Morgunblaðið - 22.07.2007, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. JÚLÍ 2007 27
dagskvöldum ef veður leyfir.
„Það hafa verið ýmsar uppá-
komur hjá okkur, svo sem afmæli
og brúðkaup, enda tökum við að
okkur að skipuleggja ferðir frá
upphafi til enda leiti fólk eftir því,“
segir Unnur.
Café Kró er opið frá kl. 9 til 21
daglega yfir sumartímann. „Við
höfum verið með fjölbreyttan mat-
seðil og viðbrögðin hafa verið mjög
góð. Annars er staðurinn svo nýr
af nálinni að fólk sem býr hérna er
ennþá að uppgötva hann. Við höf-
um verið með súpu og brauð í há-
deginu og ætlum að halda því
áfram í vetur. Veitingahúsið verður
þungamiðja starfseminnar yfir
vetrartímann í framtíðinni en það
er mikilvægt að svona fyrirtæki sé
rekið á ársgrundvelli,“ segir Unn-
ur.
Unnur og Simmi segja minnst að
gera frá desember fram í febrúar
en samt þori þau aldrei að fara af
staðnum án þess að hafa einhvern
fyrir sig. Lengi er nefnilega von á
gestum. „Þetta er bindandi en al-
gjörlega þess virði. Við erum alltaf
að gera eitthvað nýtt,“ segir Unn-
ur.
Markaðssetning í Bretlandi
Breskir skólahópar byrja að
stinga við stafni í febrúar og koma
hver af öðrum með hléum fram í
október. „Við höfum markaðssett
okkur með skipulögðum hætti í
Bretlandi undanfarin ár og það
hefur skilað sér. Eldfjallið er
helsta aðdráttaraflið en líka jarð-
fræðin, sagan og fuglalífið,“ segir
Simmi.
Íslenskir skólahópar eru fyr-
irferðarmiklir í maí, og frá júní til
ágúst er hinn almenni ferðamaður
á hverju strái. Þá eru skemmti-
ferðaskipin drjúg. „Það koma dag-
ar þar sem hvorki við né starfs-
fólkið getum sest niður, eins og í
dag,“ segir Unnur og horfir afsak-
andi á mig. Hún er á stöðugum
hlaupum og Simmi meira og minna
á sjó meðan ég dvelst hjá þeim.
Ekkert að afsaka, viðskiptin ganga
vitaskuld fyrir. „Aðra daga er ró-
legra,“ heldur Unnur áfram, „en
yfir háannatímann gerum við lítið
annað en að vinna.“
Simmi er fyrst og fremst skip-
stjórinn í hópnum en bregður sér
einnig í líki rútubílstjóra og kokks
þegar á þarf að halda. „Hann er
listakokkur,“ segir Unnur. Sjálf
hefur hún umsýslu af ýmsu tagi
með höndum, auk þess að aka rút-
unum ásamt öðrum. Alls vinna tólf
manns hjá Viking Tours í sumar.
Það er ekki öllum hjónum gefið
að vinna saman en Unnur og
Simmi segja það lítið mál. „Auðvit-
að hriktir stundum í stoðunum,“
segir Unnur hlæjandi, „en þegar
þær eru traustar skiptir það engu
máli. Við erum ekki sammála um
alla hluti enda ólík að upplagi en
komumst alltaf að niðurstöðu sem
bæði geta sætt sig við. Ég er mjög
skipulögð og vil hafa yfirsýn yfir
alla hluti. Simma gengur miklu
betur að bregðast við óvæntum að-
stæðum og er alveg ótrúlegur und-
ir álagi. Ég undrast enn hvað hann
er duglegur og ósérhlífinn.“
Missti móður sína sex ára
Simmi er Eyjapeyi í húð og hár,
fæddur 1957. Hann er sonur
hjónanna Einars Gíslasonar, eða
Einars í Betel eins og hann var
jafnan kallaður, og Guðnýjar Sig-
urmundsdóttur. Guðný, sem átti
við nýrnasjúkdóm að stríða, lést af
barnsförum þegar Simmi var að-
eins sex ára. Drengurinn sem hún
gekk með dó einnig. Simmi á tvö
eldri alsystkini, Guðrúnu og Guðna,
og eina hálfsystur, Guðnýju, sem
Einar átti með seinni konu sinni,
Sigurlínu Jóhannsdóttur.
