Morgunblaðið - 16.11.2007, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 16. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hanna Sigur-björnsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. júní 1915. Hún
lést 9. nóvember
síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Sigurbjörns Þor-
kelssonar kaup-
manns í Vísi og síð-
ar forstjóra Kirkju-
garða Reykjavíkur,
f. 25.8. 1885, d.
4.10. 1981 og Gróu
Bjarnadóttur, f.
16.10. 1885, d.
11.11. 1918. Sigurbjörn og Gróa
voru bæði ættuð úr Kjósinni.
Systkini Hönnu eru Kristín
(Ninna), f. 1909, Sólveig, f. 1911,
Þorkell Gunnar, f. 1912, Birna, f.
1913, Hjalti, f. 1916 og Helga, sem
ein lifir alsystkini sín, f. 1917. Síð-
ari kona Sigurbjörns var Unnur
Haraldsdóttir, f. 29.10. 1904, d.
14.7. 1991. Börn þeirra eru Frið-
rik, f. 1923, Ástríður, f. 1925, Ás-
laug, f. 1930 og Björn, f. 1931.
Hann einn lifir úr þeim hópi. Hinn
24.10. 1940 giftist Hanna Sveini
V. Ólafssyni hljóðfæraleikara, f.
6.11. 1913, d. 4.9. 1987. Foreldrar
Sveins voru Ólafur Veturliði
Bjarnason skipstjóri frá Bíldudal,
f. 22.4. 1874, drukknaði 9.8. 1936
og Kristjana Guðmundína Hálf-
dánardóttir ljósmóðir á Bíldudal,
f. 5.4. 1876, d. 29.8. 1953. Ólafur
var Arnfirðingur, ættaður af
sambúð með Ylfu Ólafsdóttur
tölvuverkfræðingi, f. 1980. 3)
Sigurbjörn læknir, f. 20.2. 1950,
m. Elín Ásta Hallgrímsson, kenn-
ari og meistaranemi, f. 29.2. 1952.
Börn: a) Tómas Örn viðskipta-
fræðinemi, f. 1974, m. Margrét
Grétarsdóttir, meistaranemi í við-
skiptafr., f. 1974, eiga 2 börn. b)
Ásta Sóllilja héraðsdómslögmað-
ur, f. 1978, m. Davíð Björn Þóris-
son, læknir, f. 1976, eiga 1 barn.
c) Friðrik Thor læknanemi, f.
1983. d) Katrín Þóra nemi, f.
1993.
Hanna lauk prófi frá Verslunar-
skóla Íslands 1933. Hún var við
verslunarstörf í Kaupmannahöfn í
3 ár fyrir seinna stríð og vann síð-
an í Sápubúðinni á Laugavegi.
Hún aðstoðaði Sesselju Sigmunds-
dóttur á Sólheimum í Grímsnesi
fyrsta sumar rekstrarins þar 1930
og einnig síðar. Hanna vann eftir
barneignir í Skósölunni, Lauga-
vegi 1 og síðar hjá Pétri Andrés-
syni skókaupmanni þar til hún hóf
störf hjá Borgarbókasafni Reykja-
víkur 1962. Þar vann hún sem að-
stoðarbókavörður bæði í aðalsafni
og í Sóheimasafni til starfsloka.
Vann hún í lausamennsku á safn-
inu í nokkkur ár eftir að hún
komst á eftirlaun.
Hanna var alla tíð kirkjurækin
og tók þátt í trúarlegu félags-
starfi. Hún bar málefni þroska-
heftra mjög fyrir brjósti og var
einn af stofnendum Styrktar-
félags vangefinna. Hún var félagi
í KFUK alla tíð og sótti fundi og
starf þess í Vindáshlíð á yngri ár-
um.
Útför Hönnu fer fram frá Selja-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Rauðasandi og Krist-
jana var frá Hval-
látrum vestri. Hanna
og Sveinn eignuðust
þrjá syni, þeir eru: 1)
Ólafur véltæknifræð-
ingur, f. 1.8. 1942, m.
Ingibjörg Jónsdóttir
bréfberi, f. 12.5.
1943. Börn: a) Hanna
listmálari, f. 1965, m.
Ellert Kristófer
Schram bygginga-
fræðingur, þau eiga
saman 3 syni. Fyrir á
Hanna son. b) Guð-
ríður kennari, f. 1970, m. Ársæll
Arnarsson lífeðlisfræðingur, þau
eiga son. Ársæll á fyrir 2 dætur.
c) Freydís Sif þroskaþjálfi, f.
