Morgunblaðið - 17.12.2007, Blaðsíða 34

34 MÁNUDAGUR 17. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
sínum í leik og starfi að eftir var tek-
ið.
Um leið og við félagarnir tregum
góðan dreng vottum við fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu hluttekn-
ingu.
f.h. Félags fréttamanna,
Borgþór Arngrímsson,
Þórdís Arnljótsdóttir.
Ég vil fyrir hönd íþróttahreyfing-
arinnar í Hafnarfirði minnast Jóns
Gunnars Grjetarssonar sem var for-
maður Íþróttabandalags Hafnar-
fjarðar (ÍBH) frá 2003 og til dauða-
dags 8. desember 2007. Ég minnist
þess tíma þegar Jón Gunnar kom til
skjalanna sem formaður ÍBH. Þarna
var á ferðinni glæsilegur maður með
mikla og jákvæða útgeislun. Margir
könnuðust við hann sem fréttamann
á RÚV en hann hafði um árabil verið
virkur í tennishreyfingunni sem for-
maður tennisdeildar BH og einnig
sat hann í stjórn Tennissambands Ís-
lands.
Jón Gunnar var áhugamaður um
allar íþróttir og á þeim grunni gaf
hann kost á sér til formennsku í ÍBH.
Jón Gunnar var mjög öflugur for-
ystumaður fyrir ÍBH og var einstak-
lega gott að vinna með honum. Hann
gekk í öll mál og leysti af hendi af
mikilli samviskusemi og sá ekki
vandamálin heldur reyndi að einbeita
sér að lausn mála. Góð staða Íþrótta-
bandalagsins í dag er ekki síst hon-
um að þakka. Hans verður sárt sakn-
að úr íþróttahreyfingunni enda taldi
hann sig eiga margt ógert á þeim
vettvangi. Íþróttahreyfingin í Hafn-
arfirði þakkar Jóni Gunnari og vottar
honum virðingu sína fyrir hans góðu
störf í þágu hennar. Samúð og sam-
hugur okkar er hjá fjölskyldu hans
en missir þeirra er mikill.
F.h. Íþróttabandalags
Hafnarfjarðar.
Óskar Ármannsson,
framkvæmdastjóri.
Starfa, því nóttin nálgast,
nota vel æviskeið,
ekki þú veist, nær endar
ævi þinnar leið.
Starfa, því aldrei aftur
ónotuð kemur stund,
ávaxta því með elju
ætíð vel þín pund.
(Jón Helgason.)
Sannarlega notaði Jón Gunnar
Grjetarsson vel sitt æviskeið.
Hann var framúrskarandi skýr-
mæltur og góður fréttamaður, víðles-
inn og fróður um landið sitt, sögu
þess og gæði og óspar á að miðla
þeirri þekkingu.
Starfsvettvangur hans var ekki
eingöngu bundinn við sjónvarpið,
íþróttahreyfingin naut krafta hans
um skeið, enda sér meðvitandi um þá
forvörn er felst í heilbrigðu tóm-
stundarstarfi, ekki síst barna og ung-
menna.
Við starfsfélagar Önnu, eiginkonu
hans, nutum góðs af íslenskukunn-
áttu Jóns Gunnars er hann rýndi til
gagns í skýrslur og plögg er við vild-
um koma skammlaust frá okkur. En
framar öðru þekktum við Jón Gunn-
ar sem manninn hennar Önnu, pabba
Andra, Söndru og Tinnu á hlýlegu
heimili þeirra við Brunnstíginn. Þar
var ekki í kot vísað er glaðst skyldi
með glöðum fyrir árshátíðir eða sum-
arkomufagnað í garðinum, og drjúg
eru handverkin þeirra, innan húss
sem utan.
Þá skynjuðu allir sem til þekktu að
hæfileikar og mannauður hvers og
eins í fjölskyldunni fengu notið sín,
því ekki skorti uppörvun, leiðsögn og
hvatningu í dagsins önn.
