Morgunblaðið - 27.04.2007, Blaðsíða 35

Morgunblaðið - 27.04.2007, Blaðsíða 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2007 35 ✝ Ásta Lára Guð-mundsdóttir fæddist á Hellissandi 23. desember 1921. Hún lést á Drop- laugarstöðum 19. apríl síðastliðinn. Ásta var yngst sjö systkina, sem öll eru látin. Foreldrar hennar voru Jófríð- ur Jónsdóttir hús- freyja, f. 16. júlí 1879, d. 11. des. 1973, og Guð- mundur Guðmunds- son útvegsbóndi, f. 11. apríl 1875, d. 4. apríl 1944. Ásta fluttist með fjölskyldu sinni að Rifi á Snæfells- nesi, hvar hún eyddi æskudögum sínum. Ásta giftist 4. júní 1954 Stefáni Páli Björnssyni þvagfæraskurð- lækni, f. 8. janúar 1919, d. 22. des- ingur, f. 1955. 4) Stefán Lárus lög- fræðingur, f. 1957, kvæntur Guð- rúnu Bryndísi Harðardóttur, f. 1956, synir þeirra eru Hörður Páll, f. 1988, og Stefán Lárus, f. 1992. 5) Steingrímur líffræðingur, f. 1960, kvæntur Nancy Ulbrandt líffræð- ingi, f. 1962, dóttir þeirra er Lára Anna, f. 1995. Þau búa í Bandaríkj- unum. Ásta útskrifaðist sem hjúkr- unarfræðingur frá Hjúkrunarskóla Íslands 1946. Framhaldsnám í geð- hjúkrun stundaði hún við Klepps- spítala 1946–1947. Hjúkrunarkona við St. Jósefsspítala, Reykjavík 1947–1948. Hjúkrunarkona við St. Helier Hospital í Surrey á Englandi 1948–1949. Longmore Hospital, Edinborg 1949 og haustið 1949 við St. Jósefsspítala í Reykjavík. Útför Ástu Láru verður gerð frá Fossvogskapellu í dag og hefst at- höfnin klukkan 13. ember 1999. For- eldrar hans voru Sigríður Gísladóttir og Björn Jónsson kaupmaður. Ásta og Stefán eignuðust fimm börn og bjuggu allan sinn hjúskap á Laugavegi 139 í Reykjavík. Börn þeirra eru: 1) Guð- mundur Jóhann vél- stjóri, f. 1951, kvænt- ur Bylgju Bragadótt- ur tannsmiði, f. 1958, dætur þeirra eru Ás- dís Elva, f. 1984, og Ásta Lára, f. 1994. 2) Björn fornleifafræðingur, f. 1955, kvæntur Örnu S. Guð- mundsdóttur verkfræðingi, f. 1964, dætur þeirra eru Þórdís, f. 1989, og Valgerður, f. 1994. Dóttir Björns er Heiður Margrét hagfræðingur, f. 1979. 3) Sigríður hjúkrunarfræð- Við tengdamóðir mín, Ásta Lára Guðmundsdóttir hjúkrunarfræðing- ur, áttum ýmislegt sameiginlegt sem tengdi okkur mjög nánum böndum, og tengdist m.a. ættum og uppruna okkar beggja. Því segja má að upp- runinn hafi leitt mig og Stefán Lárus, son hennar, saman. Ég kynntist hon- um á skemmtistað fallegt maíkvöld árið 1985 í Reykjavík af algerri til- viljun eins og gengur og gerist. Hann kom til mín og bauð mér í dans, ég sagði nei, hann bauð mér í glas, ég sagði nei. Hann reyndi allt hvað hann gat en að lokum þraut hann umræðu- efnin og þá greip hann í það hallær- islega hálmstrá að spyrja: Hverra manna ert þú? Ég svaraði, til að losna við þennan ágenga mann, að ég væri af vondu fólki. Þá færðist órætt glott yfir andlit Stefáns sem svaraði: Ég líka. Þannig hófust kynni okkar Stefáns Lárusar og Ástu Láru. Guðrún amma mín frá Hellissandi sagði mér að Ásta Lára hefði verið afburðafögur kona, hávaxin og tign- arleg. Á þeim tíma var ljóst að Rif gæti ekki veitt öllum systkinunum lífsviðurværi en það var áður