1973, m. Árni Már Rúnarsson
nemi í byggingafræði, þau eiga 2
dætur. d) Þórdís Jóna masters-
nemi, f. 1979. 2) Arnór skrifstofu-
maður, f. 1.11. 1943, m. Hrafn-
hildur Vera Rodgers, f. 16.4.
1944. Börn: a) Kristín Björk
prentsmiður, f. 1964, á tvö börn.
b) Sveinn Ólafur verkfræðingur,
f. 1967, m. Sandra Cepero, f.
1970, eiga 2 börn. c) Hanna María
dýralæknir, f. 1969, m. Jón Örn
fasteignasali, f. 1968, eiga 3 börn.
d) Ingunn Ásta, aðst.m. v. dýra-
lækningar, f. 1974, á eitt barn. e)
Arnar hönnuður, f. 1979, í sambúð
með Guðnýju Klöru Guðmunds-
dóttur nema, f. 1990. f) Pétur,
grafískur hönnuður, f. 1979, í
Ég gekk að rúminu, setti kertið á
náttborðið og kveikti á því. Hún
Hanna mín lá í rúminu með lokuð
augun og dró andann hægt og
þungt. Ég settist á stólinn og reyndi
að koma einhverju lagi á óreiðuna i
hausnum á mér. Þessi kona sem lá
þarna var tengdamóðir mín. Amma
barnanna minna sem þau elskuðu út
af lífinu. Hún var mamma mannsins
sem ég elska út af lífinu. Nú var
stundin að renna upp sem við höfð-
um öll kviðið en hún beið fagnandi.
En hvers virði var þessi kona
mér? Fyrir næstum fjörutíu árum,
þegar ég kom í fyrsta sinn á heimilið
hennar var ég full tortryggni. Hún
sýndi mér elsku og umhyggju sem
ég kunni ekki að taka við. Henni var
svo eðlilegt að láta væntumþykju
sína og vináttu í ljós á þann hátt sem
ég þekkti ekki. Hún strauk mér um
vangann þegar mér leið illa og talaði
um vininn sinn besta sem alltaf gæti
hjálpað. Ég þráaðist lengi við en hún
gafst aldrei upp. Smám saman vann
hún sig inn fyrir skelina og bræddi
hjartað. Hún kenndi mér að það er í
lagi að treysta. Hún kenndi mér að
ástin vinnur alltaf sigur. Hún kenndi
mér að það er í lagi að gráta.
Þegar ég sat þarna og starði á
andlitið slegið dauðafölva greip mig
eigingirni og ég hræddist þá hugsun
að nú skildi að með okkur. Hún var
um það bil að ganga inn í himininn
og nú yrði ég að leita í allt sem hún
kenndi mér til að öðlast styrk til að
sitja eftir. Það var friður yfir henni.
Þessi friður sem einkennir þá sem
eiga vissuna um elsku Guðs og eilíft
líf. Hjá henni var ekkert nema ham-
ingjan framundan. Ég teygði mig í
útvarpið og hækkaði aðeins. Það
passaði svo vel að horfa á eftir
Hönnu hverfa í faðm Svenna síns við
undirspil Beethovens sem þau dáðu
bæði. Með hjartað fullt af þakklæti
kyssti ég hana á bjart ennið að skiln-
aði.
Elín Ásta.
Elsku amma Hanna, nú hefurðu
kvatt. Þú getur verið stolt af fram-
lagi þínu til kærleikans. Hann skein
af þér alla tíð. Eftir eru minningar
um yndislega ömmu sem sem litaði
bernsku mína af ást, gleði og lífs-
gildum sem ég hef enn að leiðarljósi
í lífi og starfi. Þú og afi voruð oftast
það sem ég tengdi við frjálsræði,
áhyggjuleysi og endalausar ævin-
týraferðir í sveitina og út í náttúr-
una. Þú kenndir mér að vera góð
manneskja, að allir væru jafnir, háir
sem lágir, sama hver trú, kynferði,
litaraft eða sjónarmið væru. Hjá þér
fann ég alltaf ró.
Í dag er ég fyrst og fremst þakk-
lát fyrir að hafa átt þig að. Alveg
fram á síðasta dag. Ég er svo glöð
yfir að hafa hlustað í öll þessi ár. Það
er allt geymt og tínist fram eitt af
öðru í viðhorfum mínum og lífssýn.
