Morgunblaðið - 23.03.2008, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23. MARS 2008 41
Sigurlaug, föður-
systir mín, var um
margt merkileg kona.
Hún var alin upp á Akureyri, gekk
vart í skóla og taldi hún sig hlunn-
farna af þeim sökum, hana langaði
svo mikið að hafa fengið að læra.
Slíkt var hlutskipti barns á
þriðja áratug síðustu aldar þegar
Sigurlaug á fyrsta ári missti móð-
ur sína. Heimilið var leyst upp eft-
ir móðurmissinn og ólust systkinin
Sigurlaug, Guðjón og Sigurður
faðir minn því upp á þremur stöð-
um. Um annað var ekki að ræða.
Má ímynda sér hvað brotist hefur
um í huga barns við þessar að-
stæður.
En Sigurlaug fullorðnaðist, gift-
ist Óskari Friðjóni Jónssyni og
eignuðust þau fjóra syni. Þau
bjuggu lengstum á Þingvöllum,
þar sem nú er Háskólinn á Ak-
ureyri, ráku þar fjárbú fram á 8.
áratuginn og er merkilegt að
hugsa til þess nú þegar bærinn
hefur fengið á sig nýjan brag, sem
framsækinn skólabær.
Sigurlaug fylgdist vel með, var
bókhneigð, stálminnug og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Hún hafði kímnigáfuna
hennar Gústu frænku í Danmörku,
móðursystur sinnar, sem alin var
upp á sama stað, en báðar voru
þær skjótar í hugsun og oft stríðn-
ar. Hún þóttist til dæmis stundum
ekkert muna og gerðist sposk á
svip. Var þá næsta víst að eitthvað
bjó undir sem réttast væri að hafa
ekki hátt um eða að hún hefði
stórar fréttir að færa og vildi
byggja upp eftirvæntingu áheyr-
andans.
Hún talaði norðlensku, kvað fast
að k, t og p, raddaði l’in og hafði
ítónun sem fátíðari gerist.
Samband hennar við syni sína
var einstaklega gott. Veitti hún
þeim umhyggju alla tíð og börnum
þeirra athygli og var áhugasöm
um velferð þeirra. Eftir að Sig-
urður sonur hennar dó naut hún
félagsskapar sonar hans, Sigurðar
Freys, er hann átti heimili hjá
henni meðan hann var í Mennta-
skólanum. Mátti vart á milli sjá
hvort var þakklátara fyrir sambúð
hins.
Umkringd sonum og fjölskyld-
um þeirra kvaddi hún þetta líf á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri, sátt við örlögin. Banalegan
var stutt, en æðruleysi hennar og
gæska er hjálpleg þeim sem nú
syrgja.
Fyrir hönd foreldra minna, syst-
kina og fjölskyldna okkar sendi ég
Jóni, Þorsteini, Ólafi Njáli og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Anna Sjöfn Sigurðardóttir.
Fyrir stuttu skrapp ég akandi
norður yfir heiðar til að kveðja
gamla vinkonu mína og frænku,
Lillu á Þingvöllum. Ég var einn á
ferð á og leiðinni gafst nægur tími
Sigurlaug Njálsdóttir
✝ Sigurlaug Njáls-dóttir fæddist á
Siglufirði 4. desem-
ber 1924. Hún lést á
Sjúkrahúsi Ak-
ureyrar þriðjudag-
inn 11. mars síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 19.
mars.
til að rifja upp liðna
tíma og skemmtileg-
ar minningar. Þegar
áfangastað var náð
tók hún á móti mér
með sömu hlýju og
gleði og hún gerði
alltaf þegar ég heim-
sótti hana og Óskar á
Þingvöllum, forðum
daga. ,,Elsku Heiðar
minn, ert þú nú kom-
inn?“ og um stund
fannst mér ég vera
staddur í eldhúsinu á
Þingvöllum. Búinn að
hjóla úr Byggðaveginum með gam-
alt brauð í farteskinu fyrir Surtlu.
Óli frændi úti í Gamla bæ að gera
við skellinöðruna og Siddi inni í
herbergi nýkomin úr siglingu með
fágætt góðgæti. Ég í eldhúsinu
með mjólk og kökur fyrir framan
mig að spjalla við Lillu. Hún var
alltaf hreinskilin, sagði meiningu
sína umbúðalaust hvort sem manni
líkaði það betur eða verr. Og þess
vegna var vinskapur okkar svona
góður. Sumt af ýmsum sláandi
staðreyndum sem okkur Lillu fór á
milli í eldhúsinu tók mig töluverð-
an tíma að melta, t.d. að ég og Rut
Reginalds ættum það sameiginlegt
að vera bæði fordekruð og spillt.
