Morgunblaðið - 28.10.2007, Side 53

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. OKTÓBER 2007 53
Útfararþjónusta
Davíðs Ósvaldssonar ehf.
Davíð Ósvaldsson
Útfararstjóri
S. 896 6988 / 553 6699
Óli Pétur Friðþjófsson
Útfararstjóri
S. 892 8947 / 565 6511
✝
MARTHA JÓHANNESDÓTTIR,
Suðurgötu 12,
Keflavík,
lést á heimili sínu, miðvikudaginn 10. október.
Bálför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Aðstandendur.
Lífið er yndisleg
upplifun og krafta-
verk í allri sinni dýrð
ásamt tilheyrandi
gleði og sorgum,
einkum með trygga góðvini slíka
sem Pétur Kristjánsson.
Það er því breytt mynd og öllu
fátæklegri sem blasir við okkur að
honum látnum. Þegar litið er til
baka og samverustundirnar rifjað-
ar upp sjáum við hvað gott var að
eiga Pétur að vini og hve ríkulegt
minningasafnið er, sem eftir stend-
ur. Það verður því sárabótin og
sjóðurinn sem færist til góða þegar
leiðir skilur. Góðvinir hverfa einn
af öðrum á önnur mið og hafa
vistaskipti lögmáli lífsins sam-
kvæmt, vonandi eru allar ár fullar
af stórlöxum hinum megin en það
kemur í ljós síðar í fyllingu tímans.
Kynni okkar og vinátta, sem
aldrei bar skugga á, hófst fyrir
nær 40 árum við laxveiðar. Pétur
var afburða veiðimaður og naut ég
þess að vera veiðifélagi hans í ótal
ferðum okkar, sem voru oft æv-
intýrum líkastar. Ferðirnar með
UN-genginu og opnun Miðfjarðar-
ár í sumarbyrjun voru Pétri hjart-
fólgnastar, myndaðist fastur hópur
vina í kringum hann og Árna bróð-
ur hans, sem enn heldur til veiða
og saknar nú félaganna sárt. Til-
hlökkun Péturs þegar veiðiferðirn-
ar nálguðust var barnslega einlæg
og sönn. Menn þurftu að hittast
oftlega og hringja í Böðvar á Barði
og ræða í gamni og alvöru um hin
annars einföldustu mál. Minnist ég
þess jafnvel að skiptingar okkar fé-
laganna niður á veiðisvæði hafi leg-
ið fyrir hjá honum í byrjun þorra,
en þá sást hækkandi sól á himni og
því eins gott að hafa góðan vara á.
Pétur var jafnan í forsvari fyrir
hópnum og lét sig ekki muna um
að segja fram sömu ræðuna tvisv-
ar, ef svo bar undir á mannamót-
um. Íþrótta- og keppnismaður var
Pétur af guðs náð og jafnan með
miklum árangri. Þess skal minnst
sérstaklega að Pétur varð eitt sinn
Íslandsmeistari fyrir KR í badmin-
ton, svona með annarri hendinni
eins og hann orðaði það. Prúð-
mennska og hógværð voru honum í
blóð borin, enda skipti Pétur nán-
ast aldrei skapi að ég varð var við,
utan einu sinni, en það hafði með
skótau mitt að gera sem honum
líkaði ekki alls kostar.
Pétur var vinmargur og kunni að
rækta vináttuna þannig að deilur
og dægurþras voru jafnan víðs
fjarri, annað átti einfaldlega betur
við.
Á erfiðasta degi lífs míns var ég
svo lánsamur að hafa Pétur mér
við hlið, orðin sem fóru á milli okk-
ar voru ekki mörg en umhyggjan
og styrkurinn sem hann veitti mér
í þeirri raun verður aldrei full-
þakkaður. Lionshreyfingin naut
starfskrafta hans um áratugi og að
sjálfsögðu gerðist ég þar félagi.
