Morgunblaðið - 16.11.2007, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Herdís Hauks-dóttir fæddist á
Akureyri 11. sept-
ember 1969. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Akureyri aðfara-
nótt 6. nóvember
síðastliðins. For-
eldrar hennar eru
Haukur Óli Þor-
björnsson, f. á
Akureyri 1. janúar
1931, og Sigrún
Ragnarsdóttir, f. á
Hjalteyri 4. desem-
ber 1933. Systkini Herdísar eru: 1)
Ragnar, f. 14. apríl 1953, maki
Hjördís Hugrún Sigurbjörns-
október 1949, og Kristín Helga
Harðardóttir, f. í Gröf á Grenivík
24. september 1958. Systkini Jak-
obs eru Ingibjörg, f. á Akureyri
14. júní 1982, hún á einn son, Ing-
þór, f. á Akureyri 5. nóvember
1986, og hálfbróðir Jakobs sam-
feðra er Jón Arnar Guðbrandsson,
f. 16. ágúst 1970.
Herdís ólst upp á Akureyri, var
sína grunnskólagöngu í Glerár-
skóla. Hún var tvo vetur í VMA,
fór svo að vinna á ýmsum leik-
skólum á Akureyri; Síðuseli, Flúð-
um og Pálmholti. Um haustið 2003
fór hún í nám við Háskólann á Ak-
ureyri á leikskólabraut, útskrif-
aðist um vorið 2006. Hóf síðan
störf við leikskólann Álfaborg á
Svalbarðseyri.
Útför Herdísar fer fram frá
Svalbarðskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
dóttir, f. 7. desember
1949, þau eiga sex
börn. 2) Þorbjörg, f.
13. maí 1954, hún á
einn son. 3) Valgeir,
f. 28. maí 1955, maki
Halldóra Sverris-
dóttir, f. 8. janúar
1954, þau eiga sex
börn. 4) stúlka, and-
vana fædd 12. mars
1963. 5) Sigurður
Rúnar, f. 5. ágúst
1964.
Maður Herdísar er
Jakob Björnsson vél-
stjóri, f. 15. júlí 1977. Foreldrar
hans eru Björn Ingason, f. á Neðri-
Dálkstöðum á Svalbarðsströnd 24.
Hjartkæra dóttir okkar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Við vitum að það verður tekið vel
á móti þér af þeim sem farnir eru.
Guð og góðir englar vaki yfir þér.
Far þú í friði inn í ljósið mikla, elsk-
an okkar.
Mamma og pabbi.
Elsku Herdís, þá ertu farin. Á
þessum erfiðu tímum er gott að hafa
verið hjá þér þegar þú fórst. Ég var
nú ekki alltaf heima en mikið er ég
feginn að hafa fengið að vera hjá þér
þetta síðasta kvöld og náttúrlega ár-
in okkar sex sem við vorum saman.
Ég man það vel þegar ég sá þig
fyrst og hvað ég sagði við þig. Í mín-
um huga hefur þú alltaf ljómað og
sennilega er það sá ljómi sem ég sé
enn þegar ég hugsa til þín. Þegar ég
hugsa til baka þá er það þessi hlýja
og væntumþykja sem þú sýndir mér
alla tíð. Þú varst einhvern veginn
alltaf að gera eitthvað fyrir mig. Þú
varst alltaf svo hress og glöð með
allt og aldrei í fýlu, þú bara kunnir
ekki að vera í fýlu. Ég man það svo
vel að þú varst svo ánægð með allt
sem ég gaf þér eða gerði fyrir þig.
Og hvað þú hafðir mikla trú á mér.
Og hvað þú varst ákveðin; þegar þú
ætlaðir að gera eitthvað, þá gerð-
irðu það bara. Eins og með skólann,
þú ætlaðir að verða leikskólakennari
og kláraðir það og rosalega varstu
nú glöð þegar það var búið. En ég
held að þú hafir verið ennþá glaðari
þegar ég kláraði minn skóla. Svona
varstu, það var einhvern veginn
þannig að þú varst hérna eiginlega
bara fyrir okkur hina, mig og fjöl-
skyldur okkar og alla hina.
Ég horfi í augu þín,
úr augum þínum skín
hrein ómeðvituð gjöf
til mín.
Það eina hér sem yljar mér
í lífsins frosti og fönn,
sem gefur dug í dagsins önn,
dug í dagsins önn.
Ég lít í augu þín
og lít þar augu mín.
Minn bústaður hann er
í þér.
Oft ástarhjal er marklaust mal,
en mundu orð mín blíð:
Mín ást er sönn sem orðin mín,
sönn sem orðin mín.
