Morgunblaðið - 17.12.2007, Blaðsíða 30

30 MÁNUDAGUR 17. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gísli Guð-mundsson
fæddist á Egils-
stöðum í Vill-
ingaholtshreppi í
Flóa 1. apríl 1912.
Hann lést í Sunnu-
hlíð í Kópavogi 11.
desember síðastlið-
inn. Hann var son-
ur hjónana Guð-
mundar Eiríks-
sonar og Kristínar
Gísladóttur. Gísli
var þriðji í röð 10
systkina.
Gísli kvæntist 20. janúar 1935
Maríu Elísabetu Olgeirsdóttur
frá Stykkishólmi, f. 12. júní 1912,
d. 25. desember 1994. Þeim varð
sjö barna auðið, þau eru Olgeir,
f. 9. október 1934, Lilja, f. 18.
ágúst 1937, Kristinn, f. 20. sept-
ember 1941, María
Angela, f. 3. mars
1942, d. 27. sept-
ember 1945,
Gunnar Már, f.
29. október 1944,
Fjóla, f. 20. október
1948, og
Guðmundur, f. 4.
desember 1950.
Guðmundur ólst
upp á Hróarsholti í
Flóa frá 8 ára aldri,
en fluttist til
Reykjavíkur 1930.
Hann lærði tré-
smíði og vann við hana meðan
heilsan leyfði. Gísli var mikill
hagleiksmaður á allan við, og ná-
kvæmur mjög.
Útför Gísla fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Minn elskulegi tengdafaðir Gísli
Guðmundsson er látinn 95 ára gam-
all.
Ég kynntist honum 1972. Þegar
ég kom inn á heimilið tók hann mér
strax eins og dóttur. Hann var liða-
giktarsjúklingur og með ólæknandi
blóðsjúkdóm sem hrjáði hann alla
ævi.
Hann vann heima við penslagerð
þótt hendur hans þyldu vart þá
vinnu en aldrei heyrði ég hann
kvarta nema að það væri óttalegur
vesældómur í sér að geta ekki gert
það sem hann langaði og vildi gera.
Það var stutt í grínið hjá honum og
voru helgarnar oft fjörugar þegar
öll börnin voru saman komin í litla
húsinu hjá þeim á Álfhólsveginum.
Hann var afar þakklátur fyrir allt
sem gert var fyrir hann og orð hans
voru og stóðu eins og stafur á bók.
Hann missti eiginkonu sína 25 des
1994 og var það honum mjög þung-
bært, hún hafði verið hans hægri
hönd og var áfallið mikið.
Elsku tengdapabbi, nú eru allar
kvalir að baki og ég trúi að þú sért í
faðmi Mæju þinnar og hins algóða
guðs.
Þakka þér fyrir að hleypa mér að
þínum innra manni sem þroskaði
mig og gerði mig að betri mann-
eskju.
Þín tengdadóttir,
Sigríður (Sirrý).
Elsku afi.
Fyrir litla krakka var Álfhólsveg-
urinn hjá afa og ömmu heimur út af
fyrir sig. Þótt húsið væri lítið fyrir
þá fullorðnu var það heil ævintýra-
veröld fyrir okkur, sérstaklega
kjallarinn þar sem langur gangur lá
að borðinu þar sem afi sat og vann
við penslana.
Þegar við komum á Álfhólsveginn
var alltaf tekið hlýlega á móti okkur
kossar og knús, ef afi var niðri í
kjallar hlupum til hans. Þegar við
komum niður fórum við yfirleitt að
borðinu hjá honum, rétt sáum upp á
borðið og vorum að fylgjast með
hvað hann var að gera. Einnig vor-
um við að bíða eftir því að hann
segði jæja og opnaði skúffuna á
borðinu sínu, þar átti hann yfirleitt
tópaspakka sem hann gaf okkur úr,
ef tópasið var stórt og mikið skar
hann það í tvennt og þá höfðum við
tvö stykki. Þegar við gistum hjá
ömmu og afa fórum við oft niður
með afa að aðstoða hann við að
kveikja á olíukyndingunni.