Einnig í Krummaklúbbnum sem er
bridgeklúbbur heldri manna í
Reykjavík. Þar minnumst við fé-
lagarnir Péturs við grænu borðin
að leysa úr vandasömu þriggja
granda spili, oft með lítinn heim-
anmund. Pétri eru hér þökkuð ótal
vel unnin störf í Krummaklúbbn-
um, þar var hann í forystusveit og
lét hann sér einkar annt um þann
góða félagsskap.
Við Sigrún sendum fjölskyldu
Péturs og ástvinum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Nú þegar líður að kveðjustund-
inni segjum við far þú í friði góði
vinur, þökk sé þér fyrir allt og allt.
Bjarni I. Árnason.
Pétur Þorgríms
Kristjánsson
✝ Pétur ÞorgrímsKristjánsson
fæddist í Reykjavík
22. september 1934.
Hann lést á Te-
nerife 8. október
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Dómkirkjunni 23.
október.
Öðlingurinn og
okkar góði vinur Pét-
ur Þ. Kristjánsson er
látinn. Við minnumst
hans með söknuði.
Á yngri árum var
Pétur afreksmaður í
sundíþróttum og var
hann Íslandsmethafi í
ýmsum sundgreinum
um árabil. Þá var
hann veiðimaður af
guðs náð og stundaði
skotveiði, en þó eink-
um stangaveiði allt til
æviloka. Á tímabili
sameinaði hann áhugamálið vinnu
með því að starfa á sumrin sem
leiðsögumaður við frægar laxveiði-
ár. Reyndist hann einkar vinsæll í
því hlutverki.
Það sem þó einkenndi Pétur
öðru fremur var örlæti, greiðvikni,
dugnaður og félagslyndi. Hann
kom víða við í félagsstarfi – var til
dæmis félagi í Lionsklúbbi Reykja-
víkur í áratugi. Þá var hann klókur
bridgespilari og sinnti því áhuga-
máli meðal annars í „Krumma-
klúbbnum“ nánast frá stofnun
hans. Það munaði heldur betur um
Pétur í þessum félögum. Hann var
þar drifkraftur, sem alltaf var
reiðubúinn að taka til hendinni og
ævinlega fyrstur manna til að taka
þátt í hinum ýmsu framkvæmdum
klúbbanna. Allt til dánardægurs
hélt hann áfram að vera virkur fé-
lagi, þrátt fyrir erfitt heilsufar síð-
ustu árin vegna hjartasjúkdóms og
þverrandi sjónar.
Pétur var mikill vinur vina sinna.
Því höfum við fengið að kynnast.
Kunningsskapur okkar við Pétur
og Gunni hefur með árunum þróast
í vináttu og höfum við átt saman
margar ánægjulegar samveru-
stundir. Þau hjón voru höfðingjar
heim að sækja og var sérstaklega
gaman að heimsækja þau á nýtt og
glæsilegt heimili þeirra, sem ber
smekkvísi þeirra fagurt vitni. Þá
minnumst við með ánægju margra
ferða innanlands sem utan þar sem
gleði og fjör réðu ríkjum.
Pétur var hamingjusamur í
einkalífi og ekki fór fram hjá nein-
um hvern hug hann bar til konu
sinnar. Þá var barnalánið mikið og
var Pétur afar hreykinn af fjöl-
skyldu sinni sem hann studdi á all-
an hátt.
Að leiðarlokum þökkum við Pétri
vináttuna sem aldrei bar skugga á
og óskum honum Guðs blessunar.
Okkur þykir mjög miður að geta
ekki verið viðstödd er Pétur verður
kvaddur í dag, þar sem við erum
stödd erlendis. Hugur okkar er hjá
Gunni, börnum og öðrum skyld-
mennum sem við sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Valgerður og Hallgrímur.
Í dag kveðjum við Pétur Krist-
jánsson góðvin minn og fjölskyldu-
vin forelda minna í rúma hálfa öld.
