Morgunblaðið - 02.08.2008, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. ÁGÚST 2008 39
meira spennandi. Ekki voru
reynslusögurnar af skrautlegum
veiðitúrum og spaugilegum karakt-
erum sem sagðar voru við eldhús-
borðið á Ketilsstöðum slakari.
Það er alveg á hreinu að þú munt
alltaf eiga sérstakan stað í huga
mér og hjarta og verða hluti af mér
og mínu lífi.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Þinn
Guðmundur Þorsteinn.
Elsku afi
Ég fæ tár í augun bara við til-
hugsunina um hvað ég á eftir að
sakna þín mikið. En um leið er ég
svo fegin að eiga allar góðu minn-
ingarnar um þig. Þær verða allar
vel geymdar í hjarta mínu.
Margar þessar minningar eru
tengdar hestum: skemmtilegir reið-
túrar, hvað þú hlustaðir vel á mig
þegar ég kom með hugmyndir að
nöfnum á hrossin og útskýrðir fyrir
mér hvernig ég gæti þekkt hrossin í
stóðinu. Og svo varstu alltaf dug-
legur að hvetja mig þegar ég var að
keppa, ég var svo glöð yfir því að
þú gast fylgst með keppninni á
landsmótinu í sumar í gegnum síma
og gast séð verðlaunapeninginn
minn,
En ég á margar fleiri minningar
en hestaminningar: sögur eftir mat-
inn á bekknum í stofunni og spila-
mennska við stofuborðið, kasína var
spilið okkar.
Mér þótti rosalega gott þegar ég
kvaddi þig í síðasta sinn á sjúkra-
húsinu um daginn, þú tókst fast ut-
an um mig og kallaðir mig elsku
litlu spiladrottninguna þína, ég
gleymi þessum orðum aldrei.
Þú varst alltaf svo glaður þegar
ég kom að heimsækja þig á sjúkra-
húsið, spurðir mig hvað ég væri að
gera og sagðir mér skemmtilegar
sögur og varst alltaf í svo góðu
skapi þó þú værir svona lasinn.
Þú varst frábær afi, ég mun aldr-
ei gleyma þér.
Þín afastelpa
Berglind Rós.
Vinur minn og frændi Jón Bergs-
son bóndi á Ketilsstöðum á Völlum
er látinn.
Með Jóni er genginn góður
drengur, sérstæður og skemmtileg-
ur persónuleiki og einn af frum-
herjum íslenskrar hrossaræktar á
undanförnum áratugum.
1956 hóf hann ásamt konu sinni
Elsu Þorsteinsdóttur búskap á Ket-
ilsstöðum. Um tíma stundaði Jón
einnig vörubílaakstur jafnframt bú-
skapnum og starfaði í héraðslög-
reglu Fljótsdalshéraðs um árabil.
Fyrir rúmum tuttugu árum byggði
hann stórt og nýtískulegt hesthús
og stundaði eftir það einvörðungu
hrossarækt. Það var fátítt á þeim
tíma að menn hefðu hrossarækt að
aðalstarfi og má segja að Jón hafi
verið frumkvöðull á því sviði. Þeir
feðgar Jón og Bergur sonur hans
ræktuðu, tömdu, þjálfuðu og seldu
hrossin sem fullunna gæðavöru
enda eru Ketilsstaðahross fyrir
löngu orðin landsþekkt fyrir reið-
hestskosti og skörungsskap.
Jón var mjög virkur í félagsmál-
um hestamanna. Hann var félagi í
Hestamannafélaginu Freyfaxa frá
upphafi, var í stjórn þess um árabil
og formaður þess í nokkur ár. Hann
var fulltrúi á landsþingum LH í
fjölda ára og í stjórn LH um nokk-
urt skeið.
Jón var góður reiðmaður. Hann
fór þó aldrei í sérhæfðan reiðskóla
en kynntist strax á unga aldri ís-
lenska hestinum í sínu upprunalega
umhverfi á meðan hann var ennþá
þarfasti þjónninn.
Móðurafi Jóns, Hallgrímur Þór-
arinsson á Ketilsstöðum, var þekkt-
ur um allt Austurland sem snjall
tamninga- og reiðmaður. Hann átti
alla tíð marga gæðinga, ferðaðist
mikið og reið hratt, oft með marga
hesta til reiðar. Hann var um tíma
úttektarmaður jarðabóta á svæði
Búnaðarsambands Austurlands.
