Skinfaxi - 01.04.1948, Blaðsíða 22

22
SKINFAXI
Hér er kominn klökkvi í róminn, og maður les
áí'ram með vaxandi áhuga, undirbúinn ástarharm-
leik, ails óvitandi hvernig þetta endar.
Ég hlustaði á þig hljóður
og hugsaði uni liðið ár,
og þerraði liœgri hendi
af hvörmum mínuin tár.
Enn er ris i frásögninni, og nú verður ekki um
villzl: Við erum hér áhorfendur að sárum skilnaði-
— En það eru vcrstu villigötur, jrvi að
Ekki var það nú ástin
eða harmurinn sár,
heldur kvefið og kuldinn,
sem kallaði fram það tár.
Niðurlagið kemur snöggt og óvænt. Og svo tekur
maður að ldæja, — en upp úr hlátrinum mætti ef
til vill spyrja: Var það ekki ástarharmleikur samt
sem áður?
Þetta er aðferð Arnar. Hann liyggir kvæðið svor
að allt leiðir af öðru, en þó til annars en vænta mátti.
Þessi frásagnarháttur er löngum kenndur við Heine,
og þess vegna hefur því verið lialdið fram, að hjá
Erni gætti áhrifa frá honum. Leikur ekki á tveim
lungum, að svo cr i þessum þætti skáldskapar lians.
Og víða er í Illgresi skammt milli klökkva og kald-
hæðni, meðaumkvunar og meinfyndni, en það jiykir
helzt einkenna Heinc. Örn hefur jiví vafalaust af
honum lært. En hann er samt sem áður svo islenzkur
og sjálfstæður i vali yrkisefna, að til einsdæma telst.
Og slíkum snillitökum eru jiau tekin, að meistarinn
má þar vel við una.
Fyrri hluti Illgresis her ljósan vott um kimnigáfu
höfundarins, og þar cru ekki færri en 15 kvæði, sem
ort eru ineð þeim einkennum. Kvæðin eru um hin