Morgunblaðið - 02.11.2007, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. NÓVEMBER 2007 37
✝ HólmfríðurHólmgríms-
dóttir fæddist í
Kirkjubóli á Rauf-
arhöfn 14. janúar
1943. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans laug-
ardaginn 27. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Svanhvít Pét-
ursdóttir húsfreyja,
f. 1911, d. 1981, og
Hólmgrímur Jós-
efsson sókn-
arprestur, f. 1906, d. 1946. Systk-
ini Hólmfríðar eru Sigurbjörg
Petra Hólmgrímsdóttir, f. 1936, d.
2006, Halldóra Hólmgrímsdóttir,
f. 1936, Jóhann Hólmgrímsson, f.
1938, Þuríður Hólmgrímsdóttir, f.
1943, Selma Dóra Þorsteinsdóttir,
f. 1953, d. 1993, og Hólmgrímur
Þorsteinsson, f. 1956. Fóst-
ursystkini Hólmfríðar eru Krist-
rún Guðnadóttir, f. 1927, og Sig-
urbjörg Sverrisdóttir, f. 1946.
Hólmfríður giftist hinn 5. febr-
úar 1966 Braga Halldóri Guð-
mundssyni sjómanni, f. 19. sept-
ember 1947. Synir þeirra eru: 1)
Guðmundur Halldór, f. 1965, kona
hans er Svava Ýr Baldvinsdóttir,
f. 1965, þau eiga
þrjú börn; Arnór
Snæ, f. 1993, Birki
Þór, f. 1997, og
Fanneyju Björk, f.
2001. 2) Hólm-
grímur Elís, f. 1967,
kona hans er Guð-
laug Árnadóttir, f.
1965, þau eiga þrjá
syni, Gísla Pálma-
son, f. 1990, Braga
Halldór, f. 2003, og
Árna Þorberg, f.
2003. 3) Lúðvík
Baldur, f. 1969,
kona hans er Sigríður Sigurð-
ardóttir, f. 1968.
Hólmfríður ólst upp í Vogi við
Raufarhöfn. Ung fór hún til
Reykjavíkur þar sem hún kynntist
Braga, eiginmanni sínum. Seinna
fluttu þau ásamt ungri fjölskyldu
sinni til Hellissands þar sem
Hólmfríður sinnti fjölskyldu sinni
og vann við almenn störf. Hún
flutti síðan til Reykjavíkur þar
sem hún starfaði hjá Leikskólum
Reykjavíkur og Félagslegri
heimaþjónustu hjá Reykjavík-
urborg.
Útför Hólmfríðar verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Mig langar til að minnast með örfá-
um orðum kærrar tengdamóður
minnar Hólmfríðar Hólmgrímsdótt-
ur. Kynni okkar Hólmfríðar hófust
fyrir ellefu árum. Ég fann strax að
þar fór ákveðin en kærleiksrík kona.
Ástríki hennar og gæska birtist mér
ekki síst í viðmóti hennar gagnvart
syni mínum sem hún tók strax sem
sínu barnabarni. Milli þeirra var síð-
an ætíð afar kært. Á stórum stundum
í lífi hans stóð hún við okkar hlið og
veitti okkur ómetanlegan stuðning.
Fyrir það verð ég henni ævarandi
þakklát.
Hólmfríður flíkaði ekki endilega
tilfinningum sínum en hennar kær-
leiksríka hjarta birtist einmitt barna-
börnum hennar svo ótakmarkað.
Hún dýrkaði þau og dáði og stóð með
þeim í hverju því sem þau tóku sér
fyrir hendur. Það var sannarlega líka
gagnkvæmt. Hjá ömmu vildu þau öll
vera sem allra mest. Við bjuggum
heldur langt í burtu að hennar mati
og kvartaði hún oft hástöfum yfir því.
En þegar við komum í bæinn fengu
strákarnir mínir ærlegt knús frá
ömmu sem þeir elskuðu afar heitt.
Henni fannst það súrt að geta ekki
passað litlu guttana í haust, þegar við
komum í bæinn, en þá var hún orðin
fárveik.
Hólmfríður hafði ríka réttlætis-
kennd og lá ekki á skoðunum sínum.
