Morgunblaðið - 17.06.2007, Blaðsíða 60

Morgunblaðið - 17.06.2007, Blaðsíða 60
60 SUNNUDAGUR 17. JÚNÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR E itt sinn var auðugt hús og hamingju- samt. Þar var gleði- bragur á öllu; allir voru kátir, hús- bændur, hjú og vinir, því að nú var fjölgað: sveinbarn var í heiminn borið. Móðurinni og barninu leið vel. Lampi logaði í svefnherberginu, og var breitt yfir hann til hálfs. Dýrindis silkiblæjur voru dregnar fyrir gluggana. Á gólfinu var þykk og mjúk ábreiða: það var eins og allt væri lagað til blunds og værð- ar. Vökukonan svaf líka, og það mátti hún, því að hjer var ham- ingja og blessun yfir öllu. Verndar- andi hússins stóð við höfðalagið; barnið blundaði við brjóst móður sinnar, og var breitt yfir það eins og net úr blikandi stjörnum; það voru dýrmætar perlur, allt auðnu- perlur. Allar góðar vættir höfðu fært hinu nýfædda barni gjafir. Hjer mátti sjá heilsu, auðsæld, ást og hamingju; ekki að orðlengja það, hjer var allt sem óska má í þessum heimi. „Hjer er allt gott saman komið, hjer er einskis áfátt,“ sagði vernd- arandinn. „Nei,“ sagði önnur rödd; það var verndarengill barnsins. „Ein vætt- ur á enn ókomið með sína gjöf, en hún kemur með gjöfina, þótt síðar verði; það getur ef til vill dregizt mörg ár. Síðustu perluna vantar enn.“ „Vantar hana! Hjer má ekkert vanta; sje svo, þá skulum við fara og sækja perluna til hinnar máttku vættar; við skulum fara til henn- ar.“ „Hún mun koma, hún mun koma á sínum tíma. Við verðum að fá perlu hennar, svo við getum bund- ið saman kerfi úr perlunum.“ „Hvar býr hún? Hvar eru híbýli hennar? Seg mjer það. Jeg fer og sæki perluna.“ „Þú vilt það,“ sagði verndareng- ill barnsins. „Jeg skal fara með þjer til hennar, hvar sem hana er að finna. Hún er hvergi að stað- aldri. Hún heimsækir hallir keisar- anna, og kofa kotunganna; hún fer hvergi svo framhjá, að hún gjöri eigi vart við sig; hún gefur öllum mönnum gjafir, sumum heilan heim, sumum ekki nema eitthvert glingur. Þú munt segja, að oss sje eigi til setunnar boðið. Hana nú! Það er þá bezt að við förum að sækja perluna, sem vantar í þessi auðæfi.“ Verndarandinn og engillinn tók- ust nú í hendur og liðu á einu vet- fangi til staðarins, sem í þann svip- inn var heimkynni vættarinnar. Það var hús eitt mikið, með dimmum göngum og tómum stof- um. Þar var einhver kynleg kyrrð. Raðir af gluggum voru opnar, svo að nöpur vindstroka stóð inn í hús- ið. Fyrir gluggunum voru hvítar blæjur, sem blöktu til í andavar- anum. Á miðju gólfinu stóð opin lík- kista, og í henni lá örend kona, sem dáið hafði kornung. Fagrar og blómlegar rósir voru breiddar yfir líkið, svo eigi sást annað en kross- lagðar hendurnar og andlitið, sem dýrðlegt hafði orðið í dauðanum; himneskur ljómi ljek um það; það var með fögru yfirbragði, en þó al- varlegu. Við kistuna stóð maður hennar og börn í einum hóp. Faðir- inn hafði yngsta barnið á handlegg sjer, og kvöddu þau nú í síðasta sinn hina framliðnu. Maðurinn kyssti hönd konu sinnar, höndina, sem nú var eins og visið lauf, en áð- ur hafði með ást og orku hlíft þeim