Morgunblaðið - 28.02.2008, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Við Þorvaldur vor-
um nágrannar í 25 ár í
Furugrund í Kópavogi hann nr. 4 ég
nr. 6. Við byggðum saman húsin okk-
ar, lánuðum hvor öðrum sement,
sand, skóflur og hjólbörur, eins og
sönnum framkvæmdamönnum og ná-
grönnum sæmir.
Við börðumst við leka á bílskúrun-
um okkar, girðingar fuku, runnar á
lóðamörkum voru til vandræða, aspir
uxu til himins, almennar búsorgir
lóða- og húseigenda.
Góðir nágrannar eru gulli betri, er
orðatiltæki sem svo sannarlega átti
við þau Þorvald og Dóru, og hjálp-
semi var þeim í blóð borin.
Við Þorvaldur ræddum oft pólitík,
hann innsti koppur í búri Framsókn-
ar og ég einhver koppur hjá Sjálf-
stæðisflokknum. Sú blessun var yfir
þessari umræðu að við vorum oftast í
samstarfi í bæjarstjórn, þannig að
engin vígaferli voru á okkar lóða-
mörkum, heldur góð umræða, og allt-
af uppbyggileg fyrir mig. Þorvaldur
var alltaf með nýjustu upplýsingar.
Ég minnist þessara viðræðna okkar
alltaf með einskærri ánægju og af
hlýhug.
✝ ÞorvaldurRagnar Guð-
mundsson fæddist í
Reykjavík 25. febr-
úar 1934. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans Landakoti
mánudaginn 28. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Digraneskirkju í
Kópavogi 8. febr-
úar.
Í samskiptum við ná-
granna okkar Þorvald
og Dóru bar aldrei
skugga á. Í mínum huga
var þetta einstakt, hver
kann ekki sögur af ná-
grannaerjum og ósætti.
Þorvaldur var ákaf-
lega hreinskiptinn mað-
ur, hann sagði það sem
honum bjó í brjósti, ég
kunni mjög vel að meta
þennan eiginleika hans,
hann vildi hafa hlutina á
hreinu.
Við hjónin vissum af
veikindum Þorvaldar, stórum upp-
skurði, hann bar þetta allt af miklu
æðruleysi og karlmennsku. Lífið
skyldi halda áfram.
Ég minnist Þorvaldar af einskær-
um hlýhug og sem góðs drengs og ná-
granna. Við hjónin biðjum Dóru og
öðrum aðstandendum Þorvaldar allr-
ar blessunar við fráfall hans.
Jón Atli Kristjánsson.
Fallinn er í valinn mágur minn og
vinur, kallaður Raggi innan fjölskyld-
unnar.
Raggi hafði átt við illvígan sjúkdóm
að stríða um margra ára skeið sem
hann barðist hetjulega við til hinstu
stundar. Dóra eiginkona hans hefur
einnig átt við veikindi að stríða og voru
þau samtímis rúmliggjandi um tíma á
Landspítalanum við Hringbraut. Hún
vék vart frá sjúkrabeði Ragga, eftir að
hún hafði fengið fótavist eftir aðgerð
sem hún gekkst undir.
Raggi var einstaklega góður og
hjálpsamur maður og mátti ekkert
aumt sjá. Hann hugsaði sérstaklega
vel um háaldraða móður sína, Láru
Hammer, 98 ára gamla, sem dvelst á
hjúkrunarheimilinu Eir í Grafarvogi.
Raggi var félagslyndur maður og
átti meðal annars sæti í stjórn fram-
sóknarfélagsins í Kópavogi og var þar
formaður um tíma. Hann vann ötul-
lega í flokksstarfinu. Átti setu í ferli-
nefnd, byggingarnefnd, vélanefnd og
áfengisvarnarnefnd bæjarstjórnar
Kópavogs. Hann var í blaðstjórn
Framsýnar og formaður körfubolta-
deildar Breiðabliks um árabil. Hann
var virkur félagi í Kiwanishreyfing-
unni Eldey í Kópavogi og forseti
klúbbsins um tíma. Hann og Dóra
eiginkona hans stunduðu golfíþrótt-
ina af alhug og unnu til margra verð-
launa. Þau hjónin voru mjög samhent
í öllu sem þau gerðu.