Hallgrímur hafði miklar mætur á
afastrák sínum og þá er Jón var að-
eins 6-8 ára gamall fór hann ríðandi
með afa sínum um allt Fljótsdals-
hérað, margra daga eða vikna langa
túra. Þar naut hann tilsagnar afa
síns og fékk fljótt að ríða gæð-
ingum hans og lærði þá að meta
gæðingskosti sem hann bjó að ætíð
síðan.
Jón var mjög félagslyndur og
vinmargur, enda skemmtilegur
heim að sækja. Gestrisni hjónanna
á Ketilsstöðum var einstök og segja
má að þar hafi verið stöðugur
gestagangur flesta daga. Margir
minnast skemmtilegra samveru-
stunda og umræðna við kaffiborðið
á Ketilsstöðum. Jón, hafði gaman af
að umgangast og spjalla við fólk,
ræða málin og segja sögur. Húmor
hans og frásagnarlist var alveg í
sérflokki og það var með ólíkindum
hvernig hann gat lífgað frásagnir
sínar eða lýsingar á myndrænan og
kómískan hátt. Ég vil nefna hér ör-
lítið dæmi. Eitt sinn voru nokkrir
hestamenn að ræða nýlegan dóm á
þekktum stóðhesti og voru menn
ekki á einu máli um ágæti ganglags
hans. Jón var ekki lengi að afgreiða
málið: „Ja, Drottinn minn! Hvílíkt
ganglag; alveg eins og á öndunum á
Höfða, muniði ekki eftir hvernig
þær kjöguðu?“
Við Jón áttum margar ánægju-
stundir saman ekki síst á meðan við
bjuggum báðir austur á Héraði, oft
á vor- og sumarkvöldum lagði ég á
hesta mína og reið í Ketilsstaði, eða
þá að hann lagði á og reið í Egils-
staði. Það var venjan að sá okkar
sem heimsóttur var lagði á og
fylgdi hinum til baka, stundum alla
leið.Var þá gjarnan skipt um hest
og fylgt aftur áleiðis, jafnvel nokkr-
um sinnum. Stundum entist sum-
arnóttin varla.
Blessuð sé minning Jóns Bergs-
sonar.
Elsu, börnum þeirra og fjölskyld-
um sendi ég og fjölskylda mín inni-
legar samúðarkveðjur.
Ingimar Sveinsson.
Ef ég einhvern tíma dey, átti Jón
til að segja, og við sem á hann
hlustuðum flissuðum ógurlega. Jón
Bergsson skipaði ákveðinn sess í
mínu lífi, hann var afi sonar míns
og góður vinur minn og ávallt var
hann mér mjög bóngóður þegar ég
leitaði til hans. Margar minningar
hafa sprottið upp í kollinn á mér er
ég hef verið við gróðursetningu í
hlíðinni fyrir ofan Borg, vitandi af
Jóni við dauðans dyr, æðrulausum.
Fyrsta minning mín tengd Jóni
var þegar ég kom ríðandi í fyrsta
skipti ung að árum frá Eskifirði til
að fara á hestamannamót á Iðavöll-
um. Pabbi hafði haft samband við
nafna sinn og beðið hann fyrir stel-
putrippið sem hafði anað í ferðina
án þess að hnýta alla enda og var
vel tekið á móti stelpunni af þeim
hjónum. Minningin ljóslifandi þegar
Jón og Elsa læddust inn stuttu fyr-
ir miðnætti til að kíkja á fyrsta
barnabarnið sitt, nýfætt. Ferðir þar
sem Jón var að flytja fyrir mig
hross eða að snúast með okkur
mæðginin, þar sem þeir nafnar
sungu við raust í bílnum. Aldrei
komið niður á Eskifjörð eða farið
framhjá án þess að líta á nafna
sinn. Margar minningar tengjast
hestum enda ekki undarlegt þar
sem Jón og hans fjölskylda voru
meðal frumkvöðla í íslenskri
hrossarækt. Já, minningarnar eru
ófáar; gefa stóðinu og skotið á gæs í
leiðinni, kíkt við í hesthúsinu og all-
ar hreindýrasögurnar sem eru
ógleymanlegar. Jón var einn
skemmtilegasti sögumaður sem ég
hef hlustað á og margar stundirnar
var ég búin að sitja við eldhús-
borðið á Ketilsstöðum og veltast um
af hlátri, þar sem tárin runnu oft
niður kinnarnar á Jóni og hann
hristist af kæti við að segja frá. Jón
Bergsson var sagnamaður af Guðs
náð. Veikindi Jóns komu eins og
hendi væri veifað, á einu augnabliki
var stoðunum kippt undan honum,
annað áfall fylgdi í kjölfarið, radd-
böndin sködduðust sem háði honum
mikið. Ég hafði orð á því við Jón að
það hefði mér þótt ómaklegt að
hann skyldi hafa orðið fyrir þessu
til viðbótar, því ef hann hefði notið
fullst raddstyrks hefði hann getað
haft ofan af fyrir öðrum sjúklingum
með skemmtisögum og þannig stytt
stundir hjá sjálfum sér og öðrum.