Og ég sagði Lillu líka alltaf satt,
sagði henni m.a. hvernig það væri
að eiga fósturföður og mömmu í
Reykjavík og pabba í Bandaríkj-
unum. Við ræddum líka um stóru
málin, ýmis samfélagsleg mál og
pólitík. Ég lærði af henni ömmu
Heiðu og fleirum að verkafólkið
væri það sem héldi uppi þessu
þjóðfélagi. Að þeir sem stjórnuðu
SÍS-verksmiðjunum á Gleráreyr-
um væru vel flestir arðræningjar
sem hefðu lítið vit og enn minni
skilning á því hvernig reka ætti
fyrirtækið. Einnig að bónuskerfið
á verksmiðjunum væri ósann-
gjarnt. Og þarna í eldhúsinu með
Lillu skildi ég þetta allt miklu bet-
ur og sá þetta allt í réttara sam-
hengi. Hún hefur líka alltaf talað
við mig eins og fullorðinn frá því
að ég man eftir mér. Og fyrir það
er ég henni ævinlega þakklátur.
Eitt af því dýrmætasta sem barni
er gefið af fullorðnum er tími, at-
hygli og þolinmæði. Og af þessu
þrennu var aldrei neinn skortur
hjá Lillu eða öðru heimilisfólki á
Þingvöllum. En þar mæddi nú líka
mikið á Óla frænda. Og þegar við
Lilla áttum okkar síðasta samtal
þarna um daginn minntist hún ein-
mitt á þetta, hvað Óli hefði alltaf
verið sérstaklega umburðarlyndur
gagnvart mér. Ég að suða í sífellu
um að fá að fara hring á skelli-
nöðrunni og svo síðar að fá að fara
á rúntinn á Bjöllunni og síðar Ma-
vericknum. Og öllu þessu tók Óli
með jafnaðargeði þannig að flestir
strákar í Byggðaveginum trúðu
því ekki að ég hefði verið á rúnt-
inum með Óla frænda.
Þannig er mikil birta og gleði
yfir öllum minningum mínum frá
Lillu og fjölskyldu á Þingvöllum.
Ég kveð því góða og kæra vinkonu
og frænku með miklum söknuði.
Þeim eftirlifandi Þingvallabræðr-
um Jónsa, Steina og Óla ásamt
mökum þeirra, barnabörnum og
barnabarna börnum Lillu sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur sem
og öðrum aðstandendum. Minning-
in um heiðarlega, hreinskipta og
hjartahlýja konu mun lifa.
Kær kveðja.
Heiðar Ingi Svansson.
✝ Álfhildur Guð-bjartsdóttir
fæddist á Ísafirði 7.
júlí 1972. Hún and-
aðist 8. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Guð-
bjartur Kristinn
Ástþórsson, f. 17.
júlí 1950 og Sigríð-
ur Ingibjörg Karls-
dóttir, f. 8. júlí 1952.
Systkini Álfhildar
eru Margrét Krist-
jana, f. 19. júlí 1974,
sambýlismaður
Hjálmar Þorvaldsson, f. 4. októ-
ber 1977, börn þeirra eru Elías
Andri Karlsson og Magnús Örn
Hjálmarsson, og
Ástþór, f. 23. ágúst
1979.
Börn Álfhildar
eru Sigríður Elsa
Sigurðardóttir, f.
13. maí 1990, Stefán
Bragi Ágústsson, f.
2. september 1992,
og Birta Dögg
Guðnadóttir, f. 23.
október 1999. Álf-
hildur giftist 19.
júní 1997 Guðna Elí-
assyni, f. 30. janúar
1961. Þau skildu
2005.
Útför Álfhildar var gerð frá
Ísafjarðarkirkju 15. mars.
Elsku frænka okkar er látin, svo
ung að aldri, við trúum því ekki
enn. Ég, Marta, hitti þig daginn áð-
ur svo hressa og káta. Hefði ég vit-
að að þetta væri í síðasta skiptið
sem ég fengi að tala við þig, hefði
ég viljað segja svo margt en í stað-
inn var ég að flýta mér heim. Ég
hef hugsað mikið um það hvað ég
hefði viljað segja, en svona er víst
lífið.