Ungur að árum fór hann að vinna
bæði til sjós og lands og var dugnað-
arforkur mikill.
Hóf hann síðar nám í vélvirkjun í
Vélsmiðjunni Hamri og lauk sveins-
prófi í iðninni frá Iðnskólanum í
Reykjavík. Að því loknu hóf hann
nám við Vélskóla Íslands og lauk það-
an prófum í vél- og rafmagnsfræðum
þremur árum seinna. Var hann síðan
vélstjóri á togurum og farmflutninga-
skipum Eimskipafélags Íslands.
Að nokkrum árum liðnum fór hann
að vinna við iðngreinina í landi og
starfaði m.a. við verkstjórn í Runtal
ofnasmiðjunni, hjá Birgi Helgasyni
sem stjórnaði því fyrirtæki. Einnig
vann hann um tíma hjá vélsmiðju
Björns og Halldórs í Síðumúla við
vélaviðgerðir og niðursetningu véla í
fiskiskip. Var hann m.a. um tíma á
þýskri grund á vegum fyrirtækisins
að kynna sér framleiðslu véla og nið-
ursetningu þeirra.
Hann rak eigið fyrirtæki um nokk-
urn tíma, Verslun og járnsmíðar.
Síðustu starfsárin var hann mats-
maður hjá Fasteignamati ríkisins.
Við hjónin áttum samleið með
Ragga og Dóru á ferðalögum, bæði
innanlands og utan og var unun að
vera með þeim í slíkum ferðum. Sökn-
um við þess sárt að geta ekki lengur
ferðast með Ragga sem var forustu-
maður systkinahópsins og fjölskyldna
þeirra. Þau voru með afbrigðum gest-
risin og tóku á móti öllum með út-
breiddan faðminn. Hjónaband þeirra
var með afbrigðum gott og ég segi,
„þar sem Raggi var, þar var Dóra“.
Við biðjum algóðan „Guð“ að
styrkja Dóru, syni þeirra, maka, afa-
börn og langafabörn í þeirri miklu
sorg sem ríkir í fjölskyldunni, að
ógleymdri móður hans, Láru, sem
syrgir son sinn. Við þökkum þér
Raggi minn samfylgdina sem er okk-
ur ógleymanleg. Sofðu rótt og „Guð“
geymi þig að eilífu.
Gylfi Jónsson.
Í dag, 8. febr. 2008, kveðjum við
með trega góðan félaga og lærimeist-
ara, Þorvald Ragnar Guðmundsson.
Kynni okkar hófust fyrir alvöru
fyrir ekki svo mörgum árum. Það
leyndi sér ekki að í Þorvaldi Ragnari
fór góður drengur og sómakær. Þeg-
ar ég gekk til liðs við Kiwanis-hreyf-
inguna 1997 óraði mig ekki fyrir því
að við Þorvaldur ættum eftir að eiga
eins mikil samskipti og raunin varð,
hvað þá heldur að við yrðum tengdir
fjölskylduböndum.
Í upphafi þegar golfmót Kiwanis
fóru af stað var Þorvaldur Ragnar þar
fremstur í flokki frá sínum klúbbi
Eldey í Kópavogi ásamt fleiri klúbb-
meðlimum. Í mörg ár stjórnaði hann
hinum ýmsu golfmótum Kiwanis svo
sem Ægismóti, Þórs-Eddu-Ægis-
mótum og Landsmóti. Í þessum mót-
um sá ég strax að þarna fór maður
sem hafði heiðarleika að leiðarljósi og
að allt færi eftir settum reglum í golf-
íþróttinni.
