Morgunblaðið - 16.11.2007, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurÞorleifsson
fæddist í Svínhólum
í Lóni 8. ágúst 1915.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimili HSSA á
Höfn í Hornafirði 8.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ragnhildur
Guðmundsdóttir
ljósmóðir, f. 10.12.
1879, d. 11.12. 1962
og Þorleifur Bjarna-
son bóndi, f. 7.10.
1880, d. 21.10. 1950.
Systkini Guðmundar voru Sólveig,
f. 13.11. 1901, d. 8.3. 1945, Guðrún,
f. 19.11. 1907, d. 26. 3. 1986, Inga, f.
31.12. 1908, d. 31.7. 2000, Gróa
Halldóra, f. 9.10. 1910, d. 27.7.
1952, Húnbogi, f. 28.10. 1912, d.
10.3. 2004, og Sigurbjörg, f. 5.10.
1918, d. 12.10. 2006. Foreldrar
Guðmundar tóku í fóstur Ásgeir
Júlíusson, bónda í Svínhólum, f.
31.10 1926.
Guðmundur kvæntist 30. júlí
1938 Hjöltu Sigríði Júlíusdóttur
frá Bæ í Lóni, f. 13.11. 1918, d. 5.9.
2002. Börn þeirra eru: 1) stúlka
sambýliskona Ingibjörg Elíasdótt-
ir, f. 17.10. 1977, sonur þeirra er
Birkir Freyr, f. 22.4. 2007, b)
Hjalta Sigríður, f. 29.1 1980, sam-
býlismaður Össur Imsland, f.
22.11. 1971, dóttir þeirra er Ása
Margrét, f. 12.1. 2006 og c) Guðni
Rúnar, f. 25.3. 1989. 5) Júlíus Sig-
urjón, f. 26.5. 1956, maki 1 Heiðrún
Heiðarsdóttir, f. 23.8. 1964, þau
slitu samvistum. Börn þeirra eru a)
Hjalta Sigríður, f. 13.11. 1981, b)
Ingvi Rúnar, f. 23.8. 1984, sonur
hans og Grétu Magnúsdóttur, f.
23.8. 1984, er Jóhann Birgir, f.
13.5. 2007, og c) Óskar Freyr, f.
4.11. 1987, dóttir hans og Sigríðar
Brynju Hafnadóttur, f. 17.6. 1989,
er Brynja Lind, f. 7.2. 2006. Maki 2
Ragnhildur Sumarliðadóttir, f.
16.12. 1965, þau slitu samvistum,
dóttir þeirra er Signý Mist, f. 25.5.
2001.
Guðmundur og Hjalta Sigríður
bjuggu í Bæ í Lóni 1938 til 1948, er
þau fluttu á Höfn og bjuggu lengst
af í Sólbæ (Hagatún 14). Árið 1987
fluttu þau að Víkurbraut 26. Guð-
mundur vann aðallega við smíðar
og fiskvinnslu hjá Kaupfélagi
Austur-Skaftfellinga. Hestar voru
hans líf og yndi alla tíð og naut
hann þess að skreppa í hesthúsin
eftir vinnu og jafnvel taka smá
sprett.
Útför Guðmundar fer fram frá
Hafnarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
fædd andvana 13.11.
1941, 2) Eiríkur Unn-
steinn, f. 10.5. 1943,
maki Sigríður Anna
kristjánsdóttir, f.
11.1. 1944, synir
þeirra eru Guð-
mundur Kristján, f.
3.5. 1967 sambýlis-
kona Ursula Englert,
f. 24.3. 1967 og Hjalti
Geir, f. 21.7. 1968
sonur hans er Elvar
Örn, f. 9.9. 1990,
barnsmóðir Helga S.
Steingrímsdóttir, f.
3.3. 1970, maki Sunneva Eggerts-
dóttir, f. 14.10. 1975, dætur þeirra
eru Máney Dögg, f. 20.12. 2000 og
Eydís Dúna, f. 5.5.2005. 3) Ragn-
hildur Guðný, f. 30.10. 1951, fyrri
maki Steinþór Einarsson, f. 19.1.
1949, synir þeirra eru Einar Hjalti,
f. 26.4. 1969, maki Sigríður Lucia
Þórarinsdóttir, f. 9.7. 1971 og
Gunnar Smári, f. 10.6. 1975. Maki 2
Eysteinn Ingólfsson, f. 21.5. 1945.
4) Áslaug Þorbjörg, f. 26.5. 1956,
maki Jón Sigurbergur Bjarnason,
f. 15.1. 1951. Börn þeirra eru a)
Bjarni Guðmundur, f. 15.4. 1977,
Elsku pabbi minn.
Nú ertu farinn frá okkur. Þú
varst orðinn svo þreyttur og því
hvíldin kærkomin.