En ég er líka sorgmædd, sorgmædd
yfir því að fá ekki notið nærveru
þinnar meir. Sorgmædd yfir að þessi
tími er að baki. Ég veit fyrir víst að
þú ert ekki sorgmædd í dag. Þú
hafðir verið reiðubúin svo lengi,
tilbúin til að fylgja afa strax á þeim
degi sem hann kvaddi. En þú varst
líka svo þakklát fyrir lífið og það
sem það hafði fært þér. Þú varst
alltaf þakklát. Jákvæðni þín var mér
mikilvæg, ekki síst á síðustu árum
þegar sorgin settist að vegna
mömmu.
Við eigum svo endalaust góðar
minningar að hlýja okkur við: Sig-
túnið og vínberin góðu, sveitaferð-
irnar, þú og afi í óteljandi heimsókn-
um á Hjaltabakka, afi að spila á
víóluna, afi að spila á saxófóninn, þú
hjá Ninnu í Danmörku þegar ég var
í námi, Sólheimatíminn, þú að knúsa
langömmubörnin sem elskuðu þig
og ég gæti haldið endalaust áfram.
Það besta geymi ég innra með mér.
Þú talaðir oft um að þú vildir ekki
skjall og hól þegar kveðjustundin
kæmi. Þess vegna læt ég staðar
numið hér.
Elsku amma, takk fyrir allt, þín
verður ætíð minnst í mínum ranni.
Það húmar að … hljóðlega ég hverf á braut
Andi minn svo tímalaus
Fjarar út …
og hverfur … í tímans haf
Fljúga um í huga mér
augnablik er fleyta sér
á tímans hafi … fley
sem áfram líða …
Hvar svo sem heimurinn endar
og himnarnir … taka við
Mér voru sem barni kenndar
bænir að góðum sið
Um engla … og himnahlið … sem opnast
(Magnús Þór Sigmundsson)
Ástar- og þakklætiskveðjur frá
Jóni og krökkunum.
Þín
Hanna María.
Amma er dáin. Ég var akkúrat í
messu þegar ég fékk fréttirnar. Ég
sat þar og hlustaði á sálmana sem ég
hafði hlustað á með ömmu kvöldið
áður og rifjaði upp bænir sem hún
hafði kennt mér. Sem ég sat þarna
og hugsaði til hennar fékk ég sms
um að þessu væri lokið og ég renndi
beint til hennar upp í Seljahlíð til að
strjúka henni og kyssa í seinasta
sinn. Amma var með heitt hálsakotið
þegar ég kom til hennar, friðsæl og
yndisleg. Það var gott að sjá að bar-
áttunni hennar væri lokið. En það
var samt sem ég hélt. Maður er aldr-
ei tilbúinn. Ég sat hjá henni þarna í
rúman klukkutíma við kertaljós og
sálmasöng Ellenar Kristjánsdóttur.
Mér fannst eins og að á meðan við
værum þarna væri amma ennþá með
okkur. Um leið og við færum væri
hún farin að eilífu og lífið fyrir utan
litla herbergið hennar ömmu myndi
gleypa hugsanir okkar og minningar
um hana.
Það var svo erfitt að sleppa, hætta
að strjúka henni og klappa og snerta
snjóhvíta hárið hennar, kveðja
myndirnar sem hafa hangið upp á
vegg hjá ömmu alla tíð, klukkuna
sem svo oft hafði svæft mann, stóra
skápinn með öllum minningunum,
borðstofuborðið sem geymdi svo
mörg merkileg samtöl, stólinn sem
pabbi stóð á haus í og hlustaði á út-
varpið þegar hann var lítill og allt
hitt sem fylgdi ömmu. Jafnvel lykt-
ina sem ég á kannski aldrei eftir að
finna aftur. Það var erfitt að fara
heim til litla ljóssins míns og yngsta
langömmubarnsins sem aldrei fær
að kynnast ömmu Hönnu. Maður er
aldrei búinn að fá nóg. En – amma
var búin að fá nóg og afi er búinn að
bíða eftir henni í 20 ár. Ég kyssti
ömmu og sagði „við sjáumst – og þú
sérð mig“ og þar með var því lokið.