Þorvaldur Ragnar var mikill
keppnismaður og var yndislegt að fá
þann heiður að spila með honum golf
og njóta leiðsagnar hans, ekki bara á
golfvellinum heldur líka í lífinu sjálfu.
Eftir að ég tók að mér að sjá um þessi
golfmót Kiwanis í nokkur ár var Þor-
valdur Ragnar mér alltaf innan hand-
ar og á erfiðum stundum við úrslit
þegar skorið var jafnt, með og án for-
gjafar í forgjafarflokkum, þá var
hann dómari og tók ákvarðanir um
sætaskipti sem enginn mótmælti.
Ekki treysti ég mér til að skrifa um
lífshlaup hans, en þakklæti og sökn-
uður er okkur hjónum efst í huga á
kveðjustund. Við ræddum saman fyr-
ir stuttu um alla heima og geima og
hvort spilað væri golf á himnum, ekki
komumst við að niðurstöðu en ef það
er gert, þá ert þú komin í holl með frá-
bærum félögum sem gengnir eru yfir
móðuna miklu. Ekki er hægt að minn-
ast þín án Dóru, klettsins í lífi þínu.
Þið voruð stórkostleg, alltaf saman í
blíðu og stríðu, og höfðingjar heim að
sækja og yndislegt að umgangast
ykkur.
Á þínum yngri árum varstu mörg
ár vélstjóri til sjós og í texta Rein-
hardts Reinhardtssonar í laginu „Þú
ert vagga mín, Haf,“ segir:
Eins og ólgandi blóð
er þitt lag og þitt ljóð
þrungið lífi og voldugri þrá
til að rísa frá smæð
upp í himnanna hæð,
þar sem heiðríkjan vaggar sér blá.
Þegar stórviðri hvín
fegurst faldur þinn skín
og úr fjötrum andi þinn brýst
Eins og stormbarið strá
nötra strandbjörgin há,
er þú stríðandi í hæðirnar ríst.
Elsku Dóra, Leifur, Guðmundur og
Lára, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn, guð gefi ykkur
styrk við fráfalls þessa góða drengs.
Kristinn Eymundsson og
Ragnhildur Magnúsdóttir.
Vegna mistaka vantaði aðra undir-
skriftina með þessari grein, 8. febr-
úar.
Þorvaldur Ragnar
Guðmundsson
Nú ertu dáinn,
Hörður minn, eftir
erfið veikindi. Okkar fyrstu kynni
voru fyrir 20 árum, og síðan þá hef
ég verið ein af stelpunum þínum.
Það voru forréttindi að fá að vinna
fyrir þig og með þér. Stofan alltaf
svo hrein og fín og heimili þitt og
Rósu opið okkur stelpunum á stof-
unni sem annað heimili. Þetta var
✝ Hörður Guð-mundsson hár-
skerameistari fædd-
ist á Seyðisfirði 21.
júlí 1931. Hann lést
á Líknardeild LSH í
Kópavogi miðviku-
daginn 13. febrúar
síðastliðinn.
Útför Harðar fór
fram frá Keflavík-
urkirkju 22. febrúar
sl.
eins og að eignast
aðra fjölskyldu. All-
ar stundirnar sem
við áttum saman í
vinnunni og utan
vinnu, sem voru ófá-
ar.
Það er eitthvað
svo stutt síðan, en
samt svo langt, er
við fórum öll saman í
bústað og spiluðum
fótbolta. Þú varst
þar fremstur í flokki
og auðvitað vannst
þú okkur stelpurnar.
Það sem þú gast hlaupið – og án
þess að blása úr nös. Ég átti góða
stund með þér og Rósu fyrir
stuttu, þar sem við sátum og skoð-
uðum myndir. Elsku Rósa og fjöl-
skylda, mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Sigurbjörg.