Afi var alltaf kátur og gantaðist
alveg fram á síðasta dag. Hann
kenndi okkur að spila ólsen ólsen og
sátum við oft tímunum saman í sóf-
anum og spiluðum meðan amma
prjónaði lopapeysur.
Frá eldhúsinu hjá ömmu var allt-
af ilmur af kleinum eða vöfflum,
amma var alltaf létt og kát. Við
hlupum oft fyrir hana í búðina ef
eitthvað smávægilegt vantaði. Bak
við húsið var risagarður þar sem við
lékum okkur mikið, afi sat á stól
uppi við húsvegg og amma í eldhús-
glugganum og þau fylgdust með. Á
haustin hjálpuðum við til við upp-
skeruna á kartöflunum og rófunum,
við hjálpuðum ömmu líka við að tína
rifsber. Afi og amma fluttu síðan í
Vogatunguna, þar leið þeim vel og
alltaf var jafn gott að heimsækja
þau, alltaf glaðleg og hress. Seinna
fór afi í Sunnuhlíð þar sem hann
hafði sérherbergi. Þar var hann með
myndir af öllu sínu fólki, hann fylgd-
ist vel með allri fjölskyldunni, hann
spurði alltaf frétta af börnunum
þegar við komum í heimsókn. Nú er
hann kominn til ömmu, það er það
sem hann hefur þráð svo lengi, hvíl í
friði, elsku afi.
Gísli, Kristinn, Guðlaug
og fjölskyldur.
Ég hafði verið að hugsa til Gísla
af og til í síðustu viku og ætlaði svo
sannarlega að heimsækja hann að
Sunnuhlíð um helgina, en þá hringdi
síminn. Það var hann Guðmundur
Gíslason (Addi ) og sagði mér að
pabbi hans hefði dáið þá um morg-
uninn. Ég ásakaði sjálfa mig fyrir að
koma ekki til hans eins og ég hafði
ætlað mér. En svona er það stund-
um, við erum of sein. En Gísli var
orðin 95 ára, þreyttur, og oft mikið
þjáður með erfiðan sjúkdóm.
Gísli var mjög góður vinur okkar.
Í meira en hálfa öld á árunum milli
’50 og ’60 byggði hann litla húsið
okkar í Kópavoginum með Smára,
manninum mínum, og hjálpaði okk-
ur á allan hátt, hann var alveg sér-
staklega vandvirkur húsasmíða-
meistari.
Við vorum svo heppin að fá lóð í
næsta nágrenni við þau hjónin Gísla
og Maríu, konu hans, og yndislegu
börnin þeirra.
Þarna bjuggum við næstu 14 árin
en fluttum þá austur yfir fjall. Hin
góða vinátta hélt áfram.
Við komum til þeirra og þau komu
til okkar. Ég verð að minnast á atvik
sem skeði í apríl árið 1982 þegar
fjölskyldan kom óvænt í heimsókn.
Það var alltaf svo gaman þegar þau
komu, en þá var fremur lítið um mat
í húsinu. Til að bjarga okkur náðum
við í gott skyr og rjóma, flatkökur
og hangikjöt og eitthvað fleira. Svo
fengum við okkur kaffi og kökur á
eftir. Þá kom í ljós að Gísli átti af-
mæli þennan dag, var orðinn 70 ára!
Ég varð nú eitthvað hálf miður mín
yfir þessum veislumat, en það var
einmitt þetta sem Gísla þótti vænt
um: að vera ekki með umstang sín
vegna.
Gísli var sá persónuleiki sem ég
hef alltaf dáðst að. Hann var svo
traustur og öruggur og alltaf svo
gaman að tala við hann. Þeir voru
miklir vinir, maðurinn minn og
hann, og alltaf gat hann leitað til
Gísla, þegar hann þurfti ráðlegginga
við.
Eftir að við misstum – hann kon-
una sína Maríu og ég manninn minn
þrem vikum seinna – töluðum við oft
um gömlu góðu dagana. En það voru
fleiri nágrannar. Ásta Thorarensen
bjó með fjölskyldu sinni í næsta
húsi, og það var oft glatt á hjalla
þegar hún var nálægt, en hún er líka
farin.
Gísli, þessi glæsilegi maður var
oft þjáður af liðagigt frá því hann
var ungur drengur.
