Skinfaxi - 01.03.1925, Blaðsíða 26

26
SKINFAXI
Norðlenskar stökur
(flestar skagfirskar).
Frægt er það af fornum sögum, að á lýðveldislím-
anum ortu íslendingar, svo sem Egili, Iíormákur o. 11.,
ódauðleg gullaldarljóð, en um langt skeið varð ljóðlist
Islendinga að búa i skugganum við eld, ís og ófrelsi.
\>ó bar hún skygðan skjöld úr helstriði hörmunganna,
enda var hún studd guðagáfu sem gefin er Braga úr
völdum. Síðan Bjarni orti „Eldgamla ísafold“, hefir
ljóðlistin skipað öndvegi islenskrar menningar, sem
drotning allra lista.
Margar vel gerðar alþýðustökur eru skuggsjá þjóð-
arandans, og þær lýsa líka flestum þeim litbrigðum,
sem verða á vegi einstaklingsins alla leið frá vöggu
til grafar. Stökur þær, sem hér birtast, eru ofurlítið
sýnishorn af þvi, hvernig hinir nafnlausu höfundar —
alþýðuhagyrðingarnir, lýsa tilfinningum sinum, og
annara, bæði hörmum og hugðarefnum, hvernig þeir
taka myndir af hugsun og háttum og breyta þeirri
myndasmið eftir aldri og þroska.
þegar útþráin heimsækir æskumanninn i fyrsta sinn,
talar ljóðdísin tilfinningamáli á listrænan hátt og
hagyrðingurinn kveður:
Leggjum þá frá lágri strönd,
lengur má ei bíða.
Iíallar þráin unghngs önd
út í bláinn viða.
En hagyrðingurinn stefndi út i bláinn, hann vissi ekki
hvert halda skyldi, markmiðið var óljóst. það vantaði
reynsluna, sem fæst af stormum þeim, er hlása á móti.
Ekki þurfti lengi að bíða andviðranna. Kotungslund
og smásálarháttur hratt honum frá sér. Hann var ráð-