Henni voru ofarlega í huga málefni
aldraðra enda starfaði hún síðustu
æviárin að aðhlynningu þeirra. Börn
voru henni líka hjartans mál en hún
hafði starfað í mörg ár á leikskóla og
víst að mörg börn áttu þar höfði að
ástríku brjósti að halla. Hólmfríður
var afar skemmtileg kona. Hún gat
rökrætt af festu svo úr varð hin
mesta skemmtun og oft var svo sann-
arlega hlegið af hjartans lyst á heimili
hennar. Hún var líka snillingur í mat-
argerð og hafði gaman af því að elda
góðan mat.
Hólmfríður hafði sérstaklega gam-
an af því að ferðast og fékk sem betur
fer tækifæri til að fara víða. Áhugi
hennar á íþróttum hafði vart nokkur
takmörk og vitneskja hennar á því
sviði sló öllum við. Og þegar stórleikir
voru í enska boltanum stóð mikið til.
Það var mér mikill heiður að fá að
kynnast þessari góðu konu og með
gleði og virðingu skal ég halda minn-
ingu henni á lofti gagnvart drengj-
unum mínum. Minning um góða konu
lifir að eilífu.
Í haust sagðir þú mér, kæra Hólm-
fríður að þú tækir bara því sem hönd-
um bæri og reyndir að gera gott úr
því. Það hefur mér alltaf fundist ein-
kenna þig og ég hef svo oft dáðst að
þér fyrir það. Hjartans þakkir fyrir
tryggð, vináttu og ótakmarkaðan
kærleika þinn okkur til handa. Elsku
Bragi minn. Góður Guð styrki og leiði
þig á erfiðum stundum.
Vaktu minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Péturss.)
Guðlaug Árnadóttir.
Ég kynntist Hoffý fyrst sumarið
1988 þegar ég fór að koma inn á heim-
ili hennar og Braga sem kærasta
Lúlla, yngsta sonar þeirra hjóna. Hún
tók mér opnum örmum og varð ég
strax hluti af fjölskyldunni. Hoffý var
ótrúlega kraftmikil, hrein og bein og
traust sínum nánustu. Það er ótal
margs að minnast á þessum tæpu
tuttugu árum sem eru liðin. Hoffý
hafði mjög gaman af að ferðast og
best leið henni í miklum hita – það var
hálf kalt ef hitamælirinn sýndi minna
en 30 gráður.
Þau Hoffý og Bragi voru dugleg að
heimsækja okkur Lúlla, oft ásamt
foreldrum mínum, hvar sem við höf-
um búið í heiminum. Við eigum nú
yndislegar minningar um ævintýra-
ferðir bæði um Ísland og Suður-Kar-
olínu, Flórída, Ástralíu, Singapore,
Malasíu, Indónesíu og um England.
Við héldum upp á 60 ára afmæli
Hoffýar í Sydney í Ástralíu og henni
fannst nú ekki mikið mál að fljúga í 30
klukkutíma til að koma til okkar. Við
ferðuðumst víða í þeirri ferð og var
Hoffý óhrædd við að prófa óvenjuleg-
an mat eins og krókódíla-, strúts- og
kengúrukjöt sem henni fannst gaman
að segja barnabörnunum frá þegar
heim var komið. Dýrmætust er ferðin
sem við fórum saman í núna í vor um
Cornwall á Englandi. Þá var Hoffý
orðin mjög lasin en bar sig vel og vildi
njóta ferðarinnar og við áttum öll
yndislegan tíma saman.
Hoffý var mikil íþróttaáhugamann-
eskja og voru hún og Lúlli harðir Liv-
erpool-aðdáendur á móti feðgunum
sem styðja Manchester United. Ég
man eftir mörgum símtölum til Lúlla
þegar Liverpool var að spila. Þá hafði
Hoffý oftar en ekki eitthvað til mál-
anna að leggja. Hinn og þessi leik-
maður var handónýtur eða „Jess…
sástu markið“ og mikið var fagnað
þegar Liverpool vann.
Fjölskyldan skipti Hoffý mestu
máli, hún var mjög stolt af uppruna
sínum að norðan og allri fjölskyldu
sinni. Hún studdi þéttingsfast við
strákana sína í hverju sem þeir tóku
sér fyrir hendur, var tengdadætrun-
um afskaplega góð og elskaði barna-
börnin sín mikið. Henni leið allra best
með þau öll í kringum sig.
Ég er afar þakklát fyrir allar ynd-
islegu samverustundirnar og þá ást,
vináttu og hlýju sem Hoffý veitti mér.
Hennar verður sárt saknað.
Guð blessi minningu hennar.
Sigríður Sigurðardóttir.
Elsku Hoffý, dagar þínir eru nú all-
ir.
