Skinfaxi - 01.04.1945, Blaðsíða 14

14
SKINFAXI
Ást greri á grænni heiði,
og gullnir morgnar skinu,
— ást dýrri hverjum demant,
sem döggin tær við svörð,
— ást hvít sem heiðasvanur
á heiðríkjunnar sævi,
svo hvít sem draumur drottins
um dýrð og frið á jörð.
Og hús mitt upp á heiði
var heimur okkar beggja,
og enginn heimur annar
var oktcur kunnur nú,
eitt hús og heiðin græna
og himinninn og sólin,
tvær sálir, hús og heiðin, —
tvö hjörtu, — ég og þú.
Brá sumri á hárri heiði
varð haust, og snjór á fjöllum,
sló fölskva á okkar elda,
bar allt um dauðann vott.
Og kaldir urðu kossar,
gein kólgubakki í norðri,
hin gullna sól var sigin,
— mín sól, — og þú á brott.
Á brott. Vor söngur sunginn,
vort sumar uppi á heiði,
ég sá það hníga og hverfa,
það hneig, — og var á brott.