Morgunblaðið - 04.04.2007, Qupperneq 38

38 MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigrún Sigurð-ardóttir fæddist
á Tjörn á Vatnsnesi
26. apríl 1917. For-
eldrar hennar voru
Sigurður Jónsson, f.
28. maí 1888, og
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, f. 28.
júlí 1897. Voru þau
þá heimilismann-
eskjur á Tjörn. Árið
1917, í fardögum,
flutti fjölskyldan að
Ásbjarnarstöðum í
húsmennskuábúð á
hálfri jörðinni og var þar til árs-
ins 1922 að flutt var að Katadal.
Keyptu þá Sigurður og Ingibjörg
jörðina og bjuggu þar til ársins
1945 að Sigurður lést 16. maí um
vorið. Ingibjörg lést á 88. aldurs-
ári hinn 5. febrúar 1985. Sigrún
var elst fjögurra systkina. Næstur
var Guðmundur, f. 22. júní 1918,
d. 23. maí 1992, þá Steinunn, f. 6.
febrúar 1923, d. 5. janúar 1947,
yngstur er Jón Gestur, f. 5. jan-
úar 1928, og lifir hann systkini
sín.
Snemma fór Sigrún að vinna
fyrir sér. Tíu ára gömul fór hún í
sumarvist til vandalausra og var
eftir það í vinnu á ýmsum stöðum
flest sumur, og oft allt árið, þar
til hún stofnaði sitt eigið heimili á
Ásbjarnarstöðum árið 1939 með
Gauti, Arnór Ingimundur og Pat-
rekur Orri. 4) Loftur Sveinn, f.
26. maí 1950. Kona hans er Krist-
ín Jósefsdóttir, þeirra börn Guð-
jón Þórarinn, maki Brynja Víð-
isdóttir, hún á dótturina Hafdísi
Maríu Skúladóttur; Þóra Kristín
og Guðmundur Jósef. Dóttir
Kristínar og fósturdóttir Lofts er
Jóhanna María Jóhannesdóttir,
maður hennar Samuel R. Oppong.
5) Kristín Ragnheiður, f. 11. maí
1953. Fyrrverandi maður Ásbjörn
Guðmundsson, þeirra börn Örn
Steinar, d. 21. nóv. 2006; Þor-
björg Inga, maki Jóhannes Óskar
Sigurbjörnsson, sonur þeirra Al-
exander Victor. Eldri sonur Þor-
bjargar Ásbjörn Edgar, faðir
hans er Bjarni Waage; Margrét
Guðrún, maki Þorvaldur Krist-
jánsson og eiga þau soninn Þor-
vald Örn. 6) Guðrún Oddný, f. 26.
desember 1960, maki Pavel Smid.
Guðrún á þrjú börn með fyrri
manni sínum, Einari Valdemars-
syni, þau eru Sigrún Halldóra,
Valdimar og Magnús Kári.
Sigrún bjó allan sinn búskap á
Ásbjarnarstöðum. Hún helgaði líf
sitt heimili og fjölskyldu, starfaði
í kvenfélaginu Von á Vatnsnesi
og söng í kirkjukór frá ferming-
araldri og fram yfir áttrætt.
Sigrún verður jarðsungin frá
Tjarnarkirkju á Vatnsnesi í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Guðjóni Daníel Jós-
efssyni, f. 11. apríl
1909, d. 20. október
1989. Þau gengu í
hjónaband 16. júní
1940. Guðjón og Sig-
rún eignuðust sex
börn, þau eru: 1)
Þórdís Jósefína, f.
22. desember 1942,
maki Kristján Grétar
Jónsson. Þórdís á tvö
börn með fyrri
manni sínum, Þor-
geiri Ingvasyni, þau
eru Sigrún Linda og
Þórir Viðar. Kona Þóris er Marte
Røed og dóttir þeirra er Röskva.