Ég hringdi oftast í Gísla 1. apríl til
að óska honum til hamingju með
daginn þegar hann sagði:
– Þú mundir þá eftir mér, og virt-
ist vera alveg hissa. En það var ekki
hægt annað en muna eftir Gísla.
Hann hafði svo oft komið við sögu í
minni fjölskyldu.
Síðast þegar við Jóhann komum
til hans var hann þreyttur, en með
sama brosið sem var svo gamal-
kunnugt.
Ég vil þakka Gísla fyrir góða vin-
áttu og votta öllum börnunum og
fjölskyldum þeirra samúð og óska
þeim öllum Guðs blessunar.
Ída Stanleysdóttir
og fjölskylda.
Gísli Guðmundsson
✝ Stefanía Stef-ánsdóttir fædd-
ist 8. september
1920 í Stóra-Lamb-
haga í Hraunum,
sunnan Hafnar-
fjarðar (við
Straumsvík ). Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð
í Kópavogi 8. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Stefán Magn-
ússon bóndi í Stóra-
Lambhaga, f. í
Garðasókn 12.5. 1887, d. 21.9.
1920, og Jóhanna Jóhannsdóttir, f.
í Reykjavík 1.4. 1890, d. 27.7. 1985.
Jóhanna var húsfreyja í Stóra-
Lambhaga og bjó síðan í Nýjabæ,
Garðahverfi með seinni eigin-
manni sínum, Árna Magnússyni
bónda f. 1889, d. 1963. Stefanía
ólst upp í Nýjabæ ásamt sex systk-
inum sínum. Eftir skólagöngu í
barnaskóla og Flensborgarskóla í
barnabörn. 4) Magnús, f. 1951,
maki Ingunn Jónsdóttir, þau eiga
tvö börn. 5) Jóhanna, f. 1954, maki
Sigurður Pálsson, þau eiga tvö
börn. 6) Sigríður Þyrí, f. 1958,
maki Úlfar Hróarsson, þau eiga
tvö börn. 7) Árný, f. 1965, fyrrv.
maki Heimir Haraldsson, þau eiga
þrjú börn.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
Stefanía og Skúli í Reykjavík, en
fluttu til Kópavogs árið 1944 og
bjuggu þar alla tíð síðan. Þau voru
meðal frumbyggja í Kópavogi.
Þau keyptu sumarbústað við Ný-
býlaveg, sem þau byggðu við og
varð síðar Nýbýlavegur 36. Síðar
byggðu þau sér 3ja íbúða hús á lóð
sinni við Nýbýlaveg. Stefanía flutti
í Gullsmára 10, Kópavogi, eftir lát
eiginmanns síns. Stefanía sinnti
húsmóðurstörfum þar til um
fimmtugt að hún hóf störf hjá Fé-
lagsþjónustu Kópavogs, við heim-
ilishjálp, hún lét af störfum vegna
aldurs, 67 ára gömul. Síðustu fjög-
ur árin dvaldi Stefanía á Hjúkr-
unarheimilinu Sunnuhlíð.
Útför Stefaníu fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Hafnarfirði stundaði
hún ýmis störf, m.a.
við saumaskap.
Stefanía giftist
9.12. 1939 Skúla
Magnússyni, frá Efri-
Hömrum, Ásahrepp,
Rangárvallasýslu,
skrifstofumanni og
síðar vörubifreiða-
stjóra, f. 1.7. 1915, d.
27.6. 1995. Foreldrar
hans voru Magnús
Björnsson, 1870-1955
og Stefanía Ámunda-
dóttir, 1878-1956,
þau bjuggu á Efri-Hömrum, Ása-
hrepp.
Stefanía og Skúli eignuðust sjö
börn: 1) Dóra, f. 1940, maki Þor-
varður Brynjólfsson, þau eiga
fjögur börn og sex barnabörn. 2)
Bergþóra, f. 1943, maki Sigurður
Guðmundsson, þau eiga þrjú börn
og þrjú barnabörn. 3) Stefán, f.
1947, d. 1983, átti tvö börn með
Elínu Þorsteinsdóttur og fjögur
Hvort sem þú ert hér eða þar
hef ég þig í hjarta mér.
