Skinfaxi - 01.03.1936, Síða 16

16
SKINFAXI
— ísland veitti slíkum vilja harla lítið svigrúm á
þeim árum. Því hefir vafalaust farið bezt sem fór,
að Steplian skyldi lenda i fyrsta hópi þeirra íslenzku
landflóttamanna, er leituðu til Yesturheims á önd-
verðum áttunda áratugi aldarinnar sem leið.
Stephan G. Stephansson hvarf tvítugur liéðan að
heiman, með hjartað fullt af ást og söknuði, allan
menningarkjarna þjóðtungu sinnar í sálinni — og
viljann logandi af landnámsþrá.
Vesturheimur var um þær mundir hin lítt numda
álfa, þar sem verkefnin blöstu hvarvetna við; örðug
verkefni og áhættusöm að vísu, en þó vonþrungin til
vaxtar og arðs. Þarna var vettvangur fyrir áræði og
elju athafnaviljans, þarna opnaðist starfslietjunni
nýr heimur. Ameriskt auðvald var þá ekki enn kom-
ið á það stig, að það gæti vængstýft viðleitni henn-
ar til verðmætasköpunar, en þó nægilega nærri til
þess að opna augu hins spaka manns fyrir eðli og
örlögvaldi skefjalausrar samkeppni, og gera hann
að hinu djúpsæasta og byltingasinnaðasta verklýðs-
skáldi, sem vér enn höfum eignazt.
Þrisvar nam Stephan G. órutt land þar vestra.
Það var eins og hin ósportna jörð drægi hann að
sér með kynngikrafti; það var eins og honum væri
það ástriða, að slá gróðurmoldina sprota sínum og
sjá hin nýsköpuðu verðmæti rísa upp úr skauti henn-
ar. Tengsl hans við frumlægustu og innilegustu frjó-
mögn náttúrunnar voru hinn sterkasti strengur eðlis
hans, svo sterkur, að upp úr hverju plógfari, sem
þessi starfshetja risti að rótum jarðar, steig ferskur
innblástur upprunaleikans og fyllti sál hans þeim sýn-
um og hugmyndum, sem er að finna í Ijóðum hans.
Og að lokinni hinni erfiðu önn dagsins var starfs-
orka Stephans G. ekki þrotnari en svo, að hann gat
þá allajafna horfið inn í svefnstúku sína og mótað
þar i form snillinnar þessar sýnir og hugmyndir,