Morgunblaðið - 12.04.2008, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. APRÍL 2008 33
✝ Gísli Gunn-arsson, áður
verkstjóri hjá
Vegagerðinni á
Sauðárkróki, fædd-
ist í Miðhúsum í
Blönduhlíð í Skaga-
firði 21. júní 1922.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Sauðárkróks 1. apr-
íl síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Gunnar Gíslason, f.
24. nóvember 1894,
d. 23. janúar 1972,
og Sigríður Guðmundsdóttir, f.
16. mars 1898, d. 22. júlí 1967.
Gísli var elstur 12 systkina, sem
voru: Jón, f. 1923, d. 2003, Guð-
rún, f. 1925, Ásgeir, f. 1927, d.
1955, Guðmundur, f. 1928, d.
1995, Þrúður Aðalbjörg, f. 1930,
Arnfríður Aðalbjörg, f. 1931,
óskírður, f. og d. 1932, Gunnar,
f. 1933, Vagn, f. 1935, Óskar, f.
1937, og Sigrún, f. 1939.
Hinn 30. desember 1954 gekk
Gísli að eiga Fjólu Ragnhildi
Hólm Sveinsdóttur, f. 28. ágúst
1932, d. 1. janúar 1999. For-
eldrar hennar voru Sveinn Ni-
kódemusson, f. 30. september
1908, d. 4. september 1990, og
Pálmey Helga Haraldsdóttir, f.
14. október 1909, d. 21. desem-
ber 1994. Gísli og Fjóla eign-
uðust fjögur börn, 14 barnabörn
og fjögur barnabarnabörn. 1)
Sigríður Gunnfríður, f. 25. nóv-
ember 1949, gift Birni Ottóssyni,
f. 19. nóvember 1947, 2) Sveinn,
f. 24. júlí 1951, kvæntur Jónínu
Kristjönu, f. 4.
mars 1954, 3) Pál-
mey Helga, f. 3.
nóvember 1954, gift
Rúnari Ingólfssyni,
f. 22. mars 1950, og
4) Haraldur Ásgeir,
f. 28. janúar 1958, í
sambúð með Björgu
Guðmundsdóttur, f.
29. október 1959.
Gísli flutti sem
barn ásamt for-
eldrum og systk-
inum að Ábæ í
Austurdal og var
hann einn af síðustu skráðum
ábúendum þar. Síðar fluttist
hann til Sauðárkróks þar sem
hann bjó til dauðadags, lengst af
á Bárustíg 4. Hann gekk í Iðn-
skólann á Sauðárkróki og lauk
þaðan prófi. Gísli hóf störf hjá
Vegagerðinni sem unglingur og
starfaði þar nær óslitið allan
sinn starfsaldur, síðustu áratug-
ina sem verkstjóri og starfaði í
Verkstjórafélagi Norðurlands
vestra um árabil.
Gísli var forðagæslumaður á
Sauðárkróki lengi vel, enda hélt
hann sjálfur kindur og hesta á
nöfunum fyrir ofan bæinn þar til
heilsa tók að bresta. Gísli var um
tíma í kórum, Karlakórnum
Heimi, Karlakór Sauðárkróks og
Samkór Sauðárkróks. Hann
starfaði einnig í deild Sjálfs-
bjargar sem staðsett var á Sauð-
árkróki.
Gísli verður jarðsunginn frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Í dag kveðjum við ástkæran föður
og tengdaföður og börnin mín afa
sem var þeim afar kær.
Pabbi var eflaust hvíldinni feginn.
Þegar móðir mín lést fyrir rúmum
níu árum dó svo stór hluti af pabba
að hann varð aldrei samur maður.
Ljósið hans hafði slokknað og
hann hefði viljað fylgja með.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að eiga hann fyrir föður og jafnframt
vinna með honum öll mín unglings-
ár.