Ég vil þakka þér fyrir þau 22 ár
sem ég þekkti þig. Þakka þér fyrir
hversu góð amma þú varst. Þakka þér
fyrir öll góðu heilræðin sem þú gafst
börnunum mínum. Þín er sárt saknað.
Þakka þér fyrir alla hjálpina í gengum
tíðina.
Nú kveikjum við fjölskyldan á
ömmukerti á hverju kvöldi og hugsum
til þín. Hvíldu í friði.
Þín tengdadóttir,
Svava Ýr Baldvinsdóttir.
Elsku amma.
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú hefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki
augað sem glaðlega hlær
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi fegurð og yl.
(Úlfar Ragnarsson.)
Takk fyrir öll góðu árin okkar,
amma mín. Og ég veit að þér líður vel
núna.
Þinn ömmustrákur,
Birkir Þór Guðmundsson.
Elsku amma mín.
Vertu nú yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Þín ömmustelpa,
Fanney Björk Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín.
Ég þakka þér fyrir öll góðu og
skemmtilegu árin sem við áttum sam-
an. Ég gleymi þeim aldrei. Sérstak-
lega þegar við sátum saman og horfð-
um á fótboltaleiki, ég tala nú ekki um
þegar þínu liði, Liverpool, gekk vel.
Þá var gaman hjá þér. Ég man t.d.
þegar Liverpool varð Evrópumeistari
og þú hoppaðir hæð þína í loft upp í
sófanum á Þorragötunni. Það fannst
mér fyndið.
Hvíl í friði, elsku amma.
Arnór Snær Guðmundsson.
Er veturinn heilsar og fölnuð lauf-
blöðin fjúka um kveður Hólmfríður
systir mín þetta jarðlíf. Hún barðist
hetjulegri baráttu í rúmlega ár við
krabbamein. Hólmfríður er þriðja
systirin sem lýtur í lægra haldi fyrir
þessum illvíga sjúkdómi. Áður eru
farnar Selma Dóra, yngsta systir okk-
ar, sem lést langt um aldur fram árið
1993. Sigurbjörg Petra lést svo fyrir
hálfu öðru ári. Við veikindi þeirra
beggja stóð Hólmfríður eins og klett-
ur við hlið þeirra systra og reyndi að
létta þeim stundirnar.
Það var stór systkinahópur sem
ólst upp norður í Vogi við Raufarhöfn.
Í hópnum voru tvennir tvíburar, allt
stúlkur sem hvorki er algengt nú til
dags né var í þá daga. Nú er annar tví-
burinn úr hvoru parinu farinn. Eftir
erum við tvær systur, tveir bræður og
tvær fóstursystur.
Eins og gengur voru mörg verkin
bæði úti og inni sem við systkinin
þurftum að taka þátt í. Dugnaðarfork-
ur var hún Hólmfríður systir mín og lá
ekki á liði sínu þá á unga aldri frekar
en síðar á ævinni. Hún vildi þó heldur
vinna úti við í sveitinni en inni enda
einstaklega lagin við að hjálpa lömb-
unum í heiminn á vorin. Hólmfríður
var hrein og bein, hafði ákveðnar
skoðanir sem hún lá ekki á, en bar
ekki tilfinningar sínar á torg. Hún var
traustur vinur vina sinna og ávallt
stoð og stytta fjölskyldunnar.
Ung fór hún til Reykjavíkur og
kynntist þar manni sínum, Braga, og
eignuðust þau þrjá syni, allt góða
drengi sem bera foreldrum sínum
vitni um hlýtt og gott uppeldi. Um
tíma bjó fjölskyldan á Hellissandi og
var þar oft æði gestkvæmt hjá þeim.
Þótti fólki alltaf gott að koma vestur
og dvelja um tíma.
Eins og gefur að skilja voru síðustu
vikurnar í lífi Hólmfríðar erfiðar. Má
segja að Bragi hafi ekki vikið frá
sjúkrabeði konu sinnar. Ég minnist
með lotningu ástar og hlýju þeirra
hjóna hvort til annars er hann var að
búa hana undir svefninn kvöld eitt á
sjúkrahúsinu. Því gleymi ég aldrei.
Vertu sæl elsku „litla“ systir. Þú varst
hetja.
Minning þín lifir.
Þín systir,
Halldóra.