Jón tók veikindum sínum af æðru-
leysi og gerði litlar kröfur fyrir
sjálfan sig, og jú, það kom manni á
óvart. Við Elsa höfum stundum rifj-
að upp eitt skiptið þegar Jón lá í
flensu og var ógurlega veikur að
sínu mati, og hann bað Elsu um að
hafa samband við lækni að kvöld-
lagi. Elsa taldi nú rétt að bíða með
það til morguns enda ófært í Egils-
staði þannig að læknirinn kæmist
ekki á milli og þá sagði Jón svona
dálítið stuttaralega: „Það er nú ekk-
ert víst að þú þurfir að tala við
lækni með morgni, góða mín.“ Nú
er komið að leiðarlokum og þeim
fylgir eftirsjá og söknuður. Þegar
ég lagðist á koddann minn eftir
ánægjulegan dag í hestaferð í gær-
kveldi og var að svífa inn í drauma-
landið, sá ég Jón fyrir mér á græn-
um grundum umkringdan hestum,
frískan á fótinn eins og áður fyrr og
í nógu að stússast.
Farðu í Guðs friði Jón Bergsson
og hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þóra Sólveig Jónsdóttir,
Borg í Skriðdal.
„Sæl, elskan mín“ er kveðja sem
yljaði mér í hvert skipti sem ég
hitti Jón Bergsson, fyrrverandi
tengdaföður minn. Honum fannst
orðið fyrrverandi reyndar alveg
óþarft og taldi sig fullfæran um að
eiga tvær tengdadætur þó sonurinn
væri bara einn. En hlýja viðmótið
hans Jóns er einmitt það sem upp
úr stendur í mínum minningum um
hann.
Ung kona sem gerði tilkall til
einkasonarins á Ketilsstöðum var
ekkert alltof örugg með sig þegar
hún hitti bóndann þar í fyrsta sinn
en það óöryggi hvarf eins og dögg
fyrir sólu þegar móttökurnar voru
hlýtt handtak og hlý orð. Síðan hef-
ur mér fundist ég eiga skjól og
stuðning hjá Jóni og Elsu, ekki síst
eftir að faðir minn lést, skömmu
eftir að ég kynntist Ketilsstaðafjöl-
skyldunni. Og skilnaður við einka-
soninn breytti engu þar um.
Jón Bergsson var litríkur per-
sónuleiki, það var ekki alltaf dúna-
logn í kringum hann, það fékk ég
að upplifa eins og fleiri. Það var
stundum tekist á, það leiftruðu öfl-
ugar og miklar tilfinningar, tár féllu
og töluð var kjarnyrt íslenska, en
sjónum var ekki sleppt af vænt-
umþykju og virðingu.
Það var gott að vera mamma afa-
barna Jóns, hann var frábær afi,
sinnti barnabörnunum sínum vel og
ól þau upp með okkur foreldrunum,
reiðtúrar, sögustundir og frásagnir
á fallegri íslensku, spilamennska,
góð faðmlög og kossar eru þeirra
minningafjársjóður um afa.
Þegar ég fór að skipta mér af
pólitík af alvöru fylgdist Jón með
mér, hvatti mig og studdi með ráð-
um og dáð þó við værum ekki alltaf
sammála. Við áttum góðar stundir á
sjúkrahúsinu síðustu tvö árin þegar
ég kíkti á hann fyrir og eftir alls
kyns fundi til að spyrja hann um at-
riði sem hann þekkti og segja hon-
um svo helstu fréttir, því hann vildi
fylgjast með þó hann væri ekki
lengur fullvirkur á öllum sviðum.
