Skinfaxi - 01.03.1936, Blaðsíða 78

78
SKINFAXI
Þeir ýta úr vör árla morguns. Morgungolan andar
ofaneftir dalnum, og himininn er heiður og blár.
Ákjósanlegt veiðiveður í alla staði. Bara að fiskurinn
vildi nú bita á önglana! Þá væri mikið fengið. Andvar-
inn hnitar örlitla öldu á firðinum, en annars brotnar
varla bára við fjörusteinana, svo að teljandi sé. Sjórinn
er ládauður og þegjandi. — Nú eru þeir ekki lengur
tveir, félagarnir. Þriðji maðurinn hefir bætzt í hópinn;
hann Ólafur i Vik. Iieill sé honum! Hann ætlar að vera
önnur liönd þeirra, sem litið kunna, og nú eru að kanna
ókunna stigu. Þaðan geta þeir vænzt hjálpar og stuðn-
ings.
Veiðarfærin eru i bálnum. Og Ólafur tekur byssuna
sína með sér. Það mun vera venja hans er hann fer á
sjó. „Vissara að liafa hana með sér“, segir hann. „Skeð
gæti, að við sæjum eitthvað kvikt“. —
Nú setjast allir undir árar. Tveir setjast á aðra þótt-
una og hafa sina árina hvor. Sá þriðji rær einn. Bátur-
inn er léttur, og liann skríður hratt út fjörðinn. Og fyr
en varir er hann kominn langt frá lendingunni. Hann er
nær landinu veslanmegin fjarðarins, og fjallshlíðin er
á liægri hönd. Reyndar er örstutt upp í fjörusteinana,
og ofar dreifir féð sér um blómskrýddar brekkurnar
og unir ágætlega hag sínum. Umhverfis er fjör, iðandi
fjör og líf alstaðar. Hvalir vaða í sjónum, bæði stórir
og smáir. Þeir eru nú i veiðihug, víst er um það. Þeir
vaða í síldartorfunum og berast víða. En hvað það er
gaman, að sjá þegar þeir koma upp! Þeir stinga fyrst
hausnum upp úr sjónum, hægt og hægt. Síðar koma
bægsli og bakuggi og siðast þegar hausinn er kominn
i kaf, skýtur sporðinum upp sem snöggvast, en hann
er borfinn fyr en varir. Hvalirnir hverfa og koma upp
á víxl. Hvar skyldi þessi koma upp næst? Ef til vill ein-
hversstaðar langt úli á firði. Ef til vill í fárra faðmafjar-
lægð við bátinn.
Mest ber á hnísunum. Þær eru svo margar. En þó