Veikindi Jóns Gunnars urðu eitt af
stóru verkefnum lífsins, þar sem
enginn skoraðist undan þátttöku og
bjargföst von um bata var ávallt sú
leiðarstjarna er fylgt var.
Hugur og fyrirbænir okkar allra á
Norðurbergi hafa beinst til aðstand-
enda Jóns Gunnars undanfarna mán-
uði og biðjum við algóðan guð að
veita þeim styrk og áframhaldandi
trú á lífið.
Með kærleikskveðjum.
Vinirnir á Norðurbergi.
Jón Gunnar var foringi Stang-
veiðiklúbbs Ríkisútvarpsins. Við gáf-
um veiðihópi okkar vinnufélaganna
þetta virðulega nafn þegar við tókum
að veiða saman fyrir áratug og gönt-
uðumst með skammstöfunina,
SKRÚV. Jón Gunnar veiddi af
ástríðu og list og tröllin fyrir austan
kölluðu hærra á hann en okkur hina.
Hann leiddi ferðir okkar austur í
Skaftafellssýslu þar sem tröllin búa,
sjóbirtingarnir stóru sem toga fastar
og berjast harðar en aðrir fiskar. Og
hvatti þá sem ílentust í klúbbnum í
Stangveiðifélag Reykjavíkur.
Á síðasta vetri fól Stangveiðifélag-
ið okkur félögum vörslu nýs veiði-
svæðis austur í Meðallandi, Steins-
mýrarvötn og svæði 1 og 2 í
Grenlæk. Árnefndin nýja hélt þang-
að fjórum sinnum í sumar til að
starfa, kanna og veiða undir forystu
formannsins Jóns Gunnars. Í fyrstu
ferðinni í maí kenndi hann þess
meins sem að lokum dró hann til
dauða. En þrátt fyrir mikla aðgerð,
meðferð og veikindi var hann hrókur
alls fagnaðar í öllum ferðum okkar á
svæðið. Eftirminnilegust er þegar
hann staldraði við á heimleið við
bleikjuhylinn góða skammt frá veiði-
húsinu seint í júní. Svo kom hann
með rígvæna bleikju og litríka veiði-
sögu.
Jón Gunnar var alltaf flottastur á
veiðistað. Græjurnar af bestu gerð
og þó sumt hefði hann átt lengi, sá
aldrei á neinu. Hann umgekkst
stangir og búnað af alúð og virðingu.
Allt átti sér stað, hólkar og töskur
voru vönduð og alltaf eins og ný.
Samt var hann alltaf tilbúinn að lána
okkur allt sem við höfðum gleymt,
hvort sem var stangir eða hjól.
„Hvað má bjóða þér, kallinn minn?“
Þegar morgnaði ræsti hann kaffi-
könnuna upp úr 6, klukkutíma fyrir
dögun þegar haustaði. Svo gekk
hann til veiða í ljósaskiptunum, bú-
inn að gyrða allar græjur á sinn stað.
Hann var svo vel búinn að hann hefði
getað mætt á ball, skórnir og goretex
vöðlurnar tandurhrein, skyrtan óað-
finnanleg og klútur um hálsinn.
Fjólublár nobbler í barminum,
fyrsta tilraun dagsins.
Fyrst veiddum við félagarnir á
Seglbúðasvæðinu í Grenlæk. Jón
Gunnar tók alltaf stærstu fiskana,
oftast í Búrhylnum þar sem tröllin
ku safnast saman í hundruðum. Þá
brosti hann breitt og var ósínkur á
ráð um hvernig helst mætti bera sig
að við slík stórvirki. Árlegar ferðir
okkar austur urðu fljótlega í Tungu-
fljót í Skaftártungu þangað sem for-
inginn fór sína síðustu veiðiferð um
miðjan september. Hann gekk með
okkur til veiða á föstudagseftirmið-
degi, á laugardegi dró af honum og
hann var rúmfastur þar til við héld-
um heim á hádegi á sunnudegi. Það
var sérkennileg tilviljun að þegar
okkar maður komst ekki lengur til
veiða gránaði veröldin, tíu senti-
metrar af snjó féllu í Skaftártungu
fyrir hádegi á laugardegi, það varð
ekki frekar veitt þessa helgi austur
þar.