Pabbi var fæddur í Svínhólum í
Lóni, í Austurbænum, og í Suð-
urbænum bjuggu móðurbróðir
hans, Sigurmundur, og föðursystir
hans, Guðný, og ólust börnin á
báðum bæjunum upp eins og einn
stór systkinahópur.
Pabbi kynntist mömmu í Lóni en
hún var frá Bæ. Þau giftust 30. júlí
1938 og hófu búskap í Bæ það
sama ár með systkinunum í Neð-
rabæ en mamma var alin upp hjá
þeim. Árið 1948 fluttu þau á Höfn
og byggðu sér hús sem þau nefndu
Sólbæ og bjuggu þar til ársins
1987 er þau fluttu á Víkurbraut 26.
Þegar ég læt hugann reika þá
koma upp margar góðar minning-
ar: Pabbi að vinna við húsbygg-
ingar, pabbi að slá lóðina í Sólbæ
með orfi og ljá, pabbi að vinna í
frystihúsinu. Já, og ekki má
gleyma „rakaranum“. það komu
margir í Sólbæ á kvöldin og um
helgar að fá klippingu, bæði börn
og fullorðnir, og sumir spiluðu á
harmoníkuna áður en drukkið var
kaffi og spjallað.
Ég man hvað gott var að kúra
hjá pabba og hlusta á hann segja
sögur og lesa, hann las svo vel. Og
ekki má gleyma munnhörpunni
sem var ekkert mál að grípa í. Hún
var honum til ánægju og spilaði
hann mikið núna síðustu mánuðina.
Þegar við börnin uxum úr grasi
þá var komið að því að sinna
áhugamálinu sem var hestar. Já,
hann vissi bókstaflega allt um
hesta, kunni ættir þeirra utanað og
las Ættbók og sögu íslenska hests-
ins fram og til baka. Uppáhalds
hesturinn hét Faxi en var alltaf
kallaður Bleikur, mikill gæðingur
sem hann átti í Lóni. Eitt sinn
spurði Gunnar Sigursveinsson í
Vík, mágur pabba, hvort hann vildi
lána sér Bleik? „Jú, það ætti nú að
vera hægt ef ég fæ ljóð í staðinn“.
Og ljóðið kom:
Er þú fetar Faxa á um fríðar grundir
unað ljá þær ljúfu stundir
líkt og vefji svanna mundir.
Hestinn hirða helst er það sem hugann
dvelur,
knapi sá er klárinn elur
keyrishöggum ei hann kvelur.
Og þó skipi svipan sess við síðu þína
síst hún fákinn sárt mun pína,
svo vel kenni ég þankann fína.
Vertu vinur þínum þjóni þekkur herra,
hann á trausta tryggð í hjarta
um tilfinning þó megi ei kvarta.
Og svo liðu árin og Faxi var
felldur og þá orti Laufey systir
Gunnars:
Nú er Faxi fallinn frá,
fáka bestur var hann,
flestum hestum hærra að sjá
höfuð fagurt bar hann.
Aldrei færðu hófahrein
honum kostastærri.
Nú er minning eftir ein
öðrum flestum kærri.
Pabbi var laginn að temja og
járnaði oft hesta fyrir aðra. Var
það gert eftir að vinnu lauk í frysti-
húsinu og um helgar.
Pabbi var einstaklega ljúfur og
góður við okkur börnin sín og
barnabörnin og mörg önnur börn
áttu hann fyrir „afa“.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín
Ragnhildur Guðný.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Fimmtudaginn 8. nóvember lést
tengdafaðir minn, Guðmundur Þor-
leifsson, á hjúkrunarheimilinu á
Hornafirði. Það er nú einhvern veg-
inn svo að þótt við vissum að stutt
væri orðið eftir þá er manni alltaf
brugðið. Þegar hringt er og manni
sagt: „Heyrðu Jón, hann pabbi er
dáinn,“ kemur óneitanlega ýmislegt
upp í hugann.
Það var árið 1975 sem ég var svo
lánsamur að kynnast þeim Guð-
mundi og Hjöltu. Þegar við Áslaug
dóttir þeirra hófum sambúð fluttum
við upp á efri hæðina hjá þeim í
Hagatúni 14.
Guðmundur var alveg sérlega
gestrisinn og var ekki annað tekið í
mál en að þiggja kaffisopa og með
því þegar maður kom í heimsókn.
Það var heldur ekki amalegt að
eiga þau Guðmund og Hjöltu að
þegar börnin okkar voru að alast
upp. Guðmundur var sérlega mikil
barnagæla og eru til myndir af
honum skríðandi á fjórum fótum úti
í garði með afabörnin á bakinu.