Það var dýrmætur skóli sem ég fæ
aldrei þakkað nógsamlega. Þessi
sumur voru full af lífi og skemmti-
legheitum. Þar kynntist ég honum
best.
Hann var verkstjóri hjá Vega-
gerðinni og fór það vel úr hendi, góð-
ur yfirmaður og átti auðvelt með að
fá fólk til að vinna með sér.
Pabbi var hafsjór af sögum og það
var ekki sjaldan sem það var setið og
hlustað á sögur frá því að hann var
að alast upp, sögur af mönnum sem
hann hafði kynnst á lífsleiðinni, stöð-
um sem hann hafði unnið á eins og
Múlanum, Siglufjarðargöngum og
-skarðinu og atburðum sem hann
hafði tekið þátt í.
Hann var vel lesinn og mundi
ótrúlegustu hluti.
Fylgdist vel með öllu sem var að
gerast og hafði skýrar skoðanir á
því.
Hann var af þeirri kynslóð sem
ólst upp í fátækt og vissi hvað skort-
ur var.
Sá veröldina breytast ört og var
fylgjandi framþróun, sá enga
ástæðu til að lofa gömlu góðu dag-
ana.
Pabbi var góðmenni sem tók mál-
stað þeirra sem minna máttu sín,
ljúfur í allri umgengni, glettinn og
skemmtilegur. Það er ekki þar með
sagt að hann hafi verið skaplaus, því
fór fjarri en hann fór vel með það.
Hann gat verið afar fastur fyrir, við
kölluðum það Miðhúsaþráann, þá
varð honum ekki hnikað.
Pabbi og mamma byggðu sér hús
á Bárustígnum. Þar bjuggu þau all-
an sinn búskap, þar ólst ég upp, þar
áttu barnabörnin sér skjól.
Þau áttu líka smáskika uppi á Mó-
um, voru ein af Móafólkinu.
Þar voru þau með kindur og
hesta. Þar undi hann sér löngum.
Hann hafði gott lag á skepnum og
hefði eflaust orðið góður bóndi.
Fyrir börnunum mínum Gunn-
hildi, Gísla og Rúnar Páli voru afi og
amma á Sauðárkróki tengd órjúfan-
legum böndum.
Þau voru afi og amma kindó. Þau
voru mikið hjá þeim og þar áttu þau
sínar kindur hvert og eitt,
þau fengu að taka þátt í því sem
verið var að gera hverju sinni. Mig
furðaði oft á þolinmæðinni hjá pabba
þegar þau voru komin barnabörnin
og voru í af hverju stuði og má ég
þetta eða voru bara búin að fram-
kvæma eitthvað sem þeim datt í hug.
Pabbi kenndi þeim að umgangast
skepnur og umhverfi sitt með virð-
ingu.
Hann leyfði þeim að vinna með sér
og sagði þeim til.
Hann gerði aldrei upp á milli
þeirra og þau minnast hans með
virðingu og söknuði.
Það er gott að rifja upp allt það
sem hann var okkur. Lífið fór ekki
um hann mildum höndum en hann
bar ekki erfiðleika sína á torg eða
álasaði neinum.
Það var alltaf gott að vera nálægt
honum og við tvö þurftum ekki alltaf
að tala, skildum hvort annað.
Það væri eigingirni að þakka ekki
fyrir að pabbi fékk að kveðja á þann
hátt sem hann gerði, sorgin og sökn-
uðurinn er til staðar en jafnframt er
þar líka gleðin og minningarnar sem
við eigum. Hafðu þökk fyrir sam-
veruna, kæri pabbi, við hittumst síð-
ar. Kveðja,
Pálmey og fjölskylda.
Í dag kveð ég með trega í hjarta
föður minn sem lést 1. apríl, á 86.
aldursári.
Gísli Gunnarsson frá Ábæ í Aust-
urdal var mikill heiðursmaður og
gæddur miklum mannkostum eins
og þeir vita er kynntust honum. Ég
hefði mátt læra meira af þér, elsku
pabbi minn, en ég varð þó þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að fylgja þér
eftir sem barn og unglingur í leik og
starfi.
