Morgunblaðið - 16.03.2007, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 16. MARS 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hanna Helga-dóttir fæddist í
Reykjavík 2. sept-
ember 1928. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 9. mars sl.
Foreldrar hennar
voru hjónin Helgi
Björgvin Björnsson,
póstmaður í Reykja-
vík, f. 23. maí 1898,
d. 28. júní 1986, og
Sigrún María Eiríks-
dóttir húsmóðir, f.
12. júlí 1888, d. 16.
mars 1956. Hanna var einkabarn
þeirra.
Hinn 17. mars 1951 giftist Hanna
Ásmundi J. Ásmundssyni, bókara
hjá Sindra-Stáli, f. 23. júlí 1919.
Hann lést 28. mars 1991. Foreldrar
hans voru Ásmundur Sigurðsson
frá Vallá á Kjalarnesi, f. 12. sept-
ember 1868, d. 31. janúar 1919, og
kona hans Kristín J. Þorleifsdóttir,
f. 17. júlí 1887, d. 10. febrúar 1973.
Börn Hönnu og Ásmundar eru Sig-
ember 1949. Börn hennar eru Elín,
f. 7. ágúst 1969, og Hjalti Parelius,
f. 25. maí 1979. Sonur Elínar er
Davíð, f. 24. ágúst 1992. Synir
Hjalta eru Eyþór Atli, f. 8. maí
2001, og Benedikt Eysteinn, f. 30.
nóvember 2002.
Ásmundur og Hanna stofnuðu
fyrst heimili í Hátúni 47. Síðar
byggðu þau húsið í Stigahlíð 59 og
bjuggu þar til ársins 1990. Frá 1991
bjó Hanna í Ásholti 2 í Reykjavík.
Hanna ólst upp hjá foreldrum
sínum við Reykjavíkurveg í Skerja-
firði. Hún gekk í Miðbæjarskólann
og síðan í Verslunarskólann. Þaðan
lauk hún verslunarprófi árið 1946.
Sama ár hóf hún störf á skrifstofu
Ríkisspítalanna. Eftir að Hanna og
Ásmundur stofnuðu heimili var
Hanna heimavinnandi í 15 ár en
sneri þá aftur til starfa á skrifstofu
Ríkisspítalanna og starfaði sem
fulltrúi í tæknideild um 25 ára
skeið, til starfsloka 1998.
Hanna var félagslynd og varð vel
til vina. Auk þess að vera meðlimur
í Kvenfélaginu Hringnum tók hún
virkan þátt í margvíslegri fé-
lagsstarfsemi.
Útför Hönnu verður gerð frá Bú-
staðakirkju kl. 13 í dag.
rún, iðjuþjálfi á Akra-
nesi, f. 17. desember
1951, gift Guðbjarti
Hannessyni skóla-
stjóra, f. 3. júní 1950,
Helgi, myndlist-
armaður í Reykjavík,
f. 13. maí 1956, Ás-
mundur Páll, vef-
hönnuður í New
York, f. 20. febrúar
1959, og Magnús Þór,
framkvæmdastjóri í
Reykjavík, f. 8. jan-
úar 1963, kvæntur
Soffíu Guðrúnu
Brandsdóttur snyrtifræðingi, f. 4.
janúar 1968. Dætur Sigrúnar og
Guðbjarts eru Birna, f. 6. júní 1978
og Hanna María, f. 1. janúar 1988.
Synir Magnúsar og Soffíu eru Ás-
mundur Hrafn, f. 2. desember
1995, og Sveinbjörn Fróði, f. 31.
maí 2003. Dóttir Soffíu og fóst-
urdóttir Magnúsar er Sunna María,
f. 30. maí 1985. Ásmundur áttir fyr-
ir dótturina Ragnhildi, rekstr-
arstjóra í Reykjavík, f. 20. sept-
Það er áfall fyrir fjölskylduna þeg-
ar miðpunkturinn og sú sem bindur
hana saman fellur frá. Söknuðurinn
er mikill og tilveran er breytt. Á
hverjum degi rekumst við á eitthvað
sem nú er öðruvísi.