en landshöfnin þar varð að veruleika. Ekki var sjálfgefið að konur öfluðu sér menntunar en Ásta Lára var hörkudugleg og sýndi að auk þeirrar fegurðar sem hún hafði til að bera var hún mjög greind og svo fór að faðir hennar studdi hana til mennta sem var heldur ekki mjög algengt á þeim árum. Hún varð því að flytja að heiman og sækja menntun sína suður til Reykjavíkur. Þar lærði hún til hjúkrunarfræðings og fór meðal ann- ars í framhaldsnám til Edinborgar. Fyrir sunnan kynntist hún Stefáni Páli og settist hún að í Reykjavík og bjó með honum alla tíð á Laugavegi 139, þar sem þau eignuðust og ólu upp fimm börn í þriggja hæða húsi. Auk þeirra bjuggu í húsinu tengda- foreldrar Ástu, þau Sigríður og Björn. Ásta var algjörlega fölskvalaus kona, ég skynjaði frá fyrstu kynnum okkar að hún var einstaklega góð manneskja, hlý og einlæg. Okkur þótti merkileg sú tilviljun að við átt- um sama afmælisdag, þ.e. 23. desem- ber, Þorláksmessu, vorum við sam- mála að verri afmælisdag væri vart hægt að eignast þar sem við höfðum báðar kynnst því að hafa varla nokk- urn tímann haldið þann dag friðsæl- an og hátíðlegan með vinum og fjöl- skyldu. Ásta bar ekki tilfinningar sínar á torg og í samskiptum við annað fólk vildi hún sem minnst láta fyrir sér fara. Hún hafði mjög gaman af því að fara á leiksýningar og voru Ibsen og Strindberg í miklu uppáhaldi hjá henni. Auk leikhúsferða höfðum við Ásta báðar mikla mætur á bókum Kristínar Marju Baldursdóttur sem við gátum rætt um tímunum saman. Síðasta bíóferð Ástu Láru var til að sjá Mávahlátur í Háskólabíói en þangað brutumst við gamla konan, hún vel rúmlega áttræð, að vetri til, í gegnum stórhríð og skafla og naut hún hverrar mínútu. Ásta reyndi að halda sjálf heimili eins lengi og hún gat á Laugavegi 139, en er hún varð að yfirgefa gamla heimilið sitt var hún gæfusöm að komast fyrst að á Landakoti þar sem hún dvaldi um skeið en mesta lán hennar síðustu æviárin var að fá að dveljast á Droplaugarstöðum. Þar leið tengdamóður minni mjög vel og erum við aðstandendur hennar æv- inlega þakklát því góða fólki sem þar vinnur. Ásta Lára hélt sinni andlegu reisn þangað til yfir lauk. Hún verður nú lögð til hinstu hvílu í kirkjugarðinum á Ingjaldshóli fyrir vestan en það var hennar ósk. Þaðan sem sést yfir til Rifs, Snæfellsjökuls og Hellissands. Ég er þakklát forsjóninni fyrir að hafa fengið að kynnast Ástu Láru Guðmundsdóttur, örlögin höguðu því þannig til að sá uppruni hennar og minn varð þess valdandi að kynni okkar hófust fyrir tuttugu árum. Guð geymi minninguna um góða konu. Guðrún Bryndís Harðardóttir, Strassborg. Nú er elsku amma á Laugaveg- inum fallin frá. Órjúfanleg tengsl eru á milli hennar og Laugavegarins í huga mér. Hún myndi þó líklega frekar vilja að ég tengdi hana við einn fallegasta stað landsins, Snæ- fellsnesið, en þar fæddist hún, nánar tiltekið á Rifi. Það geri ég þó líka í hvert skipti sem viðrar vel í Reykja- vík og það sést glitta í jökulinn, ömmujökul. Það orð sem helst kemur upp í huga mér þegar lýsa á ömmu er ósér- hlífni. Hún gerði allt það sem