Skinfaxi - 01.11.1949, Side 45

SKINFAXI
109
Þennan dag allan vorum við á ferðalagi. Margt bar
fyrir augun, sveitir, þorp, borgir, bæir, gamlar kirkj-
ur og gistihús. Dtsýnið frá Aulangon-turninum er
ógleymanlegt og táknrænt fyrir hið finnska landslag.
Turninn er hlaðinn úr höggnu granit og stendur á
bröttum skógarás. Veðrið var svalt, og skiptist á skin
og skúrir. Seint um kvöldið rann bíllinn út á ferjuna,
sem flutti okkur til Pargas. 1 flýti þvoðu menn sér,
snæddu kvöldverð og gengu svo til náða.
Norðmennirnir Herman Schanke, Olaf Stenbö, Vil-
hjálmur og ég urðum herbergisfélagar í nemanda-
íbúð niðri við ströndina.
Næstu fjórir dagar á Pargas liðu ótrúlega fljótt, og
er þó fleira að minnast en hægt er að segja frá í
stuttu máli: Kl. 8 f.h. voru fánar dregnir að hún og
dregnir niður kl. 9 að kveldi. Tíminn frá 9 til 12 fer
oftast í ræðuhöld og fyrirlestra, nema einu sinni fórum
við og skoðuðum stórmyndarlegt bú þar í nágrenninu.
Eftir hádegi var setið á fundum eða farið í smáferða-
lög um nágrennið og út í yztu sker. Og ein ferð var far-
in til Qvidja. Þar er virkisborg frá því um 1400. Vel
hefur hún verið hlaðin, því hvergi sést, að steinn hafi
raskazt, en þykkir eru veggimir, víða hátt á annan
metra. Að mestu er þetta hús notað sem geymsla. Á
heimleiðinni fengum við dásamlega fagurt veður. Eftir
mat var skemmtikvöld og áttu fulltrúar hvers lands
að skemmta í 30 mínútur. Finnarnir léku smáleik, og
Anna Maja Holm las ættjarðarkvæði, var það óvenju-
lega voldugur og hrífandi upplestur. Danirnir lásu
upp, Nils Ebbesen var einn af þeirra hálfu. Norðmenn-
irnir dönsuðu norskan dans og lögðu smáspumingar
fyrir menn, t. d. fékk Vilhjálmur þessa spurningu:
Hver er munur á norskum og sænskum stúlkum? Hann
svaraði, að munurinn væri afar mikill. Þær norsku
kæmu alltaf beint á móti manni, en þær sænsku hlypu
frá mamii. En þegar loks er búið að ná í þær, þá væri