Eldri dóttir Þóris er Rán, móðir
Arna Gunnarsdóttir. 2) Ingibjörg
Sigríður, f. 6. maí 1944. Maður
hennar er Benedikt Ástvaldur
Benediktsson. Þeirra börn Þórdís
Helga, maki Unnsteinn Óskar
Andrésson, þau eiga Ástu Guð-
nýju og Björgvin Díómedes; Bene-
dikt Guðni, kona hans er Sigrún
Birna Gunnarsdóttir. Þeirra börn
eru Rakel Jana, Arnheiður Diljá
og Ástvaldur Máni. 3) Steinunn
Margrét, f. 21. mars 1948, maki
Eiríkur Grímsson. Steinunn á tvö
börn með fyrri manni sínum,
Svani Ingimundarsyni. Þau eru
Guðjón og Hrafnhildur. Kona
Guðjóns er Vala Mörk Jóhann-
esdóttir. Synir þeirra eru Viktor
Móðir mín sofnaði svefninum langa
hinn 26. mars, á sextánda afmælis-
degi eldri sonar míns og réttum mán-
uði fyrir eigið níræðisafmæli. „Nú er
hún loksins komin til afa,“ sagði nafna
hennar og líklegast var mamma
hvíldinni fegin. Það var nú samt svo
þakklætisvert að hún var fram undir
það síðasta aldrei kvalin, í það
minnsta kvartaði hún aldrei eða
kveinkaði sér en það hafði hún svo
sem ekki gert um dagana. Slitin var
hún þó af langri vinnuævi, óskiljan-
legt hvað hún þurfti alltaf lítið að sofa
og hvað hún entist til starfa. Sofnaði
síðust og vaknaði fyrst; fór í fjós og
mjólkaði kýrnar, prjónaði; stoppaði í
sokkana. Alltaf að þvo og þrífa, baka
og elda og hugsa um að allir væru vel
haldnir í mat og drykk og ég tala ekki
um að gæta þess að allir klæddu sig
vel. Eitthvað fannst manni nú óþarfi
þá að vera alltaf að þessu „klæðatali“.
Ávallt gaf hún sér tíma fyrir barna-
börnin, að stíga við stokkinn og raula
fyrir þau og með þeim. Sigrún Hall-
dóra minnist vornótta þegar hún var
stelpa við sauðburðinn og þær Þóra
komu úr fjárhúsunum, þá var amma
alltaf vakandi og hló bara að vitleys-
unni í þeim þegar þær lágu í hláturs-
kasti ofan í haframjölsdiskinn. Síðan
bjó amma um börnin, hlúði að og
pakkaði inn í sængina, sagði nöfnu
sinni að sofa á hægri hliðinni til að
hjartað myndi slá betur. Svo var auð-
vitað alltaf laumað að börnunum mola
þegar komið var í heimsókn og frá
sjúkrahússheimsóknunum fóru allir
úttroðnir af góðgæti.
Mamma hafði mjög gaman af söng
og dansi og einnig naut hún þess að
klæða sig upp í íslenskan búning sem
var hennar aðal spariflík meðan hún
gat í hann komist. Skart átti mamma
aldrei mikið en hún sagðist stundum
vera glysgjörn eins og hrafninn og
vildi ætíð vera sem best tilhöfð.
Mundi hún þó tímana tvenna, barns-
árunum fylgdu blautir fætur og kald-
ir, það var ekki til allur sá skófatn-
aður þá sem nú tilheyrir
ungdómnum.
Engu að síður minntist mamma
bernskuáranna með gleði og þakklæti
og sagðist hafa verið heppin hvað allir
voru henni góðir, jafnvel þó vanda-
lausir væru.
Að leiðarlokum þakka ég og mín
fjölskylda óendanlega og takmarka-
lausa umhyggju og elskusemi. Guð
geymi þig elsku mamma og amma.
Guðrún og börnin.
Það var logn í dalnum morguninn
sem hún mamma lést, kyrrð og friður
yfir öllu. Mánuður í níræðisafmælið
hennar, stutt í vorið. Hún hafði verið
rúmföst í nokkrar vikur, líkaminn
löngu útslitinn eftir langan og strang-
an vinnudag. Hún var af þeirri kyn-
slóð sem ólst upp við vinnu frá barns-
aldri, þá voru engin lög í landinu sem
bönnuðu börnum og unglingum að-
gengi að vinnu. Þótti reyndar meira
en sjálfsagt að allir sem eitthvað gátu,
skiluðu sínu. Því fór mamma í fyrsta
skipti í vist aðeins 10 ára gömul og
kom þá ekki heim til fjölskyldu sinnar
í margar vikur samfellt. Það hefur
örugglega verið harður skóli fyrir svo
ungt barn, en hún talaði alltaf vel um
alla sína húsbændur. Hún sagði mér
oft frá árunum sem hún vann hjá
vandalausum, minntist þá með gleði
að stundum eftir langan vinnudag var
farið gangandi á ball á einhverjum
bænum sem nóg pláss hafði og dans-
að fram undir morgun. Síðan gengið
til baka til síns heima og farið til fjósa-
verka.