Þitt breiða skrítna bros,
þitt blíða stríðnisglott
og uppátækin þín,
þitt grín.
Já, hlátur þinn og húmorinn,
ég elska þetta allt.
Þú hreinsar, vermir hjartað kalt,
vermir hjartað kalt.
Oft ástarhjal er marklaust mal,
en mundu orð mín brýn:
Mín ást er sönn sem orðin mín,
er sönn sem orðin mín.
(Sverrir Stormsker)
Minning þín lifir í hjörtum okkar
allra sem þekktum þig. Ástarkveðja.
Jakob Björnsson.
Elsku hjartans litla systa og
frænka. Söknuðurinn er svo mikill
og sár að hafa misst þig frá okkur
svona unga og svona snöggt. Þú
veiktist skyndilega og varst horfin
frá okkur á örskotsstundu. Ég skil
ekki af hverju Guð var að taka þig
til sín, á erfitt með að sætta mig við
það. Ég veit að þú hefðir ekki viljað
að það yrði skrifað um veikindi þín,
þú varst alltaf svo dugleg og kvart-
aðir aldrei. Oft þegar við vorum að
spjalla saman hafðir þú góð ráð
handa mér. Þú varst mjög mikið
með Rúnar Inga þegar hann var lít-
ill, söknuðurinn hjá honum er mikill,
það var svo kært á milli ykkar og
þið svo náin eins og ég og þú vorum.
Þú ert sem bláa blómið
svo blíð og hrein og skær.
Ég lít á þig og löngun
mér líður hjartað nær.
Mér er sem leggi ég lófann
á litla höfuðið þitt,
biðjandi Guð að geyma
gullfagra barnið mitt.
(Þýð. Benedikt Gröndal)
Þetta ljóð skrifaði ég til þín í bók-
ina þína, Skólavini, þegar þú varst
lítil. Minningarnar streyma fram í
huga mér og tárin niður kinnar. Sé í
huganum litla hnátu með mikla ljósa
krullaða hárið sitt, man eftir okkur
sitja saman, ég að greiða hárið,
flétta, gera hnúta, og alltaf leyfðir
þú mér að fikta í hárinu þótt þú
værir hársár. Sjá litlu hnátu verða
að fallegri stúlku. Þú hefðir heldur
ekki viljað að það yrðu skrifaðar lof-
ræður um þig, þú varst svo hógvær,
yndisleg og mikill persónuleiki,
hrein og bein í samskiptum við ann-
að fólk, sagðir þína meiningu án
þess að særa neinn. Ég mun sakna
þess að heyra hlátur þinn, sjá
stríðnisbrosið á andlitinu þínu, fá
smástríðni frá þér. Heyra ekki leng-
ur: „O, Didda, þú ert svo væmin.“
Ég er svo þakklát fyrir það að við
gátum hist í hádeginu á mánudaginn
í smástund, gátum talast við og þeg-
ar ég fór þá kvöddumst við eins og
venjulega með góðu faðmlagi og
kossi á kinn og töluðum um að heyr-
ast eða hittast fljótlega. Ekki óraði
mig fyrir að þessi stund væri sú síð-
asta hjá okkur. Þið Rúnar Ingi hitt-
ust á laugardeginum og hann er svo
þakklátur fyrir það. Þú varst svo
ánægð og hamingjusöm þegar þú
laukst við leikskólakennarann, kom-
in í draumastarfið að vinna með
börnum, þú varst svo mikil barna-
gæla. Og þú varst líka svo stolt af
honum Jakobi þínum þegar hann
lauk við sitt vélstjóranám.
Elsku Jakob, okkar missir og
þinn er mikill, þið voruð svo ást-
fangin og hamingjusöm á ykkar fal-
lega heimili með henni Trýnuskotti.
Elsku mamma og pabbi, sorg
ykkar er mikil að hafa misst yngsta
barnið úr hópnum ykkar, hún var
ljósið og yndið, það er komið mikið
og stórt skarð í fjölskylduna.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að hvert
eitt tár ykkar snertir mig og kvelur, þótt
látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Hvíl í friði, Guð geymi þig, elsku
ljúfan, við elskum þig.
Þorbjörg og Rúnar Ingi.
Elsku systir mín, nú ertu farin.
Ég kveð þig í hinsta sinn með sökn-
uð í hjarta. Mig langar að þakka þér
fyrir allar samverustundirnar sem
við áttum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Minningarnar um þig munu ávallt
fylgja mér, elsku Herdís mín.
Þinn bróðir
Sigurður Rúnar.
Elsku Herdís, við trúum því ekki
að þú sért farin frá okkur. Þú sem
varst svo góð vinkona okkar.
