var alveg ein-
stakt. Við skynjuðum svo vel þá
hlýju og væntumþykju sem hann
bar í okkar garð. Þeir sem hafa
þann eiginleika að geta gefið svona
mikið af sér fá líka sömu hughrif til
baka, enda þótti okkur einstaklega
vænt um hann afa. Við vitum að nú
er hann kominn til Guðs í himna-
ríki, þangað sem hann hefur átt
greiða leið. Megi minningin um
þennan yndislega mann lifa um
ókomna tíð.
Kjartan og Þorsteinn.
Stefán var fóstri minn og við
bjuggum í neðri bænum í Flag-
veltu, Teitur bróðir Stefáns bjó í
efri bænum með sinni fjölskyldu.
Það var mikill samgangur á milli
bæjanna, ekki síst með okkur börn-
unum. Yfirleitt lékum við okkur
meira upp frá, því húsið þar var
stærra og öll aðstaða betri, en
miklu máli skipti að upp frá var
smíðaherbergi með hefilbekk og
öðrum þeim tólum sem ungir
drengir þurfa á að halda til að finna
sköpunargleði sinni útrás. Jafn-
framt er mér ekki grunlaust um að
Inga hafi verið umburðarlyndari en
mamma gagnvart því að við lögðum
húsið undir ærsl og leiki. Maður
velti því ekki fyrir sér sem krakki,
en Teitur hefur greinilega verið
með framfarasinnaðri bændum,
hann var t.d. með rafmagn og
mjaltavél löngu á undan okkur og
flestum öðrum nágrönnum. Lister-
mótorinn var settur í gang fyrir
mjaltir og slökkt á honum þegar
menn gengu til náða. Teitur átti
líka bíl sem var ekki til á nærri öll-
um bæjum þá, forláta rússajeppa,
L-127. Flestar ferðir æsku minnar
tengjast þessum bíl, því við vorum
bíllaus og var Teitur ávallt fús til að
skutlast með okkur ef nauðsyn
krafði. Í þá daga var svo sem ekk-
ert verið að snattast nema menn
ættu erindi. Nú, svo fengu þau sér
sjónvarp á undan flestum í sveitinni
og nutum við náttúrlega góðs af
því. Einn vetur eða tvo þegar
Magga og Billi voru í skóla aðstoð-
aði ég Teit við mjaltir og borðaði þá
oft upp frá líka og var efri bærinn í
raun næstum sem mitt annað heim-
ili.
Teitur var asalaus maður og orð-
var og var ekki oft að maður sæi
breytingu á hans hógláta lífs-
munstri. Ekki man hve gamall ég
var þegar ég fékk að fylgja þeim
Teiti og Sveini frænda mínum
leigubílstjóra á Selfossi, æskuvini
Teits, heim af hestamannamóti. Við
vorum vel ríðandi, en ef við fórum
af baki þurfti ég nú að halda í ístað-
ið þegar þeir snöruðu sér á bak aft-
ur. Það var af þeim kröftug kaup-
staðarlykt þegar við lögðum af stað
frá Hellu og einhver brjóstbirta var
í hnakktöskunni. Þegar menn eru
svona í kátari kantinum þá er ein-
hvern veginn eðlilegra en ella að
koma við á bæ og bæ og þiggja
kaffi. Ég held við höfum komið við
á næstum öðrum hverjum bæ upp
allan Árbæjarveginn, alla vega var
eitthvað komið fram á bjarta júní-
nóttina þegar leiðir áttu að skiljast,
Sveinn út að Saurbæ en við heim að
Flagveltu. Þar sem Sveinn átti
miklu lengri ferð fyrir höndum
ræða þeir hvort við Teitur ættum
ekki að fylgja honum spottakorn.
En bústörfin biðu heima og var
Teitur ekki sá sem vanrækti þau.
Eftir smásamræður um þetta segir
Teitur samt allt í einu hinn kátasti:
„Nóttina á ég sjálfur“ og ljómaði
allur. Síðan fylgdum við Sveini
langleiðina að Saurbæ og styttum
okkur svo leið heim yfir haga og
holt og var þá sólin farin að verma
af austurhimni. Ég hafði ekki upp-
lifað þess konar gleði áður og þó að
þetta væri löngu áður en ég prófaði
sjálfur svona kætandi vökva, þá
upplifði ég þessa nótt sem eins kon-
ar manndómsvígslu, á hestbaki um
nótt með tveimur ofurkátum, full-
orðnum æskuvinum. Lífið allt í einu
með svolítið öðrum formerkjum en í
amstri hins venjubundna dags.