Fyrsta minning mín um frænku
mína Hólmfríði er þegar ég var í leik-
skóla á Hálsaborg. Það fór sko ekki á
milli mála að við vorum vinkonur, alla-
vega í mínum augum. Hún var ekki
fullorðin sem ég þurfti að berjast fyrir
að halda mínum fyrirætlunum eða
plönum gagnvart og standa á mínu. Á
hverjum degi fór ég inn í eldhús til
hennar þar sem hún vann þar á Háls-
aborg og sat þar löngum stundum
með ís. Já, hún gaf mér alltaf ís. Þetta
er í minningunni.
Í minningunni eyddi ég líka öllum
mínum frítíma af leikskólanum heima
hjá henni og Braga í Brekkuselinu.
Þar eyddi ég tímanum í að spjalla eða
horfa á „Heilsubælið“ Allt þar var
sport, hún átti meira segja svona fjar-
stýringu sem tengdist í video-tækið
með snúru, og spólaði ég fram og til
baka bara til að geta notað þetta flotta
tæki. Stundum fékk ég meira segja að
þvælast með syni hennar Hólmgrími
þegar hann var að keyra sendibíl.
Fékk hann viðurnefnið besti frændi,
sem og nokkrir aðrir frændur mínir
og er ég fer að hugsa bera flestir
þeirra nafnið Hólmgrímur. Það fylgir
kannski nafninu að vera yndislegar
manneskjur.
Þegar ég varð eldri minnkuðu sam-
skipti okkar mikið og þegar ég lít til
baka þykir mér það miður. Það er
bara svo margt annað sem fær ein-
hvernvegin forgang að oft vill þetta
verða svona.
Ég minnist síðustu stundanna með
Hólmfríði, en þær munu sitja svo
sterkt í minni mínu alla mína ævi. Ég
og bróðir minn vorum send í nætur-
gistingu til Hólmfríðar og man ég
hvað mér fannst skrítið að bróðir
minn ætlaði að gista með mér enda
orðinn sextán ára og ekki vanur að
gista. Líklega hefur mér verið sagt
hvað var í vændum og er mér sagt að
svo hafi verið en ég virðist ekki vilja
muna þá hlið málsins. En þessa ör-
lagaríku nótt dó mamma mín (Selma
Dóra Þorsteinsdóttir), systir Hólm-
fríðar. Ég gleymi ekki þegar pabbi
kom til þess að segja okkur þetta, ég
hlaupandi um og látandi eins og ég
vildi ekkert heyra þessar fréttir. En
mikið var samt gott að vera hjá Hólm-
fríði, ég aðeins að nálgast tíu ára ald-
urinn. Hún tók þéttingsfast utan um
mig og ég man að ég skildi ekki af
hverju hún var svona leið. Að hafa
verið hjá henni var það besta fyrir mig
enda skildi ég ekkert í þessu. Að ég
myndi aldrei sjá mömmu mína aftur,
það er ekki á færi 10 ára gamals barns
að skilja. Hólmfríður og mamma voru
miklar vinkonur og vissi mamma mín
það best að Hólmfríður hafði svo gott
vald á mér.
Nú er hún komin yfir móðuna miklu
og vona ég að þar hitti hún mömmu og
geti þær spjallað, hlegið, sungið og
spilað. Líklega hafa þær um nóg að
tala. Svo veit ég að þær fylgjast með
ástvinum sínum sem eru enn hér á
jörðu. Þegar ég dey, sem ég vona að
verði ekki strax, hlakka ég svo sann-
arlega til að geta komist í fjörið til
systranna. Ég sé þær fyrir mér,
mömmu, Sifu og Hólmfríði, með bros á
vör við skemmtilegan endurfund. Eig-
ið yndislegan tíma saman, elsku syst-
ur.
Vil ég votta Braga, Gumma, Lúlla,
Ella og fjölskyldum þeirra samúð
mína og öllum þeim sem standa sem
næst.
Hrefna Ýr Guðjónsdóttir.
Horfin er á braut frá okkur mann-
fólkinu og hafin til æðra sviðs vinkona
okkar Hólmfríður Hólmgrímsdóttir.
Við sitjum eftir í sorg og getum ekki
breytt Guðs vilja. Veikindi Hólmfríðar
komu okkur mörgum verulega á
óvart, fyrir rúmu ári síðan geislaði
hamingjan af henni og Braga manni
hennar. Framtíðin var björt, þau voru
á besta aldri, áttu miklu barnaláni að
fagna og barnabörnin voru líf þeirra
og yndi. Þá kom reiðarslagið, illkynja
sjúkdómur í báðum lungum. Sumum
virðist vera gefinn meiri styrkur en
öðrum og sagði hún strax að þetta
væri bara til að sigrast á og þegar hún
var spurð um heilsuna vantaði alltaf
bara rétt herslumuninn á bata. Hún
gaf sig aldrei með þetta og heyrðum
við starfsfólkið á spítalanum kalla
hana orkuboltann.