Það koma upp svo margar góðar
minningar þegar við hugsum til þín.
Við vorum einmitt að rifja upp þeg-
ar þið Kobbi voruð nýlega tekin
saman og hann alltaf á sjó, þá komst
þú alltaf í mat til okkar í Smárat-
únið og horfðir með okkur á Idol.
Okkur þótti svo vænt um það að þú
kæmir og héldir sambandi við okkur
á meðan Kobbi var á sjó. Við þekkt-
umst ekkert rosalega mikið fyrst
þegar þú fórst að koma en þú sýndir
okkur mikinn áhuga og fyrir það er-
um við mjög svo þakklát. Enda
varðst þú mjög fljótt stór þáttur í
lífi okkar, og ert enn.
Það var alltaf svo gaman hjá okk-
ur, yfirleitt var verið að stríða ein-
hverjum í góðlátlegum tón og oft
kom þessi setning hjá þér „nei …
djók“.
Það er svo skrítið með það að
fyrst þegar maður kynntist þér þá
hefði maður aldrei trúað því að þú
myndir í framtíðinni þeysast um
þorpið á krossara. En viti menn, það
gerðir þú og það með stæl. Hafðir
mikinn áhuga fyrir þessu sporti
enda varst þú oft með þeim bræðr-
um að brasa eitthvað í hjólunum. Þú
varst sko „Töff Hjóla Stelpa“.
Elsku Herdís, við kveðjum þig
með miklum söknuði, þú lifir í hjört-
um okkar uns við hittumst á ný.
Guð blessi þig og varðveiti.
Björn, Helga, Ingibjörg
og Ingþór.
Elsku Herdís mín, mér finnst svo
ótrúlegt að þú skulir vera farin frá
okkur og ég verð að viðurkenna að
ég á erfitt með að horfast í augu við
það. Maður spyr af hverju þú, ung
og falleg kona í blóma lífsins, en
auðvitað fær maður engin svör. En
minningarnar um þig ylja manni á
þessum erfiðu tímum og ég veit ekki
hvar ég á að byrja með þær.
Þú varst mér eins og systir og þú
varst henni Freydísi minni eins og
önnur mamma. Enda fengum við oft
að heyra það að við værum alveg
eins og jafnvel eins og hjón á köfl-
um. Okkar bestu tímar voru þegar
við bjuggum báðar í Hjallalundinum
sitthvorumegin við ganginn og þeg-
ar þú komst yfir til mín og kallaðir
„honey I’m home“ (ég er komin
heim elskan), okkur fannst þetta
náttúrulega alveg hrikalega fyndið
og skemmtum okkur vel yfir þessu.
Eins gekk alltaf húmorinn að passa
þig á veðrinu þegar þú fórst yfir í
þína íbúð, en þurftir samt aldrei að
fara út til að komast heim.
Það var alltaf gaman í þeim ferða-
lögum sem við fórum í, og okkur
þótti við sko heljarkonur eitt sum-
arið þegar við lögðum land undir fót
og fórum í sumarbústaðinn til afa og
ömmu, þaðan til Reykjavíkur og
enduðum á að fara til Flateyrar á
litlu grænu súkkunni þinni.
Herdís Hauksdóttir
✝ Árni Bergur Ei-ríksson fæddist í
Reykjavík 26. jan-
úar 1945. Hann and-
aðist að heimili sínu
í Reykjavík 5. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Lucinda Sig-
ríður Jóhannsdóttir
Möller, f. 12. ágúst
1921, d. 22. nóvem-
ber 1965 og Eiríkur
Sigurbergsson við-
skiptafræðingur, f.
5. september 1903,
d. 30. mars 1968. Systir Árna er
Jóhanna Þorbjörg, f. 14. júní 1940,
gift Richard Hull, búsett í Banda-
Árni, f. 3. ágúst 1992. Móðir hans
er Elín Ásta Birgisdóttir.
Árni ólst upp í Reykjavík og bjó
þar allan sinn aldur. Hann lauk
verslunarprófi frá Verslunarskóla
Íslands vorið 1965 og starfaði eftir
það í mörg ár hjá embætti Toll-
stjórans í Reykjavík. Árni keypti
og rak verksmiðjuna VILKÓ um
árabil en seldi verksmiðjuna síðar
til Blönduóss. Þá átti Árni og rak
Fransk-íslenska verslunarfélagið,
fyrst með föður sínum en eftir
andlát hans rak hann félagið einn.
Árni starfaði um langt árabil í
Sjálfstæðisflokknum og var for-
maður Félags sjálfstæðismanna í
Langholts-, Voga- og Heimahverfi
um skeið. Síðustu 20 árin átti Árni
við heilsuleysi að stríða.
