Skinfaxi - 01.03.1925, Page 29

SKINlíAXI
29
lmgfró karlmennskunnar, og hún bregst lionuxn aldrei.
]?egar hann sér fornvinu sína ganga með nýja unn-
ustanum, lýsir stakan hans hógværð og andans ró:
Græna móa gekk eg á,
gleðin bjó þar spaka.
Ungan spóa einn þar sá
yfir lóu kvaka.
Nú er horfin útþrá æfintýramannsins, cn átthaga-
þráin dregur hann að sér. Hann hefir ekki fundið gull
í gæfuleitinni, og hverfur nú heim til æskustöðvanna.
þegar hann hefir dvalið þar um stund, finnur hann,
að heima er gott að vera, því heima á hann flest. Hann
veit það reyndar, að kotið iians muni ekki gefa lionum
gull né græna skóga, en það er gott samt, og i vöggu
æskunnar vill hann deyja. Nú yrkir hann um bújörð-
ina sina:
Reykjarhídl mér löngum lét,
þótt lítill væri auður,
þaðan ekki fer ég fet,
fyr en ég er dauður.
Á heiðum vormorgni lofar sveitabarnið og hagyrð-
ingurinn fegurð náttúrunnar með heilagri lotningu.
Hann sér fjóluna, ímynd æsku og fegurðar, baða sig i
tárum himins og jarðar. —- Geislandi guðs-augað
horfir frá hástóli himnanna yfir nóttlausa daga. pegar
hagyrðingurinn lifir í slíku ljósliafi lifsins, verður hon-
uni ofraun að þegja. Hann hlýtur að kveða:
Sólin þaggar þokugrát,
þerrir sagga-úða.
Fjólan vaggar kolli kát,
lclædd í daggarskrúða.
pað er löngum dimmra yfir mannlifinu, en náttúr-
Unni i augum hagyrðingsins. Heimska og togstreita
uágrannanna eru honum þyrnar í augum. ]?egar liann