Móðir, sem mig örmum bar
margt hef ég að þakka þér.
Ég veit að þú munt verma mig
vera hjá mér nótt sem dag
en sannur Guð nú signir þig
og syngur þér sitt gleðilag.
Þegar hittumst, mamma mín,
mildur faðmur mig mun hylja,
þá mun hlýja höndin þín
hjarta mitt og sálu ylja.
Nú ertu farin frá mér, elsku
mamma mín. Þó þú hafir verið að
hverfa frá mér smátt og smátt und-
anfarin ár þá er erfitt að hugsa sér
lífið án þín. Við vorum samrýmdar
mæðgur og góðar vinkonur þó að 45
ár væru á milli okkar. Minningarnar
hrannast upp, allskonar minningar.
Þungt heimili og oft erfitt. Þú aldrei
þreytt, alltaf að hugsa um aðra en
sjálfa þig. Kvartaðir aldrei. Ofur-
kona. Þú að fara til Spánar með okk-
ur vinkonurnar. Við pínu villtar en
þú alltaf yndisleg við okkur og naust
þín vel í þessum ferðum því þú elsk-
aðir sól og hita. Síðustu sólarlanda-
ferðina fórstu í 79 ára gömul til
Tyrklands í yfir 40 stiga hita, ekkert
mál fyrir þig. Mikil barnakerling
varstu og góð amma enda hændust
börnin að þér. Svona gæti ég enda-
laust haldið áfram því minningarnar
eru margar og góðar, en efst í huga
mér er þakklæti fyrir allt það sem þú
varst mér og börnunum mínum,
elsku mamma mín.
Ég sakna þín.
Þín
Árný.
Foreldrar mínir hófu búskap í lok
fjórða áratugar síðustu aldar en
fluttu árið 1944 í Kópavog þar sem
þau bjuggu æ síðan. Móðir mín helg-
aði sig barnauppeldi og heimilis-
störfum meðan barnahópurinn, sem
taldi sjö börn, óx úr grasi. Það var
notalegt að koma heim úr skóla og
segja henni frá atburðum dagsins og
fá eitthvað að borða og drekka við
eldhúsborðið. Hún bakaði líka þær
bestu kleinur og pönnukökur sem ég
hef smakkað. Hún hlúði að okkur í
veikindum, hvort sem það voru misl-
ingar, hlaupabóla eða hettusótt. Hún
fór á fætur eldsnemma að morgni,
féll sjaldnast verk úr hendi og var
alltaf boðin og búin til þess að rétta
öðrum hjálparhönd. Þarfir annarra
höfðu forgang fram yfir hennar eig-
in. Hún var einstaklega lagin við
saumaskap, saumaði kjóla, kápur og
jafnvel íslenskan búning. Hún þurfti
engin snið og hún gat sprett upp
gömlum fötum og saumað ný. Þegar
ég var í Kvennó og peysufatadag-
urinn stóð fyrir dyrum fór hún á
námskeið til þess að læra að sauma
íslenskan búning og lagði nótt við
dag til þess að sauma handa mér
upphlut sem ég skartaði svo á peysu-
fatadaginn.
Móðir mín var einstaklega lagin
og natin við börn. Ef hún tók ung-
barn í fangið var engu líkara en þar
ætti það heima, ekkert barn grét í
faðmi hennar. Hún var alltaf boðin
og búin til þess að líta eftir barna-
börnunum. Mér er minnisstætt þeg-
ar sonur minn var u.þ.b. ársgamall
og við komum í heimsókn á Nýbýla-
veginn, þá vildi hann alltaf láta hana
lyfta sér upp og fá að kíkja ofan í
pottana á eldavélinni. Seinna upp-
götvuðum við ástæðuna, það var
kjötsúpan hennar ömmu sem hann
hafði tekið svona miklu ástfóstri við!
Dóttir mín dvaldi ósjaldan hjá henni
eftir að faðir minn var fallinn frá. Ef
vel viðraði fengu þær sér göngutúr í
Nóatún til þess að kaupa eitthvað í
matinn. Ekki brást það þá að amman
keypti eitthvað smáræði handa
henni, oftast nær eitthvert hár-
skraut, spennur eða teygjur, sem
vöktu mikla lukku hjá lítilli hnátu.
