Skinfaxi - 01.04.1945, Síða 8

8
SKINFAXI
— Og hvaS viljið þér svo segja um framsögnina,
talið sjálft?
— Ja, um það er nú eldd mikið liægt að segja, sem
að gagni lromi, i svona viðtali. Þó að vísu sé Jiægt
að Jjenda á noldcur undirstöðuatriði í framsagnarlist,
er Jíennslan í þeirri grein álraflega mikið bundin
við livern einstalding, og æfingin er þar fyrir öllu.
Auðvitað slriptir jafnan mestu máli, að talað sé skýrt
og lifandi mál. Byrjendum liættir oft áliaflega milcið
til að gleyma því að tala eðlilega, þegar þeir koma
á leiksviðið, jafnvel þótt þeir tali alveg sæmilega
utan þess. Lestrarsönglið ber að varast. Fólk á að
æfa sig í að segja setningarnar, sem fyrir lvoma í
hlutverkinu, með líkum hreim og það myndi segja
þær sjálft, ef það væri að tala við einhvern í einlva-
lífinu. Þetta gelur fóllc æft livar og hvenær sem
er, meðan á undirbúningi stendur. Það er alls engin
þörf á því, að leikendur séu að ljreyta málrómi sín-
um, ef hann er annars í samræmi við persónu lilut-
verlcsins. Auðvitað þarf að Jjeita rómnum á ýmsa
vegu, en ungt fólk, sem leikur ungt fólk, Jiefur enga
ástæðu til að lireyta um málróm. Aðalatriðið er, að
það, sem talað er á leiksviðinu, sé fallegt og gott
mál, talað með eðlilegum Jjlæbrigðum raddarinnar.
— Og auðvitað Jcemur fleira til greina en talið
eitt, þegar á Jeilcsviðið er lcomið.
— Já, vitaslculd. Allt Játliragð leikarans, göngu-
lag, fas, svipbrigði og allar hreyfingar eiga að vera
í sem fyllstu samræmi við það, sem hlutverlcið heimt-
ar. Þá er það elcki síður mikilsvert, að þeir, sem
eru á sviðinu og eklcert segja, „slatistarnir“ svo-
nefndu, fylgist vel með þvi, sem fram fer, og sýni
jafnan leilc og áhuga fyrir öllu. Þeir verða að vera
lifandi. Fólk má ekki „falla út úr hlutverkinu”, þeg-
ar það hefur sagt sínar setningar. Þegjandi leilcur
er eklci síður vandasamur en framsögnin, og allt