Skinfaxi - 01.04.1945, Blaðsíða 55

SKINFAXI
55
hærra en sá veikbyggðari. Hávaxinn, siierkur, snarpur og létlur
stökkvari hefur heztar líkur fyrir þvi að stökkva hátt. Stökkvari,
sem reynir að stökkva 3.50 m. grípur uni stöngina með hægri
hendi i sömu hæð, og er þá miðað við frá hotni stökkstokks að
efri brún ráar. Sé stökkhæðin orðin meiri en 3.70 m., fer flest-
um að veita erfið glíman við hækkandi átakspunkt. Margir,
sem stökkva hærra en 4 m., iialda allt að 50 cm. neðar en i rá-
hæð. Byrjandi, sem reynir við t. d. 2.10 m., æt'ti að lialda um
stöngina 30 cm. ofar en i ráhæð. Þannig ætti hann ávallt að
venja sig á að halda ofar en í ráhæð allt upp í það, að ráhæðin
er 3.30, þá ætti liann að venja' sig á að halda í jafnri liæð og
ráin er, þar til ráin er í 3.50 m. hæð. Ur þvi verður hægra
handargripið lægra, eins og fyrr getur. Hér hefur verið miðað
við meðalmann, því að þetta er mjög háð styrkleika og snerpu.
Sá, sem venur sig á að halda hátt, hefur meiri líkindi til þess
að ná hærra en sá, sem lágt heldur, 1. d. er C. Warmerdam
talinn að hafa náð yfir svo háa rá með því, að hann hafði
vanið sig á að halda hátt. Bill Sefton lét líka í ljós það álit
sitt eftir liina miklu keppni seinustu Olympiuleika, að á næstu
Olympíukeppni ynni sá, sem notaði léngstu stöngina og héldi
hæst.
Iðkendur ætlu að athuga, er þeir skoða myndir af slangar-
stökki, að myndirnar sem eru oftast teknar neðan frá, sýna
grip stökkvarans ekki i réttri hæð miðað við rána. Æfðu þig í
að halda hátt, en gættu þess að þroska hátt handgrip á stöng-
inni í hlutfalli við stlyrkleika þinn, snerpu og mýkt.
Það leiðir af því, að er grip hægri handar er hinn fasti
punktur — átakspunkturinn, þá mun vinstri höndin ákveða legu
stangarinnar meðan hlaupið er til. Framendi stangarinnar
getu.r í tilhlaupinu vitað heint fram i lárétta stefnu eða risið
meira eða minna (myndir 1 og 2). 1. mynd sýnir stöngina
borna hátt. Hún myndar um það bil 45° horn við brautina.
Oft er hún eigi borin hærra en það, að framendinn er i
augnahæð.
2. mynd sýnir slöngina horna lágt. Oftast er þá stöngin
nær lárétt, en þó eru til stökkvarar, sem beina oddinum það
niður á við, að hann er lægri en efri endinn.
Síðar verður frekara lýst í hverju munurinn liggur í áfram-
lialdandi viðbragðaröð stökksins i samæmi við stangarburð-
inn, en þess skal þó þegar getið, að þeir, sem halda stönginni
hátt, renna slönginni frekar fram í stokkinn; hinir, sem
bera hana lægra, stinga oddinum þegar i botn stokksins.