Við vitum ekki alltaf hvað morg-
undagurinn ber í skauti sér, þannig
að við segjum það bara hér. Við er-
um svo þakklátar fyrir að hafa
kynnst þér svona vel síðustu ár, eft-
ir að þú fluttir vestur aftur. Við vor-
um að vinna saman í Miðfelli fyrir
nokkrum árum – við, þú og systkini
þín, eiginlega allir í þinni fjölskyldu
og þið voruð alltaf svo góð við okkur
og gaman að hanga með ykkur. Við
vorum svolítið dugleg að „djóka“ í
hvert öðru og hlógum svo bara, það
voru góðir tímar, en nú sitjum við
hér og hugsum um þig og þína.
Birta dóttir þín, hún er svo skýr
og klár og svo lík mömmu sinni, al-
veg frábær stelpa og Sigga og Stef-
án, alveg yndisleg börn sem þú átt.
Við mun gera okkar besta til að
hjálpa þeim í gegnum þetta.
Elsku frænka, við eigum eftir að
sakna þín mikið. Þínar frænkur
Marta og Hafdís.
Elsku Álfhildur mín.
Það er sárara en orð fá lýst að
rita hér minningarorð um þína allt
of stuttu ævi. Þú varst litla frænka
mín, 11 árum yngri og því varð ég
sjálfskipuð barnfóstra fyrstu árin
ykkar systra. Mikið undur varstu
dásamlegt og fallegt barn. fljót til
og skýr en svo viðkvæm og auðsærð
og átti það eftir að há þér alla tíð.
Ekki er hægt að segja að lífið hafi
farið mjúkum höndum um þig, en
þrátt fyrir basl var gleðin alltaf
ríkjandi og sú sterka ást sem þú
barst til barna þinna var öllu böli
yfirsterkari. Við keyrðum saman
suður frænkurnar á jóladag og mun
ég ávallt minnast þeirrar ferðar
með þakklæti því við áttum saman
svo góðar samræður þar sem þú
talaðir endalaust um krakkana þína
og hvaða áform þið höfðuð. Hvað
þau voru að gera og þú varst svo
stolt af þeim. Þinni ferð var heitið
að hitta son þinn, Stefán Braga, og
ætluðuð þið Birta að eyða áramót-
unum með honum. Þú varst svo
spennt og lagðir ofuráherslu á að þú
yrðir komin suður á undan til að
taka á móti honum. Í þessari ferð
kynntist ég þér alveg upp á nýtt, þú
komst mér mjög á óvart. Þú sagðir
mér undan og ofan af ýmsu sem
gekk á í lífi þínu og ég kynntist
konu sem þurfti að taka erfiðar
ákvarðanir af yfirvegun og skyn-
semi með hag barnanna að leið-
arljósi. Þú áttir þér stóra drauma
og þú planaðir framtíðina. Í ferðinni
okkar talaðir þú mikið um hversu
góðan stuðning þú hafðir af for-
eldrum þínum og af orðum þínum
fann maður hversu mikil væntum-
þykja ríkti milli ykkar allra. Þú
reyndist afa þínum og ömmu afar
vel og varst alltaf boðin og búin að
hjálpa þeim, hafðu þökk fyrir það.
Laugardagurinn 8. mars var mikill
sorgardagur hjá okkur öllum og
enn í dag hálf-óraunverulegur. Í
dag fylgjum við þér til hinstu hvílu.
Takk fyrir allt, elsku frænka. Guð
varðveiti þig, hvíl í friði.
Elsku Sigga, Bubbi, Sigríður
Elsa, Stefán Bragi, Birta Dögg,
Margrét, Ástþór og aðrir aðstand-
endur: Guð gefi ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum. Haldið fast hvert
utan um annað.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein,
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar
þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers
manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigrast á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Halldóra frænka.
Elsku Álfhildur mín, það er erfitt
að trúa því að þú sért farin frá okk-
ur. Maður hittir ekki marga á lífs-
leiðinni sem eru eins og þú, þú tókst
manni alltaf opnum örmum þegar
maður hitti þig og þú sagðir alltaf
,,Hæ, sæta mín“ eða ,,Hvað segirðu,
dúllan mín.“
Við spjölluðum mikið saman áður
en dóttir þín flutti vestur, þú baðst
mig að hafa auga henni, á þeim
tímapunkti fann ég hversu mikið
þér þótti vænt um hana, eins með
Birtu og Stefán, enda varstu með
hjartað á réttum stað.
Seinast er ég hitti þig vorum við
að skemmta okkur og þú sagðist
ætla að fylgjast með mér, elsku
frænka. Mér þætti afskaplega vænt
um ef þú mundi halda því áfram.
Elsku stóra frænka, þú munt allt-
af eiga stað í mínu hjarta.
Hvíldu í friði.