Þegar ég horfi til æsku- og upp-
vaxtarára minna er ekki hægt annað
en hugsa til beggja foreldra minna.
Þau sinntu bústörfunum saman, voru
bæði slitviljug og sívinnandi, þurftu
þess líka til að koma öllu í verk sem
búskapurinn krafðist. Við systkinin
sex áttum því láni að fagna að vera al-
in upp af þeim báðum og margs er að
minnast frá þessum tíma. Heima á
Ásbjarnarstöðum var alltaf margt
fólk, krakkar og unglingar í sumar-
dvöl, einnig var mjög gestkvæmt hjá
foreldrum mínum. Þau áttu það sam-
eiginlegt að vera ákaflega gestrisin
og tóku alltaf vel á móti fólki. Öllum
var boðið inn til að þiggja góðgjörðir,
svo var spjallað við gestina og stund-
um drógust þá verkin sem því nam.
Mamma hafði alla tíð mikið yndi af
söng og var starfandi í kirkjukórum
frá unglingsaldri. Kirkjan hennar á
Tjörn var henni kær og þar söng hún í
kór fram yfir áttrætt. Ég get fullyrt
að ekkert hafi glatt hana meira nú á
seinni árum en þegar við börnin
hennar og afkomendur komum sam-
an og tókum lagið fyrir hana. Þá var
hún bæði glöð og stolt af stóra hópn-
um sínum og þótti gaman að geta sagt
frá, hversu mörg okkar stunduðu
kórastarf.
Hún unni sveitinni sinni, sérstak-
lega dalnum þar sem hún lifði og
starfaði svo lengi. Hún bar mikla um-
hyggju fyrir öllu sínu fólki, gerði það
sem hún gat til að okkur öllum mætti
líða sem best.
Með virðingu kveð ég hana
mömmu og bið henni blessunar Guðs.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Kristín Ragnheiður.
Þeir sem alast upp í köldum og
myrkum torfbæjum kunna að meta
rafmagnsljós og yl betur en við hin.
Amma ólst upp þegar lífsbaráttan
snerist um einföld gildi en var á sama
tíma óvægin og hörð. Ég man hvernig
hún talaði um mjólkina og ullina og
hversu verðmæt blessuð rafmagns-
ljósin voru henni. Hennar lífsgildi
mótuðust af uppvextinum og fyrir
mér er amma sérstakur fulltrúi
vinnusemi, hörku og dugnaðar. Hún
var alltaf að á meðan hún gat og ég
hef aldrei vitað neina manneskju kom-
ast af með eins lítinn svefn og hana.
Það var erfiðisvinnan sem gilti, meðan
hægt var að vinna var hægt að komast
af. Þetta reyndi hún að innræta mér
og ég man hversu vel hún brýndi mik-
ilvægi þess að við krakkarnar ættum
að rétta mömmu og pabba hjálpar-
hönd hvenær sem við gætum. Ég vissi
að hún var ekki margra ára sjálf þegar
hún gerði slíkt. Ég man líka hvernig
hún var alltaf að hugsa um okkur
krakkana, hvort við værum nú köld
eða blaut í fæturna. „Viltu ekki leyfa
mér að stoppa í háleistinn þinn,
Magga mín, á meðan þið eruð inni,
krakkarnir?“ spurði hún mig oft.
Enda var það ósjaldan sem við systk-
inin framanað komum til að leika okk-
ur útfrá. Þótt amma byggi á Ásbjarn-
arstöðum var samgangurinn milli
bæjanna alltaf svo mikill að mér finnst
ég stundum hafa verið svo heppin að
alast upp á báðum stöðum í stórri fjöl-
skyldu. Ásbjarnarstaðir voru ömmu
allt. Hún elskaði dalinn sinn og bæinn
og þurfti engan annan stað. Þar áttu
þau afi sitt heimili og ég hugsa oft til
og ímynda mér það tímabil þegar
fólksfjöldinn á tvíbýlinu og í sveitinni í
kring var í hámarki og amma upp á
sitt besta. Ég sé það alltaf fyrir mér
einkennast af lífi og hlátri, samvinnu
og vináttu.
