Skinfaxi - 01.03.1925, Page 27

SKINFAXI
27
inn í því að lilýða útþránni og freista gæfunnar i hin-
um stóra heimi, þegar hann kvað þetta til sveitunga
sinna:
Aldrei naga eg ykkar börð
eins og þægðar sauður.
Skal eg fjarri fósturjörð
falla heldur dauður.
Æskumaðurinn kveður átlhaga sína, alt sem hann
ann og þekkir, og hesturinn er eini förunauturinn hans,
en kraftur hestsins og hið stormóða fjör hrífur ung-
linginn og léttir lundina, enda er nú staka kveðin lil
fararskjótans.
Hann er þýður, háreistur,
hestaprýði kallaður.
Hraustur, fríður, fótlipur,
fallega skríður Yíkingur.
En kaldhæðni og beiskja særðrar æslai sækja að
ferðamanninum. pegar hann sér hreppsnefnina riða
að fundarhu&i sveitarinnar, sem væri hæl’ilegt fjós
handa tveimur baulum, þá verður honum að orði:
Ekki er fríður flokkurinn,
finst mér prýða hundurinn.
þctta er Hlíðarhreppsnefndin,
hún er að skriða í kuðunginn.
Sveitakyrðin er horfin hagyrðingnum, hann berst með
straumnum i stórborginni. þ>ar er aldrei hljótt og sjald-
an háreysti. Heiður himinn er flestum ókunnur og stór-
hrið þekkist ekki, en nákuldi samúðarleysisins nýstir
rinstæðinginn i fjölmenninu. Hagyrðingurinn mætir
grannkonu sinni, hann sér að hún er hvortveggja í senn,
sest og angurvær, en nú hefir hann kynst litbrigðum
hfsins, og kann að ráða af líkum. Hann veit hvað veld-
Ur hugarangri stúlkunnar, finnur til með þeim, sem
situr í skugganum, og horfir á stjörnuhröpin. Að því
lýtur þessi staka: