Skinfaxi - 01.03.1936, Qupperneq 94

94
SKINFAXI
uðum mönnum sæmir“, að dómi Claessens. Hann var
vanur að skrifa 1000 orð á hverjum morgni og hafði þá
föstu venju að bragða ekki áfengi fyrr en þvi var lok-
ið. En svo kom að því, að liann varð að fá sér staup,
þegar hann var hálfnaður með þúsund orðin og siðan
áður en hann byrjaði. Og svo segir liann sjálfur frá á
þessa leið: v
„Eg skildi sjálfur alltof vel, hversu alvariega eg var
staddur í raun og veru. Eg setti mér fyrir nýjar reglur.
Eg ætlaði alls ekki að bragða áfengi fyrr en verki mínu
væri að fullu lokið. En nú kom ný og voðaleg hindrun
til sögunnar. Starfshæfileikar mínir gerðu uppreisn og
neituðu að verka án áfengis. Það var blátt áfram útilok-
að. Eg' varð að drekka, ef eg átti að geta unnið. Nú
hófst barátta. Löngunin var vöknuð, og það var hún,
sem réði. Eg gat setið við borðið mitt með pennann í
hendinni, en orðin komu ekki. Heili minn var ófær til
að hugsa nokkra liugsun af,þvi það rúmaðist ekki i hon-
um nema þella eitt, að í vínskápnum biði Bakkus kon-
ungur. Þegar eg rauk svo í það í örvæntingu minni að
drekka eitt glas, þá opnaðist heilinn í einni svipan og
lét allar liinar fjötruðu hugsanir brjótast fram, og brátt
voru þúsund orð skrifuð“.
Þetta og fleira fróðlegt er að finna í bók Londons:
Bakkus konungur (King Alkohol).
Þetta með gáfnahressinguna er því ekki svo að
skilja, að eiturskammturinn breytist í mannvit eða
þroski skyndilega skynfæri mannsins. Hitt er sann-
leikurinn, að nautnasýkin er búin að ná því valdi yfir
manninum að hann getur ekki beitt huganum við
verk sitt, nema að svala henni öðru hvoru. Hann þarf
öðru hvoru nýjan skammt til að ná sér þangað upp,
sem hann á annars heima og stæði ella. Tóbaksmenn
segjast stundum heldur vilja vera án matar en tó-
baks. Allt ber að einum brunni. Hin sjúka fýsn er vax-
in heilbrigðum löngunum og þörfum yfir höfuð.