Með tárvot augu gekk ég frá henni
með tilfinninguna um að nú myndi
allt sem amma var gufa upp og
hverfa í einu vetfangi. En það er
ekki rétt. Það getur enginn tekið
minningarnar okkar um ömmu sem
stóð á haus rúmlega sjötug, fór í fót-
bolta, hraut eins og hvalur, átti alltaf
gotterí, las bækur, pússaði skó, átti
sumarbústað með lopapeysu og
grænum gúmmítúttum, hlustaði á
útvarpið og fylgdist með pólitík.
Ömmu sem lá uppi í rúmi með mér
heilan morgun þegar ég var fimm
ára og kenndi mér að syngja þjóð-
sönginn. Ömmu sem leyfði mér að
setja rúllur í nýlagt hárið, gaf alltaf
allt sem hún átti sem var fínt og var
svo afskaplega góð við þá sem minna
máttu sín. Það getur enginn tekið
ömmu úr hjartanu okkar. Ég á
ennþá ömmu. Hún er hjá Guði.
Leið mig inn þangað drottinn dýr
dýrð þína láttu mig sjá.
Eilíf sæla, huggun hýr,
hjartað mitt gleður þá“.
(Höf. ókunnur)
Ásta Sóllilja Sigurbjörnsdóttir.
Hún amma Hanna er farin – og ég
sakna hennar mikið. Það var þung-
bært að vera ekki hjá henni þegar
hún sofnaði en það hjálpar mér og
huggar að ég átti margar ógleyman-
legar stundir með henni, minningar
sem ég mun alltaf eiga.
Margar eru minningarnar og erf-
itt að velja úr. Næturnar sem ég og
Ásta áttum hjá ömmu, sama hvort
það var upp í Sólheimunum eða uppí
Brekku, voru skemmtilegar. Það var
ekki margt sem ekki mátti, og feng-
um við að ráða okkur að mestu sjálf-
ar, en einhvern veginn var það alltaf
þannig að við vildum bara vera í ná-
lægð við ömmu, sama hvort það var
uppí sófa hjá henni að horfa á sjón-
varp eða upp í rúmi að kjafta við
hana um heima og geima. Hún var
svo hlý.
Ég var svo heppin að ganga í
menntaskóla rétt hjá ömmu og það
þýddi að ég gat alltaf komið til henn-
ar, hennar dyr stóðu mér alltaf opn-
ar. Á þessum tíma áttum við góðar
stundir saman, bara við tvær. En
það var samt alltaf gott þegar hurð-
in opnaðist og inni kom Helga systir
ömmu, hún var svo stór partur af lífi
ömmu. Þær gátu þráttað um allt og
ekkert, og svo var það gleymt um
leið og hurðin lokaðist á eftir Helgu.
Þetta var eitthvað sem ég tók með
heim, enda ein af fjórum systrum,
maður varð að kunna að gleyma því
þrasi sem engu skipti.
Þegar pabbi varð sextugur fórum
við fjölskyldan til Ítalíu og okkur til
mikillar ánægju langaði ömmu að
koma með. Þar naut hún lífsins í
botn, þó hún hafi stundum verið svo-
lítið þreytt á rápinu á okkur, á alla
þessa merku staði í Toscanahéraði
sem hún var búin að sjá með honum
afa Svenna – enda hafði hún ferðast
víða með honum og Sinfóníunni.
Henni leið vel í skugganum við sund-
laugarbakkann með „blóðuga Mar-
íu“ í hendi sér, sem aðeins ég mátti
blanda, enda sparaði ég ekki glæra
vökvann. Eftir að heim var komið
þótti okkur gaman að rifja þetta upp
og þótti henni þetta ekki síst fyndið.
Eftir að ég flutti til Danmerkur sá
ég minna af ömmu en ég talaði þó oft
við hana í síma, og þó að það væri
ekkert að frétta, gat hún talaði tím-
unum saman. Bæði um barnæsku
sína sem ég vissi mikið um enda
hafði ég gert verkefni um barnæsku
ömmu í Háskóla Íslands, og um nú-
tíðina og hvað fjölskyldumeðlimirnir
væru að bralla. Hún var svo stolt af
okkur öllum og vildi allt fyrir okkur
öll gera, það skipti ekki máli hvað
maður var að gera, hún var bara svo
stolt.
Ég mun aldrei gleyma brúðkaup-
inu hennar Gurrýjar systur í júní í
sumar því þar var amma hress og
kát. Ég er svo heppin að hafa átt þá
stund með henni því stuttu seinna
fór ég aftur til Danmerkur og ég sá
hana ekki aftur. Nú er amma farin
til afa, og hún er og mun alltaf verða
stór partur af lífi mínu. Hún kenndi
og gaf mér svo mikið.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku amma, það er gott að vita af
þér hjá afa og það er gott að vita að
þið tvö passið upp á okkur hin.