Guðmundur var ekki sérhlífinn í
vinnu. Hann vann ýmis störf, þó
lengst af hjá Kaupfélaginu, bæði
við smíðar og fiskvinnslu. Það var
því oft þreyttur maður sem kom
seint heim að kvöldi, þá búinn að
standa allan daginn við handflökun,
þar sem fiskurinn var of stór fyrir
vélarnar. Aldrei heyrði maður samt
hann Guðmund kvarta þótt vinnu-
dagurinn væri oft langur og vinnan
mjög erfið.
Guðmundur var mikill hestamað-
ur og var hann eftirsóttur járn-
ingamaður. Hestar voru hans líf og
yndi og þegar aldurinn fór að segja
til sín fór ég að aðstoða hann við að
járna, heyja og fleira.
Ég þakka þér fyrir allar þær
góðu stundir sem við höfum átt
saman í gegnum árin.
Ég votta börnum og öðrum að-
standendum mína dýpstu samúð.
Jón S. Bjarnason.
Elsku afi minn. Núna hefur þú
fengið hvíldina.
Þrátt fyrir að aldurinn hafi færst
yfir þig og ég veit að þú þráðir
hvíldina, þá er alltaf erfitt að
kveðja. En mér líður betur við þá
hugsun að nú ert þú aftur kominn í
faðm ömmu Hjöltu.
Það eru margar góðar minningar
sem koma upp í hugann þegar ég
hugsa um þig afi minn. Það var allt-
af notalegt og gott að koma í heim-
sókn til ykkar ömmu. Enginn fór
svangur eftir að hafa litið inn hjá
ykkur því alltaf var til nóg af góð-
gæti og „afakexi“. Þar var líka allt-
af nóg að gera. Við sátum oft sam-
an og spiluðum já eða bara
spjölluðum. Aldrei þurfti maður að
láta sér leiðast.
Þú varst mjög mikill hestamaður
og þær voru ófáar hestaferðirnar
sem við fórum saman. Yfir sum-
artímann fórum við yfirleitt dag-
lega í reiðtúr. Ég hafði mjög gaman
af hestunum og útiverunni með þér,
afi minn.
Seinni árin þín, eftir að þú flutt-
ist yfir á hjúkrunarheimilið, voru
þér oft erfið. En þótt líkaminn væri
orðinn þreyttur var hugur þinn og
minni alveg ótrúlega gott. Þú gast
alltaf farið með fjöldann allan af
vísum og sagt okkur sögur frá því
þú varst yngri. Einnig munaði þig
nú ekki um að spila nokkur lög á
munnhörpuna þína.
Mér finnst ómetanlegt að þú haf-
ir fengið að kynnast dóttur minni
henni Ásu Margréti. Þú hafðir svo
gaman af að fá hana í heimsókn til
þín, enda varstu svo mikil barna-
gæla. Skemmtilegast fannst þér, já
og henni, þó þegar hún settist í
fangið á þér í hjólastólnum þegar
þú varst á leið fram í mat. Þá varst
þú svo hreykinn og ánægður með
litlu langafastelpuna þína. Það var
svo ljúft að sjá hversu góð hún var
við langafa sinn. Það verður mjög
tómlegt og skrítið að geta ekki far-
ið og heimsótt þig á hjúkrunar-
heimilið þegar við skreppum í
heimsókn austur á Höfn.
Jæja afi minn, nú er komið að
kveðjustund. Þrátt fyrir hinn mikla
söknuð og öll þau tár sem eiga eftir
að falla á gleðin af minningunni um
þig eftir að hlýja mér um ókomna
tíð.
Þú hefur alltaf reynst mér svo
vel og betri afa er ekki hægt að
hugsa sér. Takk fyrir allar ynd-
islegu samverustundirnar okkar og
allt sem þú hefur gefið mér. Guð og
englarnir geymi þig og varðveiti
þig uns við hittumst á ný.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hjalta Sigríður
Jónsdóttir.
Guðmundur
Þorleifsson
✝ Haraldur(Halli) Hagan
fæddist í Reykjavík
17. janúar 1930.
Hann andaðist á
hjúkrunarheimili í
New Jersey í
Bandaríkjunum 16.
október síðastlið-
inn. Hann var son-
ur Lárettu og Har-
aldar Hagan
gullsmiðs í Reykja-
vík. Systkini Halla
eru fjögur, Eirík-
ur, f. 23. júlí 1921,
er enn á lífi, einn systkinanna,
og býr hann í Kanada. Hin voru
Jóhannes, Svala og Svana, sem
öll eru dáin. Einnig ólu for-
eldrar Halla upp systurson Har-
aldar, Þorbjörn, tók hann sér
ættarnafnið Hagan. Hann flutt-
ist ungur til Chicago.