Þegar móðir mín var komin á
miðjan aldur hóf hún að starfa við
heimilishjálp. Sá starfsvettvangur
átti vel við hana. Að hlú að öðrum,
það var það sem hún gerði best og
sinnti hún starfi sínu af alhug. Hún
öðlaðist aukið sjálfstæði sem má
kannski að einhverju leyti tengja
kvenréttindabaráttu þess tíma. Hún
tók bílpróf, keypti sér bíl og byrjaði
að fara í utanlandsferðir, fyrst til
Spánar en síðan ferðaðist hún víðar.
Hún fór með mér og fjölskyldu minni
í nokkrar ferðir, bæði til Bandaríkj-
anna og Evrópu. Hún bar aldurinn
vel og var lengst af hraust og sterk-
byggð. Fyrir sjö árum greindist hún
með Alzheimer-sjúkdóm og sl. fjög-
ur ár dvaldist hún á Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð. Alzheimer er erfiður
sjúkdómur, bæði fyrir hinn veika og
aðstandendur. Smátt og smátt hvarf
móðir mín okkur en þau voru dýr-
mæt augnablikin þegar brá fyrir
gamalkunnum persónueinkennum í
fari hennar.
Ég vil þakka hjúkrunarfólki í
Sunnuhlíð fyrir góða umönnun um
leið og ég kveð móður mína með inni-
legu þakklæti fyrir allt það sem hún
var mér og fjölskyldu minni.
Sigríður Þyrí Skúladóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku amma, þú varst best og vild-
ir gera allt fyrir mig. Ég var mikið
hjá þér á Nýbýlaveginum áður en ég
flutti til Danmerkur og í Gullsmár-
anum eftir að ég kom aftur heim. Oft
hljóp ég til þín í hádeginu úr skól-
anum og þú bjóst til hafragraut
handa okkur eða þá að ég steikti
hamborgara. Mér leiddist svo þegar
þú þurftir að flytja í Sunnuhlíð, því
þá gat ég ekki lengur komið og gist
hjá þér sem ég gerði mjög oft. Það
var svo gott að koma til þín og alltaf
eitthvað gott til í skápunum. Þú
varst svo hlý og góð og algjör dúlla.
Elsku amma, takk fyrir allt.
Þinn
Stefán Snær.
Alla tíð var amma umvafin fólki
enda var hún fædd inn í stóra fjöl-
skyldu og sjálf eignaðist hún fjölda
afkomenda. Hún var höfðingi heim
að sækja, því alltaf var borið það
besta fram á kaffiborðið. Þau voru
líka ófá skiptin sem hún bakaði
pönnukökur fyrir gestina sem alltaf
voru jafn góðar. Heimili hennar var
alltaf opið fyrir gesti og gangandi.
Þannig fannst henni sjálfsagt að
bjóða öllum pennavinkonum móður
okkar Bergþóru sem heimsóttu hana
í gegnum tíðina einnig til sín, jafnvel
þótt hún gæti ekki talað við þær.
Amma lagði metnað sinn í að
halda fallegt og hlýlegt heimili. Hún
hélt því hreinu og hlúði að potta-
plöntunum sínum sem þrifust vel.
Gengið var frá þvotti af svo mikilli
natni að maður dáðist af því. Amma
var alltaf tilbúin að hjálpa öðrum í
fjölskyldunni ef þess þurfti. Hvort
sem það var að líta eftir eldri eða
yngri kynslóðinni, aðstoða við veik-
indi eða til að taka slátur, þá kom
hún og lagði hönd á plóginn. Hún
spurði einnig frétta af börnum og
barnabörnum og tók þannig þátt í
því sem var að gerast þá stundina og
sýndi okkur umhyggju í stóru og
smáu.
Á liðnum árum hafa veikindi henn-
ar litað samskipti við aðra og það
varð hlutskipti fjölskyldunnar að
endurgjalda alla þá ástúð og um-
hyggju sem hún hafði sýnt öðrum í
gegnum tíðina. Minning þín verður
geymd í hjörtum okkar, hafðu þökk
fyrir samfylgdina.
Erla og Stefanía
Sigurðardætur.
Stefanía Stefánsdóttir