Elsku Sigga, Bubbi, Sigríður
Elsa, Stefán Bragi, Birta Dögg,
Margrét, Ástþór og aðrir aðstand-
endur, ég votta mína dýpstu samúð
og vona að fjölskyldan standi þétt
saman gegnum þennan erfiða tíma.
Kristjana Pálsdóttir.
Í dag kveð ég mína elskulegu vin-
konu með miklum trega og sorg í
hjarta. Svo margar spurningar
vakna í kollinum á manni og maður
spyr sig hvers vegna fólk er tekið
frá manni svona snöggt. En eins og
ég sagði við börnin mín, hefur Guði
vantað góðan engil og varð Álfhild-
ur fyrir valinu. Álfhildur var dásam-
leg manneskja sem var svo
hjartahlý og góð, hún vildi öllum vel
og mátti ekkert aumt sjá. Hún var
mikið hérna hjá mér síðustu mán-
uðina og styttum við hvor annarri
stundirnar með því að horfa á allt
sem kom dulrænum málefnum við
og um þessi mál gátum við spjallað
endalaust. Þar sem maðurinn minn
er á frystitogara og er lítið heima,
þá komu þær mæðgur, Birta og hún
til okkar og gistu. Það var mikið
hlegið og haft gaman, því eins og
allir sem þekktu Álfhildi vita var
hún alltaf hlæjandi og alltaf stutt í
grínið hjá henni. Hún var hrikalega
stríðin og átti það oft til að koma
aftan að manni til þess að bregða
manni, sérstaklega ef maður var
niðursokkinn í þessa þætti okkar.
Daginn fyrir andlát hennar vorum
við að plana í hverju við ættum að
vera á grímuballi sem átti að vera
kvöldið eftir. Við vorum lengi búin
að velta þessu fyrir okkur en kom-
umst svo að þeirri niðurstöðu að
vakna snemma næsta dag og reyna
að fá lánaðan nunnubúning einhvers
staðar og hún yrði þá stífmáluð
ófrísk nunna á ballinu. Við hlógum
mikið að þessu og við hlökkuðum
svo til að fara. En sú varð ekki
raunin. Laugardagurinn sem átti að
vera svo skemmtilegur breyttist
snöggt eftir þessar hræðilegu frétt-
ir.
Maður er ekki farinn að trúa
þessu ennþá, þetta er allt saman
svo fjarstæðukennt og óraunveru-
legt, ég vil bara vakna upp við
vondan draum og hringja í hana.
Elsku Álfhildur mín, fallega vin-
kona mín, mig langar ekki að hugsa
um lífið án þín. Þetta er svo ólýs-
anlega sárt.
En ég veit það samt að núna líður
þér vel og vakir yfir okkur sem eftir
stöndum. Ég elska þig meir en orð
fá lýst og við sjáumst hressar og
kátar síðar þegar minn tími er kom-
inn.
Minningarnar eru geymdar á
góðum stað í hjarta mínu, og vil ég
þakka þér elsku Guð fyrir að hafa
leitt okkur saman og að ég hafi
fengið að kynnast henni Álfhildi
minni. Ég elska þig ástin mín, og
sofðu rótt.
Ég vil ljúka þessari grein minni
með góðum orðum, sem ég veit að
myndu koma beint úr Álfhildar
hjarta akkúrat núna.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að hvert
eitt tár ykkar snertir mig og kvelur, þótt
látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöð-
um hug, lyftist sál mín upp í mót til ljóss-
ins. Verið glöð og þakklát fyrir allt sem
lífið gefur og ég, þótt látinn sé, tek þátt í
gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Elsku Sigga Elsa, Stefán Bragi,
Birta Dögg, Sigga, Bubbi, Ástþór,
Magga og aðrir aðstandendur, Guð
styrki ykkur og verndi í þessari
miklu sorg. Þið eruð í bænum mín-
um.
Kveðja,
Jónína Guðrún
Thorarensen, Ísafirði.
Æskuvinkona mín Álfhildur er
látin, langt fyrir aldur fram. Við
vorum skólasystur og vinkonur og
áttum við margar góðar stundir
saman í æsku. Á seinni árum, þegar
Álfhildur fluttist aftur á Ísafjörð
bættum við fleiri góðum stundum í
safn minninganna sem nú eru svo
dýrmætar. Fyrir þessar stundir
langar mig að þakka og minnast
Álfhildar með þessum sálmi:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Börnum Álfhildar og fjölskyldu
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Hulda Björk Veturliðadóttir.
Álfhildur
Guðbjartsdóttir
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Fallegir legsteinar
á góðu verði