við öllu grandi. Höfug tár hrundu í stórum dropum niður á gólfið, en enginn mælti orð. Sár söknuður bjó í huga þeirra, þótt þau þegðu; þau gengu með grátekka hægt og stillt á brott. Ljós logaði í stofunni; það lagði fyrir vindsúgnum, og stóð eldrautt skarið hátt upp. Nú komu ókunn- ugir menn inn, og lögðu lokið yfir kistuna; þeir ráku naglana, og tók hátt undir í herbergjunum við hvert hamarshögg; hljóðið barst til hjartnanna harmþrungnu. „Hvert ætlarðu að fara með mig?“ mælti verndarandinn. „Hjer er engin vættur, sem á svo dýr- mætar perlur, að telja megi með beztu gjöfum lífsins.“ „Á þessum stað býr hún, hjerna, á þessari helgu stund,“ mælti verndarengillinn, og benti um leið í stofuhornið. Þar hafði móðirin set- ið í lifanda lífi innan um blóm og myndir; þaðan hafði hún eins og bjargvættur litið blíðlega til bónda síns, til barna sinna og vina; þaðan hafði hún dreift út yndi og gleði eins og sólin geislum sínum; hún, sem verið hafði lífið og sálin í öllu á heimilinu. Nú sat þar ókunn kona í síðum möttli; það var „Sorgin“, sem nú var orðin húsfreyja og móðir í stað hinnar látnu. Brenn- heitt tár hrundi niður í skaut henn- ar, og varð að skínandi perlu, og sló á hana öllum litum regnbogans. Engillinn þreif perluna, og lagði af henni sjölitan ljóma eins og stjörnu. Síðustu perluna, sorgarperluna, má eigi vanta; hún eykur öðrum perlum fegurð og ljóma. Líttu á þessa perlu; í henni ljómar allt lita- skraut friðarbogans, friðarbogans, sem sameinar jörðina og himininn. Í hvert skipti sem vjer missum ein- hvern af ástvinum vorum, fáum vjer einum vininum fleira á himn- um sem vjer þráum. Lítum í nátt- myrkrinu upp til stjarnanna, upp til fullkomnunarinnar. Virðum fyr- ir oss sorgarperluna; í henni eru fólgnir vængir sálarinnar, sem flytja oss burtu hjeðan. Síðasta perlan Sumir textar þarfnast ekki skýringa. Þeir tala sjálfir, óstuddir. Einn þeirra er lítil saga eftir H. C. Andersen, sem út kom á prenti árið 1903. Sigurður Ægisson ákvað að birta hana sem pistil dagsins, enda þar fjallað um innstu leyndardóma tilverunnar. sigurdur.aegisson@kirkjan.is HUGVEKJA Örfá kveðjuorð til góðs vinar, Kolbeins Pálssonar. Báðir erum við fæddir og aldir upp í Skagafirði. Eftir að hann flutti hingað suður til Keflavíkur fór hann að vinna ýmis störf, en lengst vann hann hjá Kaup- félagi Suðurnesja og hin síðari ár hjá Byko. Hann vann öll sín störf vel og sam- viskusamlega. Margir sóttust eftir að fá afgreiðslu hjá Kolla, en undir því nafni gekk hann ætíð meðal fólks hér og segir það sína sögu. Kolbeinn var mikill félagshyggju- maður, um það get ég vel dæmt. Mik- ill samvinnu- og framsóknarmaður. Í kringum kosningar kom vel fram hans pólitíski áhugi. Ég fullyrði að fáir hafa meira lagt af mörkum en hann, m.a. nú í síðustu alþingiskosningum. Á þeim mörgu árum sem ég var bæjarfulltrúi í Keflavík var hann einn af duglegustu og traustustu stuðn- ingsmönnum mínum og fyrir það vil ég þakka af heilum hug. Fráfall þitt, Kolli minn, bar of fljótt að. Við áttum svo margt órætt, gömlu vinirnir, um Skagafjörðinn, pólitíkina, vísnagerð o.fl. Kolbeinn