Það var stórkostlegt að fylgjast
með því hvernig Jón tók erfiðum
veikindum sínum. Hann tók þeim af
miklu jafnaðargeði og var afar dug-
legur að gera það sem hægt var til
að ná meiri styrk og krafti. Hann
fylgdist með því sem gerðist úti í
samfélaginu, ekki síst því sem
tengdist hans lífsástríðu, hrossa-
rækt og reiðmennsku, svo og fjöl-
skyldunni og því sem á hennar daga
dreif. Stoltur og sjarmerandi bar
Jón veikindi sín með höfðingsbrag,
þakklátur fyrir allt sem fyrir hann
var gert. Við erum einstaklega
þakklát fyrir að Jón var með okkur
allan daginn þegar Guðmundur
Þorsteinn útskrifaðist stúdent í vor
og að hann gladdist með Berglindi
Rós sem gekk vel í keppni í barna-
flokki á Landsmótinu í sumar, hún
hringdi í afa eftir hvern áfanga-
sigur og fékk hvatningu og hlýjar
kveðjur. Hann fylgdist með útkom-
um úr prófum hjá Jóni Matthíasi og
Guðbjörgu Önnu og var afar stoltur
af barnabörnunum sínum.
Elsu, sem alla tíð hefur staðið við
hlið manns síns eins og klettur,
votta ég samúð mína svo og börn-
um hans og þeirra fjölskyldum.
Minningin um Jón Bergsson mun
lifa í hrossunum hans og í fjölskyld-
unni hans Það að hafa fengið að
ganga með honum eftir ævigötunni
í aldarfjórðung hefur gert líf mitt
ríkara.
Jónína Rós Guðmundsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um J́ón
Bergsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Vönduð og persónuleg þjónusta
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj.,
s. 691 0919
þegar ég byrja í skólanum, ég fæ
nýja vini og ég er kominn í 5. bekk
og er 10 ára. Mormor saknar þín
mjög mikið, það hafði verið gaman
hefðir þú komið 18 holur með mér í
golfi. Ég lofa að kenna mormor golf.
Ég hafði gaman af því að fara í
göngur með þér á Ægisíðunni,
stundum út í Melabúð, stundum út í
bakarí og stundum gafst ég upp í
fótunum. Ég er orðinn góður í fót-
bolta, það hefði líka verið gaman að
spila fótboltaleik við þig, en ég gerði
það nokkrum sinnum með þér. Það
var mjög gaman og við tókum gamla
fótboltann með sem er núna heima
hjá ykkur uppi á lofti.
Elsku afi, ég sakna þín mikið.
Kveðja
Aron Már Atlason.
Við upphringingu frá Kaup-
mannahöfn fyrir nokkrum vikum
fékk ég þá fregn að æskuvinur
minn, Baddi, væri mikið veikur.
Hann hafði kvefast, sem hann gerði
ekkert með enda fílhraustur alla tíð,
átti til hraustra að telja, langlífi í
ættinni og hann lengst af farið vel
með sig. Því skyldi hann ekki hrista
þetta af sér? Við vorum líklega fimm
ára, þegar við hittumst fyrst og ól-
umst upp á Vesturvallagötunni,
hann á númer fimm, ég á númer
sex, í raun vorum við jafnmikið
heima hvor hjá öðrum. Það skjól og
sú hlýja hjá foreldrum hans, Bínu
og Palla, sem ég gat jafnan flúið í,
þegar þannig stóð á, hverfur mér
ekki úr minni og fyrir það er ég æv-
inlega þakklátur. Þaðan fór enginn
svangur. Þegar fram liðu stundir
kom í ljós að Baddi hafði lært og til-
einkað sér ýmsa siði, sem viðhafðir
voru á mínu æskuheimili og gerði
það betur en ég.
Að loknu skyldunámi fór Baddi í
Verzlunarskóla Íslands og eftir
verzlunarpróf hélt hann til London
og var þar við nám veturinn 1955-
1956. Hann átti eftir að öðlast fjöl-
breytta reynslu í starfi, byrjaði í
sveit eins og þá tíðkaðist, m.a. til að
forða börnum frá hættum stríðsins.
Hann vann sem bankastarfsmaður,
sjómaður á farskipi og olíuskipi,
starfsmaður/forstöðumaður í inn- og
útflutningsfyrirtækjum en síðustu
starfsárin vann hann hjá Félags-
málastofnun Reykjavíkurborgar.