.Á hverju vori þegar skólinn var
búinn og vinir og skólafélagar fóru í
sveit, fékk ég að vera með þér í
vinnunni og allt Norðurland varð
minn leikvöllur á jarðýtum og gröf-
um frá morgni til kvölds.
Þær voru líka margar ferðirnar
sem ég fór með þér norður (skag-
firska um að fara til Akureyrar) á
Sólborgarhól að heimsækja ömmu
Siggu og afa Gunna og man ég enn
hve þung sporin þín voru þegar við
fórum saman niður að Siglunesi í
símann þann fagra sumardag 22. júlí
1967 þegar amma Sigga lést. Það
var þér léttir að hún þjáðist ekki
lengur og var komin á betri stað, en
samt í sorg þinni hafðirðu mestar
áhyggjur af því hvernig þú gætir
komið fréttunum til Siggu, stóru
systur, sem þá var í Danmörku.
Þannig varst þú, aðrir komu alltaf
fyrst og síðast þú.
Á þessum árum var vegagerð á
Norðurlandi enn á steinaldarstigi og
það var gaman að vinna með þér og
bræðrum þínum; Munda bónda á
Höskuldsstöðum, Gunna í Bitru og
Óskari á Sólborgarhóli, þið voruð
allir svo ólíkir en samt svo samlyndir
og miklir vinir.
Það er ekki hægt að minnast þín,
elsku pabbi, nema að tala um
mömmu, Fjólu Ragnhildi, þá stór-
glæsilegu konu sem stóð þétt þér við
hlið alla tíð þar til hún lést á nýárs-
dag 1999. Það er fátítt að sjá jafn
samrýnd hjón eins og þið voruð.
Margs er að minnast úr uppvextin-
um, en ég man alltaf sérstaklega eft-
ir hvað mamma var lítið hrifin af því
að fá kinda- og hrossafýluna inn á
hvítskúraðan Bárustíginn þegar
Gunni afi lagðist inn á sjúkrahúsið á
Sauðárkróki eftir að hann brá búi á
Sólborgarhóli og ég tók við gegning-
um fyrir hann, þá 12 ára. Samt fór
það nú svo að það lá fyrir frú Fjólu
að taka alfarið við þessum búskap
ásamt þér, pabbi minn, og mér, eftir
að Gunni afi lést hinn 23. janúar
1972. Enn þann dag í dag skil ég
ekki hvernig hún þekkti allar roll-
urnar með nafni, en þú, pabbi, og ég
þóttumst líka þekkja þær, bara fyrir
mömmu. Einnig man ég svo vel þeg-
ar ég kom norður um páskana eftir
að mamma dó og sagði þér að búast í
betri föt þar sem við ætluðum að
fara í hádegismat hjá Þrúðu, systur
þinni, á Akureyri. En við vorum öll í
raun að fara á tónleika hjá Kristjáni
Jóhannssyni. Mikið hafðirðu gaman
af þessum tónleikum enda hafðir þú
alla tíð dálæti á fallegum söng.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig og mömmu sem munu fylgja
mér um ókomna tíð en læt staðar
numið hér.
Elsku pabbi minn, núna ertu kom-
inn í faðm mömmu, foreldra þinna
og bræðra og líður örugglega vel.
Takk fyrir samfylgdina, allt sem þú
gerðir fyrir mig.
Farðu í friði og megi góður guð
umvefja þig hlýju og ást eins og þú
umvafðir aðra.
Þinn sonur
Haraldur Ásgeir.
Ástkær afi okkar dó 1. apríl síð-
astliðinn á 86. aldursári. Hans verð-
ur sárt saknað. Á Bárustíginn til
ömmu og afa var alltaf gott að koma
og vel tekið á móti manni, sama
hvort maður var einn eða í vinahóp.