Útför Árna verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
ríkjunum og eiga þau
einn son, Clyde Eirík
Hull.
Árni kvæntist 19.
nóvember 1966 Sig-
ríði Eygló Antons-
dóttur, f. 1. janúar
1945. Foreldrar
hennar voru Anton
Bjarnason, mál-
arameistari og Sig-
urrós Lárusdóttir,
sem bæði eru látin.
Árni og Eygló eign-
uðust tvær dætur,
Lucindu Sigríði, f.
15. mars 1967 og Eyrúnu Rós, f.
11. júní 1975. Árni og Eygló skildu
árið 1985. Sonur Árna er Eyþór
Kær vinur okkar er fallinn frá
eftir langvarandi veikindi 62 ára að
aldri. Það þykir ekki hár aldur nú á
dögum. En eigi má sköpum renna.
Þegar við þremenningarnir urð-
um skólabræður í Verslunarskól-
anum ákváðum við að læra saman
undir próf og það gerðum við í
fjögur ár þar til verslunarprófi var
náð. Þessi samvera og samband
tryggði ævarandi vináttubönd okk-
ar í milli. Áður höfðu Stefán og
Árni kynnst í Vogahverfi en Svein-
björn og Árni höfðu verið sessu-
nautar í sjö ára bekk í Laugarnes-
skóla og árið áður í svokallaðri
tímakennslu.
Að loknu verslunarprófi hélt
Árni út í lífið, starfaði með föður
sínum að rekstri fjölskyldufyrir-
tækis þeirra og síðar hjá tollgæsl-
unni og enn síðar rak hann verk-
smiðjuna VILKÓ.
Árni var sjálfstæðismaður fram í
fingurgóma. Hann starfaði um ára-
bil fyrir Sjálfstæðisflokkinn og var
meðal annars formaður Félags
sjálfstæðismanna í Langholti, Vog-
um og Heimum.
Árni missti foreldra sína ungur
og setti það mark á hann framan
af. Hann hafði þó alltaf sjálfstæði
og kjark til að koma sér áfram í líf-
inu.
Hann kvæntist ungur Sigríði
Eygló Antonsdóttur og eignuðust
þau tvær dætur Lucindu Sigríði og
Eyrúnu Rós. Leiðir Árna og
Eyglóar skildu eftir um 20 ára
hjónaband. Árni eignaðist síðar
soninn Eyþór Árna. Börn hans
voru honum mjög hjartfólgin.
Fyrir rúmum 20 árum kom fram
heilsubrestur sem hann átti eftir að
glíma við það sem eftir var ævinn-
ar. Engu að síður gafst hann aldrei
upp. Hann tók þátt í undirbúningi
prófkjara Sjálfstæðisflokksins eins
og heilsan leyfði. Hann átti sér
drauma um að komast á ný til
slíkrar heilsu að hann gæti starfað
við fyrirtæki sitt, Fransk-íslenska
verslunarfélagið. Hann kannaði
margvíslega möguleika á útflutn-
ingi á matvörum til Frakklands en
m.a. heilsan varnaði honum slíkt.
Engu að síður var hann að huga að
slíku þegar hann andaðist.
Í sumar ferðaðist hann til
Bandaríkjanna ásamt börnum sín-
um til að sitja brúðkaup systurson-
ar síns og var það í síðasta sinn
sem systir hans, Jóhanna, og henn-
ar fjölskylda hittu Árna. Þetta
ferðalag var honum mikils virði.
Árni var okkur félögunum mikill
og góður vinur. Féll þar ekki
skuggi á öll árin. Við færum börn-
um hans og öðrum í fjölskyldu
hans okkar dýpstu samúð og biðj-
um góðan guð að vernda þau.
Stefán Skarphéðinsson,
Sveinbjörn Óskarsson.
Fallinn er frá góðvinur minn til
margra áratuga, Árni Bergur Ei-
ríksson, hávaxið glæsimenni með
meiri elegansa en guð almennt gef-
ur. Þótt hann hin síðari ár hefði
verið farinn heilsu og nokkuð bug-
aður af andstreymi lífsins var sálin
jafnan leiftrandi og hugmyndirnar
streymdu látlaust fram – hvort
sem var á veraldlegum eða and-
legum nótum – það þurfti bara að
koma þessu öllu í framkvæmd.
Árni var að eðli og upplagi heims-
maður, vel að sér og mjög skyn-
ugur á strauma og stefnur sinnar
tíðar óháð því hvort í hlut áttu
menn eða hugmyndir. En lánið lék
einhvern veginn ekki við hann,
Árni Bergur Eiríksson
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Sverrir Jónsson.
HINSTA KVEÐJA