Skinfaxi - 01.04.1945, Blaðsíða 66

SKINFAXI
6(5
við grip handanna, hefja armarnir að ýta likamanum upp,
með því að rétt er úr þeim. Armrétturnar eru ekki samtímis.
Fyrst ýi:ir vinstri armur, og þá hægri. Að ýtunum loknum
sveiflast armarnir upp, og bolurinn fettist til þess að armar og
hrjóstkassi sleppi yfir rána. (5. mynd Iv, L, M.)
Margir deila um það, hve mikið stökkvarinn eigi að bogna
um mjaðmir. Reynslan hefur sýn>i, að þessi beygja er bæði
mikil og lítil og er háð persónuleika stökkvarans. Hvor að-
ferðin, sem notuð er, miðar að þvi að koma fótunum nógu
hátt yfir rána, og í báðmn aðferðunum eru fóthreyfingarnar
notaðar til þess að hemja jafnvægið. í örskotsaðferðinni er
gleiðara miili fótanna en i hinni, en í báðum eru fætur mjúk-
ir og hnén beygð. Ýta beggja arma er öflugri en ýta hvors
arms fyrir sig. Tvo kosti hefur þó ýtan með sinn hvorum
armi, að vinstri armur og þar með vinstri lilið, sem er lægri,
hefur lengri tima iil þess að komast í sömu hæð og sú hægri
yfir rána, og svo í öðru lagi hvetur ýta vinstri arms snúning
bolsins í fallinu.
Um leið og ýtunum lýkur og armarnir sveiflast upp, verða
hendurnar að stjaka við stönginni frá ránni, svo að sltöngin
lendi ekki á rá og stökkvara í fallinu.
IX. Fallið í gryfjuna: Undir eins og stökkvarinn hefur sveifl-
að örmunum og fett bolinn upp frá ránni, snýr hann athygli
sinni að fallinu niður í gryfjuna. Ef stökkið hefur heppnaz'i
og öll viðbrögð tekizt vel, þá fellur stökkvarinn venjulega í
miðja gryfju. Ef hann er mjúkur og gefur eftir í hnjám og
mjöðmum og hefur náð að snúa sér í atrennu sliefnuna (6. mynd
9), þá er engin hætta á óþyrmilegu falli. Þeir, sem ekki ná fall-
snúningnum, eiga alltaf á hættu að skella á hlið eða bak um leið
og fætur snerta gryfjuna. Sama og fyrir þann kemur, sem stekk-
ur af bíl á ferð og snýr hnakkanum í akstlursstefnu bilsins.
Staðsetning uppistaðna: í hástökki er ekki leyfilegt að færa
uppistöður, en í stangarstökki er slík færsla leyfileg. Stökkv-
arinn má við hverja nýja ráhæð færa uppisltöðurnar á þann
slað — miðað við rá og gafl stokksins, — að liann beri að
ránni, þegar hann hefur náð mestri hæð. Reglan er sú, að þvi
lægra sem ráin hvílir á uppistöðunum, þvi lengra frá stokknum
á ráin að vera. Þegar ráin hækkar, færist hún nær gafli
stokksins. Þegar reynt er að stökkva yfir háa rá, ber hún oft
yfir gaflinn og til eru dæmi, að rána hafi borið inn yfir
stokkinn. Stökkvari athugar stagsetningu ,ráar, með því að
reisa stöngina upp lóðrétta í trogkrikanum. Rilið milli stangar
og ráar gefur svo staðsetninguna til kynna. Sé stokkið yfir