„Ég man sáralítið eftir móður
minni, það er eins og allar minn-
ingar fram að andláti hennar hafi
þurrkast út. Sigurlína gekk okkur
systkinunum í móðurstað og
reyndist okkur ótrúlega vel,“ segir
Simmi.
Unnur segir Guðnýju, móður
Simma, hafa verið Eyjamönnum
mikill harmdauði. „Þrátt fyrir ung-
an aldur, hún var bara 36 ára þeg-
ar hún dó, var hún máttarstólpi í
samfélaginu, elskuð og dáð. Það er
enn talað um hana hérna.“
Simmi segir æskuárin hafa ein-
kennst af peyjastemningu, gjör-
ólíkri þeirri sem þekkist í dag.
„Götur voru ómalbikaðar og and-
rúmsloftið allt annað en í dag. Þá
setti Surtseyjargosið sterkan svip
á æskuár mín, það var látlaust gos
frá því ég var sex ára og þangað til
ég varð níu. Það var frábært að
vaxa hér úr grasi,“ segir Simmi.
Nauðungarflutningar upp á
land
Tólf ára var Simmi fluttur
„nauðungarflutningum“ upp á land,
þegar faðir hans var beðinn að
taka við Hvítasunnusöfnuðinum í
Reykjavík. Hann hét því að skila
sér aftur og það gerði hann tíu ár-
um síðar, 1979.
Í millitíðinni hljóp þó aldeilis á
snærið hjá Simma. Hann kynntist
Unni.
„Við kynntumst á samkomu hjá
Hvítasunnusöfnuðinum árið 1976.
Fyrst um sinn vorum við bara góð-
ir vinir en svo fór ástin að
blómstra og við giftum okkur
tveimur árum síðar,“ rifjar Unnur
upp en hún er ári eldri en bóndi
hennar.
Þau eiga fimm börn. Einar er 28
ára, Unnar Gísli 25 ára, Guðný tví-
tug, Ólafur Rúnar 18 ára og Guð-
mundur Óskar 15 ára.
Tveir elstu synirnir eru fluttir
upp á land en foreldrarnir gera sér
vonir um að endurheimta þá. „Þeir
vilja báðir koma aftur en eru í góð-
um störfum í Reykjavík. Það er því
miður alltof algengt að ungt fólk
vilji búa hér en finni ekki atvinnu
við hæfi. Strákarnir heimsækja
okkur þó oft, þannig að þetta er í
góðu lagi,“ segir Unnur.
Yngri börnin þrjú búa öll í Eyj-
um og starfa í sumar baki brotnu
hjá Viking Tours. Guðný er í af-
greiðslunni á Café Kró og strák-
arnir í eldhúsinu. Þeir eru víst
orðnir vel frambærilegir flatböku-
gerðarmenn. „Sá yngsti er raunar í
Reykjavík núna, stökk þangað um
leið og hann fékk frí,“ segir móð-
irin sposk.
Afarnir voru mestu mátar
Unnur er fædd og uppalin á
Njálsgötunni í Reykjavík – í húsi
sem mun vera spegilmynd af hús-
inu sem Simmi ólst upp í úti í Eyj-
um – en rekur ættir sínar til Eyja.
„Móðir mín ólst hérna upp. Það er
reyndar svo merkilegt að afar okk-
ar Simma voru vinir og jafnaldrar,
fæddir 1883. Gísli Jónsson og Sig-
urður Hróbjartsson hétu þeir og
stunduðu saman rollubúskap, auk
þess sem þeir drukku alltaf saman
morgunkaffi á sunnudögum meðan
báðir lifðu. Það brást aldrei.“
Foreldrar Unnar voru Ólafur
Þorsteinsson og Guðmunda Sigurð-
ardóttir. Hún er næstyngst átta
systkina. Sjö systur eru á lífi en
eini bróðir hennar lést fyrr á árinu.
