Skinfaxi - 01.03.1936, Blaðsíða 65

SKINFAXl
65
huga barátta lieillar þjóðar fyrir einhverju málefni
sameinar kraftana og samstillir hugina og myndar
jarðveg fyrir ofurmennin. -— --------Það er oft um það
rætt, að íslendingar kunni ekki að meta sjálfstæðið,
frelsið, af þvi að þcir hafi öðlazt það án blóðfórna. En
undarlegt má það heita, ef svo er, — eða er þjóðin svo
gleymin á allar aðrar fórnir?
Jón Sigurðsson fórnar allri æfi sinni fyrir þetta mál.
Hann þiggur ekki vegtyllur né föst embætti, til þess að
vera óháður í baráttunni. Er slíkt ekki jafngöfugt i
minningum, eins og þótt hann liefði fórnað lífi sínu á
altari herguðsins í þágu þjóðarinnar?
Er ekki kominn tími til að meta meira mannkosti en
mannvig? Er það ekki fiávislegt, að sakna blóðhefnda
og blóðfórna?
Það er gamalt orðtæki, er segir: „Ekki er minni vandi
að gæta fengis fjár en afla þess.“ — Svo er og um frels-
ið og sjálfstæðið. — Það er vissulega auðveldara að
safna þjóð til baráttu í hrifningu liðandi stundar, en
kenna heilli þjóð að gæta vel fenginna réttinda. Hlut-
verlc minningardaga, eins og 1. desembers er fyrst og
fremst þetta: að rifja upp minningar baráttunnar í því
skyni, að athuga í ljósi þeirra hlutverk samtíðarinnar,
að gæta þess vel, sem aflað var. — Þegar slíkt er rætt
cr nauðsynlegt að gera sér það ljóst, hvað var beittasta
vopnið í frelsisbaráttunni. Hvaða rök lágu til þess, að
sigur fékkst í málinu. — Þetta er nauðsyn vegna þess,
að vissulega eru það sömu rökin, sömu undirstöðurnar,
er i framtíðinni standa undir sjálfstæði þjóðarinnar. —
Það dylst engum, að jafnfámenn þjóð og íslendingar
er eklci metin hátt, ef miðað er við mannfjölda. Árið
1918 var á öllu íslandi jafnmargt fólk og í einni útborg
Kaupmannahafnar, Friðriksbergi. Ein gata í stórborg
er fjölmennari en föðurland vort. Nokkurir auðmenn
stórþjóðanna ráða, hver einstakur, yfir meiri auðæf-
Um en öll þjóðareign Islendinga er metin til peninga.
5