Börnin okkar áttu athvarf hjá
ömmu sinni sem líka naut þess að um-
gangast þau og útbjó allt með þeim
hætti að ævintýri var að koma til
ömmu. Best þótti þeim að hafa ömmu
út af fyrir sig og við foreldrarnir átt-
um helst að skreppa, lengi. Það voru
búin til spil og leikir og öll smáatriði
voru á sínum stað. Það var líka stolist
til að kaupa nammi og ís og kexið og
rúsínurnar voru alltaf á sínum stað, í
krukkunni í neðstu skúffunni, einmitt
þar sem börn ná til. Það voru allir litlu
hlutirnir sem voru svo skemmtilegir,
sniðugar gjafir, fallegur texti á korti,
horfa saman á fjölskyldumynd, fá
putta hjá ömmu og svo mætti lengi
telja.
Mamma reyndist okkur fjölskyld-
unni afar vel og við hefðum viljað hafa
hana lengur hjá okkur. Við hlökkuð-
um til þess að hún flytti í hverfið okk-
ar, eins og til stóð, til að vera í göngu-
færi. Við fórum í ógleymanlegt
sumarfrí saman á síðasta ári og við
áttum eftir að fara í fleiri. Við ætl-
uðum að halda upp á stórafmæli
mömmu með stórfjölskylduferð til
Ítalíu. Það verður ekki en við yljum
okkur við allar góðu minningarnar.
Elsku mamma og amma, þú verður
alltaf í hjörtunum okkar.
Í djúpi míns hjarta er örlítið leynihólf innst,
sem opnast af skyndingu, þegar mig
varir minnst
og hugskotsins auga með undrun og
fögnuði sér
eitt andartak birtast þar mynd síðan
forðum af þér.
(Jón Helgason)
Magnús Þór, Soffía, Sunna
María, Ásmundur Hrafn og
Sveinbjörn Fróði
Það var mikið áfall að sjá Hönnu
tengdamóður mína láta undan í
stuttri sjúkdómsbaráttu við vægðar-
lausan sjúkdóm. Nær þrjátíu og fimm
ára vinátta lifir í minningunni. Minn-
ingar um glæsilega vel menntaða
konu, sem sinnti lengst af starfi utan
heimilis um leið og hún bjó fjölskyldu
sinni gott heimili, heimili þar sem
ávallt var gott að dvelja. Á heimilinu
ríkti líf og gleði, þar sem Hanna og
Ásmundur tóku virkan þátt í lífi
barna sinna. Hanna stýrði hlutunum
af alúð og festu. Mér var sérlega vel
tekið á heimilinu og ég varð strax einn
af fjölskyldunni, þegar ég fór að venja
komur mínar í heimsókn til dótturinn-
ar í Stigahlíðinni. Þó ég kæmi seint og
færi snemma fyrstu dagana þá fylgd-
ist Hanna vel með öllu og gerði grín
að okkur Sigrúnu síðar. Við sem héld-
um að við hefðum komist óséð inn í
norðurherbergið. Hanna var ætíð
vakandi og sofandi yfir börnum sín-
um. Samheldni, hlýja og glæsileiki
einkenndu heimili Hönnu og Ás-
mundar alla tíð. Mér eru ógleyman-
legar samverustundirnar í Stigahlíð-
inni, sunnudagsmáltíðirnar, spjallið
við Helga Björgvin föður Hönnu, jóla-
haldið, sumardagarnir í garðinum og
ýmis ferðalög sem við fórum saman.
Lífið tók stakkaskiptum þegar
Hanna og Ásmundur fluttu í Ásholtið,
þar sem Ásmundur féll frá skömmu
síðar. Þrátt fyrir áfallið tókst Hönnu
að skapa áfram fallegt heimili, fullt af
hlýju og ástúð. Hanna sinnti fjöl-
skyldunni, og þá ekki hvað síst barna-
börnunum, af mikilli ánægju og ein-
stakri natni. Gistinætur þeirra hjá
Hönnu, þar sem kúrt var við sjón-
varpið, spilað eða púslað, eru þeim
ógleymanlegar. Þá voru spjallkvöldin
okkar ómetanleg, þar sem við rædd-
um um heimsmálin, pólitík, lífið og til-
veruna. Við vorum ekki alltaf sam-
mála um þjóðmálin en gagnkvæm
virðing ríkti á milli okkar og aldrei
bara skugga á okkar stundir saman.
