Skinfaxi - 01.04.1948, Blaðsíða 6

6
SKINFAXI
en við förum, er þó rétt a'ð svij)ast liér um sálar-
kynni.
Við erum stödd í nýju iþróttahúsi, einum stærsta
og glæsilegasta fimleikasal á landinu. Fyrir tveim-
ur árum liófst Sigurður handa á ný. Hann lét gamla
skálann víkja fyrir öðrum nýjum. Þá liyggði hann
þetta 8x31 m stóra steinhús; Og hér hefur veizlan
staðið í dag. — Þctla mun þó aðeins vera byrjun
á stórfelldari aðgerðum. Sigurður hyggst að byggja
enn. — Eldurinn er ekki slokknaður í sál lians, hann
er enn ungur og vaskur. En nú gengur liann til verks
með vissu þess manns, sem hefur sigrað.
Þegar bíllinn rennur upp Kamba um kvöldið, kem-
ur mér í hug ferð unga mannsins austur fyrir tutt-
ugu árum. Mér er lítið um afmælisgreinar gefið, af-
mæli eru einkamál. En hér hefur bóndinn og skóía-
stjórinn í Haukadal sérstöðu. Saga lians er, eins og
skáldið sagði um annan mann, sem stofnaði skóla,
„hugsjón greypt i stein“. Milli hugsjónar og steins
er tuttugú ára óslitin önn.
Og margar eru þær hupgsjónirnar, sem híða þess
að verða grej'jitar i stein. Mörg verkefni bíða óleyst,
margt er enn i álögum með þjóð vorri, sem bíður
])ess, að ungi maðurinn eða unga meyjan fremji sinn
töfragaldur. Viða er töfraorðsins vant. Framtiðin
kallar á vaska sveit. Og enn er vor, ef æskan á sér
hugsjónir og djörfung. Sem hetur fer eru cnn þá til
ævintýri starfs og þrautseigju á íslandi. Ævintýrin
hiða liinna ungu.
Þess vegná Iicf ég minnzt hér á sögu fimmtuga
æskumannsins í Haukadal, sem greypti hugsjón sina
og ævintýri í stein.
(Grein þcssi átti :ið konia í síðasta liefti, en þvi miðnr
gat ]>að ckki orðið).