Við vottum eiginkonu, börnum og
fjölskyldu Jóns Gunnars Grjetars-
sonar dýpstu samúð okkar. Kæri
vinur, takk fyrir samfylgdina og allt
og allt. Við vonum að veiðist vel á
hinum bakkanum, þar sem tröllin
eru helmingi stærri. Nú blikar þar á
pússaða stöng og fjólubláan nobbler.
Veiðifélagar á Ríkisútvarpinu.
Á þrjátíu ára ferli mínum í stjórn-
unarstörfum fyrir íþróttahreyf-
inguna var það kannski ánægjuleg-
ast og verðmætast að hitta þar og
kynnast hundruðum einstaklinga,
sem komið hafa og farið í áranna rás.
Einn þeirra manna, sem þar urðu á
vegi mínum, var Jón Gunnar Grjet-
arsson, þjóðþekktur frétta- og sjón-
varpsmaður, óvanalega glæsilegur,
bar með sér góðan þokka, vörpuleg-
ur og glaðbeittur, ræðumaður góður
og stundum ákafur en jafnan drengi-
legur og málefnalegur.
Jón var í forystu Tennissambands
Íslands og skömmu síðar formaður
Íþróttabandalags Hafnafjarðar, sem
er eitt stærsta og öflugasta héraðs-
samband innan ÍSÍ.
Það tókust strax með okkur góð
kynni. Hann laðaði beinlínis að sér
með jákvæðri framgöngu, háttvísi
og háleitum markmiðum. Hann
hafði einlægan áhuga á öllu því sem
við kom íþróttum og vildi veg þeirra
sem mestan.
Fylgdi sínum málum fast eftir en
var heiðarlegur og réttsýnn og naut
virðingar og áheyrnar á formanna-
fundum.
Hann tók hlutverk sitt alvarlega
en það var jafnframt stutt í gamanið
og kímnina og mikið gátum við
stundum hlegið og skemmt okkur,
við Jón Gunnar, þegar sá gállinn var
uppi.
Hann hvarf mér um stund, þegar
ég lét af störfum í herbúðum íþrótta-
hreyfingarinnar, en fundum okkar
bar aftur saman fyrir réttum mán-
uði, þegar Jón Gunnar var heiðraður
af ÍSÍ fyrir vel unnin störf.
Þá hafði heilsu hans hrakað mjög
og ljóst að hverju stefndi. Enda þétt
handtakið að leikslokum.
Ég kveð góðan dreng og
samferðamann. Svona getur lífið
verið grimmt og miskunnarlaust að
kalla á burt 47 ára gamlan mann í
blóma lífsins. En eftir stendur minn-
ingin og myndin af þessum glæsi-
lega fulltrúa hafnfirskrar æsku, þar
sem hann stendur keikur í ræðustól
og messar yfir okkur hinum með
hljómfagurri kunnuglegri röddu.
Eiginkonu, börnum og fjölskyldu
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur en segi um leið: Mikið getið
þið verið stolt af honum. Og við öll.
Ellert B. Schram.
Góður drengur og félagi er fallinn
frá, langt fyrir aldur fram eftir erf-
iða baráttu við óvæginn sjúkdóm.
Ég kynntist Jóni Gunnari á vett-
vangi íþróttanna þar sem hann
starfaði sem forystumaður í Tenn-
issambandi Íslands og einnig sem
formaður Íþróttabandalags Hafnar-
fjarðar. Upp í hugann koma margar
góðar stundir sem við áttum saman.