Það er erfitt að hugsa sér lífið án
Hönnu. Við munum sakna fjölskyldu-
veislunnar á annan jóladag í Ásholt-
inu, laufabrauðsbakstursins, ára-
mótagleðinnar og páskanna á
Skaganum.
Hanna vann lengst af á skrifstofum
ríkisspítalanna, sinnti starfi sínu vel
sem og öllum þeim verkum sem henni
voru falin. Hún var vinamörg og ætt-
rækin. Hún rækti sérlega vel vináttu
við mágkonur sínar og var einstak-
lega nærgætin og umhyggjusöm í öllu
sem hún gerði. Þá voru vikulegir
saumaklúbbsfundir vinkvennanna úr
Versló einstakir.
Missir fjölskyldunnar er mikill,
ekkert okkar var undirbúið undir svo
skjótan endi, en þakklætið fyrir ómet-
anlegar samverustundir og fyrir allt
sem Hanna gaf okkur, mun hjálpa
okkur í sorginni og veita okkur styrk.
Við munum varðveita minninguna um
frábæra konu.
Guðbjartur Hannesson.
Nú er hún elsku amma farin frá
okkur, alltof snemma finnst mér.
Maður átti alls ekki von á að þurfa að
kveðja hana svona fljótt. Amma var
nefnilega alltaf svo ungleg, hress og
nútímaleg. En alvarleg veikindi gera
ekki boð á undan sér.
Ásholtið hjá ömmu var fastur
punktur í samskiptum fjölskyldunn-
ar. Það var alltaf gott að koma í heim-
sókn til ömmu. Ekkert mál að droppa
inn bara til að spjalla um allt og ekk-
ert og iðulega drógust samræður okk-
ar fram á nótt þar sem við vorum báð-
ar nátthrafnar. Það var líka voða gott
að koma til ömmu til að hvíla sig frá
lestrinum en hún fylgdist alltaf mjög
vel með mér í náminu, var stolt og
hvatti mig áfram. Það gerði hún líka í
íþróttum, vinnu og öðru sem maður
tók sér fyrir hendur.
Við fórum reglulega saman á kaffi-
hús, bíó og Laugavegsrölt þar sem
amma vildi ólm vita hvað væri móðins
hjá unga fólkinu á hverjum tíma. Hún
var mjög nýjungagjörn og til í prófa
nýja hluti. Þegar maður kom t.d. með
taílenskan eða indverskan mat sem
henni fannst ekki góður þá sagði hún
gjarnan „ansi er þetta sniðugt“.
Á unglingsárunum komu ég og vin-
konur mínar í „borgarferðir“ frá
Akranesi og þá tók amma að sér að
vera gestgjafi, skutla okkur og dekra
við okkur, það er mjög eftirminnilegt.
Einnig fékk maður að gista ófár helg-
ar á badmintonmótum.
Á mínum yngri árum bjuggu amma
og afi í Stigahlíðinni. Það var algjör
paradís fyrir litla stelpu. Þar var
hægt að fara á handahlaupum í stof-
unni, leggja undir sig heilu herbergin
í búðaleik með snyrtivörukössum sem
amma geymdi fyrir mann. Krikket og
badminton í garðinum með afa og
draugaleikir í kjallaranum. Einnig er
eftirminnilegt þegar ég og Hjalti
frændi minn vorum í pössun og ætl-
uðum aldeilis að standa okkur vel og
koma ömmu og afa á óvart með morg-
unmat í rúmið. Það tókst okkur ræki-
lega þegar við færðum þeim rótsterkt
kaffi og rúgbrauð með kindakæfu um
miðja nótt. Eins og ömmu var von og
vísa lék hún leikinn til enda og þóttist
borða af bestu lyst.
