Skinfaxi - 01.04.1945, Side 53

SIÍINFAXI
53
aðarfélagi íslands óg Bandalagi skáta. Það var ekki fyrr en
eftir að þetta tilboð skógræktarstjórans kom, að U.M.F.Í.
ákvað að senda ungmennafélögunum áskorun um stuðning
við stofnun Landgræðslusjóðsins.
Þau tiðindi gerðust á aðalfundi Skógræktarfélags íslands
fyrir skömmu, þar sem gerð var skipulagsskrá fyrir Land-
græðslusjóðinn, að ákveðið var, að stjórn hans slcipi, Skóg-
ræktarfélagsstjórnin, skógræktarstjóri og sandgræðslustjóri.
Þar með var lokið allri samvinnu um Landgræðslusjóðinn
og gengið á gefin lofo'rð a. m. k. við U.M.F.Í. Á aðalfundin-
uin koin fram tillaga um stjórn á breiðari grundvelli, líkt
og lýst er hér að framan, en gegn henni börðust forvígis-
menn Skógræktarfélagsins, og var hún felld. Var þetta þó tví-
mælalaust heppilegasta leiðin, til þess að gera sjóðinn að
eign allrar þjóðarinnar og tryggja öran vöxt hans.
Enda þótt Landgræðslusjóðurinn sé, vegna þröngsýni fárra
inanna, ungmennafélögunum óviðkomandi, er skógræktin þeim
það ekki. Þarf að halda henni vel áfram og fjölga trjálund-
unurm um landið, eins og Umf. liafa viða unnið að, jafnframt
því sem skógarleifar oru verndaðar.
Þýðing skólabíla fyrir sveitirnar.
Bjarni M. Jónsson, námsstjóri, ritaði ýtarlega grein um skóla-
bíla í marzhefti síðasta árgangs Menntamála. Hann bendir þar
á, að ef sveilir, sem sæmilegt vegakerfi hafa, útveguðu sér og
rækju skólabíla, myndi víða vera hægt að setja á stofn fasta-
skóla, þar sem nú eru farskólar, og eins myndi skólakostnaður
lækka i þeim skólahverfum, sein heimavistarskólar eru nú,
ef börnin væru flutt í skólann að morgni og lieim aftur að
kvöldi. Tvö skólahverfi liafa þegar fengið bíla, Vatnsleysu-
strandar- og Ölfusskólahverfi, og telur Bjarni, að reynslan
mæli mjög með þessu; fyrirkomulagi.
Ennfremur segir Bjarni i umræddri grein: „Reglubundnar
ferðir innan sveitar kæmu vafalaust fleirum að góðu liði en
skólanemendunum einum, sérstaklega ef bílarnir væru svo
rúmgóðir, að þeir gætu tekið fleiri farþega en nemendurna.
Mundi ]iað koma mörgum vel, að geta brugðið sér bæjarleið
með skólabílnum eða jafnvel komizt í búð. Bilar þessir yrðu
þá jafnframt strætisvagnar sveitarinnar. Bændur þyrftu þá
ekki að sárbiðja mjólkurbílstjórana um að leyfa sér að sitja
ofan á brúsunum i trássi við landslög og sóma stéttar sinnar.
En auk hinna reglubundnu skólaferða væri að minnsta kosti
sums staðar Iiægt að grípa lil þessara bíla skólunum að baga-