Simmi var með annan fótinn í
Eyjum á unglingsárunum. Hann
lagði gjörva hönd á plóginn við
uppbygginguna eftir gos og haustið
1974 fór hann á sjó með skipi frá
Eyjum. Sjómennskuna stundaði
hann í þrjú ár.
Sumarið 1979 vörðu ungu hjónin
hálfum mánuði í Eyjum og þar
með voru örlög Unnar ráðin.
„Veðrið var svo gott hérna þetta
sumar að ég sló til um haustið,
sagði Simma að ég væri til í að
prófa þetta í eitt ár. Það ár er ekki
enn liðið, 27 árum síðar,“ segir hún
og hlær. „Ég sé ekki eitt augnablik
eftir því að hafa flutt. Vest-
mannaeyjar eru yndislegur staður
og það eru forréttindi að búa
hérna.“
Það er eins gott, því Simmi hefði
aldrei snúið aftur upp á land. „Ég
sagði á sínum tíma að henni væri
frjálst að fara ef hún vildi. Ég yrði
hér áfram,“ segir hann hlæjandi.
Simmi er náttúrubarn af Guðs
náð. Elskar sjóinn og fuglalífið. Og
hvar er þá betra að vera en í Vest-
mannaeyjum? Hann er sjálfmennt-
aður fugla- og jarðfræðingur og
hefur alla tíð verið sólginn í fróð-
leik af ýmsu tagi, ekki síst efni
sem viðkemur sögu eyjanna, nátt-
úru og tónlist. „Svo eru Íslend-
ingasögurnar alltaf í uppáhaldi.“
Hugmyndaríkt fé
Fram hefur komið að lítill tími
er fyrir tómstundir á sumrin en
hjónin bæta sér það upp á veturna.
Þau eiga litla jörð, Dali, skammt
frá flugvelli bæjarins, þar sem þau
eru með fjárbúskap ásamt Gísla
Óskarssyni, frænda Simma, og eig-
inkonu hans, Gíslínu Magn-
úsdóttur. Þar eru um fjörutíu kind-
ur á gjöf yfir vetrartímann. Og
nokkrar hænur. Simmi ólst upp við
fjárbúskap og kveðst hafa orðið að
láta þennan draum rætast.
Á sumrin ganga skjáturnar laus-
ar í eynni og á siglingunni með
Simma vakti það óskipta athygli
mína og bresku ungmennanna að
þær virtust bjóða þyngdarlögmál-
inu birginn í hlíðunum. Svífa hrein-
lega í lausu lofti við beitina –
a.m.k. sumar hverjar. „Blessaður
vertu, þær eru ótrúlegar,“ segir
Simmi en viðurkennir þó að sumar
hrapi í sjóinn, á bilinu 2-8% á
hverju sumri. „Kindurnar eru allt
annarrar gerðar hér, því komust
menn að þegar þær voru fluttar
upp á land í gosinu. Það héldu
þeim engar girðingar og þegar
rimlar voru settir í veg þeirra
veltu þær vöngum stundarkorn og
rúlluðu sér svo yfir rimlana. Menn
voru fegnir þegar þær fóru aftur
til síns heima.“
Trúin og tónlistin
Eins og fyrr segir eru bæði
Simmi og Unnur alin upp í Hvíta-
sunnukirkjunni. Trúin er því snar
þáttur í lífi þeirra. „Við erum mjög
trúuð og samfélagið við Guð er
okkur mikilvægt. Við störfum mik-
ið í kirkjunni, einkum yfir vetr-
artímann, en á sumrin höfum við
því miður færri tækifæri til þess.
Forstöðuhjónin í kirkjunni hafa
sýnt þessu mikinn skilning og
kunnum við þeim þakkir fyrir,“
segir Unnur.
Simmi tekur í sama streng.
„Trúin hefur fylgt mér alla tíð.