var hamingjumaður í einkalífi, eignaðist hana Kolbrúnu, mikla sómakonu, og góð börn. Við hjónin sendum henni og öðrum aðstandendum hugheilar samúðar- kveðjur. Hilmar Pétursson. Í hópi fjölmargra Skagfirðinga, er fluttust til Suðurnesja á síðustu öld, var Kolbeinn Pálsson. Hann, sem margur annar, flutti sig suður um heiðar úr þeim Skagafirði sem ávallt var honum samt svo kær. Og líklega má segja um Kolla að hann hafi verið hinn dæmigerði Skagfirðingur – dug- mikill, félagslyndur, glaðvær, hjarta- hlýr og engin tæpitunga. Er löngu orðið tímabært að rannsaka hvað or- saki hina rómuðu skagfirsku gleði sem smitar, bætir og kætir. Hinn skagfirski hópur frá síðustu öld hefur sannarlega markað sín spor á Suðurnesjum í mannlífi öllu, at- vinnulífi, menningu og listum. Verð- ugur fulltrúi þeirra er nú fallinn svo snöggt og óvænt. Þá er líka missirinn mestur og söknuður sárastur. Við minnumst góðs vinar og þótt sökn- uður sé þungur er skylda okkar að vinna á honum bug – annað væri svo andstætt vilja og hugarþeli Kolbeins. Hinn trausti vinur, sem ávallt var boðinn og búinn, hvetjandi og örv- andi. Hann var líka hugsjónamaður sem drakk skagfirskar hugsjónir Fram- sóknarflokksins í sig ungur og hélt ávallt tryggð við þær hugsjónir þótt aðrir kynnu að bera af leið. Kolli átti létt með að ná upp líflegum um- ræðum með flugbeittum athuga- semdum þar sem hvöss gagnrýni vakti margan til umhugsunar. Hann var í raun einn þeirra mætu einstak- linga sem héldu pólitískum samherj- um við réttan kúrs. Hinir fengu það óþvegið. Hvar sem Kolli fór þá talaði hann sem liðsmaður, studdur ein- lægri réttlætiskennd og samvinnu- hugsjón. Flokksbræður og -systur voru reglulega minnt á grunngildin en fyrstur til varnar flokki sínum út á við var hinn sami Kolli. Enda var hann vinmargur og vinsæll hvar sem fór. Í mínum huga sagði hinn góðlegi og brosmilldi augnsvipur allt sem segja þurfti um manneskjuna Kolla. Fyrir hans tilstilli eru margir ein- staklingar betri en þeir væru ella. Ég Kolbeinn Skagfjörð Pálsson ✝ Kolbeinn Skag-fjörð Pálsson fæddist á Sauðár- króki 11. ágúst 1934. Hann lést á gjör- gæsludeild Land- spítalans við Hring- braut 2. júní sl. Útför Kolbeins fór fram frá Keflavík- urkirkju föstudag- inn 8. júní. sendi stórfjölskyldunni mína dýpstu hluttekn- ingu og kveð kæran vin. Hjálmar Árnason. Í aðdraganda þing- kosninganna í vor hringdi síminn minn. Kolbeinn Pálsson kynnti sig og erindið var að bjóða aðstoð sína á kosningaskrif- stofu framsóknar- manna í Keflavík og eins og hans var von og vísa af mikilli hógværð. Sagði mér að karlar eins og hann hefðu ekkert betra að gera enda væri hann hættur að vinna. Hið góða boð var þegið með þökkum og ég vissi að meira bjó undir. Þar var á ferðinni traustur framsóknarmaður sem marga fjöruna hafði sopið þegar stjórnmál voru annars vegar enda bjó Kolli yfir áratuga reynslu af stjórn- málastarfi. Símtölin urðu fleiri og Kolli var boðinn og búinn að gefa góð ráð og leggja hönd á plóg í kosninga- baráttunni. Þar fylgdu alltaf góðar kveðjur, hvatning og ekki síst stuðn- ingur. Fyrir það er ég þakklát