ætlast var til af henni og miklu meira til. Ósérhlífni, óendanleg góðmennska og indæl lund hljómar sem fullkomin uppskrift að manneskju sem tekur að sér að sjá um aðra. Hjúkrun virð- ist því hafa verið náttúruleg leið fyrir ömmu að feta. Eftir útskrift úr Hjúkrunarskólanum tók hún að hjúkra fólki hér heima og erlendis áður en hún ól upp sín 5 börn, og svo kom fyrsta barnabarnið. Ég var svo heppin að vera eina barnabarnið á Laugaveginum svo ár- um skipti. Í þessu stóra þriggja hæða húsi, þar sem öll 5 systkinin bjuggu ásamt ömmu og afa, mætti skyndi- lega lítið barn. Þetta heimili var svo ótrúlega ólíkt öllum öðrum heimilum sem ég hafði komið inn á. Þarna úði allt og grúði af gömlum hlutum sem ég hafði aldrei séð áður. Skúffa full af tómum gömlum krydddollum og öðr- um óvæntum glaðningi var eitthvað sem fangaði hugann tímunum saman og tölusafnið hennar ömmu var eins og dýrmætasta fjársjóðskista. Á sunnudögum gerði amma síðan iðu- lega bestu köku sem ég fékk, þriggja botna brúntertu með smjörkremi á milli og súkkulaðiglassúr ofan á. Þá var líka yfirleitt hent í arininn þeim mjólkurfernum og blöðum sem safn- ast höfðu fyrir. Það var ekkert lítið ævintýri að fá að sitja fyrir framan eldinn með ömmu og afa sér við hlið og henda sjálf inn eldsmatnum og sjá hann brenna upp til agna fyrir fram- an augu sér. Lítillæti var nokkuð sem ein- kenndi ömmu mjög. Hún hristir sennilega höfuðið yfir öllu þessu fjasi um sig og finnst alltof mikið fyrir sér haft. Þessi nokkru orð eru þó dropi í haf þess þakklætis sem ég ber til elskulegrar ömmu minnar fyrir hversu góð hún var mér alltaf. Nú er amma farin af Laugaveginum og heldur vestur í hinsta sinn, þar sem hún mun hvíla undir jökli ásamt öll- um hinum Rifssystkinunum. Þessi einstaki, fallegi staður, þar sem jök- ullinn og fjöllin þyrma yfir mann og hafið tekur eitt við, virðist nægilega töfrum hulinn til að hafa getið af sér, og nú tekið aftur við, jafn yndislegri manneskju og amma mín var. Heiður. Ég sá Ástu Láru fyrst á mynd sem föðuramma mín var með á hillu hjá sér. Þarna leit ég augum þá falleg- ustu konu sem ég hafði á minni stuttu ævi séð og ekki sakaði að hún var hjúkrunarkona, einmitt það sem ég ætlaði mér að verða þegar ég yrði stór. Ég hitti hana svo fyrst þegar hún flutti ásamt Stefáni Páli föðurbróður mínum í húsið á Laugavegi 139 þar sem ég hafði búið frá fæðingu. Ásta Lára og Stefán bjuggu á efstu hæð hússins ásamt frumburðinum Guð- mundi, amma og afi á miðhæðinni og ég og foreldrar mínir á þeirri fyrstu. Það sem ég tók strax eftir varðandi Ástu Láru var það hversu blíð og góð hún var og hún hafði einstakt lag á því að láta manni líða vel hjá sér. Ekki leið svo á löngu áður en tvíbur- arnir Björn og Sigríður komu í heim- inn. Þá var ég að verða sex ára og mér er það mjög minnisstætt þegar Ásta Lára og Stefán komu heim með þau af spítalanum. Hún veitti því strax eftirtekt hvað mig langaði að eignast systkini sjálf og þó að Ásta Lára hafi augljóslega haft í nógu að snúast með þrjú börn á heimilinu tók hún tillit til tilfinninga lítillar stúlku