Vestmannaeyjar eru, eins og svo
mörg sjávarpláss, mikið trúar-
samfélag. Við upplifum lífið á ann-
an hátt hér. Betel var fastur
punktur í tilveru okkar krakkanna
meðan ég var að alast upp og það
hefur ekkert breyst.“
Bæði eru hjónin músíkölsk,
Simmi spilar á gítar og munn-
hörpu, auk saxófónsins, og er kom-
inn af miklu kór- og orgelfólki. Sig-
urmundur afi hans var t.a.m. virtur
kórstjóri. Unnur syngur. Þá eru
börn þeirra öll viðriðin tónlist.
„Strákarnir voru að telja hljóð-
færin á heimilinu um daginn og
fundu 32,“ segir Simmi.
Hann leiðir oft sönginn í Hvíta-
sunnukirkjunni en hjónin hafa líka
margoft séð um tónlist og söng í
útförum á vegum þjóðkirkjunnar.
„Enda þótt við séum ekki í þjóð-
kirkjunni erum við oft beðin að
spila og syngja í athöfnum í
Landakirkju. Það er virkilega gott
að starfa með prestunum og fólk-
inu þar,“ segir Unnur.
Ætlar að halda bóndanum
Þau segjast gera þetta með
glöðu geði. „Það eru forréttindi að
geta gefið af sér og maður á að
rækta það sem maður fær í vöggu-
gjöf,“ segir Unnur. „Við höfum
yndi af því að flytja tónlist, alveg
eins og við höfum yndi af því að
þjóna ferðamönnum. Við fáum líka
svo mikið til baka. Orð fá ekki lýst
því hvað það gefur manni að
kveðja ferðamann sem er yfir sig
heillaður af Vestmannaeyjum og
þakklátur fyrir það sem við höfum
gert fyrir hann.“
Klukkan tifar á túninu fyrir
framan Café Kró og senn líður að
flugi. Unnur býður mér far með
rútunni en hún er á leiðinni upp á
flugvöll með nokkra ferðamenn. Ég
kveð kafteininn með virktum og fæ
mér sæti. Inn streymir fólk af
ýmsu þjóðerni.
Unnur setur upp hljóðnema og
spjallar við fólkið á leiðinni. „Segðu
mér, er skipstjórinn maðurinn
þinn?“ spyr eldri kona frá Ástralíu.
Unnur játar því. „Yndislegur mað-
ur,“ heldur sú ástralska áfram
dreymin. „Takk fyrir það. Ég hef
allavega hugsað mér að halda hon-
um,“ segir Unnur hlæjandi. Sú
ástralska lýsir stuðningi við þau
áform. Þegar leiðir skilja á flug-
vellinum býður hún Unni velkomna
í heimsókn til Ástralíu, hvenær
sem er. Unnur þakkar boðið.
„Þarna sérðu hvað ég er að tala
um. Maður eignast marga vini í
þessu starfi,“ segir hún við mig
þegar konan er farin frá borði. Svo
veltir hún vöngum: „Ástralía. Það
skyldi aldrei vera …“
orri@mbl.is
Tónelskur Simmi er mjög músíkalskur og
hér blæs hann í saxófóninn í Klettshelli.
Fjölhæfur Þegar Simmi er ekki að sigla á hann það til að bregða sér
í eldhúsið á Café Kró og fullyrðir Unnur að hann sé listakokkur.
Höfuðstöðvarnar Simmi og Unnur hafa rekið kaffihúsið Café Kró í nokk-
ur ár og í vor stigu þau skrefið til fulls og opnuðu veitingastað í krónni.
Rútubílstjórinn Unnur á leið með hóp í rútuferð um Eyjar. „Orð fá ekki lýst því hvað það gefur manni að kveðja
ferðamann sem er yfir sig heillaður af Vestmannaeyjum og þakklátur fyrir það sem við höfum gert fyrir hann.“
» Veðrið var svo gott
hérna þetta sumar að
ég sló til um haustið,
sagði Simma að ég væri
til í að prófa þetta í eitt
ár. Það ár er ekki enn
liðið, 27 árum síðar.