Hörður Guðmundsson
Kær vinkona og
sönn „hetja“ í mínum
huga hefur lokið lífs-
göngu sinni eftir
margra ára baráttu
við illvígan sjúkdóm. Við Svenna
vinkona vorum í sama bekk í barna
og unglingaskólanum í Bolungar-
vík. Við sátum saman síðasta vet-
urinn í skólanum og tókst með okk-
ur vinátta sem varði alla tíð.
Svenna var ávallt mjög samvisku-
söm, þolinmóð og vandvirk í öllu því
sem hún tók sér fyrir hendur. Hún
ólst upp í stórum og glaðværum
systkinahóp og var sérlega hlátur-
mild og hafði gaman af söng og að
vera meðal vina.
Mér er minnisstætt er ég kom
heim til hennar hve mikið var að
gera á stóru heimili þar sem faðir
hennar stundaði sjómennsku sem
og þrír eldri bræður hennar.
Svenna var næstyngst systkina
sinna og var hún sérlega dugmikil
þegar kom að því að hjálpa til við
heimilisstörfin.
Ég gleymi aldrei hversu mér
fannst vera mikið af stórum skóm
og stígvélum í forstofunni heima
hjá henni en munurinn lá í því að
heima hjá mér var ég elst svo að
ekki voru margir stórir fætur þar.
Veturinn 1961–62 lá leið okkar í
Húsmæðraskólann á Ísafirði ásamt
Haddý vinkonu okkar, en við áttum
frábærlega saman allar þrjár og
sköpuðum okkur margar góðar
minningar á þessum árum.
Leiðir liggja til allra átta og
Svenna kynntist eftirlifandi eigin-
✝ Svenna Rakel Sig-urgeirsdóttir
fæddist í Bolungarvík
31. mars 1943. Hún
andaðist á heimili
sínu 16. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Kópavogskirkju 22.
febrúar.
manni sínum, Hall-
dóri Pálssyni, suður í
Reykjavík og varð
þeim þriggja barna
auðið sem öll hafa
verið stolt foreldra
sinna. Á annan áratug
hefur hún Svenna mín
glímt við veikindi sín
og er það kraftaverk í
sjálfu sér að hún
skyldi verða þeirrar
gæfu njótandi að upp-
lifa barnabörnin sín
koma í heiminn en
þau eru nú orðin
fimm talsins, sólargeislar hvert og
eitt.
Svenna hafði lengi gert sér grein
fyrir því hvert stefndi og nýtti tím-
ann vel í faðmi fjölskyldunnar. Við
fermingarsystkinin áttum yndis-
lega helgi saman í september síð-
astliðnum en þá voru fimmtíu ár
liðin frá fermingu okkar. Í hvert
skipti sem ég og Svenna spjölluðum
saman eftir það þá varð henni að
orði hve „heppin“ hún hefði verið
heilsulega þessa helgi og var mjög
þakklát og ánægð að geta notið
samvista með okkur öllum.
Síðasta heimsókn okkar hjóna til
Svennu og Dóra var milli jóla og
nýárs. Allt var svo fallega skreytt
og jólaandinn yfir öllu og dáðist ég
að því við hana hversu fallegt þetta
allt saman væri hjá henni, þá ljóm-
aði hún af gleði og gamli glampinn
kom í augun hennar og sagði: „Það
er hann Daníel, barnabarnið mitt,
sem á mestan heiðurinn af þessu.“
En nú er komið að kveðjustund.
Margar minningar koma upp í hug-
ann en minningin um góða konu og
trausta vinkonu stendur upp úr.
Hún tókst á við veikindi sín af
miklu æðruleysi og þroska og sagði
ávallt: þetta er bara „vinna“ og ég
tek einn dag í einu.
Ég er stolt af því að hafa verið
þeirrar gæfu njótandi að eiga
Svennu að vinkonu.
Elsku Dóri og fjölskylda, okkar
innilegustu samúðarkveðjur á sorg-
arstundu.
Guð styrki ykkur öll.
Erna Hávarðardóttir og
Finnbogi Jakobsson.
Elskuleg vinkona mín er dáin.
Hennar mun ég sárt sakna.