Jón Gunnar hafði mikinn áhuga á
hinum fjölmörgu álitaefnum í
íþróttahreyfingunni og gat á stund-
um gleymt sér og talað alveg ofboðs-
lega mikið. Fréttamannagenið
leyndi sér ekki. Í kynnisferð ís-
lenskra íþróttaforystumanna í Dan-
mörku fyrir 3 árum yfirtók Jón fund
með forystumönnum afreksmála af
áhuga fyrir efninu. Fyrirlesarinn
komst varla að vegna framgöngu og
áhuga Jóns. Eftir fundinn sagði ég
við Jón: „Mikið ofboðslega getur þú
talað mikið, Jón!“ og hann svaraði að
bragði: Já, ég er bara svona þegar
ég hef áhuga á einhverju!“ Já, Jón
hafði einlægan áhuga á íþróttastarf-
inu og starfsemi íþróttahreyfingar-
innar og hann lagði gríðarlega mikið
á sig á þeim vettvangi, þannig að eft-
ir því var tekið. Maður fann vel fyrir
krafti og áhuga Jóns í störfum hans,
ekkert var ómögulegt og allt var
hægt. Hann var einstaklega heill og
sanngjarn í störfum sínum. Ég
skynjaði hversu stoltur Jón var af
syni sínum, Andra, sem er mikill af-
reksmaður í tennis, og hversu vel
hann fylgdist með öllu sem sneri að
hans íþróttaferli.
Íþróttahreyfingin hefur misst
góðan liðsmann og frábæran félaga.
Hans verður sárt saknað en hugur
okkar er hjá fjölskyldunni sem hefur
misst mest.
Megi minningin um Jón Gunnar
Grjetarsson lifa.
Stefán Konráðsson.
Jón Gunnar Grjetarsson frétta-
maður á Sjónvarpinu er látinn að-
eins 46 ára að aldri. Hann barðist við
krabbamein í örfáa mánuði og þrátt
fyrir óbilandi trú, hugrekki og von
beið hann lægri hlut. Eftir sitja fjöl-
skylda og vinir vanmáttug og harmi
slegin en umfram allt ósátt við að
missa hann – allt of fljótt.
Ég kynntist Jóni Gunnari þegar
hann hóf störf á fréttastofunni. Okk-
ur varð strax vel til vina enda ekki
annað hægt. Allir sem kynntust hon-
um og hans yndislegu fjölskyldu
smituðust af samheldni þeirra, sam-
stöðu og áhuga þeirra á lífinu. Hann
hafði brennandi áhuga á útivist,
veiðiskap og göngum, og íþrótta-
hreyfingin naut krafta hans fram á
síðasta dag. Hann var alla tíð virkur í
félagsmálum og fréttamenn nutu
krafta hans í kjarabaráttunni því Jón
Gunnar var formaður í félagi okkar
um árabil. Á þeim vettvangi var
hann óþreytandi baráttujaxl. Fjöl-
skyldan bjó um árabil í Svíþjóð þeg-
ar börnin voru lítil og sænsk áhrif
voru áberandi í lífi þeirra. Átti það
bæði við í matarvenjum og ýmsum
siðum sem þau tileinkuðu sér frá Sví-
þjóð enda leið þeim vel þar.
Jón Gunnar var einstök mann-
eskja og góður vinur. Traustur,
áreiðanlegur, tryggur fjölskyldufað-
ir og eiginmaður. Glaðværð er orð
sem lýsir honum vel. Hann var sam-
viskusamur og framúrskarandi
fréttamaður og nærvera hans á
fréttastofunni hafði góð áhrif á alla
sem urðu á vegi hans. Umfram allt
hafði hann áhuga á lífinu og öllum
þess margbreytileika. Ekkert var
svo lítilfjörlegt að hann sýndi því
ekki áhuga. Börnin voru augasteinar
hans og Önnu og sólargeislar þeirra í
lífinu. Stoltið leyndi sér ekki þegar
hann sagði frá afrekum þeirra í leik
og í starfi.
Á kveðjustund þakka ég og fjöl-
skylda mín ómetanlega vináttu og
kærleik frá fyrstu tíð. Elsku Anna,
Andri, Sandra, Tinna, foreldrar og
aðrir ástvinir, megi góður guð veita
ykkur styrk á erfiðum tíma og kjark
til að sjá sólina koma upp á ný.