Teitur og Inga voru ekki mjög
tíðir gestir á erlendri grund, en ég
varð þó þeirrar ánægju aðnjótandi
fyrir 30 árum að eyða með þeim
þriggja vikna fríi í Júgóslavíu sem
þá var, ásamt móður minni og fjöl-
skyldu. Ekki man ég hvort þetta
var fyrsta utanlandsferð Teits og
Ingu, en tíminn var vel nýttur til
kynnast ókunnum slóðum og mér
er enn í fersku minni hve mikla
ánægju þau höfðu að því að upplifa
þessa framandi fold og reyna nýja
hluti. Minningar festast oft við ein-
föld atvik, eins og þegar Teitur
buslaði með mér í heitu Adríahaf-
inu, þessi veðurbarði bóndi sem ég
þekkti bara við gegningar, mjaltir
og heyskap.
Það er gott að hafa alist upp í ná-
lægð við svo grandvaran og gegnan
mann sem Teitur var. Það er hluti
af gæfu minni og er ég þakklátur
fyrir það. Möggu, Billa, Dúnu og
fjölskyldum þeirra votta ég mína
innilegustu samúð.
Örn Svavarsson.
Við lát Teits Kjartanssonar lang-
ar mig að minnast hans og Ing-
unnar Kjartansdóttur, konu hans,
sem látin er fyrir nokkrum árum.
Þau voru nær því að vera sem aðrir
foreldrar mínir. Ingunn föðursystir
mín er mér í minni allt frá því á
Sjafnargötunni og síðar í Reykja-
lundi í Grímsnesi ásamt hinni föð-
ursystur minni Ragnheiði og henn-
ar manni Niels Busk.
Síðan flutti ég svo til Teits og
Ingu að Flagbjarnarholti í Land-
sveit og var hjá þeim frá sex ára
aldri, þann vetur og sumarið eftir
og svo nær öll sumur eftir það til 15
ára aldurs.
Á þessum árum var auðvitað allt-
af sól og sumar í barnshjartanu
þegar þangað er hugsað og fegurð
Landsveitarinnar hin eina sanna.
Það var víðsýnt þar uppi á holtinu
með allan fjallahringinn og sjálfa
Heklu í austurátt.
Síðast þegar ég hitti Teit fórum
við faðir minn til hans austur að
Hellu þar sem hann þá dvaldi. Það
varð úr að við fórum saman upp að
Flagveltu, (Það er annað nafn á
bænum). Mér er í minni hvað Teit-
ur var áhugasamur um að sýna
okkur skógrækt sína þarna á holt-
inu. Við ókum svo um landareignina
og hann fræddi okkur um fyrirhug-
aðar virkjunarframkvæmdir og
hvað eina. Þetta eru þeir úthagar
þar sem ég þekkti hvern hól og
laut, en auðvitað án allra akvega þá.
Á þeim árum hljóp ungur drengur
á gúmmískóm þar um alla móa að
leita kúnna, sem gátu verið nokkuð
illfinnanlegar þarna í hæðóttum út-
högunum.
Allt mitt venslafólk reyndist mér
frábærlega vel og átti sinn þátt í að
ala mig upp og ég met það allt mjög
mikils. Mig langar þó til að gefa
Teiti auka vitnisburð um einlæga
hlýju í minn garð. Það var hann
sem, í æsku minni, handsmíðaði
skíðin handa okkur Dúnu frænku.
Það var hann sem gaf mér fyrstu
viðurkenninguna og hældi mér fyrir
teikningar mínar. Hló svo innilega,
þegar við vorum einir úti í fjósi og
ég var að gefa út fæðingarvottorð
fyrir nýfædda kálfana og að skíra
þá með viðhöfn. Þannig áttum við
Teitur oft okkar skemmtistundir.
Um leið og ég minnist og kveð
Teit og Ingu, með þessum línum,
finnst mér ég líka vera að minnast
sveitar minnar, sem er svo samofin
þessu fólki í mínum huga.
Blessuð veri minning þeirra og
allra, sem gerðu veru mína í Flag-
bjarnarholti að þessari fallegu
minningu! – Blessuð sértu sveitin
mín!
Kjartan Jónsson.
Elsku Teitur, nú ertu búinn að
kveðja okkur og fá hvíldina. Mig
langar að minnast þín með fáeinum
orðum, því þú varst svo sterkur
persónuleiki og yndislegur maður.
