Skinfaxi - 01.03.1936, Blaðsíða 20

20
SKINFAXI
Engin eign er oss jafn mikils virði og vor eiginn
líkami og lífsþróttur. Hann verður ætíð svo lengi,
sem lífið endist, vor eigin ómótmælanleg eign. Hon-
um verður ekki braskað og með hann verðum vér
að sitja, hvernig sem allt veltur.
Auk þess, sem líkaminn er hinn eini varanlegi hú-
staður hér á jörðu, sem má fegra og styrkja þannig,
að liann vel þoli liita og kulda, þá er hann fjársjóð-
ur, vellufé, sem má auka og ávaxta.
Hann er jarðvegur, sem má plægja og yrkja.
Hann er fallvatn, sem má virkja.
Hann er samsafn af óteljandi verkfærum og vél-
um, svo haganlega útbúnum og svo fyrir komið í
sambandi hverri við aðra, að engar vélar, sem enn-
þá hafa verið fundnar upp, geta komizt í samjöfn-
uð við hann.
Að þetta sé rétt, komast menn fyrst að raun um,
þegar eitthvert hjól í vélinni er bilað, strengur slit-
inn eða pípa stífluð, og fara þarf í vinnustofu til
þess að fá aðgerð. Þá tekur það oft langan tíma, að
koma vélinni i lag.
Hve stórt „kapital“ felst í hverjum einstaklingi, er
hagfræðinganna að reikna, en auðvitað er það mjög
inisjafnt, hæði eflir aldri og sliti, styrkleika og öðr-
um gæðum, og svo hvar og hvernig vélinni er fyrir
komið í þessari tilveru, eða réttara hvernig henni
er stjórnað.
Er því alls eigi rétt af ungum og liraustum manni
að telja sig fátækan, né af öðrum að gera það. Hann
getur verið miklu rikari en sá, sem á fullar hend-
ur fjár, en er veill og reikull i ráði.
Sá, sem á hraustan líkama, á dýrmætasta fjársjóð
hér í heimi, og einungis hann veitir öðrum fjársjóð-
um gildi. Einungis hraustur maður getur notið lífs-
ins, og það þarf sterk bein til að þola góða daga.
Og svo er eitt enn. Þessar lifandi vélar hafa það