Það var fyrir rúmum 50 árum að
Pétur, faðir minn Einar Sæmunds-
son, Jónas Halldórsson og Ari
Guðmundsson, allt miklir sund-
kappar, stofnuðu saman bridge-
klúbb. Þegar spilað var heima hjá
foreldrum mínum fylgdist ég
gjarnan með og hafði gaman af
fjörinu og sögunum, sem ávallt
fylgdu þessum félagsskap. Ekki
liðu mörg ár, þangað til ég var far-
inn að taka í spil með þeim, ef ein-
hvern vantaði. Síðan þegar þeir
hófu að stunda laxveiði æxlaðist
það einnig þannig, að ég fékk að
fljóta með í veiðiferðirnar. Ógleym-
anlegar eru allar ævintýraferðirn-
ar, sem farnar voru í Laxá í Döl-
um, þegar ég var á
táningsaldrinum. Ég held reyndar,
að það sé erfitt að benda á betri
uppeldisáhrif en þau að fá að fylgj-
ast með þessum köppum, sem nú
eru allir látnir.
Á þessum árum myndaðist vin-
átta okkar Péturs, sem haldist hef-
ur órofin æ síðan. Við höfum verið
félagar í laxveiði, Lionsklúbbi
Reykjavíkur, Krummaklúbbnum
og víðar. Alltaf var Pétur hinn góði
og trausti félagi, hvar sem hann
kom. Hann var mjög glaðlyndur og
félagslyndur og skipaðist jafnan í
forustusveit í hverjum þeim fé-
lagsskap, sem hann tók þátt í.
Fólki leið vel í návist hans. Það eru
forréttindi að hafa átt slíkan vin.
Fyrir um mánuði urðum við Pét-
ur samferða heim af Lionsfundi.
Ræddum við þá mikið um fyrirhug-
aða ferð hans til Spánar og var
greinilegt, að hann hlakkaði mjög
til fararinnar. En þar urðu ferða-
lok önnur en við gerðum þá ráð
fyrir.
Við Jóna þökkum Pétri fyrir
samferðina og sendum Gunni og
allri fjölskyldu Péturs innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
góðan vin mun lifa með okkur.
Ásbjörn Einarsson.
Í dag kveðjum við mætan mann,
Pétur Kristjánsson. Upphaf okkar
kynna voru þegar hann vann fyrir
Austurbæjarbíó og var á leið til
Los Angeles að kaupa kvikmyndir
til sýningar í Austurbæjarbíói. Síð-
an þá hafa kynni okkar aukist og
vináttan vaxið. Það er því með
trega að ég tek mér penna í hönd
til að rita nokkur orð í kveðju-
skyni.
Það sem einkenndi Pétur í öllum
okkar samskiptum var einlægni
hans og hvað honum var umhugað
um að allt væri eins og það ætti að
vera. Oft lagði hann stóran krók á
leið sína til að betur mætti fara.
Árið 1983 kynnir hann mig síðan
fyrir erlendum veiðimönnum sem
hann hafði stundað veiðar með,
ýmist sem leiðsögumaður eða veiði-
félagi. Við það myndaðist nýr kafli
í vináttu okkar.
Á hverju ári fór ég með honum í
eina til tvær veiðiferðir ásamt
þessum erlendu veiðimönnum sem
urðu nánir vinir okkar. Aðallega
var þetta hópur fimm einstaklinga
sem komu saman tveir eða þrír í
hvert sinn. Á hverjum vetri var
það hlutverk Péturs að útvega
þeim og okkur veiðileyfi á góðum
tíma og í bestu ánum. Pétur hafði
slíka framkomu að honum tókst
alltaf að fá umbeðin veiðileyfi.
Hann var alls staðar velkominn og
þegar hann birtist í veiðihúsunum
var honum fagnað sem góðum vini.
Það var mikið hægt að læra af slík-
um manni.
Þá var það fyrir tilstuðlan hans
að ég fékk að gerast meðlimur í
Upp og niður-genginu. Þetta var
hópur 10 hressra veiðimanna þar
sem veiði og útivera skipti miklu
máli en ekki síður gleði og návist
félaganna. Auðvitað var það Pétur
sem var miðjan í hópnum, hringdi
út og suður þegar einhverju þurfti
að redda, skipulagði allt og passaði
upp á að allir væru samtaka. Nú er
skarð fyrir skildi. Það er komið
stórt skarð í vinahópinn og reynd-
ar er erfitt að hugsa sér að fara í
veiðiferð með Upp og niður-geng-
inu án hans. Reyndar kvaddi Árni
bróðir hans fyrir nokkrum árum en
hann var einnig meðlimur í Upp og
niður-genginu. Það var einnig mik-
ill missir fyrir okkur. Nú eru þeir
bræður eflaust saman en þeir voru
alla tíð mjög nánir.
