Skinfaxi - 01.11.1949, Blaðsíða 2

SKLNFAXI
66 i
Það megnar heimsins láni að veita lið
að lengst í norðri vakir íslenzk kona.
Hinn ungi sveinn er sverð vors lands í þraut,
þess sigurbjarmi í dal, á strönd og höfum.
Hann á að leggja lengri og hærri braut
til ljóssins fram hjá kynslóðanna gröfum.
Svo skulu um aldir finnast fræknir menn,
sem frama lands síns hefja í dagsins önnum,
þótt íssins fornu fjötrar læsist enn
og fjöllin spýti eldi og gnísti tönnum.
í boðhlaupssveit er sigurvonin mest,
ef sérhver bregður við sem leiftur þjóti
og leggur fram það allt, sem á hann bezt,
svo afrekslið hans fremstan vinning hljóti.
Svo byggir sérhver öld sitt hæsta hrós,
að hver sig allan þori fram að bjóða.
Að mannast bezt og bera hæst sitt ljós
er boðhlaup íslands meðal heimsins þjóða.
Sú æska er heil, sem horfir djörf og traust
til hærra marks en kynslóð fyrri tíða
og elskar sína ættjörð fölskvalaust
og örugg þráir fyrir hana að stríða.
Hún er sér aldrei sjálfri sundurþykk,
né sefjun múgsins trufla hug sinn lætur.
Hún blandar aldrei dagsins tæra drykk
með dökkum sora myrkrar óhófsnætur.
Þitt land, ó æska, er afreksskjöldur þinn,
þar eiga að letrast dáðir þinna handa,
svo stígi Frón sem ungt í annað sinn
til æðra sætis meðal heimsins landa,