Ég á eftir að sakna ömmu óend-
anlega mikið. Það verður aldrei neitt
eins aftur og tómarúmið stórt. Ég
vona bara að henni líði vel núna með
Ása afa.
Bless, elsku amma mín.
Þín
Birna.
Ég trúi varla ennþá að amma
Hanna sé farin frá mér. Allt gerðist
svo hratt og allt í einu var komið að
kveðjustund, mun fyrr en okkur óraði
fyrir. Amma sparaði ekki fallegu hug-
hreystandi orðin til okkar allra sein-
ustu mánuði þegar við vissum í hvað
stefndi. Það reyndi á að vera á Akra-
nesi en ekki hjá ömmu, en ég kíkti
eins oft suður og ég gat og við áttum
margar ógleymanlegar stundir sam-
an þar sem við bæði hlógum, grétum
og spjölluðum saman.
Þegar ég var yngri sóttist ég eftir
að gista heilu helgarnar hjá ömmu
Hönnu í Ásholtinu. Þá áttum við góð-
ar stundir saman og fórum í ýmsa
leiki sem við bjuggum til og vorum í
þeim tímunum saman. Við spiluðum
líka á spil, sem voru reyndar oft með
ansi frumlegum reglum, reglum sem
gerðu það að verkum að við veltumst
um af hlátri saman. Ég og Sunna
María frænka lékum okkur mikið
saman í Ásholtinu og amma fylgdist
með okkur. Síðan skriðum við allar
upp í hjónarúmið þar sem ég fékk að
vera í miðjunni og við völdum sögu
sem amma las. Við amma byrjuðum
líka snemma að fara saman á kaffihús
og fengum okkur kakó og alltaf var
jafn huggulegt hjá okkur.
Amma var alltaf hjá okkur á Akra-
nesi á áramótunum en þá var ég búin
að raða jólagjöfunum mínum upp og
hélt sýningu með tilheyrandi sýning-
arskrá og skemmtiatriðum og amma
hafði alltaf jafn gaman af. Þegar ég
varð unglingur minnkuðu nú leikirnir
en við spjölluðum oft fram á nótt. Ég
gat talað um allt við ömmu og alltaf
hafði hún jafn mikinn áhuga. Hún
fylgdist vel með öllu sem var að ger-
ast hjá mér og það var alltaf gaman að
segja ömmu frá þegar mér gekk vel,
hvort sem það var í badmintoninu eða
í skólanum. Hún studdi mig alltaf og
var rosalega stolt af mér. Þegar ég
þreyttur unglingurinn kom til hennar
þá lögðum við okkur stundum og nut-
um þess að hafa það gott og hvíla okk-
ur saman. Hún sagði að ég hefði góða
nærveru sem hún hafði nú ekki síður.
Ég finn fyrir svo miklu tómarúmi
og það á eftir að verða skrýtið að geta
ekki farið til ömmu í Ásholtið. Það er
svo margt sem við áttum eftir að upp-
lifa saman og það er erfitt að ímynda
sér áframhaldið án þín, en góðar
minningar eiga alltaf eftir að fylgja
mér. Ég er mjög stolt og ánægð með
að bera Hönnu-nafnið þitt áfram og á
eftir að sakna þín svo ótrúlega mikið,
elsku amma mín.
Þín,
Hanna María
Ég kynntist Hönnu Helgadóttur
þegar ég hóf störf á tæknideild Rík-
isspítalanna fyrir uþb. aldarfjórðungi.
Hún tók einstaklega vel á móti mér og
milli okkar tókst mikil og djúp vin-
átta, sem hefur haldist æ síðan. Hef
ég oft hugsað til þess síðan, hve mik-
ilvæg Hanna var mér og öðrum, sem
með henni unnu, vegna þess hve örlát
hún var á hlýju sína og hvatningu,
greiðvikni og frábæra kímnigáfu.
Hún setti mikinn svip á vinnustað
okkar, fáguð í öllu fasi og framgöngu,
en Hanna var einstaklega myndarleg
kona og yfir henni var ákveðinn tign-
arleiki og reisn.