Hólmfríður Hólmgrímsdóttir.
Sterkt nafn, sterk kona til orðs og æð-
is, raunsæ og með mikla réttlætis-
kennd. Dugleg og drífandi.
Okkar kynni hófust fyrir fjörutíu
árum er þau hjónin fluttust árið 1967 í
gamla íbúðarhúsið á Rifi í Snæfellsbæ.
Ekki var samgangurinn mikill í fyrstu
enda flestir eiginmenn á sjónum og
konurnar í fiskverkun með börnin
nánast á bakinu því þær þurftu auk
vinnu að gæta bús og barna. Það gafst
ekki mikill tími í kaffiráp í þá daga og
það var ekki fyrr en við vorum öll flutt
á Hellissand og börnin farin að stækka
að kynnin fóru að aukast. Sennilega
byrjuðu þau þannig að Hólmfríður
hafði mikinn áhuga á að fylgjast með
hreppsmálunum og vildi fá að vita
hvað væri að gerast en varð oft vör við
að það voru oft mismunandi útgáfur í
gangi. Á þessum árum var ég viðloð-
andi hreppsmálin og átti því að vita hið
rétta og þar sem hún var hreinskiptin
kona og vildi fá svörin milliliðalaust
kom hún bara í heimsókn og spurði
formálalaust: Ingi, er þetta satt?
Stundum þurfti ég að kynna mér mál-
ið betur og þá fórum við í heimsókn til
þeirra Braga og ræddum málin. Við
vorum ekki samstiga í flokkum en allt-
af skildum við sátt á velli. Þessi hrein-
skiptni var okkur mikils virði.
Breytingar verða á högum fólks og
þannig æxlaðist að við fluttum öll á
höfuðborgarsvæðið og þar héldu sam-
skipti okkar áfram í sterkari vináttu
sem leiddi til þess að við Bragi urðum
samstarfsmenn á Nýju-Sendibílastöð-
inni. Þá fórum við að fara í frí saman,
meðal annars til sólarlanda. Það var
með eindæmum gleðilegur tími og
margt brallað saman. Stundum vorum
við í sömu íbúðinni, eins og t.d. á Kýp-
ur þaðan sem við fórum í ógleyman-
lega ferð bæði til Egyptalands og Ísr-
aels. Þessar ferðir lifa í minningunum
en það sem okkur þykir allra vænst
um er þegar þau hjónin komu í sjötíu
ára afmælið hennar Sigurlaugar sem
haldið var á Kanarí í nóvember í fyrra.
Þá var Hólmfríður orðin veik en lét
það ekki aftra sér að mæta.
Hólmfríður var góður vinur og einn
var sá þáttur sem segir m.a. margt um
umhyggjusemi og vináttu hennar og
lýsir henni vel. Í mörg ár eftir að Sig-
urlaug varð lasin kom Hólmfríður í
heimsókn á hverjum föstudegi ef hún
mögulega gat, alltaf klukkan ellefu.
Fyrir utan alla vináttuna vill Sigur-
laug sérstaklega þakka fyrir þessar
heimsóknir, hún beið eftir þeim alla
vikuna og þótti þær ómetanlegar og
jafnvel lækning.
Við kveðjum Hólmfríði með hlýhug
og þökkum henni innilega fyrir allar
samverustundirnar og biðjum góðan
Guð að styðja og styrkja Braga eig-
inmann hennar, svo og börnin, tengda-
börnin, barnabörnin, ættingja og vini.
Ingi Dóri og Sigurlaug.
Hólmfríður
Hólmgrímsdóttir
Sem eiginkona mikilvirks
húsvarðar okkar var hún
traust stoð hans og bakhjarl.
Við þökkum lipurð hennar og
margháttað liðsinni í orði og
athöfn. Við vottum Braga og
fjölskyldunni einlæga samúð
í missi þeirra.
Minning hennar lifi.
Fyrir hönd húsfélaga í
Þorragötu 5, 7 og 9,
Bjarni Bragi Jónsson.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar
um Hólmfríði Hólmgríms-
dóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.