Hún var þvílíkur snillingur í öllu
sem hún tók sér fyrir hendur.
Það var gott var að leita til henn-
ar og grínuðumst við oft með það að
hún væri minn „sáli“. Þau eru ótelj-
andi atriðin sem hún hefur hjálpað
mér í gegnum. Hjarta bar hún úr
gulli, án fordóma og hún sá það
besta í öllu fólki.
Það sem við gátum hlegið þegar
við fórum á pottakynningu hjá
Gullu og hlógum eins og fífl þegar
maðurinn spurði hvort „við byggj-
um saman“.
Þín elskulega fjölskylda, sem var
þér allt, hefur misst mikið.
Guð veri með ykkur.
Jóhanna.
Fyrir réttum þrjátíu árum lágu
leiðir okkar og Svennu saman er
hún réði sig til starfa í leikskólann
Furugrund. Það hafa verið forrétt-
indi okkar sem höfum átt hana að
vinnufélaga að njóta samveru og
samskipta við hana. Hún var ein-
stök, reyndar eina konan á Íslandi
sem bar nafnið Svenna, hún svo
heilsteypt og ráðagóð, hrókur alls
fagnaðar og okkur ógleymanleg.
Hvað það sem hún tók sér fyrir
hendur innan leikskólans var til
fyrirmyndar, allt lék í höndum
hennar, handavinna, eldamennska
og síðast en ekki síst uppeldi og
kennsla barnanna í skólanum allt
sem hún gerði var gert af alúð og
trúmennsku. Henni samdi vel við
alla og aldrei hafði hún uppi
styggðaryrði við nokkurn mann.
Hún var okkur sem með henni
unnu sú besta fyrirmynd sem hugs-
ast getur, og munum við ætíð búa
að okkar kynnum af þeirri öðling-
skonu sem Svenna var.
Hún var fædd og uppalin í Bol-
ungavík og við samstarfsfólkið
fengum oft góða innsýn í það
hvernig lífið gekk fyrir sig í víkinni
hennar. Gamansögur og frásagnir
af mönnum og málefnum voru ófáar
og lifandi og allar skemmtilegar, á
Svennu var hlustað með andakt og
ákafa við fengum að heyra hvernig
faðir hennar verkaði sviðin og
hangiketið sem sent var til Heiðu
systur á síðustu stundu vegna þess
að frúrnar í víkinni fóru að morgni
til Edinborgar með flugi og komu
heim að kvöldi með troðfullar tuðr-
ur, það gat nú ekki verið mikið mál
að koma einu læri til Köben á Þor-
lák, peysufataböllin sem hún fékk
ekki að fara á vegna þess að hún
var aðflutt, okkur fannst við þekkja
systur hennar skemmtilegu sem við
heyrðum svo mikið um. Hlátra-
sköllin ómuðu oft í litlu kaffistof-
unni okkar þegar Svenna fór á
kostum.
Fjölskyldan hennar, Halldór og
börnin þrjú áttu hug hennar
óskertan sú kunni nú lagið á því að
ala börnin sín sómasamlega upp og
hvetja þau áfram í lífinu og
menntaveginn skyldu þau ganga.
Fyrsta barnabarnið leit dagsins
ljós árið tvö þúsund og eru þau nú
fimm. Svennu fannst það sín mesta
gæfa að geta þrátt fyrir veikindi sín
annast þau og hafa þau nálægt sér.
Nú eru liðin tólf ár síðan hún
kenndi sér þess meins sem hún
varð að lokum að lúta í lægri haldi
fyrir. Hún stóð eins lengi og stætt
var oft meira af vilja en mætti.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Við kveðjum Svennu okkar með
söknuði og trega og þökkum af heil-
um hug og hjarta samfylgdins. Við
vottum fjölskyldu hennar okkar
dýpstu samúð.
Hvíl í friði.
Vinnufélagar
Leikskólanum Furugrund.
Svenna Rakel
Sigurgeirsdóttir