Ég er innilega þakklát fyrir að hafa
átt ömmu eins og ömmu Rúnu. Það
var gaman að spjalla við hana, hlusta á
hana hlæja eða láta hana hugga sig,
drekka með henni kaffi sem enginn
hefur getað lagað betur síðan, fá hjá
henni mola og finna umhyggjusemina
sem hún bar fyrir okkur fjölskyldu-
meðlimum. Húmorinn hennar, orðatil-
tækin og tilsvörin sem gátu verið svo
óborganleg. Ég ber mikla virðingu
fyrir henni og þeim gildum sem ein-
kenndu hana öðrum fremur. Hún var
traust, hjálpsöm, ósérhlífin og dugleg
langt umfram flesta þá sem ég hef síð-
an kynnst. Hennar lífsstarf var ekki
auðvelt enda báru hendur hennar og
líkami það svo greinilega með sér í
seinni tíð. Ég velti því stundum fyrir
mér hversu langt ég er komin frá
þeirri vinnu sem amma mín þekkti. Og
hversu satt það sé hjá henni að minna
sé raunverulega meira þegar kemur
að efnislegum gæðum.
Elsku amma mín. Hjartans þakkir
fyrir allt og þá meina ég svo óteljandi
margt. Ég vil meina að Örn bróðir hafi
verið glaður að hitta þig aftur, að hann
og afi og allir hinir vinir þínir og ætt-
ingjar sem þú hefur ekki hitt svo lengi
hafi tekið fagnandi á móti þér. Ég
vona að það sé nóg að vinna þar sem
þú ert því ég þykist vita að þú kunnir
ekki við þig öðruvísi. Svo horfi ég á
myndina af þér og afa í blómagarð-
inum og gleðst yfir því að þið séuð aft-
ur þar saman.
Guð geymi þig.
Þín
Margrét Guðrún,
Elsku amma mín.
Ég vonaði að þessi dagur rynni
aldrei upp en óumflýjanlega kom
hann. Þá var mánuður í níræðisafmæl-
ið þitt. Ég sat hjá þér kvöldið áður
ásamt Siggu en við stórfjölskyldan
gerðum það til skiptis síðustu vikurn-
ar. Þú sagðir stundum að kannski yrð-
ir þú allra kerlinga elst og hlóst við, ég
vonaði að það rættist. En það dró af
þér, sérstaklega síðasta árið og mátt-
urinn þvarr, það var ekkert til að vera
hissa á eins og þú varst búin að vinna
og reyna margt um ævina. Sem betur
fer varstu ekki rúmföst lengi, rúmar 3
vikur, svoleiðis lagað átti illa við þig.
Ég var heppin, þið afi áttuð heima á
sama stað og ég og alltaf mátti leita til
ykkar. Ég var ung þegar afi dó en þú
varst áfram hjá okkur þar til þú fórst á
sjúkrahúsið á Hvt. fyrir tæpum 6 ár-
um. Þú komst heim um hátíðir og
stundum þess utan nema á síðasta ári.
Ég hitti þig líka oft innfrá því ég heim-
sótti þig yfirleitt þegar ég fór þar um,
saknaði þess að hafa þig ekki heima
lengur.
Þú kenndir mér ótal margt: bænir,
vísur og söngva, við sungum oft saman
,,Ég bíð eftir vorinu“, ég geri það
stundum enn þegar ég held að ég sé
ein. Síðan var kaffið sem þú komst
okkur frændsystkinunum á bragðið,
ungum að árum, heimsins besta kaffi,
búið til upp á gamla mátann. Stundum
þegar við systkinin vorum þreytt á
morgnana færðirðu okkur nýuppá-
hellt kaffi í rúmið sem við með stír-
urnar í augunum skoluðum niður með
bestu lyst. Eins voruð þið afi og Jón
bróðir þinn iðin að kenna mér að lesa
og urðu minningargreinar oft fyrir
valinu.
Þú sagðir mér margar sögur frá
æskuárum þínum og gamla tímanum.
Sé ég á því hve mikið hörkutól þú
varst, vinnusöm og dugleg og komst af
með ótrúlega lítinn svefn. Vaktir oft
um nætur og vannst, þurrkaðir m.a.