Hann var orðinn veikur, mæði og
þyngsli fyrir brjósti leiddu til þess
að Nita, hans ágæta kona, fór með
hann á bráðamóttöku sjúkrahúss í
Gentofte, en ekki mótþróalaust, því
Baddi var þrár eins og hann átti kyn
til. Aldrei að gefast upp, klára þetta
sjálfur. Við aðra komu á sjúkrahúsið
var ljóst að líðan hans hafði versnað
og því var hann lagður inn. Rann-
sóknir sýndu merki um sýkingu í
lungum en sökudólgurinn fannst
ekki, þrátt fyrir umfangsmikla leit.
Meðferð skilaði ekki árangri. Hon-
um elnaði sóttin og vegna versnandi
ástands var ákveðið fyrir 2-3 vikum
að halda honum sofandi í von um að
koma honum þannig yfir þessi
óskýrðu veikindi.
Við Baddi vorum alltaf miklir
mátar og samband okkar og vin-
skapur slitnaði aldrei, þó umgengni
hafi minnkað eftir að hann kynntist
sinni konu og eignaðist dætur enda
hafði hann þá öðrum hnöppum að
hneppa. Hann var þó sá, sem viðhélt
okkar sambandi og vinskap, sem
aldrei bar skugga á. Fyrir það er ég
vini mínum þakklátur.
Þegar við vorum tólf ára, ætluð-
um við að verða skáld og fórum að
yrkja. Ég hafði samið lítið ljóð, sem
faðir minn hrósaði mér fyrir en tók
þó af mér það loforð að yrkja ekki í
bók, sem ég hef staðið við.
Ég gleymi ekki ljóðlínum Badda
frá þessum tíma, sem hann mælti af
munni fram og að því er virtist fyr-
irhafnarlaust og síðan aldrei meir.
Það rigndi og okkur var litið út um
glugga.
Regnið úti gluggann lamdi,
hamaðist á sjó og landi.
Fólkið, sem að úti gekk
ekki við það samdi.
Hinn 20. júlí 2008 bárust mér þau
sorglegu tíðindi að Badda væri ekki
hugað líf og daginn eftir var hann
allur. Þar fór góður vinur.
Ég hugsa til hans með söknuði og
þakklæti og sendi aðstandendum
samúðarkveðjur.
Ísak G. Hallgrímsson.
Meira: mbl.is/minningar
Nú er hann elskulegi frændi minn
látinn. Við nánasta fólkið hans og
vinir kölluðum hann Badda. Fréttir
um veikindi hans voru mikið áfall,
því Baddi minn var svo hraustur og
við trúðum öll að læknavísindin
mundu bjarga honum, en allt kom
fyrir ekki. Hann bjó þegar þetta
gerðist í Kaupmannahöfn ásamt
Nitu konu sinni og ætluðu þau að
vera þar um tíma.
Í huga mínum er mikill söknuður,
því farinn er maður sem tilheyrði
æsku minni. Hann Baddi kenndi
mér margt, við gerðum marga
skemmilega hluti saman og gátum
talað um allt mögulegt. Baddi
frændi bjó með föður sínum honum
Páli Guðbjartssyni og móður, Jak-
obínu Bjarnadóttur, í Vesturbænum
og var ég mikið hjá þeim. Það var
alltaf svo gott að koma þangað.
Hann frændi minn kom mér oft
skemmilega á óvart, gaf mér fyrsta
sleðann minn, skauta, og ekki má
gleyma blekpennanum en með hon-
um átti ég að æfa mig að skrifa fal-
lega, sem ég og gerði. Hann varð
mjög stoltur af því.
Þegar ég var tólf ára gömul
kynnti hann fyrir mér hana Nitu og
ég sá hvað hann var ánægður og
hamingjusamur. Hann var í góðu
hjónabandi alla tíð og átti með
henni tvær yndislegar stúlkur, þær
Helenu og Kristínu, sem ég passaði
þegar þurfti á að halda. Hann Baddi
átti alla tíð heima í Vesturbænum,
sem honum þótti vænt um. Seinni
árin fór hann í langar gönguferðir
um Vesturbæinn og tók barnabörn-
in sín oft með sér. Þau eru orðin
fjögur talsins og eiga þau góðar
minningar um afa sinn.
Ég og fjölskylda mín vottum
Nítu, Helenu, Kristínu og fjölskyld-
um þeirra okkar dýpstu samúð. Ég
mun sakna hans mikið. Blessuð sé
minning hans.
Jakobína (Bíbí).