Pétur var vinmargur, en hann
átti einnig góða fjölskyldu. Gunnur
eiginkona hans og hann voru afar
samheldin og náin. Þau voru nýbú-
in að byggja sér fallegt einbýlishús
þar sem þau ætluðu að eyða ævi-
kvöldinu saman. Synirnir allir hafa
erft eiginleika pabba síns, ljúfir og
skemmtilegir. Ég og konan mín,
Fanney, vottum Gunni og sonunum
öllum ásamt fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð og vonum að
góður guð styrki þau á þessari erf-
iðu stundu.
Farðu vel góði vinur. Kærar
þakkir fyrir allar góðu stundirnar.
Eftir lifir minning um góðan
dreng.
Friðbert Pálsson.
Kveðja frá B-hópnum
„Strákar, við höldum þorrablót,“
sagði Pétur Kristjánsson fyrir ein-
um 13 árum. Strákarnir hans voru
um 20 karlar, flestir komnir um
eða yfir sextugt, nánar tiltekið B-
hópurinn í Endurhæfingarstöð
hjarta- og lungnasjúklinga. Það
hafði ekki farið framhjá Pétri að
þetta var að verða glaðvær og sam-
stilltur hópur en til að skerpa þann
góða anda sem þarna ríkti fannst
honum tilvalið að strákarnir gerðu
sér glaðan dag og að sjálfsögðu
voru konurnar ómissandi við það
tækifæri. Eitthvað var þó um úr-
tölur. Var þorramatur við hæfi
hjartasjúklinga? Var unnt að fá
hentugt húsnæði? Hvaðan átti mat-
urinn að koma? Hver átti að kaupa
vínið? En Pétur kunni svar við
þessu öllu og reyndar notaði hann
hvert tækifæri til að breyta vanda-
málum í skemmtileg verkefni. Áður
en matar- og drykkjarföng voru
keypt notaði Pétur til dæmis til-
efnið til að bjóða hjálparsveinum
sínum heim til „vinnufundar“. Þar
voru kaupin að vísu rædd og dag-
skrá undirbúin en aðalatriðið var
það að á meðan nutu viðstaddir
ótrúlegrar gestrisni þeirra hjóna.
Pétur var kannski ekki margmáll
en því auðveldara átti hann með að
laða að sér fólk og láta verkin tala.
Skemmst er frá því að segja að
þorrafagnaður B-hópsins hefur
verið ómissandi árlegur viðburður
sem lengi er hlakkað til.
Þegar það barst í tal í hópnum
að leikfimi og þá sérstaklega dýnu-
æfingar væru ekki mjög spennandi
iðja og það vantaði meira fjör
fæddist sú hugmynd að fella blak
inn í endurhæfingartímana. Eitt
var það að sannfæra strákana um
að þorrafagnaður væri ómissandi
hjartasjúklingum, annað var að
sannfæra stúlkurnar sem þjálfuðu
okkur um að blak væri bráðnauð-
synlegt körlum á sjötugs- og átt-
ræðisaldri til að ná fullri heilsu eft-
ir hjartaaðgerð. Þetta tókst Pétri
eins og svo margt annað sem hann
lagði gjörva hönd á. Blak átti svo
sannarlega við strákana sem
fannst þeir geta stokkið hátt í loft
upp þegar beita þurfti „hávörn“
þótt áhorfendur sæju hælana
reyndar aldrei lyftast meira en tvo
til þrjá sentimetra frá gólfinu. En
það var ekki stökkkrafturinn sem
skipti máli heldur leikgleðin og
spennan. Þetta skildi Pétur. Hann
var ómetanlegur félagi og sjálf-
sagður leiðtogi okkar allra í B-
hópnum. Hans er sárt saknað og
við félagar hans sendum Gunni og
allri fjölskyldunni innilegar sam-
úðarkveðjur.