og lagði sig eftir því að ég fengi að taka þátt í umönnun litlu frænd- systkinanna. Ásta Lára og Stefán eignuðust síðar Stefán Lárus og Steingrím. Ásta Lára ólst upp á Rifi á Snæ- fellsnesi og bar alltaf sterkar taugar þangað og til ættingja sinna. Hún hélt alltaf góðu sambandi við móður sína Jófríði og man ég vel eftir heim- sóknum til Jófríðar á Skólavörðu- stíginn sem og til systra Ástu Láru þeirra Möllu og Kötu sem hún átti sterkt og gott samband við. Einnig hitti ég þriðju systurina Guðbjörgu sem kom frá Bandaríkjunum í heim- sókn og ljóst mátti vera að þó að þær systur hittust sjaldan var mjög kært á milli þeirra. Eins og fram hefur komið hér að ofan var Ásta Lára menntuð sem hjúkrunarkona og starfaði hún bæði hér á landi sem og í Englandi og Skotlandi. Þegar ég hóf nám mitt við Hjúkrunarskóla Íslands bar oftar en ekki við að ég hitti fyrir eldri hjúkr- unarkonur sem höfðu unnið með Ástu Láru og báru þær henni allar hið besta orð og systurnar á Landa- kotsspítala söknuðu hennar sárt. Ásta Lára lést aðfaranótt sumar- dagsins fyrsta og eftir sitja kærar minningar um góða konu sem ég er þakklát fyrir að hafa átt samfylgd með. Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér. Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér. Ingibjörg Sigurðardóttir.) Sigríður Skúladóttir. Ásta Lára Guðmundsdóttir Ég fel í forsjá þína, Guð faðir, sálu mína, því nú er komin nótt. Um ljósið lát mig dreyma og ljúfa engla geyma öll börnin þín, svo blundi rótt. (Matthías Jochumsson.) Hörður Páll Stefánsson, Stefán Lárus Stefánsson. HINSTA KVEÐJA REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST Þegar andlát ber að höndum Önnumst alla þætti útfararinnar ÚTFARARSTOFA KIRKJUGARÐANNA Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is Ástkær dóttir mín, systir, mágkona og frænka okkar, INGIBJÖRG LOVÍSA SÆUNN JÓNSDÓTTIR, lést á gjörgæsludeild Borgarspítalans þriðjudaginn 24. apríl. Jarðarförin fer fram frá Grensáskirkju föstudaginn 4. maí kl. 13.00. Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Styrktarfélag vangefinna. Margrét Kr. Sigurpálsdóttir, Jón Veigar, Ragnhildur Þórðardóttir, Jóhanna María, Smári Karlsson, Linda Líf, Guðmundur Helgason og aðrir aðstandendur. ✝ Elskuleg systir okkar, ESTHER ZOEGA PREYSS, Chagrin Falls, Ohio, Bandaríkjunum, er látin. Útför hefur farið fram í heimaborg hennar. Fyrir hönd aðstandenda, Venny Marteinsdótttir Keith, Heiðar Marteinsson. ✝ Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir, afi og langafi, ELÍAS JÓN JÓNSSON fyrrv. aðallögregluvarðstjóri ríkislögreglunni Keflavíkurflugvelli, til heimilis á Smiðjustíg 2, Hafnarfirði, andaðist á sjúkrahúsi í Lúxemborg föstudaginn 20. apríl. Jarðarförin fer fram frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði mánudaginn 30. apríl kl. 13.00. Oddbjörg Ögmundsdóttir, Jón Elíasson, Björg Ásdísardóttir, Lárus Elíasson, Ingibjörg Óðinsdóttir, Ingi Sturla Elíasson, Guðrún Benedikta Elíasdóttir, Kristján Gíslason, barnabörn og barnabarnabörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.