Ég var svo ánægð þegar mamma
mín sagði mér að Palli sonur minn
mætti koma til ykkar hjóna í sveit,
því hún var ættuð úr Landsveitinni
og þekkti því staðinn vel. Palli minn
var aðeins 6 ára þegar hann kom til
ykkar og ég man að þið tókuð það
ekki í mál að hann svæfi inni í stofu
eins og ráð var gert fyrir og létuð
hann sofa inni hjá ykkur. Inga vildi
prufa að leyfa honum að vera 1–2
mánuði en mánuðirnir urðu að 17
sumrum. Ég þakka guði enn þann
dag í dag hvað hann fór á góðan
stað og hversu vel þið reyndust
honum, fannst mér alltaf eins og
þið ættuð pínulítið í honum. Ég veit
að Palla þótti innilega vænt um
ykkur. Bryndís mín kom einnig til
ykkar í sveit 10 ára gömul og var 3
sumur hjá ykkur. Einnig var vel
hugsað um hana og man ég að Inga
bar alltaf Vick á brjóstið á henni
þar sem hún var gjörn á að fá kvef,
þá átti allt að lagast. Bryndís hélt
áfram að vera á Flagveltu og dvaldi
hjá Möggu dóttur ykkar 4 sumur
þar sem henni leið alltaf svo vel, og
ekki má gleyma þriðja aðilanum
sem kom til ykkar en það var hann
Tommi páfagaukurinn hennar
Bryndísar og dafnaði hann jafn-
framt vel hjá ykkur.
Þið hjónin voruð yndisleg heim
að sækja, það var alltaf gott að
koma og ekki vantaði kræsingarnar
á borðið. Ég er lánsöm að Palli og
Bryndís fóru til svona yndislegra
hjóna eins og Teitur og Inga voru.
Teitur, ég vil því þakka samfylgd
þína, það hefur verið ánægjulegt að
kynnast svona stórkostlegum
manni og góðum, ég geymi margt í
hjarta mínu. Takk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig.
Þú, sem eldinn átt í hjarta,
yljar, lýsir, þó þú deyir.
Vald þitt eykst og vonir skarta,
verk þín tala, þótt þú þegir.
Alltaf sjá menn bjarmann bjarta
blika gegnum húmsins tjöld.
(Davíð Stef.)
Elsku Margrét, Brynjólfur og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Sigrún Pálsdóttir.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að minnast föðurbróður okkar
Teits, sem nú hefur lagt í sína
hinstu för.
Um Teit frænda eigum við bara
ljúfar minningar, hæglátur en þó
fylginn sér, virtist aldrei skipta
skapi, og kom fram við bæði menn
og málleysingja með umhyggjusemi
og nærgætni. Lýsti upp umhverfið
með blíðu brosi og glettni í augum,
lagði ekki illt til nokkurs manns,
var hvers manns hugljúfi. Ef til vill
kom berlegast í ljós á síðustu árum
ævi hans, eftir að heilsan fór að
bila, hversu jákvæður hann var í
hugsun, tilbúinn að takast á við
óhjákvæmilegar breytingar sem
urðu á kjörum hans, og gera það
besta úr öllu.
Ævistarfið var í Flagveltu, þar
sem hann ólst upp og bjó síðan
myndarbúi með henni Ingu sinni,
þar ólu þau upp börnin sín, Dúnu,
Billa og Möggu og veittu líka skjól
fjölmörgum sumarbörnum sem
nutu dvalarinnar í fallegu umhverfi
hjá góðu fólki. Þegar þau hættu al-
mennum búskap stofnuðu þau
skógræktarbýlið Vörður úr landi
Flagveltu og Teitur tók til við að
rækta skóg af mikilli eljusemi og
hélt því áfram meðan kraftar ent-
ust. Þau reistu sér fallegt hús efst á
hæðinni, þar sem útsýni er óvið-
jafnanlegt til allra átta. Því miður
féll Inga frá áður en þau náðu að
flytja inn, en hann undi sér þar vel
um nokkurra ára skeið. Á þeim ár-
um tók hann sig upp með farfugl-
unum nokkur haust og dvaldi hjá
syni sínum og fjölskyldu í Dan-
mörku yfir háveturinn, kom svo aft-
ur þegar tími var kominn til að
hyggja að trjágróðrinum að vori.
Að leiðarlokum er okkur efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt
samleið með Teiti frænda og minn-
umst hans með virðingu og vænt-
umþykju. Genginn er drengur góð-
ur, sem skilur eftir sig ljúfar
minningar hjá þeim sem hann
þekktu.
Við sendum fjölskyldu hans ein-
lægar samúðarkveðjur.
Systkinin í Hjallanesi,
Pálína, Kjartan og Bryndís.
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is