en ekki síður fyrir þann góða vin sem ég eign- aðist í Kolla sem lét það verða eitt af sínum síðustu verkum að hitta félaga sína í framsókn yfir kaffibolla að af- loknum kosningum. Þar náði ég að þakka honum fyrir frumkvæðið og hans vinnu en grunaði ekki að það yrði okkar síðasti fundur. Á kosningaskrifstofunni gafst stundum tími til að setjast niður og spjalla yfir kaffibolla. Þegar talið barst að börnunum hans eða barna- börnum ljómaði Kolli einatt eins og sól í heiði. Það var greinilegt hvað skipti hann mestu máli í lífinu og Kolli mátti svo sannarlega vera stolt- ur af börnunum sínum og Kolbrúnar og fríðum hópi barnabarna. Fjölskyldu Kolla sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur. Minn- ing um góðan vin lifir. Helga Sigrún Harðardóttir. Við samstarfsmenn Kolbeins urð- um slegin þegar okkur barst til eyrna að hann væri látinn eftir stutta dvöl á sjúkrahúsi. Þegar samferðafólk kveður lítur maður yfir farinn veg og upp koma minningamyndir. Kolbeinn Pálsson eða Kolli Páls var okkur samstarfs- fólki hans í BYKO í Keflavík nokkurs konar lærifaðir. Það má segja að allir starfsmenn Járns og skips sem var í eigu Kaupfélags Suðurnesja og síðar BYKO hafi fengið þessa tilfinningu að þarna færi maður sem var tilbúinn hvenær sem var í erli dagsins að segja okkur til enda maður með ára- tuga reynslu af verslunarstörfum að baki. Kolli var hnyttinn í tilsvörum og fylginn sjálfum sér í rökræðum bæði við kúnna og samstarfsmenn. Hann átti það til að spyrja menn sem voru að versla (með undrunartón í rödd- inni) „og hvað ætlar þú að gera við þetta?“ Sumum brá og tóku þessu ekki vel en aðrir, sem þekktu Kolla, vissu af húmornum sem í orðunum fólst. Kolli átti sín helgu vé, þau voru Framsóknarflokkurinn, Arsenal og Skagafjörður, og var tilbúinn hvenær sem var af sinni rökfestu að ræða þessi hugðarefni sín og máttu margir láta í minni pokann eftir að hafa reynt að finna að ráðherrum flokksins, tapi í síðasta leik eða hvort Skagafjörður væri fegurstur allra sveita. Kolli var mikill sögumaður, reglu- lega voru haldnar sögustundir þar sem hann var í aðalhlutverki og sagði gamansögur með miklum tilfæring- um. Eru þessar stundir ógleymanleg- ar og lifa í minningunni. Seinni ár áttu Kanaríeyjar hug hans allan. Það fór ekki framhjá okk- ur þegar ferð var í vændum, því þá hófst niðurtalning. Hann lét okkur samviskusamlega vita daglega hvað væru margir dagar til brottfarar. Þegar hann síðan kom heim brúnn og sællegur átti hann alltaf einhverjar skemmtilegar sögur handa okkur. Við samstarfsmenn Kolla þökkum honum vegferðina og vitum að hann mun uppskera eins og hann sáði til í huga okkar. Við sendum Kollu, börnum þeirra og öllum ástvinum innilegar samúð- arkveðjur. Guð styrki ykkur í sorg ykkar. Samstarfsfólk BYKO Suðurnesjum. Kveðjustundin er komin og leiðir skilur. Mig langar í fáum orðum að minnast fyrrverandi vinnufélaga míns Kolbeins Skagfjörðs Pálssonar. Við Kolli unnum saman í Járn og skip í 16 ár undir stjórn tengdaföður hans, Sigurðar Sturlusonar. Minningar frá þessum tíma hrann- ast upp enda margs að minnast. Kolli