Skinfaxi - 01.04.1948, Blaðsíða 28

28
SKlNFAXt
JÉg sit iiér alcinn inni
— cn úti cr frost og liríð —
og þrái sólskin, söng og blóm
og syrgi liðna tíð.
Ég þrái sól og sumar
og syrgi lífsins dóm:
Að cndar scrhvcr sumartíð
og sölna lifsins blóm.
En frostið hcfur hl'erað
og heyrt þá duldu þrá
og málað helköld hélublóm
í hljóði gluggann á.
Og frostið átti ei annað.
Hinn cina dýrgrip sinn,
anganlaus og litverp blóm
það lagði á gluggann minn.
Og svo fcr öll min ævi
til enda — því er vcr —
að fyrir lífsins fögru blóm
mér frostrós gcfin cr.
En það er þó fyrst i síðari skáldskap lians, sein
ljóðrænan keinur að marki i ljós. Hún brýzt venju-
lega frani eiils og silfurhvit lind í stillireinni liamra-
lilíð, Upptök liennar eru innst inni, og þegar hún
kemur upp á yfirhorðið er liún tær og tindrandi. I
þessum Ijóðum er það einnig hinn næmi listamaður,
sem mótar efnið, kunnáttumaðurinn, sem kann full-
komlega skil á því framhærilega. Efnið ræður alveg
yfir forminu, og þó er formið fágað og orðavalið
einhlítt.
í fyrsta kafla kvæðisins fíréf til Vestur-lslendings
er þetta erindi:
f torfbæjum örcigaæska
spann óskanna gullinþráð