Skinfaxi - 01.03.1936, Page 9

SKINFAXI
9
orðin er ófrjó og óhæf til annars en þess eins, að
halda i erfðavald sitt með ofheldi. En ég er ekki al-
veg viss um, að okkur sé hitt eins ljóst, hversu mikl-
ar og margliáttaðar skyldur við tökum okkur sjálf
á herðar með kröfum okkar til gerbreyttrar skipu-
lagningar á samfélagi mannanna. Og þó er hér um
eitt hið þýðingarmesta atriði að ræða, mikilvæga
hættu, sem hlífðarlaust her að varast, — þá liættu,
að gleyma kröfum sjálfsskyldunnar í ákafa barátt-
unnar fyrir hinum félagslegu kröfum.
Það liggur þó raunverulega í augum uppi, að sú
stétt, sem ætlar að sigra, og það ekki einungis i eitt
skipti fyrir öll, lieldur og að tryggja grundvöll fyrir
áframhaldandi sigrum undir breyttu skipulagi, — sú
stétt verður að samanstanda af sterkum einstakling-
um, — einstaklingum, sem skynja gildi skilningsins
á æfilöngum tilgangi, gildi manndómsins og eðlisgöfg-
innar, gildi persónuleikans. Þessvegna er það, að
hverjum einasta byltingasinnuðum visindamanni,
verkamanni, listamanni, bónda, — allri hinni vinn-
andi stétt anda og handar, — þarf að verða það full-
komlega ljóst, að sérhver þumlungur, sem bætist við
hæð livers einstaks persónuleika, eykur heilli alin við
siðferðilegan rétt stéttarinnar til valdatöku hennar,
og að hver hrestur, sem kann að finnast á mann-
dómi einstaklingsins, skapliöfn eða skilningi, dregur
að sama skapi úr þessum mikilvæga rétti.
Nú kynnu einhverjir að varpa fram minum eigin
orðum og það með fullum sanni:
.... hvað hlutum vér?
Eiuungis áþján og strit.
Og hvaða tilgang er í slíku að finna og hver skilyrði
til þess vaxtar persónuleikans, sem þú talar svo skáld-
lega um? Auðvitað verð ég auðmjúklega að játa, að
gegn þvílíkri aðstöðu er ærið erfiít um hvorttveggja:
ádeilur og eggjanir. Sjálf hin lágstéttarlega þróun er