útiföt þegar smalamennskur voru og
margt fólk og allir fengu fötin sín þurr
að morgni. Ekki kvartaði amma, hvað
sem á gekk. Þú sást það sem þurfti að
gera, hélst okkur systkinunum að
vinnu, hafðir gert það með þín börn og
þannig voruð þið systkinin alin upp,
vinna, bjarga ykkur og hjálpa öðrum.
Stundum vildi maður frekar leika sér
en mikið er gott að hafa lært ungur að
bjarga sér, það sé ég nú. Þú varst ung
þegar þú fórst fyrst í vist og vannst
víða í sveitinni upp frá því, þangað til
þið afi fóruð að búa. Þú hélst áfram að
rétta fólki hjálparhönd, þig munaði
ekki um að hlaupa frá börnum og búi
yfir Vatnsnesfjallið þvert og endilangt
til að hjálpa nágrönnum sem á þurftu
að halda. Þú hafðir gaman af söng og
dansi, hljópst sveitina á enda til að
fara á böll þegar þú varst ung, dans-
aðir alla nóttina og fórst svo beint í
fjós. Þú hafðir yndi af búskapnum,
sagðir mér hvað kýrnar mjólkuðu vel
og eins frá Brún þínum, hvernig þú
talaðir við hann þegar hann ætlaði að
rjúka, var þá eins og blessuð skepnan
skildi og í staðinn töltuð þið út eyr-
arnar. Hrossin voru þér ofarlega í
huga, í heimferðum þínum síðustu ár-
in sástu þau út um bílgluggann og
sagðir oft ,,Þarna eru blessuð hrossin“
með bros á vör. Heimilið var stórt, til
viðbótar við heimilisfólk voru börn í
sveit á sumrin og nutu góðs af. Svona
gæti ég haldið lengi áfram en læt nú
gott heita. Aragrúa góðra minninga
um yndislega ömmu geymi ég. Hafðu
kæra þökk fyrir samveruna sl. 25 árin,
við hittumst þegar þar að kemur.
Hvíl í friði amma mín.
Þín sonardóttir,
Þóra Kristín.
Það eru ekki ýkja mörg ár síðan
fundum okkar Sigrúnar á Ásbjarnar-
stöðum bar fyrst saman. Hún tók mér
af hlýju og hógværð þegar ég kom inn
í fjölskylduna.
Sigrún hafði einstaklega gaman af
tónlist og einkanlega kórsöng. Það var
því sérstaklega ánægjulegt að fá að
taka þátt í því þegar systkinin frá Ás-
bjarnarstöðum, ásamt börnum,
barnabörnum og tengdabörnum,
komu saman og sungu fyrir hana fjór-
raddað. Þá kom bros á vör og blik í
auga gömlu konunnar.
Þrátt fyrir vanheilsu síðustu árin
kvartaði hún aldrei og var ævinlega
þakklát fyrir þá umönnun sem hún
naut á Heilbrigðisstofnuninni á
Hvammstanga. Afkomendur hennar
sinntu henni líka af einstakri um-
hyggju og ást. Ég er þakklátur fyrir
að hafa kynnst slíkri mannkostamann-
eskju sem Sigrún var.
Börnum hennar, barnabörnum,
barnabarnabörnum, Jóni Gesti bróður
hennar og öllum ættingjum votta ég
samúð mína.
Ég kveð Sigrúnu með þessari litlu
stöku.
Þú lengi lifað hefur,
lífsins bikar kysst.
Ég veit að Guð þér gefur,
góða himnavist
Eiríkur Grímsson
Sigrún Sigurðardóttir
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝
Okkar ástkæra,
GRÉTA ÁRNADÓTTIR,
er látin.
Minningarathöfn fer fram frá Fossvogskirkju í dag,
miðvikudaginn 4. apríl kl. 13.00.
Jarðarför fer fram frá Tálknafjarðarkirkju þriðjudag-
inn 10. apríl kl. 14.00.
Guðni Jóhann Ólafsson, Inga Jórunn Jóhannesdóttir,
María Ólafsdóttir, Guðjón Bjarnason,
Sveinn Ólafsson, Steinunn Rán Helgadóttir,
ömmubörn og langömmubörn.