Skinfaxi - 01.11.1949, Qupperneq 44

108
SKINFAXI
allt sænskt, söngur og ræður og mikið um sænska
þjóðbúninga. Ef til vill svipar svona hátíð til Islend-
ingadags í Vesturheimi. Svo ákveðnir voru þeir í því,
að allt skyldi vera sænskt, að fylgdarmaður okkar
sagði við eina dönsku stúlkuna, þegar henni varð á
að nefna Helsinki: „Þetta segir maður ekki á alsænsku-
vikunni, heldur Helsingfors.“ Mér flaug í hug: Hve-
nær verðum við svona röggsöm gagnvart amerískum
slettum hér heima.
Dísa hafði farið heim í kvennaskólann með vin-
stúlku sinni, sem var í Krogerup í fyrra, til þess að
klæðast íslenzka þjóðbúningnum (upphlut), og var
nú komin. Ekki er því að leyna, að margir virtust
hafa löngun til að skoða búninginn, og ekki hefir hann
dregið úr hugmyndum manna um auð og velsæld á
Islandi. Og þar kom, að svo mikið fjölmenni safnað-
ist í kringum okkur, að stjórnandi samkomunnar sá
þann kost vænstan, að fara að hátalaranum og til-
kynna ,að hér væri komin stúlka frá Islandi, Ásdis
Rikarðsdóttir, i þjóðbúningi lands síns og bað hana að
gjöra svo vel að koma upp þangað, sem söngflokkur-
inn var, svo mótsgestir mættu allir sjá þennan fagra
búning.
Um kvöldið var okkur boðið á dansleik í Brand-
gardshuset. Þegar ég nú í endurminningunni sé stóra
pailklædda fagurlega málaða salinn, með myndir af
brunaliðsmönnum á veggjunum, og hundruð ung-
mennafélaga í þjóðbúningum dansandi gömlu sænsku
þjóðdansana eftir fiðlunum, í geislandi birtu, með
glæsibrag og yndisþokka hinnar lífsglöðu og þrótt-
miklu æsku, þá held ég, að ég verði að taka undir
það með Norðmönnunum, sem þeir sendu heim til
blaðanna í Bergen, að hvergi hafi þeir komið á jafn
glæsilega samkomu.
Kl. 8 morguninn eftir, settumst við í stóran lang-
ferðabíl og sátum þröngt, eins og í ferðalögum heima.