Þegar við hugsum til baka munum
við eftir öllum ferðunum með afa í
vegavinnunni og hvað það var alltaf
gaman að fá að sofa í vinnuskúrun-
um. Samverustundirnar uppi á Nöf-
unum voru líka margar hvort sem
það var í heyskap, í fjárhúsunum eða
þegar farið var í mislangar hesta-
ferðir. Það var sjálfsagður hlutur að
vera í samkeppni við hestana þegar
síldartunnurnar voru opnaðar og
amma og afi hreinsuðu þá fyrir okk-
ur síld og gáfu okkur þetta sælgæti.
Kindurnar fengu ekki heldur að sitja
einar að gamla rúgbrauðinu því litlir
munnar þurftu líka sitt. Þá var gamli
Land Roverinn hans afa skemmti-
legt leiksvæði þar sem hann stóð í
innkeyrslunni á Bárustígnum.
Starfsfólk deildar 5 fær bestu
þakkir fyrir umönnun á liðnum ár-
um.
Guð blessi þig elsku afi,
Anna Birna, Davíð Þór og
Ragnhildur
Gísli Gunnarsson
Við fráfall góðs
vinnufélaga um ára-
bil sækja minningar
að. Óhætt er að segja
að þær séu ótalmarg-
ar því Guðjón var félagslyndur,
glettinn og skemmtilegur og hafði
mörg áhugamál. Átti ég margar
ánægjulegar stundir á spjalli við
hann og fékk oft að heyra veiði-
sögur bæði úr stangveiði og
rjúpnaveiði. Var þá ekki ónýtt að
geta spurt hann um ýmislegt sem
maður átti ólært á þeim sviðum og
var sjaldan komið að tómum kof-
unum. Hann var ágætur spilafélagi
líka og var oft kátt á hjalla við
spilaborðið í kaffitímanum og fuku
þar oft glettin gullkorn.
Það var líka hægt að leita til
hans með ólíkustu málefni og ef
hann vissi ekki svarið sjálfur var
hann öruggur með að finna þann,
sem gat veitt viðkomandi upplýs-
ingar. Þannig gerði hann mér eitt
sinn ómetanlegan greiða sem ég
fæ seint fullþakkað. Hann var ein-
staklega hjálpfús og fólk skipti
hann alltaf miklu máli.
Guðjón var starfsmaður Rann-
sóknastofnunar iðnaðarins frá
1970-1978 en þá tók Iðntækni-
stofnun Íslands við starfseminni,
eftir sameiningu við Iðnþróunar-
stofnun Íslands, og þar starfaði
Guðjón áfram til ársloka 1995 er
hann lét af störfum sökum aldurs.
Hann var mjög fjölhæfur og gat
því sinnt ólíkum störfum ef því var
að skipta og var ekki ónýtt að hafa
slíkan starfsmann. Eftir að hann
lét af störfum lét hann ekki þar við
sitja því honum var einstaklega
annt um garðinn okkar hér í
vinnunni. Nokkur næstu sumur á
eftir eða meðan heilsan leyfði ann-
aðist hann garðinn okkar af ein-
stakri natni.
Með hlýhug færi ég Valdísi og
fjölskyldu þeirra innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigríður Halldórsdóttir.
Góður vinur minn og fjölskyld-
unnar er fallinn frá, Guðjón Sverr-
ir Sigurðsson, Guðjón í Iðju, eins
og hann var títt nefndur í gamla
daga, þegar hann stjórnaði einu
stærsta verkalýðsfélagi landsins
með mikilli reisn. Guðjón kvaddi
okkur laugardaginn fyrir páska, 82
ára að aldri, og var þá kominn á
hjúkrunarheimilið Hrafnistu í
Laugarási.
Margs er að minnast og mundi
það duga í þykka bók, sem við
Guðjón og fjölskyldur okkar áttum
saman að sælda gegnum ævina.