Á seinni árum höfum við nokkrar
fyrrverandi samstarfskonur haldið
vinahópinn og spannar aldur hópsins
frá fertugu til rúmlega áttræðs. Alltaf
hefur verið mikið hlegið og aldurs-
munurinn horfið þegar við hittumst.
Við nutum þess að hlusta á Hönnu
segja frá, í sínum skemmtilega frá-
sagnarstíl, með sinni einstöku kímni-
gáfu og skemmtilegu sýn á lífið, en nú
er stórt skarð höggvið í okkar hóp.
Ég minnist eiginmanns Hönnu, Ás-
mundar heitins, sem var einstakur
heiðursmaður. Börn þeirra bera ást
og virðingu foreldra sinna fagurt
vitni. Votta ég þeim og fjölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast Hönnu, þessari einstak-
lega vönduðu konu og fyrir þau já-
kvæðu áhrif og ánægjulegu minning-
ar, sem ég uppskar af okkar kynnum.
Ég bið Guð að blessa minningu
Hönnu Helgadóttur.
Karólína Guðmundsdóttir.
Nú þegar komið er að leiðarlokum
langar okkur með örfáum orðum að
minnast Hönnu Helgadóttur, vinkonu
okkar og fyrrum samstarfsfélaga á
skrifstofu Ríkisspítala.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann er mynd af glæsilegri konu sem
vakti athygli hvar sem hún fór. Það
var eitthvað tignarlegt við þessa háu,
grönnu og hnarreistu konu sem alltaf
var svo vel til höfð.
Aftur kemur upp í hugann mynd af
Hönnu þar sem hún situr við skrif-
borðið sitt yfirveguð og hlý, en samt
svo glettin að segja sögur. Við velt-
umst um af hlátri. Hún hafði einstakt
lag á að sjá spaugilegar hliðar á dag-
lega lífinu, frásagnarhæfileiki hennar
og leikræn tjáning voru með eindæm-
um. Hún var efni í frábæra leikkonu.
Minningin um ógleymanlegar sam-
verustundir með Hönnu á skrifstof-
unni yljar okkur nú.
Hanna var mikill fagurkeri, heimili
hennar bar þess glöggt merki, allt svo
fágað, smekklegt og vel ígrundað. Þá
var hún höfðingi heim að sækja, hvort
heldur hún bauð okkur vinnufélögun-
um heim í Ásholtið í hádegis-brunch
eða þegar eitthvað meira stóð til.
Undanfarin ár höfum við fyrrum
samstarfskonur á Ríkisspítölum hist
reglulega. Skemmtilegar konur á öll-
um aldri. Hanna var næstelst í hópn-
um og u.þ.b. þrjátíu árum eldri en við
sem þetta skrifum, þrátt fyrir það
vorum við jafnöldrur. Á vorin, haustin
og jafnvel fyrir jólin dregur jafnan til
tíðinda, þá hefur „stóri hópurinn“,
með Glúntrasystur innanborðs, hist
og átt saman notalega stund. Þá hefur
minni hópurinn hist þess utan, gjarn-
an í heimahúsi og átt saman skemmti-
lega kvöldstund. Það er alltaf til-
hlökkunarefni að hittast, endur-
fundirnir alltaf jafn ljúfir. Þegar stóri
hópurinn hittist síðast um miðjan des-
ember sl. boðaði Hanna forföll, náin
frænka hafði kvatt. Kannski var hún
að undirbúa hópinn fyrir það sem
koma skyldi? Þegar við hittumst í vor
verður Hanna vinkona okkar enn
fjarri góðu gamni. Við munum sakna
hennar.
Ástvinum Hönnu sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur, við vitum að
missir þeirra er mikill.
Guðrún og Hrönn.