Halli kvæntist skozkri stúlku
og átti með henni
son, en þau skildu.
Halli var barn-
ungur þegar for-
eldrar hans féllu
frá. Sautján ára að
aldri fluttist hann
til Bandaríkjanna.
Gekk þar seinna í
flugherinn og varð
þar með bandarísk-
ur ríkisborgari.
Halli gekkst und-
ir hjartaskurð fyr-
ir átta árum og
gekk ekki heill til
skógar eftir það.
Útför Halla var gerð ytra og
jarðneskar leifar hans voru
brenndar og askan grafin við
hlið legstaðar Svölu Burr, syst-
ur hans.
Minningarathöfn verður hald-
in í Englewood í New Jersey í
dag.
Ein af þeim tilviljunum, sem ráða
örlögum okkar, henti Halla. Einn
dag var hersveit hans raðað upp í
stafrófsröð eftir eftirnafni. Allir
með eftirnafn frá A til H voru send-
ir til Bretlands sem herlögreglu-
menn en restin til Kóreu, þar sem
margir þeirra féllu eða særðust.
Sagði Halli Englandsvistina hafa
verið skemmtilega. Starfið fólst í að
halda uppi aga og reglu í banda-
rískrí flugstöð. Kunni hann margar
sögur frá þeim tíma.
Eitt sinn bað hann herlækninn
um smáskurðaðgerð, gott ef ekki að
skera í burtu fæðingarblett. Lækn-
irinn svaraði ónotum, sagðist ekki
standa í svoleiðis tittlingaskít.
Nokkrum dögum síðar var Halli
kvaddur út vegna árekstrar.
Var þá þar læknirinn, undir áhrif-
um og með hjúkku í bílnum. Halli
reddaði honum fyrir horn og dreifði
málinu í skýrslunni. Hringdi svo
nokkrum dögum síðar í lækninn og
bar aftur upp erindið og var þá sagt
að hann skyldi koma strax.
Eftir herþjónustu stundaði hans
ýmis störf. Var lengi sem verktaki
við álklæðningar og smíðar, en hann
var bráðhagur bæði við trésmíðar
og vélaviðgerðir.
Seinna vann hann hjá Coldwater
Seafood í nokkur ár við skipamót-
töku og fleira. Var hann þar mjög
vel liðinn, jafnt af yfirmönnum sem
samstarfsmönnum, fyrir árvekni og
dugnað. Starfið krafðist mikillar út-
sjónarsemi og nákvæmni í allri
pappírsvinnu og stóð alltaf allt eins
og stafur á bók hjá Halla.
Halli kvæntist skozkri stúlku og
átti með henni son en þau skildu.
Hann var einhleypur eftir það.
Eftir að hann fór frá Coldwater
og þar til hann missti heilsuna vann
hann sem lagermaður hjá heildsölu-
fyrirtæki og seinna sem skólabíl-
stjóri og kom sér alls staðar vel.
Hann var höfðingi heim að sækja og
gamansamur. Hann kunni vel að
meta góðan mat og þótti Kötu, konu
minni, hann öllum öðrum gestum
betri, því öllum réttum hrósaði hann
og gerði góð skil.
Við hjartaskurðinn missti hann
talsvert af skammtímaminni en
langtímaminnið var óbilað og ís-
lenzkan hrein og ómenguð. Þótti
honum gaman að tala um árin hjá
Coldwater og dvölina hjá Dóru heit-
inni Rúts, sendiherraritara, en hún
leigði Íslendingum herbergi í húsi
sínu í Hackensack í New Jersey.
Þangað fluttist ég 1963 og kynntist
þar Halla. Hélzt með okkur góð vin-
nátta síðan.
Halli var laglegur og sviphreinn
maður og vel að manni á yngri ár-
um. Sjúkdómar og elli settu auðvit-
að á hann mark en náðu ekki að
buga hann andlega, hann var gam-
ansamur til dauðadags.
Ég heimsótti hann fyrir nokkrum
mánuðum og minnti hann á eitt og
annað, sem á dagana hafði
drifið þegar við leigðum saman og
seinna þegar við unnum saman og
hló hann dátt að mörgu.
Jarðneskar leifar hans verða
brenndar og askan grafin við hlið
legstaðar Svölu systur hans. Maður
hennar, Robert (Bob) Burr, var
Halla mikil hjálparhella í hjúkrun-
arvistinni, heimsótti hann mjög oft
og létti honum lífið á allan hátt. Á
hann miklar þakkir skilið fyrir
tryggðina.
Þeir, sem vilja minnast Halla,
gera það bezt með því að senda
nokkrar krónur í hans nafni til ein-
hverra þeirra samtaka, sem styðja
sjúka og aldraða.
Geir Magnússon.
Haraldur
(Halli) Hagan