Elsku besti afi minn, það er
ósköp skrýtið að kveðja þig og fá
aldrei að sjá þig aftur. Þú sem
varst mér svo dýrmætur, ekki bara
afi heldur einnig mikill vinur. Mér
leið alla tíð svo vel hjá þér, afi
minn.
Það var 17. ágúst árið 2000 sem
ég flutti til þín og ömmu í Melbæ-
inn ásamt mömmu og pabba, þá
aðeins eins dags gömul. Þar byrj-
aði rúmlega sjö ára ferðalag sem
ég á svo hlýjar minningar um. Þeg-
ar ég sit og skoða myndirnar sem
eru til af okkur saman, þá var svo
hlýtt á milli okkar. Þú varst gjarn
á að segja við mömmu þegar ég
var lítil ,,ég skal taka hana“ og síð-
an lágum við saman í lazyboy-
stólnum og sváfum. Ég var nú ekki
gömul þegar þú fórst með mig
fyrst í heita pottinn og urðu þær
ferðir með tímanum ótrúlega
margar þar sem við vorum alltaf
fyrst ofan í og síðust upp úr, mikið
var gaman hjá okkur. Stundir sem
ég mun alltaf geyma í hjarta mínu.
Það sem við gátum dundað okkur
saman. Þó svo að sjónin þín hafi
ekki verið sem best síðustu árin þá
varstu alltaf til í að spila við mig.
Kenndir mér að leggja kapal sem
ég síðar meir hjálpaði þér að
leggja þegar sjónin var að stríða
þér. Þær eru ógleymanlegar allar
sumarbústaðaferðirnar sem við
fórum saman í og þar að auki þeg-
ar við fórum saman á draumaeyj-
una þín Kanarí sem reyndist síðan
vera þín síðasta ferð til þeirrar frá-
bæru eyju. Það eru yndislegar
minningar sem ég á þegar þú pass-
aðir mig eða eins og þú vildir frek-
ar orða það að ég væri að passa
afa. Við spiluðum klukkutímum
saman og síðan komstu mér inn í
draumaheiminn með því að strjúka
á mér iljarnar þar til augnlokin
sigu.
Nú ert þú, afi minn, búinn að
leggja augun aftur og eftir sit ég
með frábærar minningar um ynd-
islegan afa. Ég veit að þú munt
fylgjast með mér vaxa og dafna.
Ég skal passa ömmu fyrir þig, ég
veit hvað þú elskaðir hana mikið.
Ég mun geyma minningarnar um
þig um ókomna tíð.
Ég elska þig svo mikið, ég sakna
þín.
Þín
Elísa Gunnur.
Að eiga vin er vandmeðfarið,
að eiga vin er dýrmæt gjöf.
Vin, sem hlustar, huggar, styður,
hughreystir og gefur von.
Vin sem biður bænir þínar,
brosandi þér gefur ráð.
Eflir þig í hversdagsleika
til að drýgja nýja dáð.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Kæri vinur, skjótt skipast veður
í lofti og minningar komu upp í
hugann þegar við fréttum um and-
lát þitt. Minningar um skemmti-
lega Kanaríferð á liðnum vetri, það
mun enginn skilja söguna um pott-
lokið en við spjöllum um það þegar
við hittumst síðar. Engin orð fá því
lýst hversu gott var að koma til þín
og Gunnar, það var eins og að
koma heim, ávallt hlýlegt og ynd-
islegt.
Elsku Pétur, takk fyrir allan vin-
skapinn og fyrir hvað þú tókst vel
á móti Júlíu Rós og litlu prinsess-
unni okkar, þeirra missir er mikill.
Við hefðum nú viljað fá þig oftar í
Skagafjörðinn og eiga saman fleiri
góðar stundir.
Elsku Gunnur, Pétur, Ragnar,
Ólafur, Gunnar, Samúel og fjöl-
skyldur, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Guð blessi ykkur öll.
Rósa og Sigríður Arna.