Fyrir tæplega 65 árum hófu mörg
ungmenni nám í undirbúningsdeild
Verslunarskóla Íslands, ein af þeim
var Hanna. Þetta var í gamla Versl-
unarskólahúsinu við Grundarstíg. Ári
seinna hófst hið eiginlega nám í Versl-
unarskólanum og síðan þá hafa leiðir
okkar legið saman. Við stofnuðum
saumaklúbb þegar við vorum í fjórða
bekk og upp frá því höfum við hist
vikulega á mánudagskvöldi í öll þessi
ár.
Við vinkonurnar viljum með örfá-
um orðum votta Hönnu virðingu okk-
ar og þakklæti fyrir órofa tryggð og
vináttu. Mánudagskvöldin voru okkar
kvöld og fátt gat hindrað að við mætt-
um ekki allar, segja má að klúbburinn
hafi verið eins konar ventill fyrir
amstur hins hversdagslega lífs. Þar
ríkti fyrst og fremst gleði og mikið
var oft hlegið. Þó komu tímar þar sem
sorgin kvaddi dyra og einhver þurfti á
huggun að halda. Nú finnst okkur
klúbburinn okkar aldrei verða samur
þegar Hönnu vantar, hún skilur eftir
sig stórt skarð sem aldrei verður fyllt.
Sautjánda mars 1951 giftist Hanna
Ásmundi Ásmundssyni, öðling-
smanni. Þau voru alla tíð samstiga í
lífinu og sköpuðu sér og börnum sín-
um fallegt og hlýlegt heimili, þangað
var alltaf notalegt að koma. Ásmund-
ur andaðist 28. mars 1991.
Hanna var glæsileg kona sem sóp-
aði að, hún var mörgum góðum hæfi-
leikum gædd, sérlega vel ritfær skrif-
aði m.a. frábærar lýsingar á ferða-
lögum okkar og var kjörin til að taka
til máls fyrir hönd okkar við ýmis
tækifæri. Þá var hún driffjöðrin í því
að gömlu skólafélagarnir hittust til að
gleðjast og rifja upp gamlar minning-
ar. Hanna hafði marga listræna hæfi-
leika, sem komu m.a. fram í fallega
heimilinu þeirra, þar sem allt bar vott
um natni hennar og fágaðan smekk.
Það var alltaf gaman að koma í klúbb
til Hönnu, þar kom manni oft eitthvað
á óvart, fallegt blóm í vasa matborðið
svo listilega skreytt og allt var svo
„Hönnulegt“.
Nú er komið að kveðjustund sem
okkur gat ekki órað fyrir að bæri svo
brátt að. Að baki eru margar ógleym-
anlegar samverustundir bæði í gleði
og sorg. Við getum vart hugsað okkur
klúbbinn okkar án hennar. Við mun-
um sakna hennar sárt, en sárastur er
þó söknuðurinn hjá börnum hennar,
tengdabörnum og barnabörnum,
meðal þeirra var Hanna alltaf mið-
punkturinn.
Við vottum fjölskyldu hennar okk-
ar dýpstu samúð, megi guð veita þeim
styrk.
Valdís, Guðrún, Ingunn, Sigrún.
Elsku amma mín, það er svo sárt að
þú sért farin frá okkur. Eftir standa
ótal margar minningar sem ég mun
varðveita um ókomna tíð. Ég var svo
heppin að fá að kynnast þér og eiga
þig sem ömmu, í mínum augum varst
þú og verður alltaf besta amma í
heimi.
Það var alltaf svo gott að koma í Ás-
holtið í pössun, það var svo notalegt
hjá okkur, hvort sem við vorum að
spila rommý eða lesa ævintýri. Þú
hafðir einstakt lag á að láta manni líða
vel og þó að maður hætti að koma í
pössun var alltaf svo gott að hitta þig
og spjalla. Þú tókst alltaf svo vel á
móti manni og kvaddir mann með fal-
legum orðum. Ég á eftir að sakna
þess að fá ekki fleiri kort frá þér þar
sem þú skrifar með þinni fallegu
skrift „ljósið mitt“. Ég kveð þig með
miklum söknuði en er jafnframt
þakklát fyrir að hafa kynnst þér elsku
amma mín. Þú varst alltaf svo ynd-
isleg og glæsileg.
Sunna María.
Hanna Helgadóttir