var góður vinnufélagi og vinur, hann gat verið beinskeyttur í orðum, lá ekki á skoðunum sínum, en var alltaf tilbúinn að hjálpa ef til hans var leit- að. Stutt var í grínið og var hann allt- af tilbúinn að taka þátt í ýmsum uppákomum okkar vinnufélaganna hvað sem öllum aldursmun leið. Ég minnist þess þegar hann á einni árshátíð KSK vildi endilega syngja fyrir okkur Gunnhildi heitna Ólafs, vinnufélaga okkar til fjölda ára, „Vindlingar og viskí og villtar meyj- ar“, svo ég tali nú ekki um „Skál’ og syngja Skagfirðingar“, þá var hann í essinu sínu. Kolli var mikill Skagfirð- ingur og stoltur af sinni sveit og hafði gaman af að segja okkur sögur af Króknum. Eftir að Svenni bættist í hóp vinnufélaganna töluðu þeir mikið um saumaklúbbinn og þorrablótin sem árlega voru haldin í klúbbnum. Eitt árið fengu Kolli og Svenni okkur Gunnhildi til að hjálpa til við þorra- blótsundirbúninginn og var það okk- ur ógleymanlegt ævintýri. Við Haddi hittum Kolla síðast 12. maí sl. og átt- um við góða stund saman yfir kaffi- bolla og erum þakklát fyrir það. Elsku Kolla, við Haddi sendum þér og fjölskyldunni innilegar samúðar- kveðjur. Megi algóður Guð styrkja ykkur í sorginni. Minning um góðan vin og félaga lífir áfram. Sigurbjörg Gísladóttir (Sirrý). Við kveðjum í dag hinstu kveðju góðan félaga og vin, Kolbein Skag- fjörð Pálsson Það er erfitt að sætta sig við að Kolli skuli hafa verið kall- aður á brott svo snögglega. Við sitj- um hér saman restin af „sauma- klúbbnum“, en svo kölluðum við okkur, því það hefur verið vani hjá okkur mönnunum að þegar sauma- klúbbur var hjá konunum þá komum við saman annars staðar og sátum og spjölluðum þar til klukkan ellefu, þá mættum við í saumaklúbbinn og fengum okkur kaffi með konunum, en þær stofnuðu saumaklúbbinn í kring- um 1960 og hefur hann gengið óslitið síðan eða í 46 ár. Það hefur fækkað óðum í saumaklúbbnum og er mikill missir að Kolla, því hann var ávallt mjög skemmtilegur og oft spunnust miklar umræður um alla mögulega hluti og aldrei sinnaðist okkur, þótt oft yrðu mjög snarpar umræður. Kolli var mikill hagyrðingur, þótt honum fyndist lítið til þess koma, og mörg voru þau þorrablót er hann stóð upp og flutti mjög smellnar vísur og þá oftast um alla meðlimi klúbbsins. Við eigum eftir að sakna þessa alls og einkum og sérílagi þegar Kolli var kominn í söngstuð, þá söng hann af innlifun „Bonasera“ og fleiri gömul, góð lög. Þegar maður staldrar við á þessari stund og lítur yfir farinn veg, þá rifj- ast upp fyrir manni allar skemmti- legu samverustundirnar. Þorrablótin voru hvað skemmtilegust og þar lá Kolli ekki á liði sínu í að velja uppá- tæki til að skemmta sér með. Kolli var mikill veiðimaður og hafði mjög gaman af að renna í góða á og ófáar voru ferðirnar til Hólmavíkur í Stað- ará. Við í saumaklúbbnum eigum eftir að sakna Kolla mikið og skarð hans verður ekki fyllt. Við færum Kollu og fjölskyldunni allri okkar innilegustu samúðarkveðjur og megi góður Guð styrkja þau öll á þessum erfiða tíma í lífi þeirra. Kveðja frá „saumaklúbbnum“.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.