Guð geymi þig,
þín ömmustelpa
Þórdís Jóna.
Má ég eiga einn putta, bara einn?
Bara litla fingur eða þumalputta?
Brosandi gekk maður fimm ára í
burtu og hálfhissa á þessari furðu-
legu bón ömmu. Kannski lýsandi
fyrir hana, bað ekki um mikið en
hefði gefið allt ef hún hefði aðeins
verið beðin. Einstaklega örlát kona.
Við minnumst ferðanna með afa
Svenna og ömmu Hönnu í appels-
ínugulu bjöllunni upp að Kiðafelli,
ættarsetri Sigurbjörnsættarinnar.
Fjöldi í bíl hefur eflaust eitthvað far-
ið yfir fimm en menn voru nú ekki
mikið að spá í slíka hluti í þá daga. Á
„Kiðó“ bjó Hjalti bróðir ömmu
ásamt Önnu konu sinni og var það
dýrmæt upplifun borgarbarnsins að
fá að valsa inn og út úr fjósi og hlöðu
eins og það lysti. Heimsóknir í risið í
Sigtúninu líða seint úr minni þar
sem afi og amma deildu stigagangi
með Bóbó og Dennu. Þar var hægt
að eyða drjúgum tíma í feluleik í
fjölda „leynilegra“ skúmaskota sem
voru risastór í huga barnsins. Ekki
má gleyma að við fengum að gramsa
að vild í djásnunum hennar ömmu
því ekki var hún fyrir boð og bönn
og kippti sér ekki upp við það þótt
litlir fingur slitu í sundur hálsmen
eða tvö. Og ef maður sýndi einhverju
of mikinn áhuga, hvort sem um
skart eða föt væri að ræða, þá
heyrðist alltaf – viltu ekki eiga
þetta? Gjafmildi hennar átti sér eng-
in takmörk. Við nutum þeirra for-
réttinda að fá stundum að fara með
ömmu á barnatónleika sinfóníunnar
þar sem afi spilaði á víólu. Sólheimar
tóku við þegar afi hvarf á braut og
þá naut amma návista við Helgu
frænku sem bjó í næstu íbúð. Þær
voru nú ekki alltaf á eitt sáttar,
kýttu stundum en máttu ekki hvor
af annarri sjá. Þegar amma treysti
sér ekki lengur til að búa ein þá
flutti hún í Seljahlíð en ekki degi
fyrr.
Það var yndislegt að njóta sam-
vista við ömmu. Ómetanlegt að hún
skyldi drífa sig með til Toscana þeg-
ar pabbi varð sextugur fyrir fimm
árum og fannst Ítölunum það vel við
hæfi að ættmóðirin væri með í för
enda mæðradýrkun mikil þar í landi.
Hana munaði ekki um að skella sér
til Langeland í Danmörku, í brúð-
kaup Hönnu og Ella fyrir fjórum ár-
um, þrátt fyrir að tugurinn níundi
nálgaðist óðfluga, sló gaffli í glas og
hélt ræðu „på dansk“. Amma kom í
brúðkaup Gurrýjar og Sæla í júní
rétt áður en heilsunni tók að hraka
og var það okkur öllum mikils virði.
Við kveðjum ömmu Hönnu með
sárum söknuði en vitum af henni í
góðum höndum afa og þeirra sem
hún unni svo heitt. Megi góður Guð
geyma hana.
Hanna, Guðríður og
Freydís Sif Ólafsdætur.
Á tveimur árum hafa fjögur systk-
ini mín fallið frá. Elsku systir mín,
Hanna, dó 9. nóvember sl. 92 ára. Af
ellefu systkina hópnum lifum við
Helga ein eftir. Það er sérstök lífs-
reynsla að vera yngstur í svo stórum
hópi yndislegra systkina og finna að
maður hefur verið umvafinn ást og
Hanna
Sigurbjörnsdóttir
✝
Elskulegur faðir okkar,
Arinbjörn S.E. Kúld,
Hjallavegi 25,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 11. nóvember á Dvalarheimili
aldraðra sjómanna í Reykjavík.
Hann verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 21. nóvember kl. 11.00.
Börn hins látna.