Jóhanna Vigdís Hjaltadóttir.
Fyrir um tólf árum flutti nýtt fólk í
næsta hús við okkur á Brunnstíg í
Hafnarfirði. Húsbóndann þekktum
við strax í sjón, hann hafði verði um-
sjónarmaður þátta um gönguleiðir í
Sjónvarpinu. Við áttum eftir að
kynnast honum betur í gegnum
hversdagsspjall, vingjarnleg köll á
milli garða, árlegar götuveislur, þar
sem hann og Anna kona hans voru
alltaf potturinn og pannan, og svo
auðvitað eins og aðrir landsmenn í
gegnum Sjónvarpið þar sem hann
starfaði sem fréttamaður. Þá áttu
dætur okkar, Hrefna og Sandra, eft-
ir að verða góðar vinkonur.
Í sumar kom í ljós að Jón Gunnar
glímdi við alvarlegan sjúkdóm. Við
sáum hvernig hann tókst á við hann
opinskátt af hugdirfsku og karl-
mennsku. Innst inni vonuðum við og
trúðum að þessi kraftmikli og glað-
væri maður færi með sigur af hólmi.
Nú er hann fallinn frá langt fyrir
aldur fram. Við sjáum hann ekki
framar glaðbeittan með derhúfu og
verkfæri við fallega bárujárnshúsið
sitt í friðsælu götunni okkar. Þannig
mun hann þó lifa í huga okkar og
einnig sú gleði sem hann veitti okkur
með návist sinni og sú virðing sem
hann vakti með hetjulegri baráttu
sinni.
Við sendum fjölskyldu hans inni-
legar samúðarkveðjur.
Fjölskyldan á Brunnstíg 6.
Jæja ljúfurinn, elsku vinur, þá
ertu farinn. Alltof fljótt, alltof
snemma. Við ákváðum að tala saman
að lágmarki annan hvern dag meðan
á veikindum þínum stæði. Við
ákváðum líka fyrir nokkrum árum að
borða hádegismat saman einu sinni í
mánuði, það tókst með afbrigðum
vel, við borðuðum auðvitað ekki sam-
an einu sinni í mánuði en meðaltalið
var í lagi og við hittumst í símanum í
staðinn. Ég sat hjá þér, Kópavogur-
inn blasti við út um gluggann, sléttur
og yfir honum afskaplega falleg des-
emberbirta og það var svo mikill
friður yfir þér, ég átti von á því á
hverri stundu að þú myndir opna
augun, glotta og búa til úr þessu til-
efni til smá hláturs, þú varst jákvæð-
ur fram á síðustu stundu. Svo já-
kvæður að það er varla hægt að
skilja hvaðan menn geta fengið slíka
gjöf, nema þá helst að gáfan komi
beint frá Guði, sem er þá í samhengi
við það að þeir deyi snemma sem
Guð elskar.
Við tilheyrðum báðir sérstaklega
sterkum hópi vina í Árbæjarhverf-
inu, heilbrigðir og góðir krakkar,
stunduðum íþróttir af miklu kappi og
lékum okkur myrkranna á milli, átt-
um öll auðvelt með nám og nýttum
okkur það. Sögurnar um grallara-
skap og ævintýri hinna ýmsu aldurs-
skeiða uppvaxtarins væru upp-
spretta heilla bóka. Við hittumst um
daginn, ég, þú og Guðni, tíminn leið
alltof hratt en mikið var gaman, sög-
ur rifjaðar upp og þú baðst okkur að
slaka aðeins á því að þig verkjaði svo
undan hlátrinum. Okkar vinátta
styrktist með árunum, stundum
komu göt í samskiptin af eðlilegum
ástæðum en alltaf var eins og við
hefðum síðast hist í gær þegar við
byrjuðum að tala um dagana og veg-
ina.