✝ Guðjón SverrirSigurðsson
fæddist í Keflavík
17. október 1925.
Hann andaðist á
Hjúkrunarheim-
ilinu Hrafnistu 22.
mars síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Neskirkju
31. mars.
En hér verður aðeins
stiklað á stóru, góðu
minningarnar verð-
um við að geyma í
okkar eigin hugar-
ranni. Og þær minn-
ingar ylja vissulega
þegar þær eru rifj-
aðar upp.
Þannig háttaði til
hjá okkur að báðir
áttum við heima í
Skerjafirðinum, hann
á Þvervegi 10 en ég
á númer 12. Ég var
strax Framari, en
Guðjón var Valsari,
sá aleinasti á stóru svæði. Hann
hafði sérstöðu hann Sverrir, það
fer ekki á milli mála, og hann var
ófeiminn að leyfa sér þann munað
að fara eftir sannfæringu sinni.
En þetta átti eftir að breytast síð-
ar til besta vegar, við áttum nefni-
lega eftir að sameinast í einu fé-
lagi, Knattspyrnufélaginu Þrótti,
og það var talsvert óvænt.
Einn margra hæfileika Sverris
var manntaflið, – hann var frábær
skákmaður. Uppáhaldsleikurinn
hans þegar hann lék hvítu mönn-
unum var Enski leikurinn. Sverrir
hélt utan til náms og átti eftir að
verða háskólameistari í skák í há-
skólanum í Dublin.
Okkur varð vel til vina mér og
Systu konu minni og Sverri og
Dæju konu hans enda þótt tals-
verður aldursmunur væri á okkur.
En það kom aldrei að sök, þau
voru síung, hress og kát og betri
vini og félaga var varla hægt að
hugsa sér. Um áratugaskeið skipt-
umst við á heimsóknum. Við fór-
um saman á laxveiðar, enda var
Sverrir útilífsmaður og náttúru-
barn. Hann var líka veiðimaður og
eltist við rjúpur og gæsir á vetr-
um. Oft fórum við saman öll fjög-
ur til Gran Canary og áttum sam-
an stórkostlegar vikur þar. Oft
efndum við til einvígis í skák í sól-
inni á Kanarí, ég held þær hafi
orðið 176 skákirnar milli okkar í
einni ferð, þegar best lét. Sverrir
hafði oftast nær betur í þessum
sennum okkar, það verður að við-
urkennast.
Koma Guðjóns Sverris Sigurðs-
sonar til míns gamla félags,
Knattspyrnufélagsins Þróttar, ár-
ið 1965 var gríðarleg lyftistöng
fyrir félagið okkar. Þróttur varð
Sverri mikið hjartans mál. Hann
kom að félaginu nánast allslausu.
Félagið átti þó lóð inni við Sund,
öfluga félaga, og nógan kjark til
að taka á með formanninum.
Þróttarar áttu eftir að reisa velli
við Sæviðarsund ásamt dágóðri
félagsaðstöðu. Þetta gerðist með-
an Sverrir var formaður. Fé-
lagslífið tók kipp og Þróttur varð
eitt af stóru félögunum.
Við Systa og fjölskylda sendum
Dæju og fjölskyldu samúðarkveðj-
ur. Við syrgjum góðan vin og fé-
laga, frábæran hæfileikamann og
velgjörðarmann.
Magnús V. Pétursson
og fjölskylda.
Guðjón Sverrir
Sigurðsson
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
BRYNDÍS GRÓA JÓNSDÓTTIR,
Melteig 22,
Keflavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
fimmtudaginn 10. apríl.
Útförin verður auglýst síðar.
Emil Ágústsson,
Ingileif Emilsdóttir, Snorri Eyjólfsson,
Anna María Emilsdóttir, Árni Hannesson,
Ægir Emilsson, Sóley Ragnarsdóttir,
Sigríður Þórunn Emilsdóttir,
Valdimar Ágúst Emilsson, Ágústa Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.