Þegar fréttirnar um krabbamein
höfðu borist þér í sumar þá var ljóst
að ekkert annað kom til greina en
barátta. Það yrði tekið á hlutunum
með jákvæðni og sigurvissu að leið-
arljósi, þannig var þitt viðhorf, þú að
vísu beiðst lægri hlut í þessari orr-
ustu en stríðið vannstu svo sannar-
lega, með beint óbilað bak til síðustu
stundar. Það er óraunverulegt að þú
skulir vera farinn héðan, óraunveru-
legt að hugsa til þess að við skulum
ekki eiga eftir hérna megin grafar að
hlæja saman eða gleyma okkur í
skemmtilegum vangaveltum, það
verður því skemmtilegra að hittast
síðar. Ég veit að þú ert á góðum stað,
þú ert einn þeirra heppnu sem við
getum verið örugg um að hefur feng-
ið þitt pláss á betri stað. Elsku Anna,
Andri, Sandra, Tinna og aðrir að-
standendur, Guð blessi ykkur og
styrki í sorginni.
Fritz Már Jörgensson.
Við þýðendur á fréttastofu Sjón-
varps viljum minnast Jóns Gunnars
og þakka fyrir þau ár sem við störf-
uðum með honum.
Jón var einstaklega ljúfur í sam-
starfi og ætíð boðinn og búinn til að
liðsinna okkur, jafnt í því sem hann
kom að og þegar við þurftum hjálp
við að þýða torskilda sænsku.
Það er þungbært að sjá á bak fólki
í blóma lífs síns.
Við vottum fjölskyldu Jóns Gunn-
ars og vinum okkar dýpstu samúð.
Líf Magneudóttir,
Hilmar Ramos,
Bárður R. Jónsson.
Jón Gunnar Grjetarsson vitjaði
mín á einstakan hátt að kvöldi dags-
ins sem hann dó. Þá gerðist það sem
ekki á að geta gerst og hefur aldrei
fyrr gerst að farsíminn minn byrjaði
að hringja inni í opinni leikmynd á
miðri sýningu söngleiksins Ást í
Borgarleikhúsinu. Sem betur fór gat
ég gert ráðstafanir til þess að enginn
yrði þessa var en sá á birtinum núm-
er Boga Ágústssonar og hann sagði
mér að Jón Gunnar væri dáinn.
Framhald söngleiksins verður mér
ógleymanlegt því að í honum er sagt:
„...þegar heilinn bilar er lítið hægt að
gera...“ og í framhaldinu sunginn
texti Stefáns Hilmarssonar:
Hvernig stóð á því
að loginn slokknaði svo fljótt og kólguský
dró fyrir sól? Stórt er spurt en svarafátt.
Stundum virðist allt svo kalt og grátt.
Þá er gott að ylja sér við minninganna glóð
lofa það sem ljúfast var
meðan á því stóð.
Jón Gunnar stóð mér nærri á
tvennan hátt. Þegar ég hvarf um
hríð frá störfum við Sjónvarpið gerði
hann þættina Gönguleiðir sem voru
á svipuðu róli og þættirnir Stiklur.
Það þótti mér mjög vænt um. Síðar
átti ég þess kost að verða samstarfs-
maður þessa ljúflings, sem nú hefur
fallið frá langt um aldur fram. Á ung-
lingsárum tókst vinátta milli mín og
föður hans í keppni í frjálsum íþrótt-
um sem hefur haldist síðan. Jón og
fleiri mér nákomnir, sem hafa hlotið
svipuð örlög, stóðu fyrir hugskot-
sjónum mínum í sýningunni eftir-
minnilegu þegar sungið var:
...og þau sakna þín
en þau þakka fyrir það að hafa þó fengið að
eiga með þér þetta líf.
Þessi orð Stefáns Hilmarssonar
geri ég að mínum að leiðarlokum og
votta nánum vinum og aðstandend-
um Jóns Gunnars Grjetarssonar
mína innilegustu samúð.
Ómar Ragnarsson.
Jón Gunnar Grjetarsson
 Fleiri minningargreinar um Jón
Gunnar Grjetarsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu á næstu
dögum.